Η Αγάπη παίζει μπάλα

Ορίστε η συνεχεία :-)

Τότε βάζει ένα παντελόνι ο Σωτήρης ενώ τον κοιτούσα κάπως για να ρίξει και μια μπλούζα επάνω του άλλα τίποτα αυτός στον κόσμο του..
Πήγε να ανοίξει την πόρτα και ήταν ένας από το ξενοδοχείο που μας έφερε κάποια πράγματα που είχε παραγγέλλει ο Σωτήρης. Τα φέρνει στο δωμάτιο και εγώ τον κοιτούσα δεν ήξερα τι να πω.
Σωτήρης: ναι εγώ το είχα κανονίσει αυτό.. απλά ήξερα ότι θα γινόταν έτσι και είχα ενημερώσει το προσωπικό ότι θα γίνει έτσι..
Κατερίνα: φταίω εγώ να σου κρατήσω μούτρα τώρα?
Σωτήρης: όχι δεν φταις άλλα δεν μπορείς να μου κρατήσεις μούτρα..
Κατερίνα: μην θες να δεις αν μπορώ ή όχι..
Σωτήρης: προσπάθησε αν θες
Κατερίνα: είσαι σίγουρος?
Σωτήρης: ναι
Τότε άρχισα να του κράτα μούτρα δεν έκανα τίποτα δεν του μιλούσα ούτε καν τον κοιτούσα. Είχα πάει στο μπάνιο είχα ξεβαφτεί είχα ετοιμαστεί και βγήκα από το μπάνιο και είχα ετοιμαστεί και από εκεί και κάθισα στον καναπέ να δω τηλεόραση. Μέχρι που μετά από λίγο ήρθε και έκατσε δίπλα μου κολλητά μου. Σπαστικά με αυτό και σηκώθηκα και πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι που και εκεί με ακλούθησε και με αγκάλιασε..
Σωτήρης: εντάξει Κατερίνα κατάλαβα μπορείς να μου κρατήσεις μούτρα μπορείς τώρα να είσαι όπως πριν? Αυτήν την ήμερα δεν θέλω να την χαλάσουμε έτσι απλά ήθελα να σου κάνω μια έκπληξη.
Κατερίνα: και εγώ δεν θέλω να χαλάσουμε την ήμερα μας έτσι.. είναι πολύ ωραία η έκπληξη σου μωρό μου. Και τον φίλησα απαλά στο στόμα του.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Έτσι όπως όλα έφτιαξαν με ένα τρόπο μαγικό ήρθε κοντά στο κρεβάτι με πηρέ αγκαλιά και με έβαλε στον καναπέ που είχε μέσα στο δωμάτιο ήρθε και έκατσε και αυτός δίπλα μου και αρχίσαμε να πεινούμε και να τρώμε ότι είχε παραγγέλλει.
Μετά από λίγο κτύπησε πάλι η πόρτα.. τον κοίτα με κοιτάξει..
Κατερίνα: πες μου ότι και αυτό δεν είναι ένα από τα σχεδία σου..?
Σωτήρης: όχι σου το υπόσχομαι αυτό δεν το έχω κανονίσει εγώ.
Κατούρα: οκ..
Σηκώθηκα άνοιξα την πόρτα και τι να δω? Τον Μπιλ και την Αλέξια..
Κατερίνα: τι κάνετε εσείς εδώ?
Μπιλ: ΕΕ…
Σωτήρης: ποιος είναι?
Κατερίνα: έλα να δεις..
Έρχεται ο Σωτήρης να δει ποιος είναι και όπως πάντα φόρεσε μονό μπλούζα τον βλέπει η Αλέξια και της κλείνω το μάτι για να καταλάβει..
Αλέξια: αγάπη μου μήπως να φύγουμε γιατί τα παιδιά θα θέλουν να μείνουν λίγο μόνοι τους?
Μπιλ: και άλλο? Τόση ώρα μόνοι τους ήταν
Αλέξια: ναι αγάπη μου. Και είναι ευκαιρία να μείνουμε και εμείς λίγο μόνοι μας..
Μπιλ: εντάξει..
Μας καληνύχτισαν και πήγαν δίπλα στο δωμάτιο τους. Έβαλαν να δουν μια ταινία αγκαλιά και μετά από αυτό ήταν στο κρεβάτι μαζί και πρόεκυψαν πολλά..
Εμείς πάλι βλέπαμε μια ταινία και ήμασταν τόσο ρομαντικοί που δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο..
Ώσπου..
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Ώσπου πήγαμε στο κρεβάτι και όλο αυτό το κομμάτι του ρομαντισμού χάθηκε και εμφανίστηκε ένα κομμάτι πάθους ανάμεσα μας και έτσι συνέβησαν πολλά πράγματα.. μετά από αυτό κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένη. Και έτσι πέρασε και αυτή η μέρα, μια μέρα μοναδική για εμάς τους δυο. Είχε πάει η ώρα 10 και είχαμε ξεχάσει ότι εγώ έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου και ακόμα κοιμόμασταν.. με ξύπνησε η πόρτα που ήταν η Αλέξια με βλέπει μπροστά της.
Αλέξια: λέγε γρήγορα τι έγινε γιατί ο Μπιλ κοιμάται ακόμα..
(τις είπα τα πάντα και τι είπα στην μάμα μου..)
Αλέξια: εσύ δηλαδή τώρα πρέπει να φύγεις?
Κατερίνα: ναι πρέπει να είμαι σπίτι σε λίγο..
Αλέξια: ετοιμάσου τότε.. ο Σωτήρης θα σε πάει?
Κατερίνα: όχι κοιμάται και δεν θέλω να τον ξυπνήσω θα του αφήσω σημείωμα..
Αλέξια: οκ.. σε περιμένω κάτω.
Κατερίνα: οκ..
Έκλισα την πόρτα και έβαλα τα ρούχα μου και έγραψα ένα σημείωμα στον Σωτήρη και το άφησα ακριβώς πάνω στο μαξιλάρι μου..
Το σημείωμα έλεγε:
Αγάπη μου συγγνώμη που δεν έμεινα να περιμένω να ξυπνήσεις απλά έπρεπε να πάω σπίτι γιατί με περίμεναν και δεν μπορούσα να μείνω άλλο.. σε ευχαριστώ για όλα χτες. Και ελπίζω να μην τρομάξεις και να δεις αμέσως το σημείωμα μου.. το μωρό σου <3
Το άφησα πάνω στο μαξιλάρι μου, πήρα τα πράγματα μου και έφυγα σιγά σιγά για να μην τον ξυπνήσω. Κατέβηκα κάτω με πήγε η Αλέξια μέχρι την στάση και μου έλεγε τι είχε γίνει με τον Μπιλ. Και ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά μεταξύ τους. Πέρασαν υπέροχα και σκεφτονται να μείνει λίγο περισσότερο ο Μπιλ από τον Σωτήρη. Χάρηκα πολύ για την Αλέξια γιατί της άξιζε όλο αυτό που έζησε.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Αφού είχε έρθει το λεωφορείο η Αλέξια γύρισε πίσω στο ξενοδοχείο και πήγε στο δωμάτιο του Μπιλ. Ο Μπιλ ακόμα κοιμόταν. Και έτσι πήγε και αυτή να απλώσει δίπλα του. Την πηρέ ο ύπνος και όταν ξύπνησε ο Μπιλ την είδε να κοιμάται την χάιδευε απαλά για να μην την ξυπνήσει. Πήγε στο μπάνιο έκανε όλες τις απαραίτητες υποχρεώσεις του και μετά πήγε να την ξυπνήσει για να πάνε να φανέ πρωινό και να περάσουν και από το Σωτήρη και έμενα για να πάμε όλοι μαζί. Ο Σωτήρης ακόμα κοιμόταν ήταν κουρασμένος έτσι και αλλιώς και του χρειαζόταν λίγο ύπνος. Ο Μπιλ και η Αλέξια πήγαν να πάρουν πρωινό. Πήγαν έκατσαν και μετά από πολύ ώρα ξύπνησε και ο Σωτήρης και το πρώτο που είδε είναι ότι έλειπα από δίπλα του και το γράμμα που του είχα αφήσει..
Μόλις το είδε ετοιμάστηκε και κατέβηκε κάτω να πάρει πρωινό που κατάλαβε ότι ο Μπιλ και η Αλέξια και λογικά και εγώ ήμουν εκεί. Πήγε και είδε μονό τον Μπιλ και την Αλέξια.
Σωτήρης: καλημέρα! Μήπως είδατε την Κατερίνα?
Μπιλ: όχι γιατί?
Σωτήρης: τίποτα απλά έφυγε τότε..
Αλέξια: εγώ την πήγα στην στάση το πρωί.. έπρεπε να φύγει..
Σωτήρης: ναι μου είπε στο χαρτί.. καλά ευχαριστώ..
Τότε ο Σωτήρης έφυγε από εκεί με κατεβασμένο το κεφάλι και πήγε στο δωμάτιο του..
Μπιλ: μήπως να πάω να του μιλήσω?
Αλέξια: όχι αστών λίγο μονό του. Θα πάω εγώ να του μιλήσω σε λίγο.
Μπιλ: σίγουρα? Έφυγε πολύ στενοχωρημένος..
Αλέξια: θα το σκεφτεί και θα καταλάβει.
Μπιλ: δεν το νομίζω..
Αλέξια: θα του μιλήσω και εγώ. Και όλα θα είναι καλά. Ηρέμισε..
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Ο Μπιλ μετά από τα λογία αυτά της Αλεξίας ηρέμισε κάπως ενώ είχε ακόμα αμφιβολίες για το τι είχε γίνει χτες και σήμερα και δεν τους χαιρέτησα.
Πέρασε κανένα μισάωρο και τότε η Αλεξία πήγε στο δωμάτιο του Σωτήρη. Ανοίγει την πόρτα ο Σωτήρης και βλέπει την Αλεξία. Ο Μπιλ είχε πάει στο δωμάτιο του.
Σωτήρης: τι θες?
Αλεξία: να σου μιλήσω..
Σωτήρης: ο Μπιλ σε έβαλε? Έτσι και αλλιώς δεν θέλω να ακούσω τίποτα, μπορείς να φύγεις?
Αλεξία: όχι δεν με έβαλε ο Μπιλ άλλα…
Σωτήρης: τότε η Κατερίνα?
Αλεξία: ούτε η Κατερίνα και άσε με να μιλήσω όμως.
Σωτήρης: οκ σε αφήνω.
Αλεξία: απλά σε είδα χάλια και πρέπει να σου μιλήσω για κάτι.
Σωτήρης: για ποιο θέμα?
Αλεξία: μην κανείς πως δεν ξέρεις..
Σωτήρης: δεν έχω να κουβεντιάσω τίποτα για αυτό το θέμα..
Αλεξία: και όμως έχεις..
Σωτήρης: Αλεξία μην το κανείς πιο δύσκολο..
Αλεξία: δεν κάνω τίποτα δύσκολο εσύ το κανείς και δεν με αφήνεις να σου μιλήσω.
Σωτήρης: οκ μπες μέσα και πες μου αυτά που έχεις να μου πεις.
Αλεξία: ναι άλλα να με ακούς κιόλας.
Σωτήρης: ναι φυσικά.
Αλεξία: μιλάω σοβαρά.
Σωτήρης: και εγώ..
Αλεξία: το ελπίζω.
Τότε η Αλεξία πέρασε μέσα και κάθισε στον καναπέ και ο Σωτήρης καθόταν όρθιος ακουμπώντας σε ένα τοίχο και περίμενε να ακούσει την Αλεξία αυτά που είχε να του πει.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Η Αλεξία ξεκίνησε να μιλεί και να λέει τι είχε συμβεί, ο Σωτήρης έδειχνε κάπως να σαν να μην την πιστεύει..
