Η Αγάπη παίζει μπάλα

Πέρασε αυτή η μέρα χωρίς πολλές μεγάλες εντάσεις όλα πήγαινα καλά για ένα παράξενο λόγο.
Αφού σχολάσαμε άρχισε να κτυπάει το κινητό μου και ήταν ο Σωτήρης άρχισα να τρέμω και να μην μπορώ να κρατηθώ και να θέλω να αρχίσω να τσιρίζω. Δεν ήξερα αν έπρεπε να το σηκώσω πώς να μιλήσω τι να πω.
Μετά από πολλή ώρα που επέμενε το τηλέφωνο 2 φόρες με πηρέ είπα να το σηκώσω. Με ένα ωραίο τρόπο είπα άπλα ένα «ναι» τότε αυτή η υπέροχη φωνή του Σωτήρη να λέει «γεια τι κανείς?» και άπλα είχαμε μια τυπική συζήτηση στην αρχή και μετά συνέχισε «πριν που σε πηρά δεν το σήκωσες δεν είχες σχολάσει?» και του άπαντα «όχι άπλα δεν το πρόλαβα να το σηκώσω με ήθελες κάτι???» και συνέχισε « αα εντάξει, άπλα ήθελα να ακούσω την φωνή σου και να δω τι κανείς..»
Τότε πετάχτηκε ένα τεράστιο χαμογελώ στο πρόσωπο μου, και για αυτό έφταιγε ο Σωτήρης
Και συνέχισα εγώ « και εγώ ήθελα πολύ να σε ακούσω, και να μάθω τι κανείς αλλά τώρα πρέπει να σε αφήσω γιατί θα πάρω το λεωφορείο να πάω σπίτι και δεν θα έχει κάλο σήμα αν είναι να μιλήσουμε πιο μετά» και με ήρεμη και αυτήν την υπέροχη φωνή του απάντησε «εντάξει αν μπορέσεις πιο μετά πάρε με τηλέφωνο».
Αφού έφτασα σπίτι και είχα ένα τεράστιο χαμογελώ στα χείλη μου έπρεπε να κάνω τις ασκήσεις του σχολειού και να πάω προπόνηση και ανάμεσα στο κενό να πάρω τηλέφωνο το Σωτήρη για να μην είμαι και αγενής και να του μιλήσω και για λίγο.
Έλα όμως που όταν ήταν να  πάω προπόνηση ξέχασα να τον πάρω τηλέφωνο και με πείρε αυτός.
Σωτήρης: τι έπαθες? Γιατί δεν πείρες τηλέφωνο?
Κατερίνα: συγγνώμη  άπλα είχα να κάνω πολλά πράγματα και ξεχάστηκα.
Σωτήρης: δεν πειράζει, πλάκα σου κάνω, που είσαι?
Κατερίνα: μόλις τελείωσα την προπόνηση εσύ?
Σωτήρης: αα ωραία, λοιπόν θα σε δω καθόλου?
Κατερίνα: μπα είναι πολύ δύσκολο.. εσύ δεν έφυγες ?
Σωτήρης: το βραδύ φεύγω..
Κατερίνα: αα κρίμα που δεν θα σε αποχαιρετίσω. Μόλις ξεκινήσεις από εδώ στείλε μου να ξέρω και όταν φτάσεις.
Σωτήρης: οκ, καλά να περνάς
Κατερίνα: επίσης! Κάλο ταξίδι.
Μετά από λίγο ήμουν ακόμα χαρούμενη αλλά και λυπημένη μαζί γιατί δεν θα μπορούσα να πάω να τον αποχαιρετίσω και να τον δω. Γιατί δεν θα ήξερα αν θα μπορούσα να τον ξαναδώ ποτέ..
Να συνεχίσω?

Πήγα σπίτι και ήμουν κάπως πεσμένη, δεν είχα πολύ διάθεση.