Αλεξία: νομίζω πως η Κατερίνα δεν θα έφευγε αν δεν υπήρχε ανάγκη και λογικά πρέπει να σου άφησε ένα σημείωμα.
Σωτήρης: ναι μου άφησε.
Αλεξία: το ήξερες ότι δεν μπορούσε να περιμένει να ξυπνήσεις να την πας εσύ. Αν αργούσε τα πράγματα στο σπίτι της θα ήταν άσχημα δεν είναι πολύ μεγάλη για να κάνει ότι θέλει.
Σωτήρης: ναι άλλα χτες γιατί δεν μου είπε τίποτα??
Αλεξία: κατάλαβε την δεν ήθελε να χαλάσει την στιγμή!!
Σωτήρης: οκ και εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω?
Αλεξία: να την πάρεις τηλέφωνο και να κανονίσετε για το απόγευμα οι δυο σας να μιλήσετε..!!
Σωτήρης: οκ αυτό θα κάνω άλλα δεν ξέρω μήπως δεν ήθελε για αυτό έφυγε?
Αλεξία: κοίτα έμεινε εδώ μαζί σου λες να μην ήθελε?
Σωτήρης: ναι άλλα χωρίσαμε ένα διάστημα το θυμάσαι?
Αλεξία: αυτό κανένας δεν θέλει να το θυμάται ούτε εσύ..
Σωτήρης: το ξέρω άλλα τώρα πέρασε από το μυαλό μου..!!
Αλεξία: όπως σου πέρασε να το βγάλεις κιόλας..
Σωτήρης: οκ και σε ευχαριστώ
Αλεξία: τίποτα. Πάω στον Μπιλ τώρα γιατί πολύ ώρα τον άφησα μονό του.
Σωτήρης: έγινε δώσου χαιρετίσματα.
Αφού έφυγε η Αλεξία από το δωμάτιο πήγε στον Μπιλ. Ο όποιος την περίμενε με ανυπομονησία για να μάθει τι έγινε και πως πήγε όλο αυτό..
Η Αλεξία είπε στον Μπιλ ότι όλα πήγαν καλά και ότι ο Σωτήρης κατάλαβε τι είχε συμβεί άσχετα που είχε νευρά και ήταν στενοχωρημένος και του έδωσε και τα χαιρετίσματα από τον Σωτήρη.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Ο Σωτήρης αφού έφυγε η Αλεξία πηρέ το τηλέφωνο του και με πηρέ τηλέφωνο χωρίς να το σκεφτεί καθόλου.
Άρχισε να πληκτρολογεί το νούμερο μου και άρχισε να κτυπάει το κινητό μου αλλά εκείνη την ώρα συμμάζευα και είχα και το ραδιόφωνο ανοιχτό και δεν άκουσα το κινητό. Μετά από λίγο με ξαναπήρε και πάλι δεν το άκουσα και δεν το σήκωσα μετά δεν ξαναπήρε άλλη φόρα.
Αφού κάθισα να ξεκουραστώ είδα το κινητό μου και είδα δυο αναπάντητες κλήσεις από τον Σωτήρη..!!
Τον περνώ τηλέφωνο εκείνη την ώρα δεν το σήκωσε ποιος ξέρει γιατί το έκλισα και δεν τον ξαναπήρα γιατί νόμιζα ότι έκανα λάθος ή δεν ήθελε να μου μιλήσει μετά από όλο αυτό.
Μετά από λίγη ώρα με πηρέ πάλι τηλέφωνο και τότε ευτυχώς το είχα ακούσει και το σήκωσα..
Κατερίνα: ναι?
Σωτήρης: τι κανείς?
Κατερίνα: καλά είμαι εσύ?
Σωτήρης: καλά είμαι.
Κατερίνα: είσαι νευριασμένος.
Σωτήρης: ναι είμαι.
Κατερίνα: φαίνεται.
Σωτήρης: ναι οκ. Εγώ σε πήρα για να δω αν μπορείς να πάμε για κανένα καφέ το απόγευμα για να σου πω κάτι το σημαντικό.
Κατερίνα: ναι οκ μπορώ τι ώρα?
Σωτήρης: κατά της 7 να είσαι στο γνωστό μέρος.
Κατερίνα: οκ.
Σωτήρης: γεια.
Κατερίνα: γεια
Μετά από αυτήν την συνομιλία έκλυσε το κινητό του και μου φάνηκε κάπως απότομος και ότι μάλλον ήρθε η στιγμή του χωρισμού μας και όλο αυτό πολύ κράτησε δεν θα πήγαινε και άλλο.
Ο Σωτήρης αφού έκλυσε το κινητό του ξάπλωσε στο κρεβάτι αλλά κοιτούσε στον ταβάνι. Όταν είδε ότι η ώρα πέρασε πήγε και έκανα μπάνιο.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Ήταν στο μπάνιο πάνω από μισή ώρα. αφού πηρέ την αποφασίσει να βγει από το μπάνιο ετοιμάστηκε. Πηρέ τηλέφωνο την Αλέξια.
Σωτήρης: γεια ενοχλώ?
Αλέξια: όχι πες μου.
Σωτήρης: πήρα τηλέφωνο την Κατερίνα και θα πάμε για καφέ
Αλέξια: τέλεια άντε. Θα περιμένω μήνυμα σου αν είναι.
Σωτήρης: οκ σε ευχαριστώ.
Εγώ πάλι είχα κάνει μπάνιο, στέγνωσα τα μαλλιά μου, τα ίσιωσα, βάφτηκα ετοιμάστηκα όλα και έφυγα από το σπίτι. Άργησα να φύγω και ήταν λογικό ότι θα τον έστηνα. Δεν του έστειλα μήνυμα για να τον ειδοποιήσω, με την υπόθεση ότι θα έφτανε έγκαιρα. Έλα όμως που δεν έφτασα και με περίμενε μισή ώρα. ευτυχώς που δεν είχε φύγει.
Κατερίνα: γεια, συγγνώμη που άργησα άλλα το λεωφορείο.
Σωτήρης: οκ δεν πειράζει, άλλα μπορούσες να ειδοποιήσεις.
Κατερίνα: ναι δίκιο έχεις άλλα πίστευα ότι θα φτάσω κανονικά.
Σωτήρης: οκ.
Κανένας δεν μίλησε, κανένας δεν έκανε κίνηση για μια αγκαλιά, για ένα φιλί τίποτα. Τότε ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα άλλα κρατιόμουν για να ακούσω και αυτά που είχε να μου πει και να κλάψω μια και καλή.
Φτάνουμε στην καφετερία που καθόμαστε κάθε φόρα μπαίνουμε μέσα πιάνουμε ένα τραπέζι και καθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, τότε είπα από μέσα μου ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, και ότι θα παραμείνουν έτσι για πολύ καιρό. Ήρθε η κοπέλα για να μας πάρει την παραγγελία, πήραμε αυτά που θέλαμε.
Σωτήρης: ξέρεις πολύ καλά ότι θέλω να σου μιλήσω.
Κατερίνα: ναι το ξέρω και για αυτό ήρθα, περιμένω να μου πεις.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Σωτήρης: ωραία..
Σηκώνεται και έρχεται δίπλα μου, εγώ δεν γύρισα να τον κοιτάξω τότε αυτός πιάνει το πρόσωπο μου και μου το γυρίζω να τον κοιτάξω.
Σωτήρης: γιατί μου το έκανες αυτό? Κόντεψα να τρελαθώ.
Κατερίνα: ποιο?
Σωτήρης: που έφυγες έτσι
Κατερίνα: σου εξήγησα στο σημείωμα που σου άφησα έπρεπε να γυρίσω σπίτι και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω για να με πας εσύ ή να σε χαιρετήσω απλά.
Σωτήρης: ναι άλλα εγώ φοβήθηκα ότι δεν ήθελες άλλο.
Κατερίνα: αν δεν ήθελα δεν θα έμενα εκεί το βραδύ.
Σωτήρης: οκ.
Κατερίνα: δηλαδή δεν θα μου πεις να χωρίσουμε?
Σωτήρης: φυσικά και όχι.
Κατερίνα: οκ.
Σωτήρης: έλα εδώ.
Τότε άνοιξε τα χεριά του και με αγκάλιασε σφικτά και με φιλούσε, είναι δυνατόν να αφήσω εσένα; Είσαι πολύ όμορφοι σήμερα.
Κατερίνα: σε ευχαριστώ.
Σωτήρης: έτσι μπράβο να σε βλέπω να χαμογελάς μονό, γιατί σου πάει. Περίμενε όμως να στείλω ένα μήνυμα.
Κατερίνα: και εσένα σου πάει. Οκ.
Ο Σωτήρης βγάζει το κινητό του και πάει να στείλει μήνυμα, προσπάθησα να δω σε ποιον θα στείλει άλλα δεν μπόρεσα να το δω καλά, και δεν ήθελα να ρωτήσω για να μην χαλάσω όλο το ωραίο που είχαμε τώρα.
Ο Σωτήρης έστειλε μήνυμα στην Αλέξια και της είπε ότι όλα πήγαν καλά και αυτή του έστειλα ένα ωραία χαίρομαι που ήταν χαρούμενη που όλα πήγαν καλά.
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Αφού έστειλε το μήνυμα ο Σωτήρης άφησε το κινητό του στο τραπέζι και πηρέ έμενα αγκαλιά.
Σωτήρης: και τώρα τι να κάνουμε με εσένα? Που έφυγες νωρίς σήμερα χωρίς να μας αποχαιρετήσεις?
Κατερίνα: τίποτα, απλά να είμαστε μαζί τι λες?
Σωτήρης: άντε καλά θα σου κάνω το χατίρι αυτό άλλα άμα το ξανακάνεις θα σε βρίσω..
Κατερίνα: καλά..
Εκείνη την στιγμή μας έφεραν τις σοκολάτες που είχαμε παραγγέλλει. Η κοπέλα που μας έφερε την παραγγελία τον κοιτούσα επίμονα με ένα παράξενο βλέμμα.. το βλέμμα που έχουμε όταν ξέρουμε και δεν ξέρουμε το άτομα. Δηλαδή είναι ή δεν είναι. Τελικά η κοπέλα δεν ρώτησε κάτι απλά έφυγε.
Είχαμε μείνει πάλι οι δυο μας.. και έτσι όπως μιλούσαμε και με έκανε να γελώ και να χαμογέλα.
Ήμασταν έτσι για 3 ώρες περίπου.
Κατερίνα: μήπως θες να πάμε να περπατήσουμε λίγο?
Σωτήρης: ναι πάμε μωρό μου.
Τότε ο Σωτήρης φώναξε την σερβιτόρα για να πληρώσουμε και δεν με άφησε πάλι να πληρώσω εγώ και πλήρωσε αυτός όλα.
ΕΕ σηκωθήκαμε και φύγαμε από το μαγαζί και τον κοιτούσα όπως βγαίναμε και προσπαθούσα στην κολάσει του να του βάλω τα χρήματα από την σοκολάτα μου άλλα κάθε φόρα που το επιχειρούσα το καταλαβαίνει και μου έπιανε το χέρι μου. Βγήκαμε έξω από το μαγαζί
Σωτήρης: σταματά να προσπαθείς να βάλεις τα χρήματα σου στην τσέπη μου αφού ξέρεις ότι δεν θα τα πάρω.
Κατερίνα: έλα ρε εσύ πρέπει να τα πάρεις όλα όσα περνούμε εσύ τα πληρώνεις δεν είναι σωστό αυτό.
Σωτήρης: δεν με νοιάζει αν είναι η όχι εγώ αυτό θέλω να κάνω και αυτό θα κάνω.
Κατερίνα: καλά.
Με έπιασε από την μέση αγκαλιά και περπατούσαμε έτσι στο κέντρο της πολύς. Και μιλούσαμε και γενικά όλα πήγαιναν τέλεια. Όπως πριν!
Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)