Κατά τις 8 η ώρα μου έστειλε μήνυμα «είμαι στο αεροδρόμιο σε λίγο πέτα, να προσέχεις, ελπίζω να σε δω το συντομότερο» αυτό το μήνυμα φυσικά μου έφτιαξε και πάλι την διάθεση και φυσικά του απάντησα αμέσως για να το δει πριν πετάξει « καλά ταξίδι μικρέ, και εγώ ελπίζω να σε δω σύντομα»
Δεν μου απάντησε φανταστικά ότι το διάβασε και τότε μετά από λίγο πετούσε κατά τις 10 η ώρα το βραδύ μου απάντησε « μόλις μπήκα σπίτι, όλα καλά εδώ.. άντε δίκια σου σειρά να κατεβείς να με δεις». Άργησα πολύ να δω το μήνυμα του γιατί είχα κάποιες δουλείες να κάνω στο σπίτι. Και αφού το είδα του απάντησα «χάχα χαίρομαι, ήταν κάλο το ταξίδι σου? Ναι θα το κανονίσουμε κάποια στιγμή αν είναι»
Μου απαντούσε ανά ένα λεπτό ή το αργότερο ανά δυο λεπτά. Ήταν τόσο κάλος. Και φυσικά μιλούσαμε μέχρι να αποκοιμηθώ. Πέρασαν οι μέρες με τηλεφώνα και μηνύματα με τον Σωτήρη. Κάτι που δεν το περίμενα.
Ο Μπιλ είχε γυρίσει μαζί με τον Σωτήρη άλλα η Αλέξια είχε πάει να τον αποχαιρετίσει αρά είδε και τον Σωτήρη. Αφού εγώ είχα πει ότι μιλούσα ακόμα με το Σωτήρη αυτή δεν το πίστευε και ήταν λογικό.
Ο Μπιλ με την Αλέξια ήταν στα καλυτέρα τους. Περνούσαν υπέροχα πιο ερωτευόμενη από ποτέ.
Και τους έβλεπες και το φβ να βάζουν κάμερα και είναι χαρούμενη και στο τηλέφωνο να κάνουν σαν χαζοχαρούμενα και γενικά ήταν ένα υπέροχο ζευγάρι.
Το Σαββάτο το απόγευμα έπαιζε πάλι η αγαπημένη μου ομάδα άλλα αυτή την φορά μπορούσα να κάτσω να τον παρακολουθήσω τον αγώνα ήταν όντος έδρας και από ότι θυμάμαι το σκορ ήταν θετικό για την ομάδα μου. Έβαλε γκολ ο Σωτήρης και χάρηκα απίστευτα πολύ.
Αφού είχε τελειωσει ο αγώνας και έγιναν και οι δηλώσεις τότε είχα πάρει τον δρόμο για το σπίτι μαζί με την κολλητή μου την σωτήρια. Η σωτήρια ήξερα τα πάντα από τότε που με είχε γνωρίσει ήξερε για τον Σωτήρη ακόμα δεν τον ήξερα. Πήγα σπίτι και κάθισα έβαλα ταινία να δω και τότε βλέπω να με παίρνει τηλέφωνο ο Σωτήρης
Κατερίνα: ναι?
Σωτήρης: τι κανείς μικρή?
Κατερίνα: καλά μωρέ εσύ
Σωτήρης: καλά και εγώ
Κατερίνα: συγχαρητήρια για τον αγώνα, και για το γκολ!!
Να συνεχίσω?

Σωτήρης: σε ευχαριστώ πολύ μικρή! Το γκολ ήταν αφιερωμένο σε σένα!
Κατερίνα: πλάκα μου κανείς τώρα?
Σωτήρης: όχι γιατί?
Κατερίνα: άπλα δεν το περίμενα.
Σωτήρης: και όμως τώρα μπορείς να το περιμένεις από εδώ και περά..
Κατερίνα: σε ευχαριστώ πολύ.
Σωτήρης: ήθελα και το έκανα <3
Κατερίνα: χάχα οκ
Σωτήρης: ελπίζω να προσέχεις!
Κατερίνα: προσέχω, προσέχω ελπίζω και εσύ το ίδιο!
Σωτήρης: και εγώ προσέχω για τι με πέρασες?
Κατερίνα: ωραία
Σωτήρης: άντε σε αφήνω πάω να ξαπλώσω αν είναι και μιλάμε
Κατερίνα: οκ.. καλή ξεκούραση φιλάκια
Σωτήρης: φιλάκια
Αφού το κλείσαμε χοροπηδούσα στο κρεβάτι μου επάνω ήταν  κάτι που δεν το περίμενα να συμβεί.
Έτσι περνούσε ο καιρός, έτσι πέρασε σχεδόν όλοι η χρονιά. Με τους καυγάδες τις Αλεξίας και του Μπιλ, του καυγάδες του Μπιλ και του Σωτήρη, με εμένα και τον Σωτήρη, τους αγώνες, τις βόλτες μας στην  Θεσσαλονίκη, και όλα είχαν κάτι το ξεχωριστώ, είχαν το ένα άτομο που ήταν πολύ ξεχωριστώ..
Σχεδόν και ο τελευταίος μου χρόνος στο λύκειο πέρασε με αυτόν τον τρόπο, υπάρχουν πράγματα σε αυτόν τον χρόνο που δεν θα ήθελα να αναφερθώ.
Από εδώ και περά η ιστορία θα είναι τελείως φανταστική και θα την γράψω όπως θα μου βγαίνει κάθε φορά..
Να συνεχίσω λοιπόν???

Ένας υπέροχος χρόνος αρχίζει, πλέον φοιτήτρια τι πιο τέλειο? Όλα πάνε υπέροχα με την Αλέξια πλέον δεν μιλάμε όσο μιλούσαμε, χαθήκαμε, άλλες παρέες αυτές άλλες εγώ, εγώ μακριά από την παρέα μου δεν μπορούσα ποτέ ούτε αυτή το ίδιο. Όποτε χαθήκαμε, με τον Μπιλ δεν έχουμε κρατήσει τόσες πολλές σχέσεις αλλά κάτι γινεται με αυτόν..
Με τον Σωτήρη μιλάμε αλλά όχι πολύ δεν ξέρω γιατί, μάλλον κάτι έπαθε..
Η χρονιά άρχισε με το πανεπιστήμιο με πολύ διάβασμα, με πολλές προπονήσεις και πιέσεις και βόλτες με την παρέα.
Όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα πινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα.
Η προετοιμασία για τον αγώνα δεν ήταν εύκολη, ολόκληρη χρονιά για τους αγώνες που γίνονται το καλοκαίρι.
Περνούσε ο καιρός με εξετάσεις και στα μαθήματα αλλά και στα αθλητικά, ακόμα συνέχιζα να βλέπω τους αγώνες τις αγαπημένης μου ομάδας, έλα όμως που αυτός θα Επερνέ μεταγραφή για μια ομάδα στο εξωτερικό και τότε τι? Θα τον έχανα μια για πάντα? Ποτέ θα τον έβλεπα ξανά τελευταία φορά?
Ο Σωτήρης δεν μιλούσε για αυτό το θέμα δεν μου έλεγε ποτέ τίποτα δεν ξέρω γιατί, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να τον πιέσω παραπάνω δεν ήξερα πως θα αντίδραση στο συγκεκριμένο θέμα.  
Μιας και καλοκαίριαζε και είχα καιρό να τον δω του είχα στείλει ένα μήνυμα που έλεγε
«ελπίζω να μπορέσεις να έρθεις  να με δεις, θα χαιρόμουν να σε δω στο γήπεδο έχω αγώνα το Σαββάτο και την Κυριακή.»
Και η απάντηση του ήταν όπως την περίμενα «θα προσπαθήσω αλλά είναι πολύ δύσκολο και το ξέρεις»
Φυσικά και δεν του απάντησα δεν είχα να του πω κάτι άλλο, ήταν τελείως δικό του θέμα, αν ήθελε να έρθεις θα το έκανε, θα έβρισκε τρόπο, μια λύση και δεν θα έβρισκε δικαιολογίες.
Ο καθένας πλέον κάνει αυτό που θέλει δεν είχα σκοπό ούτε να του κρατήσω κάκια ούτε τίποτα άλλο.  Έτσι και αλλιώς η ζωή του είναι εκεί περά όχι εδώ. Και λογικό είναι να μην μπορέσει να έρθει.
Να συνεχίσω?

Η μέρα έφτασε. Ήμουν πολύ αγχωμένη δεν ήξερα πως θα τα πάω, πως θα είναι εκεί περά, ήταν κάτι το δύσκολο. Φυσικά ανησυχούσα αν θα έρθει ο Σωτήρης ή όχι. Τελικά στον αγώνα με πήγαν οι γονείς μου μαζί και η ξαδέρφη μου. Θα καιόντουσαν να δουν τους αγώνες στις κερκίδες. Όταν έφτασα στο γήπεδο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο προπονητή μου να τον δω και να μου πει τι πρέπει να κάνω. Ξεκίνησα το ζέσταμα μου μετά και όταν είχα μπει στο χώρο σίγα – σίγα γιατί κόντευε η ώρα που θα ξεκινούσα και εγώ να αγωνίζομαι προσπάθησα να δω στο γήπεδο αν είναι εκεί. Δεν τον είδα πουθενά. Στεναχωρήθηκα γιατί βαθύ μέσα μου περίμενα να έρθει και να τον δω, να είναι εκεί. Αλλά τίποτα τελικά. Είχα δίκιο δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει.