Εκεί που περπατούσαμε σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να τον φιλήσω άλλα δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να τον προκαλούσα προβλήματα και έτσι δεν έκανα καμιά κίνηση. Μετά από λίγα λεπτά σταματήσει μέσα στην μέση του δρόμου που περπατούσαμε και έσκυψε και με φίλησε. Εκείνη την στιγμή δεν σκαφτόμουν τίποτα άλλο έκτος από αυτόν και προσπαθούσα να ζήσω όσο πιο τέλεια μπόρεσα την στιγμή. Όταν σταματήσαμε να φιλιόμαστε πέρασε από το μυαλό μου ότι σκαφτόμασταν το ίδιο πράγμα. Και ότι ο ένας είναι μέσα στο μυαλό του αλλού.
Μετά από όλα αυτά πηγαιμέ και καθίσαμε στον λευκό πύργο και με πηρέ στην αγκαλιά του και μου ψίθυρους πολλά υπέροχα, γλυκά λόγια.
Εκεί που καθόμασταν όμως τον ρώτησα για τον Μπιλ και την Αλεξία αν θα έρθουν μαζί μας καμιά βόλτα.
Κατούρα: ο Μπιλ? Η Αλεξία? Δεν θα έρθουν?
Σωτήρης: μπα γιατί ο Μπιλ μαζεύει τα πράγματα του και η Αλεξία τον βοηθαει και θα τον αποχαιρετήσει..
Κατερίνα: γιατί?
Σωτήρης: γιατί αγάπη μου αύριο πρέπει να γυρίσουμε πίσω δεν γίνεται να μείνουμε άλλο.
Κατερίνα: αρά και εσύ πρέπει να πας στο ξενοδοχείο για να μαζέψεις τα πράγματα σου.
Σωτήρης: ναι σε λίγο..
Κατερίνα: οκ πάμε μαζί τώρα αν είναι..
Σωτήρης: όχι πρώτα θα σε πάω σπίτι..
Κατερίνα: θα με πας μετά αγάπη μου.
Σωτήρης: οκ μωρό μου.
Μετά από αυτό ο Σωτήρης με φίλησε πάλι. Μπήκαμε στο αμάξι του πήγαμε στο ξενοδοχείο. Αφού μπήκαμε στο δωμάτιο πήγα να τον βοηθήσω να φτιάξει τα ρούχα του άλλα εκείνη την ώρα με πηρέ αγκαλιά και άρχισε να με φιλαει και να είναι τόσο υπέροχος. Πως μπορείς να αφήνεις ένα τέτοιο παΐδι να φύγει? Έλα όμως που πρέπει..
Μετά από λίγο άρχισε να λέει πολλά
«δεν θέλω να φύγω.. σε θέλω.. >>
Όλα πήγαιναν καλά.. τότε σηκωθήκαμε και φτιάξαμε την βαλίτσα του να είναι έτοιμη. Μετά από λίγο εγώ έπρεπε να πάω σπίτι. Με γύρισε ο Σωτήρης και μετά πήγε στο ξενοδοχείο κοιμήθηκε γιατί έπρεπε να ξυπνήσει νωρίς για να φύγουν.. και έτσι έγινε..
Μετά από όλο αυτό ξύπνησα..
Θα γράψω καινούργιο και μπορεί να το κρατήσω σαν ιστορία. Τι θέλετε? Σαν όνειρα ή ιστορία???