Φτάνει το αγώνισμα. Όταν ήταν η σειρά μου και τελείωσα πήγα να βγάλω τα παπούτσια μου και φυσικά να κλάψω στην άκρη μόνη μου γιατί δεν τα πήγα τόσο καλά όσο περίμενα. Έτσι όπως άλλαζα και πήγα να δω τον προπονητή μου και μιλούσαμε μου είπε να πάω σπίτι να ξεκουραστώ γιατί και αύριο με περιμένει άλλος ένας αγώνας και ότι του χρόνου θα προετοιμαστούμε καλυτέρα και θα τα πάμε καλυτέρα. Με αγκάλιασε και ένιωθα τόσο καλά.
Έτσι όπως σηκώθηκα έλαβα ένα μήνυμα.
Σωτήρης: έλα στο κυλικείο που έχει το γήπεδο για λίγο.
Πηγαίνω σίγα – σίγα χωρίς να ξέρω τον λόγο του μηνύματος ή ήταν λάθος ή ήταν αυτός εκεί.
Αφού έφτασα τον είδα έξω από το κιλικίο. Ήρθε να με αγκαλιάσει και του είπα ότι είμαι ιδρωμένη δεν τον ένοιαξε και με αγκάλιασε σφιχτά. Είδα τον αγώνα σου ήσουν πολύ καλή δεν πειράζει την επομένη φορά θα τα πας καλυτέρα.
Κατερίνα: ήσουν εκεί μέσα? Που ήσουν?
Σωτήρης: ναι ήμουν, επάνω επάνω, δεν ήθελα να με δεις ήθελα να σου κάνω έκπληξη.
Τότε δεν του απάντησα και άπλα τον αγκάλιασα.
Και συνέχισε
Σωτήρης: τι νόμιζες ότι δεν θα έρθω? Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτόν τον αγώνα.
Κατερίνα: η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι θα έρθεις. Έτσι και αλλιώς σε λίγο καιρό φεύγεις.
Σωτήρης: ναι είναι αλήθεια αυτό. Αλλά θα μιλάμε και δεν θα χαθούμε πια
Και τότε με φίλησε στο στόμα.
Κατερίνα: πρέπει να φύγω με περιμένουν οι γονείς μου για να γυρίσουμε σπίτι.
Σωτήρης: οκ και αύριο εδώ θα είμαι θα σου στείλω μήνυμα.
Κατερίνα: οκ γλυκούλη
Να συνεχίσω?

Αφού γύρισα με τους γονείς μου σπίτι με είπαν τι έκανα λάθος και τότε τα κατάλαβα και θα προσπαθήσω να τα διορθώσω.
Όλα κυλούσαν ωραία. Μου έστελνε μηνύματα ο Σωτήρης και μιλούσαμε με έκανε να γελώ, να χαμογέλαω και γενικά να περνά καλά μαζί του.
Σε λίγες μέρες θα έφευγε για το εξωτερικό όμως. Τι θα γινόταν τότε? Θα ήταν όλα το ίδιο? Θα έχουμε διάφορα ω ρα εντάξει θα μας επηρεάζει αυτό αλλά και πάλι θα μιλάμε τόσο? Μπορεί εκεί να είναι αλλιώς και να με ξεχάσει και τι θα γίνει? Δεν είμαστε μαζί, δεν ε ήμαστε κάτι..
Όλο σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου δεν ήξερα σε πια ερώτηση να απαντήσω πρώτα. Δεν ήξερα αν πρέπει να τον ρωτήσω. Δεν ήξερα τι έπεμπε να κάνω.
Τελικά αποφάσισα να το αφήσω να συμβεί μόνο του, μήπως έτσι είναι το καλύτερο και όλα θα πήγαιναν καλά.
Πέρασε η μέρα ευχαρίστα. Κοιμήθηκα και ξύπνησα με αρκετή όρεξη, λογικό ήταν αφού μιλούσα μέχρι πριν κοιμηθώ με τον Σωτήρη.
Μέχρι το μεσημέρι ετοιμάστηκα, έφαγα και άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο με τους γονείς μου.