Ορίστε η συνεχεία :-)





Είναι καινούργιο και ελπίζω να σας αρέσει!!





Ήταν μια συνηθισμένη εμβομαδά χωρίς πολλές εντάσεις και κάτι
συναρπαστικό. Όλα κυλούσαν πολύ φυσιολογικά και βαρετά κάτι που μας σκότωνε με
την Αλέξια. Έμενα ειδικά οι μέρες μου περνούσαν τόσο σιγά δεν έκανα κάτι, γιατί
όλο διάβασμα, προπονήσεις και πάλι διάβασμα. Της Αλεξίας περνούσε πιο ευχαρίστα
γιατί δεν είχε να κάνει πιο πολλά πράγματα.


Επιτέλους τελείωσε η εμβαδά αυτή και ήμασταν έτοιμες για ένα
ωραίο σαββατοκύριακο τουλάχιστον για την Αλέξια γιατί έμενα με περίμενε ένα διάβασμα
προπόνηση και ένας αγώνας της Κυριακής. Το Σάββατο σπίτι και η Αλέξια θα έβγαινε
βόλτα με την παρέα της!! Πέρασε υπέροχα από ότι μου είχε πει και την Κυριακή θα
βγαίναμε μαζί και θα βλέπαμε την αγαπημένη μου ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο. Εκείνη
την στιγμή είχαμε μια μεγάλη αναποδιά γιατί δεν μπορούσα να τον δω τον αγώνα γιατί
έπρεπε να είμαι στον δικό μου αγώνα. Το μονό που κάναμε ήταν να βγει με μια φίλη
της και μετά θα πήγαινα εγώ να την βρω. Και έτσι έγινε.


Έφτασε η Κυριακή παίρνει το πρωί διαβάζοντας και μετά το μεσημέρι
εγώ ξεκίνησα για να πάω στο γήπεδο και η Αλέξια να πάει στο σπίτι της φίλης της
για να πάνε μετά μαζί έξω. Αφού ο αγώνας
μου ήταν ένας πολύ υπέροχος αγώνας. Δυστυχώς όμως για κακή μου τύχη πριν από τον
δικό μας αγώνα είχε έναν άλλον αγώνα που άργησε να ξεκινήσει και φυσικά άργησε
να τελειώσει και έτσι κανένας αγώνας δεν ήταν στην ώρα του. Ο δικός μας αγώνας ξεκίνησε
με μια ώρα καθυστέρηση με συνέπεια να στήσω την φίλη μου και να μην δω καθόλου
τον αγώνα.


Ευτυχώς τέλειωσα τον αγώνα και πήρα τηλέφωνο την Αλέξια για
να μάθω που είναι και να πάω κατευθείαν εκεί με τα ρούχα της ομάδας έτσι και αλλιώς
δεν προλάβαινα να αλλάξω..


Την περνώ τηλέφωνο και μου λέει που είναι το μέρος και
που έκατσαν πήρα το λεωφορείο και πήγα εκεί ενώ παράλληλα…


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Αυτόν τον αγώνα ήθελα παρά πολύ να το δω γιατί έπαιζαν σπουδαίες
ομάδες και στην μια παίζει ο Σωτήρης και θα έπαιζε σε αυτόν τον αγώνα από ότι είχα
διαβάσει σε πολλές εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Στεναχωρήθηκα άλλα το μονό που
με ένοιαζε τώρα είναι να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη από την φίλη μου για όλο αυτό
που έγινε σήμερα..


Μπαίνω μέσα στο μαγαζί και αρχίζω να ψάχνω την Αλεξία μέχρι
που την είδα άλλα τότε είδα ότι δεν ήταν με την φίλη ης άλλα με έναν φίλο της. Πλησιάζω
φτάνω δεν κοιτώ καν ποιος είναι αυτός και κοιτώ και την φίλη μου και τις λέω «συγγνώμη
πολύ Αλεξία δεν θα ξανασυμβεί άλλα δεν έφταιγα εγώ.. » εκείνη δεν την πείραξε ευτυχώς
γιατί καταλάβαινε «δεν πειράζει αγάπη μου καταλαβαίνω ξέρω πως είναι αυτά τα πράγματα».


Και τότε γύρνα να δω ποιος είναι αυτός που κάθεται μαζί της
και αν δεν τον ξέρω να γνωριστώ μαζί του. Τον βλέπω τον ξαναβλέπω και τότε καταλαβαίνω
ότι είναι ο Μπιλ είχε έρθει Θεσσαλονίκη να μας δει!! Κάτι που μου το έκρυβε η Αλεξία
ενώ δεν ξέρω γιατί. Τότε σηκώθηκε ο Μπιλ και με αγκάλιασε και με φίλησε.


Κατερίνα: τι κάνει ρε Μπιλ? Που είσαι? Γιατί δεν μας πηρές
ένα τηλέφωνο ότι θα έρθεις?


Μπιλ: όλα καλά ρε όμορφη εσύ?!!! Εδώ μωρέ!! Πήρα τηλέφωνο
και ειδοποίησα την Αλεξία ότι θα έρθω. Ήθελα να σου κάνω έκπληξη να σας δω.


Τότε πήγα και έκατσα δίπλα στον Μπιλ γιατί δεν ήθελα να βλέπω
ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και να με κοιτώνα όλοι..


Τότε μετά από 2 λεπτά..


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Μπαίνει ένας μέσα και έρχεται προς στο τραπέζι μας. Στέκεται
όρθιος και χαίρεται τον Μπιλ σηκώνεται ο Μπιλ και μέλανε αγκαλιάζονται.


Εγώ εκείνη την ώρα έστελνα ένα μήνυμα σε μια φίλη μου που
περίμενε να μάθει ποιος κέρδισε στον αγώνα.
Η Αλεξία όμως περίμενε από την Μπιλ να τους συστήσει. Τότε ο Μπιλ κάνει της
τυπικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν..


Μπιλ: Σωτήρη..


Εγώ ακούω το όνομα και μένω λίγο έτσι και αλλιώς η Αλεξία
και εγώ δεν ξέραμε κανένα Σωτήρη αρά μάλλον ήταν κάποιος φίλος του Μπιλ. Τότε αποφασίζω
να σηκώσω το βλέμμα μου και να τους κοιτάξω να μην φανώ κάκια και ότι δεν νοιάστηκα.
Αφού σηκώνω το βλέμμα μου βλέπω τον Σωτήρη μένω ένα λεπτό να καταλάβω τι γίνεται
και τότε ο Μπιλ αρχίζει πάλι να μας γνωρίζει ο Σωτήρης πάλι ήταν μια χαρά χαρούμενος
με τα ρούχα της ομάδας του.


Μπιλ: Σωτήρη από εδώ δυο πολύ καλές μου φιλές η Κατερίνα
και δείχνει έμενα


Κατερίνα: χάρηκα


Σωτήρης: και εγώ..


Και φυσικά μου έδωσε το χέρι του


Μπιλ: και από εδώ η Αλεξία!!


Αλεξία: χάρηκα


Σωτήρης: και εγώ..


Και στην Αλεξία είχε δώσει το χέρι του.


Τότε εγώ σηκώθηκα και πήγα και έκατσα δίπλα στην Αλεξία
και να αφήσω τα δυο αγαπημένα ξαδέλφια να κάτσουν μαζί δίπλα δίπλα.


Μετά από πολύ ώρα γιατί ήταν απογευματάκι πλέον όχι πολύ νωρίς
άλλα ούτε πολύ αργά ήταν 7 η ώρα. τότε αποφασίσαμε να πάμε να κάτσουμε κάπου αλλού
και φυσικά δεν είχαμε κανένα μέσο για να πάμε πουθενά και για αυτό πήγαμε σε κοντινές
καφετερίες που υπήρχαν εκεί κοντά.


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Πήγαμε σε μια υπέροχη καφετερία που ήταν απέναντι από την
θάλασσα και γενικά ήταν πολύ ωραία καθίσαμε εκεί. Εγώ δίπλα στην Αλεξία και ο Μπιλ
δίπλα στον Σωτήρη.


Αρχίσαμε να μιλάμε άλλα εγώ είχα αφήσει ένα μήνυμα στην μέση
και τότε άρχισα πάλι να πληκτρολογώ το μήνυμα που έπρεπε να στείλω σε μια φίλη
μου όσοι ώρα μιλούσαν κανένας δεν κατάλαβε ότι εγώ δεν μιλούσα και γενικά ότι ήμουν
λίγο αλλού.


Μετά από λίγη ώρα ήρθε το παΐδι για να πάρει την παραγγελία
μας και του είπαμε τι να μας φέρει 2 καφέδες και 2 ζεστές σοκολάτες. Είναι χειμώνας
δεν είναι για κρύες σοκολάτες τώρα.


Είχα αφήσει το κινητό μου πάνω στο τραπέζι και δεν είχα καμιά
πρόθεση να το πάρω και να απαντήσω σε άλλο μήνυμα ή καμιά κλίση μονό άμα ήταν κάτι
το σοβαρό και έπρεπε να το σηκώσω. Ο Μπιλ με την Αλεξία και τον Σωτήρη συζητούσαν
για ένα θέμα που εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω γιατί εκείνη την ώρα που είχαν
ανοίξει το θέμα εγώ έστελνα το μήνυμα στην φίλη μου και με αυτόν τον τρόπο έχασα
και την συζήτηση. Και έτσι καθόμουν πάσο στον καναπέ και δεν μιλούσα και απλά κοιτούσα
έξω από το παράθυρο ποσό είχε σκοτεινιάσει πως ήταν όλα τόσο ωραία. Είχα δίπλα
μου ένα άτομο που δεν ήξερα αν ποτέ θα το έχω ξανά απέναντι μου για καφέ. Άλλα μάλλον
δεν θα τον ξανά έχω έτσι και αλλιώς όλο αυτό έγινε μονό και μονό επειδή ο Μπιλ είναι
εδώ αλλιώς δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά. εκεί που ήμουν στον κόσμο μου
και σκαφτόμουν όλα αυτά και άλλα πολλά μου μίλησε ο Σωτήρης και έσπασε όλοι την
σιωπή που δεν μούσα εγώ..


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





«Κατερίνα» είπε και γύρισα και τον κοίταξα και του χαμογέλασα
άλλα από μέσα μου ένιωθα τόσο χαρούμενη που ήθελα να τσιρίξω από χαρά γιατί μου
μίλησε και δεν ξέρω αν θα έχω άλλη ευκαιρία να είμαι έξω μαζί του και να μου ξαναμιλήσει.
Και έτσι είπα να εκμεταλλευτώ όλοι την κατάσταση. «Σωτήρη» του είπα με κοιτούσε
μέσα στα μάτια και μου χαμογέλασε. Ενώ ο Μπιλ με την Αλεξία μιλούσαν ακόμα.. τότε
ο Σωτήρης πηρέ την πρωτοβουλία να μιλήσει και να πει:


Σωτήρης: Μπιλ αν δεν σου κάνει κόπος γιατί δεν πας απέναντι
να μιλήσει πιο άνετα με την Αλεξία και να έρθει από εδώ η Κατερίνα?


Το ακούω εγώ και μένω λίγο και λέω από μέσα μου ΄΄δεν συμβαίνει
αυτό, όνειρο είναι.. θα ξυπνήσω σε λίγο και θα βρίσκομαι στο κρεβάτι μου’΄΄. Η Αλεξία
δεν μιλούσε απλά παρακολουθούσε για να καταλάβει τι συμβαίνει.


Συνεχίζει ο Σωτήρης: ελπίζω Αλεξία δεν σε πειράζει να πάρω
την Κατερίνα δίπλα μου.


Μπιλ: οκ εγώ δεν έχω πρόβλημα άμα δεν έχουν και τα κορίτσια.



Αλεξία: όχι οκ δεν έχω κανένα πρόβλημα Κατερίνα? Εσύ?


Κατερίνα: ΕΜ όχι εντάξει ούτε εγώ έχω κανένα πρόβλημα.


Τοε σηκώθηκε ο Μπιλ και ήρθε προς τον δικό μου καναπέ εκεί
που καθόμουν εγώ τότε σηκώθηκα και εγώ και προχώρησα την τότε δίκια του θέση
στον απέναντι καναπέ. Και όσο περπατούσα σκαφτόμουν ΄΄τι θα του πω? Αν δεν μιλάμε?
Τι θα κάνω? Πως θα είμαι?’’ όλα αυτά έμειναν αναπάντητα ερωτήματα γιατί δεν μπορούσα
να βρω τις κατάλληλες απαντήσεις για να τα απαντήσω ή δεν της ήξερα. Δεν ήξερα πώς
να φερθώ το μονό σίγουρο ήταν πως πρέπει να είμαι ο εαυτός μου και δεν ξέρω πρέπει
να είμαι χαριτωμένη κάτι που δεν είναι εύκολο για μένα. Ποτέ δεν ήταν τώρα θα είναι?
Πωω τέλος πάντων κάθισα στον καναπέ δίπλα του.


Ο Μπιλ ήδη μιλούσε με την Αλεξία και της κρατούσε το χέρι
και την κοιτούσε μέσα στα μάτια. Ήταν τόσο υπέροχοι μαζί ήταν κρίμα που τους χωρίζει
τόσο μεγάλη απόσταση αυτοί οι δυο θα έπρεπε να είναι μαζί και όχι χώρια.


Εκείνη την στιγμή που κοιτούσα το υπέροχο ζευγαράκι απέναντι
μου γύρισε ο Σωτήρης και μου μίλησε..


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Είχα τρομάξει δεν το περίμενα, ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι
μου να μην μπορώ να μιλήσω.


Σωτήρης: βλέπω και εσύ με τα ρούχα της ομάδας σου, είχε αγώνα
πριν?


Κατερίνα: ναι είχα..


Σωτήρης: πως τα πήγατε?


Κατερίνα: μια χαρά κερδίσαμε.


Σωτήρης: χαίρομαι.


Υπάρχει μια παύση μέσα στην ΄΄μεγάλη΄΄ συζήτηση που είχαμε
αρχίσει μάλλον γιατί του μιλούσα έτσι άλλα δεν έφταιγα εγώ άλλα έτσι μου έβγαινε
να του μιλήσω. Το στομάχι μου να δένετε πιο πολύ κόμπος και είμαι πανικοβλημένη
για όλο αυτό ήταν κάτι που δεν το περίμενα να γίνει ποτέ. Μετά από λίγη ώρα σκέφτηκα
ότι τώρα ήταν η δίκια μου σειρά για να κάνω κίνηση να του μιλήσω και αν θελήσει
θα μου απαντήσει αλλιώς το πολύ να με γράψει.


«Σωτήρη» είπα και τότε γύρισε αμέσως να με κοιτάξει «Κατερίνα»
είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα του. Ήταν λες και περίμενε να του μιλήσω.



Κατερίνα: εσείς στον αγώνα σου τι κάνατε?


Σωτήρης: να υποθέσω ότι δεν πρόλαβες να το δεις?


Κατερίνα: σωστά..