Πήγαν όλα καλά.
Και όπως μιλούσαμε με τον Σωτήρη έπρεπε να φύγω. Του είπα αν θέλει και έχει χρόνο πριν γυρίσει πάσο να μιλήσουμε λίγο.
Μου είπε φυσικά οκ.
Μετά από κανένα 2ωρο κανονίσαμε να πάμε στο κέντρο να περπατήσουμε και να μιλήσουμε.
Άργησα να πάω, είχε κινήσει στο δρόμο και τον έστησα κανένα 30 λεπτά. Δεν είπε τίποτα.
Σωτήρης: καλώς το κορίτσι, γιατί ρε όμορφη δεν μου είπες να περάσω να σε πάρω με το αμάξι να μην παίρνεις λεωφορείο?
Κατερίνα: δεν ήθελα να σε βάλω σε κόπο
Σωτήρης: είσαι χαζή? Σιγά μωρέ δεν θα κάναμε πολύ, την επομένη φορά να μου πεις.
Τότε σκέφτηκα από μέσα μου την επόμενη φορά? Θα υπάρξει και επομένη φορά? Wow wow wow
Κατερίνα:           οκ θα σου πω αν είναι.
Σωτήρης: που θα ήθελες να πάμε?
Να συνεχίσω?

Κατερίνα: πάμε οπού θέλεις δεν έχω θέμα.
Σωτήρης; Θέλεις να πάμε για καφέ?
Κατερίνα: ναι πάμε γιατί όχι?
Σωτήρης: ή μήπως θες να πάμε καμιά βόλτα και να κάτσουμε κάπου πιο ήρεμα?
Κατερίνα: οπού θέλεις. Αλλά μπορούμε να κάνουμε και τα δυο. Να πάμε πρώτα για καφέ να νυχτώσει λίγο, να κάνουμε καμιά βόλτα και μετά να κάτσουμε κάπου πιο ήσυχα τι λες?
Σωτήρης: πολύ καλή ιδέα μικρή. Ότι θέλεις εσύ.
Τότε περάσαμε έξω από την καφετέρια που την είχαμε γνωριστεί.
Σωτήρης: να κάτσουμε εδώ???
Κατερίνα: εννοείτε.
Κατά σύμπτωση ήταν άδειο και το ίδιο τραπέζι τότε κάτσαμε σε αυτό.
Ο ένας απέναντι από τον άλλον. Μετά από 2 λεπτά ήρθε και κάθισε διπλά μου ( είχαμε καναπέδες). Καθίσαμε παραγγέλλαμε και τότε αρχίσαμε να μιλάμε και να λεμέ πως είναι.
Πριν πω το οτιδήποτε τότε με ξαναφίλησε στο στόμα. Κανένας μας δεν μίλησε για κάποια λεπτά.
Σωτήρης: λοιπόν τι ήθελες να πούμε?
Κατερίνα: άπλα θέλω να ξέρω τι θα γίνει, ποτέ φεύγεις και όλα τα σχετικά.
Σωτήρης: η αλήθεια είναι φεύγω την δευτέρα και ποτέ γυρνά παραμένει άγνωστο. Αυτό ήθελα και εγώ να στο πω από κοντά και όχι από το τηλέφωνο ή από μήνυμα. Το ξέρω είναι πολύ απότομο αλλά έπρεπε να είμαι εκεί εδώ και κάτι μήνες και το έχω καθυστερήσει πολύ.
Κατερίνα: ναι ωραία. Και μεταξύ μας τι θα γίνει? Θα μιλάμε ή θα χαθείς πάλι?
Σωτήρης: θα μιλάμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Δεν γινεται να χαθώ πάλι. Προσπάθησα να μείνω μακριά σου, να κανείς την ζωή σου εδώ αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι άπλα. Και φυσικά θα έρχεσαι και εσύ εκεί να μένεις όποτε θες και όσες μέρες θες. Ακόμα και να έρθεις και μαζί μου γινεται. Το ξέρω θα πεις όχι αλλά θα ήταν ωραίο.
Κατερίνα: και εγώ δεν θέλω να χαθείς. Δεν υπερέχει λόγος να το κανείς αυτό. Ήταν χαζό και να μην το ξανακάνεις (τότε του έπιασα το πρόσωπο και τον χάιδευα απαλά). Θα σου έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ!
Σωτήρης: χαίρομαι. Θα μιλάμε.