Σωτήρης: κερδίσαμε!!


Κατερίνα: αα ωραία μπράβο συγχαρητήρια!!


Σωτήρης: σε ευχαριστούμε..


Ενώ ο Μπιλ με την Αλεξία μιλούσαν ακόμα και φυσιόντουσαν συνεχεία
περίπου..


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Ο Μπιλ ήταν πολύ χαρούμενος γιατί επιτέλους είδε την Αλεξία
την ήθελε πολύ και ήθελε πολύ να είναι μαζί της και το ίδιο ίσχυε και από την πλευρά
της Αλεξίας. Για αυτό και δεν μας έδιναν εμάς πολύ προσοχή.


Ενώ αυτοί ήταν στον κόσμο τους και γενικά ήταν τόσο υπέροχοι
μαζί. Εγώ και ο Σωτήρης μιλούσαμε. Εκείνη την ώρα κτύπησε το κινητό μου, ήταν απόκρυψη
και το σήκωσα άλλα δεν μου απαντούσαν. Αυτό έγινε 3 φορές και την 4 φόρα ο Σωτήρης
μου ζήτησε αν θέλω να μιλήσει αυτός μήπως και μιλούσαν σε αυτόν και τότε τον άφησα
φυσικά.


Σωτήρης: ναι?


Άγνωστος: γεια την Κατερίνα θέλω ποιος είσαι εσύ?


Σωτήρης: να μην σε νοιάζει ποιος την θέλει?


Άγνωστος: τι σε νοιάζει εσένα ρε φίλε?


Σωτήρης: πρόσεχε πως μιλάς.


Τότε εγώ είχα κοκαλώσει και δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ
και ούτε να μιλήσω δεν ήξερα ποιος είναι και γιατί μιλεί έτσι ο Σωτήρης και έκανα
νοήματα στον Σωτήρη να το κλείσει άλλα αυτός μου έκανε νόημα ότι δεν θέλει να
το κλείσει.


Τότε συνεχίστηκε η κουβέντα ανάμεσα τους ενώ ακόμα δεν καταλάβαινα
εγώ τι γινόταν ποιος ήταν στο τηλέφωνο και γιατί μιλούσε έτσι ο Σωτήρης. Ήταν πολύ
περίεργο και θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος ήταν.


Η κουβέντα συνεχιζόταν στον ίδιο τόνο και το ύφος του Σωτήρη
σοβάρεψε πολύ και μιλούσε παρά πολύ απότομα κάτι που δεν το περίμενα αυτό από το
άτομο αυτό. Φαινόταν τόσο ήρεμο τόσο απλό τόσο γλυκό δεν περίμενα να μιλεί έτσι
και ειδικά σε έναν άγνωστο που με πηρέ τηλέφωνο και δεν τον ξέρουμε κιόλας.


Μετά από πολλά παρακάλια δικά μου ο Σωτήρης το έκλυσε το τηλέφωνο
με μια υπόσχεση ότι θα τον κάνω μια τεραστία αγκαλιά. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ.
Και ευτυχώς το έκλυσε το τηλέφωνο και τον αγκάλιασα.


«ευχαριστώ» του είπα ένα τον αγκάλιαζα και τότε άπλωσε τα
χεριά του και με αγκάλιασε και αυτός «δεν κάνει τίποτα» μου είπε στο αυτί και ένιωσα
την καυτή του ανάσα στο αυτί μου και ήταν κάτι μαγικό, ήταν κάτι που δεν περίμενα
να το νιώσω ποτέ. «αν ξαναπάρει θα το ξανασηκώσω να ξέρεις» συνέχισε. Δεν του απάντησα
και το μονό που έκανα ήταν απλά να τον κοιτάξω μέσα στα μάτια και το ίδιο έκανε
και αυτός. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι έπρεπε να απομακρυνθώ από την αγκαλιά
του. Ο λόγος; Τα πολλά στόματα και οι φήμες γύρω από το όνομα του δεν ήθελα να δώσω
αφορμή να λένε διάφορα για αυτό που δεν ισχύουν κιόλας και μετά να βρίσει ότι φταίω
εγώ για όλα αυτά.


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Αφού είχα απομακρυνθεί από πάνω του τότε γύρισε και με κοίταξε
και μου χαμογέλασε με ένα μεγάλο χαμογελώ και του χαμογέλασα και εγώ.


Τότε κατάλαβα ότι κάτι θα γίνει εδώ και θα αλλάξουν τα πράγματα.
Όσο περνούσε η ώρα εγώ μιλούσα όλο και πιο πολύ με τον Σωτήρη και τόσο πιο πολύ
πονούσε το στομάχι μου γιατί δεν περίμενα
όλο αυτό να συμβεί και ειδικά μια τέτοια μέρα. Χωρίς να το έχω προγραμματίσει χωρίς
να το έχω σκεφτεί και φυσικά χωρίς να το περιμένω, ήταν κάτι τόσο ξαφνικό έπρεπε
να το είχα καταλάβει όταν η Αλεξία δεν μου έλεγε με ποια φίλη της θα είναι κέντρο
και με περίμενε.


Μετά από πολύ ώρα είχε πλέον νυχτώσει.


«μήπως να σηκωθούμε από αυτήν την καφετερία γιατί καθόμαστε
εδώ 4 ώρες να πάμε κάπου αλλού?» είπα εγώ.


Ο Σωτήρης πάλι απάντησε και πηρέ το μέρος μου «ναι ρε παιδιά
ας πάμε κάπου αλλού δίκιο έχει η Κατερίνα».


Ο Μπιλ και η Αλεξία ήταν ακόμα στον κόσμο τους και φυσικά
δεν άκουγαν τίποτα από αυτά που λέγαμε εμείς.


Κατερίνα: Αλεξία μήπως να μας ακούγατε λίγο?


Αλεξία: τι έγινε?


Κατερίνα: λεμέ να πάμε κάπου αλλού φτάνει καθόμαστε πόσες
ώρες εδώ..


Μπιλ: καλά οκ φωνάξτε να πληρώσουμε..


Σωτήρης: καλά..


Τότε ο Σωτήρης έκανε νόημα να έρθουν για να πληρώσουμε
και ο Μπιλ και η Αλεξία συνέχιζαν τα δικά τους.


Τότε ήρθε το παΐδι για να πληρώσουμε και ευτυχώς τον είδαν
και έβγαλαν και αυτοί για να πληρώσουν την ώρα που έβγαζα τα δικά μου γύρισε ο Σωτήρης
και μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και ότι να τα βάλω πάλι μέσα και τότε συνέχισα
εγώ να τα βγάζω.


Σερβιτόρος: από εδώ τι κράτα?


Σωτήρης: 2 ζεστές σοκολάτες


Τότε εγώ γύρνα και τον κοιτώ θυμωμένα γιατί δεν περίμενα
να το εννόησε όλο αυτό.


Ο Μπιλ και η Αλεξία τα πλήρωσαν ξεχωριστά.


Την ώρα που φεύγαμε σηκώθηκα εγώ με τον Σωτήρη και περιμέναμε
να σηκωθεί και ο Μπιλ με την Αλεξία. Αφού σηκώθηκαν προχώρησαν μπροστά αυτοί
και πίσω ήμουν εγώ με τον Σωτήρη.


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)





Όπως φεύγαμε και κατεβαίναμε τα σκαλιά και πηγαίναμε προς
την έξοδο σκόνταψα σε ένα σκαλοπάτι και κόντεψα να πέσω και εκείνη την στιγμή
με κράτησε ο Σωτήρης για να μην πέσω.


«σε ευχαριστώ πολύ» του είπα «παρακαλώ» και μου έριξε ένα
τεράστιο χαμόγελο. Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που βγήκαμε έξω από το μαγαζί
και ο Μπιλ μας ανακοινώσε ότι θα πάνε με την Αλεξία στο ξενοδοχείο που έχουν κλίσει
για να μείνουν εκεί σήμερα. Τότε εγώ είπα στην Αλεξία ότι θα μιλήσουμε αύριο
και ότι θα γυρίσω σπίτι και χαιρέτισα τον Μπιλ και την Αλεξία και απομακρύνθηκαν
λίγο για να μας αφήσουν μόνους. Πήγα να αγκαλιάσω τον Σωτήρη και να τον φιλήσω σταυρωτά
«δεν θες να μένεις λίγο ακόμα να κάνουμε καμιά βόλτα και μετά να σε γυρίσω εγώ
σπίτι?» είπε ο Σωτήρης «δεν θες να πας και εσύ για να ξεκουραστείς? Είσαι από αγώνα»
του είπα. «όχι φυσικά και όχι είμαι μια χαρά και θέλω λίγο ακόμα χρόνο μαζί
σου» μου είπε. Δεν πρόλαβα να απαντήσω και ο Μπιλ άρχισε να φωνάζει τον Σωτήρη


Μπιλ: Σωτήρη θα έρθεις μαζί μας τελικά ή να φύγουμε?


Σωτήρης: φύγετε θα πάμε με την Κατερίνα μια βόλτα και μετά
θα έρθω από εκεί..


Μπιλ: εντάξει..


Ο Μπιλ με την Αλεξία πήραν τον δρόμο για το ξενοδοχείο και
αφού άρχισαν να περιπατάνε, αρχίσαμε και εμείς να πηγαίνουμε από την αντίθετη μεριά
του δρόμου. Ο Μπιλ και Αλεξία συζητούσαν πως ο Σωτήρης και η Κατερίνα πήγαν μαζί
βόλτα μιας και γνωρίζονται μονό λίγες ώρες. Γιατί ούτε ο Σωτήρης ανοίγεται εύκολα
σε καινούργια άτομα και ούτε βγαίνει μαζί τους ακριβώς το ίδιο και η Κατερίνα.


Αλεξία: είναι μαζί έξω? Πως έγινε αυτό?


Μπιλ: δεν ξέρω πραγματικά.. αν ήξερα ευχαρίστως να σου έλεγα..
άλλα για να βγήκαν μαζί τότε κάτι τους έδεσε και ανοίχτηκαν εύκολα ο ένας στον άλλον..


Αλεξία: ναι οκ.. άλλα δεν
ξέρω ελπίζω να περάσουν καλά..


Μπιλ: ακριβώς αγάπη μου. Ώρα να σκεφτούμε και τα δικά μας..



Περνούσε η ώρα και ο Μπιλ με την Αλεξία ήταν στο ξενοδοχείο
στο δωμάτιο και έβλεπαν ταινία και γελούσαν και ο Μπιλ είχε αγκαλιά την Αλεξία
και γενικά περνούσαν υπέροχα.


Ο Σωτήρης με την Κατερίνα πήγαιναν βόλτες και χάζευαν μαγαζιά
μέχρι που κάθισαν σε ένα παγκάκι και μιλούσαν για αρκετές ώρες.


Οι ώρα πήγε 11 το βραδύ και ο Σωτήρης δεν είχε γυρίσει
στο ξενοδοχείο και ο Μπιλ με την Αλεξία ήταν μαζί και η Αλεξία έπρεπε να είναι σπίτι
στις 11.30 που θα γυρνούσε μαζί με την Κατερίνα η οποία δεν είχε φάνει ακόμα. Η
Αλεξία φανταστικέ ότι πήγε σπίτι της χωρίς να περάσει να την πάρει και τότε αποφάσισε
να ξεκινήσει μονή της για το σπίτι της.


Ευτυχώς ο Μπιλ πηρέ τηλέφωνο για να δει τι κάνει ο Σωτήρης
και που είναι και γιατί όργισε να γυρίσει..


Να συνεχίσω?

Ορίστε η συνεχεία :-)




Αφού πηρέ τηλέφωνο ο Μπιλ τον Σωτήρη για να μάθει που είναι έμαθε κάτι που τον έβαλε σε σκέψεις..
Μπιλ: που είσαι ρε? Άντε και σε περιμένω τόσες ώρες. Η Κατερίνα γύρισε σπίτι? Ήταν να περάσει να πάρει την Αλέξια.
Σωτήρης: κάτσε ρε σίγα – σίγα τις ερωτήσεις όχι όλες μαζί. Η Κατερίνα είναι ακόμα μαζί μου. Ξεχαστήκαμε λιγάκι, να περάσω με το αυτοκίνητο να πάρω την Αλέξια να την πάω σπίτι γιατί και η Κατερίνα έπρεπε να είναι 11.30 στο σπίτι και είναι 11.
Μπιλ: ναι άντε έλα γρήγορα σε περιμένουμε κάτω.
Σωτήρης: οκ.
Αφού έκλεισαν το τηλέφωνο ο Μπιλ είχε ένα παράξενο ύφος στο πρόσωπο του το οποίο το πρόσεξε η Αλέξια και τρόμαξε και τον ρωτούσε τι είχε συμβεί.
Αγάπη τι έγινε? Γιατί είσαι έτσι? Είπε η Αλέξια. Ο Μπιλ παίρνει ένα σοβαρό ύφος και της λέει ο Σωτήρης με την Κατερίνα ήταν ακόμα μαζί και έρχονται να σε πάρουν να σε πάνε σπίτι σου. Η Αλέξια παραξενεύτηκε ότι η Κατερίνα ήταν ακόμα έξω με τον Σωτήρη που τον ξέρει μόνο μερικές ώρες, κανονικά κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έβαινε καν μαζί του και όπως βγήκαν θα είχε γυρίσει πιο νωρίς. Και η Αλέξια πηρέ και αυτή ένα παράξενο ύφος που και αυτήν την προβλημάτιζε την συμβαίνει.  Η Αλέξια δεν απάντησε σε αυτό που τις είπε ο Μπιλ και έμειναν σιωπηλοί μέχρι να έρθει ο Σωτήρης με την Κατερίνα για να την πάρουν.
Μετά από λίγα λεπτά που πέρασαν ο Σωτήρης είχε φτάσει έξω από το ξενοδοχείο μαζί με το αυτοκίνητο του και την Κατερίνα να κάθεται μπροστά και να είναι χαρούμενη.
Η Αλέξια χαίρεται τον Μπιλ και του λέει ότι θα μιλήσουν στο τηλέφωνο. Μπήκε μέσα μιλούσε με τον Σωτήρη πώς να την πάει σπίτι τις. Αφού έφτασαν του είπε ότι τον ευχαριστεί πολύ. Και φυσικά ο Σωτήρης τις είπε ότι αυτός φταίει για αυτήν την ταλαιπωρία γιατί κράτησε παραπάνω την Κατερίνα.
Αφού πήγε να φύγει η Αλέξια είπε στην Κατερίνα μόλις πάει σπίτι να την πάρει τηλέφωνο γιατί θέλει να μιλήσουν για κάποια πράγματα.
Αφού έμειναν πάλι μόνη η Κατερίνα και ο Σωτήρης για λίγη ώρα ήταν σιωπηλοί κανένας δεν μιλούσε δεν έκανε κάτι.
Στην μίση διαδρομή πηρέ ένα ύφος ο Σωτήρης που ήταν κάπως στενοχωρημένος.
Σωτήρης: και εδώ λοιπόν αρχίζει να τελειώνει η βόλτα μας αγαπητή.
Κατερίνα: ναι, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και μου δόθηκαν και κάποιες ώρες παραπάνω να σε γνωρίσω καλυτέρα.
Σωτήρης: και εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Ελπίζω να σε ξαναδώ!
Κατερίνα: και εγώ το ελπίζω.
Σωτήρης: τι πιστεύεις ότι θέλει να σου πει η Αλέξια?
Να συνεχίσω?

Κατερίνα: δεν νομίζω να θέλει κάτι σημαντικό, άπλα να μου πει τι έκανε και πως πέρασε με τον ξαδέρφη σου.
Σωτήρης: δεν νομίζω να είναι μόνο αυτό..
Κατερίνα: τι θέλεις να πεις?
Σωτήρης: να μάθει γιατί όργισες και όχι για να σου πει τα δικά της.
Κατερίνα: έλα ρε εσύ δεν νομίζω και να θέλει να με ρωτήσει για αυτό θα τις τα πω δεν έχω να κρύψω κάτι, μόνο αν έχω..
Σωτήρης: όχι δεν έχεις, τι θα τις πεις?
Κατερίνα: ότι άπλα καθόμασταν και μιλούσαμε.
Ο Σωτήρης δεν μίλησε άλλο άπλα κούνησε το κεφάλι του, είχε δυο λεπτά που ήμασταν κάτω από το σπίτι μου, και πήγα να βγω γιατί έπρεπε να ανέβω επάνω και την ώρα που πήγα να ανοίξω την πόρτα με τράβηξε το χέρι και με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο.
Είχα πεθάνει ένιωθα παρά μα παρά πολύ χαρούμενη ήξερα ότι όλο αυτό το φανταζόμουν και ότι θα ξυπνούσα και δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
Αφού με άφησε από την αγκαλιά του, μου ζήτησε το κινητό μου.
Σωτήρης: μήπως θα ήθελες να μου δώσεις το τηλέφωνο σου όταν ξαναέρθω να σου στείλω και να σε δω?
Κατερίνα: ναι γιατί όχι, γράψε 69..
Σωτήρης: οκ σου κάνω ανακτητή σε λίγο.
Αφού βγήκα ένιωθα και χαρούμενη αλλά και λυπημένη γιατί ήξερα ότι δεν θα μου έκανε ποτέ ανταπάντηση και ότι σε λίγες μέρες θα με είχε ξεχάσει. Ανεβαίνω στο σπίτι και πήρα τηλέφωνο αμέσως την Αλέξια.
Αλέξια: ναι?
Κατερίνα: έλα ρε εσύ τι έγινε? Τι έπαθες? Τι ήθελες να σε πάρω τηλέφωνο?
Αλέξια: θέλω να μάθω τι έγινε? Γιατί βγήκατε? Τι έγινε? Πως πήγε?
Κατερίνα: κάλε ηρέμισε δεν έγινε κάτι όλα καλά άπλα μιλούσαμε και μου ζήτησε και το τηλέφωνο μου αυτό τίποτα άλλο.
Αλέξια: είσαι σίγουρη?
Κατερίνα: ναι γιατί?
Να συνεχίσω?

Αλεξία: άπλα φανταστικά ότι κάτι έγινε..
Κατερίνα: όχι όχι τίποτα όλα καλά μωρέ!
Αλεξία: άντε να σε πάρει τηλέφωνο τώρα..
Κατερίνα: ούτε καν ρε εσύ άπλα το ζήτησε από ευγένεια μάλλον .. εσύ πως πέρασες με τον Μπιλ? Τι έγινε?
Αλεξία: όπως τα ξέρεις όλα τέλεια. Είδαμε ταινία, ξαπλώσαμε ήθελα να κοιμηθώ εκεί μαζί του άλλα δεν είχα ειδοποιήσει και δεν ήθελα να το κάνω τελευταία στιγμή.
Κατερίνα: δεν πειράζει! Ποτέ θα φύγει?
Αλεξία: αα δεν σου είπε ο Σωτήρης?
Κατερίνα: τι να μου πει?
Αλεξία: τίποτα τίποτα
Κατερίνα: λέγε τι έπρεπε να μου έχει πει?
Αλεξία: θα κάτσουν λίγες μέρες ακόμα.
Κατερίνα: αα οκ! Όχι δεν μου το είπε.. δεν πειράζει σίγα..
Το έπαιζα άνετα στο τηλέφωνο με την Αλέξια, άλλα από μέσα μου με έτρωγαν τα φίδια, γιατί δεν μου το είπε? Καλά είχα πει εγώ ότι δεν θα τον ξαναδώ.
Αλεξία: έλα μην στενοχωριέσαι
Κατερίνα: δεν στενοχωριέμαι. Σε αφήνω πάω για μπάνιο και να δω καμιά ταινία αν είναι φιλάκια
Αλεξία: φιλάκια. Τα λεμέ στο σχολειό αύριο!
Και έτσι άπλα τις το έκλεισα.
Πήγα για μπάνιο και είχα το κινητό ανοιχτό στο δωμάτιο μου. Έκανα πολύ ώρα μπάνιο και γιατί ήθελα να το απόλαυση άλλα και γιατί δεν ήθελα να σκάφτομαι άλλα πράγματα για παράδειγμα τον Σωτήρη και γιατί δεν μου τα είπε αυτά.
Να συνεχίσω?

Αφού είχα μπει για μηναίο χτυπούσε το κινητό μου αλλά οι γονείς μου έλειπαν γιατί είχαν να πάνε μια επίσκεψη σε κάτι οικογενειακούς φίλους.
Αφού βγήκα για μπάνιο δεν είχα να διαβάσω τίποτα γι ατό σχολειό τα είχα κάνει όλα και ήμουν τελείως ελεύθερη για την επομένη μέρα.
Αφού ντύθηκα και κοίταξα το κινητό μου είδα 2 κλήσεις από απέριττη κλήση, μια τις Αλεξίας και 3 από ένα νούμερο που δεν το ήξερα.
Περνώ την Αλέξια πρώτα την ρωτώ τι ήθελε και με ρωτούσε κάτι για τα μαθήματα μετά από κανένα 15 λεπτό είχαμε κλείσει.
Μετά από λίγο με πείρε πάλι κάποιος με απόκρυψη το σήκωσα αλλά κανένας δεν απαντούσε  και μου το έκλεισαν. Δεν έδωσα σημασία λέω καμιά χαζομάρα θα ήταν.
Πήγα στο κρεβάτι μου και ξάπλωσα έβαλα και μια ταινία να παίζει και έβλεπα ταινία. Δεν περίμενα από κανέναν μήνυμα ούτε τηλεφώνημα εκείνη την ώρα.
Μετά από λίγο γύρισαν και οι γονείς μου και ξάπλωσαν γιατί είχαν να ξυπνήσουν νωρίς την επομένη μέρα. Εγώ συνέχιζα να βλέπω την ταινία μου. Περνούσε η ώρα άρχιζα να νυστάζω γιατί την επομένη μέρα είχα σχολειό.
Εκείνο το νούμερο με είχε κινήσει η περιέργεια να μάθω ποιος / ποια ήταν. Τότε μετά από πολύ σκάψει αποφάσισα ότι θα ήταν καλή ιδέα να στείλω μάθημα και να ρωτήσω ποιος/ ποια είναι..
«ποιος / ποια είναι?» φυσικά και κανένας δεν απάντηση και δεν περίμενα άλλο να μου απαντήσουν και σιγά – σιγά άρχισαν να κλείνουν τα μάτια μου από την κούραση.
ΕΕ με πείρε ο ύπνος και στα ξαφνικά ακούω το κινητό μου να τρέμει κάποιος με Επερνέ τηλέφωνο. κοιτά το νούμερο είναι το ίδιο που με είχε πάρει και πριν το σηκώνω και μου λένε ότι θελαν μια Μαρία. Τους λέω ότι κάνουν λάθος και τότε ξανακοιμήθηκα.
Μετά από λίγη ώρα ξανά με πήραν τηλέφωνο αυτήν την φορά ήταν ένα νούμερο που πάλι δεν το ήξερα.
Το σήκωσα
Κατερίνα: ναι?
Άγνωστος: γεια σου Κατερίνα ενοχλώ? Ο Σωτήρης είμαι
Κατερίνα: ΕΜ κοιμόμουν. Ο Σωτήρης?
Τότε πετάχτηκα επάνω και έμεινα έκπληκτη ήταν κάτι που δεν το περίμενα.
Να συνεχίσω?

Σωτήρης: να σε αφήσω να κοιμηθείς και να σε πάρω αύριο τηλέφωνο?
Κατερίνα: όχι φυσικά και όχι δεν είναι ανάγκη μια χαρά είμαι.
Σωτήρης: έχεις σχολειό αύριο
Κατερίνα: δεν πειράζει. Με ήθελες κάτι?
Σωτήρης: όχι άπλα να έχεις το τηλέφωνο μου και να σου πω μια καληνύχτα, καληνύχτα λοιπόν
Κατερίνα: καληνύχτα φιλάκια
Σωτήρης: φιλάκια
Και έτσι άπλα το κλείσαμε, πετούσα από την χαρά μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ αλλά έπρεπε. Τελικά μετά από πολύ ώρα με πηρέ ο ύπνος και κοιμήθηκα.
Το πρωί ξύπνησα μέσα στην χαρά και έφυγα για το σχολειό πολύ χαρούμενη. Πήγα εκεί συνάντησαν την Αλέξια.
Κατερίνα: αλεξιαααααααααααααααααα με πηρέ τηλέφωνο
Αλέξια: εγώ στο είχα πει και εσύ μου έλεγες όχι σίγα μην πάρει ορίστε το παΐδι.
Κατερίνα: ναι είμαι πολύ χαρούμενη
Μετά από κανένα πέντε λεπτά χτύπησε το κουδούνι για την προσευχή. Μπήκαμε για μάθημα και όλα κυλούσαν ωραία. Δεν περίμενα να με ξανά πάρει τηλέφωνο..
 
Να συνεχίσω?
Είναι μικρό κομμάτι αλλά αύριο θα έχει κανονικό. Καληνύχτα.