Τότε μας έφερε την σοκολάτα που είχαμε πάρει.
Να συνεχίσω?

Εκεί που πίναμε και μιλούσαμε μου είπε ότι αύριο φεύγει.
Δεν πεισμένα να είναι κάτι το τόσο σύντομο. Το κάλο είναι ότι θα φύγει από Θεσσαλονίκη και θα μπορέσω να τον αποχαιρετίσω όπως θέλω.
Όσο ήμασταν εκεί μαζί με είχε αγκαλιά και μου μιλούσε και με φιλούσε και μου έλεγε πόσο πολύ θα του λείψω και ότι όλα θα είναι όπως πριν και τίποτα δεν θα αλλάξει.
Υπήρχε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα μαζί μας που δεν το περίμενα να είναι έτσι.
Υπήρχαν πολλά βλήματα που μας κοιτούσαν αλλά κανένας δεν έλεγε τίποτα. Όταν του είχα να πει να απομακρυνθούμε να μην μας βλέπουν πολύ αγκαλιασμένους και τέτοια δεν τον ένοιαξε και τότε με αγκάλιαζε ακόμα πιο πολύ από πριν.
Η ώρα περνούσε χωρίς να το έχω καταλάβει καθόλου,. Αφού είχαμε πιει την σοκολάτα μας κάναμε βόλτα στην παράλια της Θεσσαλονίκης. Όσοι ώρα περπατούσαμε στο δρόμο με κρατούσε από την μέση και εγώ το ίδιο. Με κοιτούσε πάντα μέσα στα ματιά. Τα λόγια του ήταν τόσο ειλικρινά.
Όλο αυτό νόμιζα πως είναι ένα παραθύρι ή καλυτέρα ένα όνειρο που θα ξυπνούσα και δεν θα ήταν εκεί, δεν θα τον ήξερα και όλα θα είναι στον ύπνο μου.
Όχι άπλα δεν ήταν στο ύπνο μου – στο όνειρο μου αντίθετα ήταν πραγματικότητα και τα ζούσα με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε κανένας να το ζήσει.
Μια τυχαία γνωριμία που έχει αλλάξει όλη μου την ζωή, αρχίζει να πραγματοποιείται ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου.
Όσοι ώρα περπατούσαμε και κανένας δεν μιλούσε ήμουν πολύ σκεπτική σκαφτόμουν όλα όσα έχουμε περάσει και άμα συνέχιζα να περνά μαζί του, τότε σπάει την σιωπή ο Σωτήρης.
Σωτήρης: τι σκάφτεσαι μικρή μου?
Κατερίνα: τίποτα.
Σωτήρης: άστα αυτά σε μένα, εγώ σε ξέρω καλά. Κάτι σκάφτεσαι για πες μου τι είναι αυτό..
Κατερίνα: αλήθεια τίποτα.
Σωτήρης: λέγε άντε πριν θυμώσω.
Κατερίνα: μα δεν μπορείς να θυμώσεις μαζί μου.
Σωτήρης: ποτέ μην λες ποτέ. Μπορεί και να μπορώ.
Κατερίνα: μα είσαι αλλά έλεγες..
Σωτήρης: μπα όχι..
Να συνεχίσω?

Κατερίνα: έτσι ε? αλλά λες αλλά εννοείς. Καλά..
Σωτήρης: καλά καλά μωρε παραπονιάρα. Φυσικά και δεν μπορώ να θυμώσω μαζί σου αλλά πες μου τι σκάφτεσαι.
Κατερίνα: τίποτα.
Σωτήρης: έλα λέγε ξέρω ότι δεν ισχύει αυτό το τίποτα.
Κατερίνα: ΕΜ καλά άπλα σκαφτόμουν όλα αυτά που ζήσαμε και δεν ξέρω αν θα ζήσουμε αλλά και ότι τώρα που θα φύγεις θα με ξεχάσεις και δεν θα λεμέ ούτε γεια πλέον..
Σωτήρης: ξέρεις ότι τώρα λες χαζομάρες. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Και ναι θα ζήσουμε και αλλά μαζί μόνο αν το θες και εσύ. Και όχι δεν θα σε ξεχάσω και θα μιλάμε κάθε μέρα. Δεν γινεται να μην λεμέ γεια.
Κατερίνα: εγώ θέλω εσύ θέλεις? Καλά θα το δούμε αυτό.
Σωτήρης: φυσικά και θέλω. Όχι λίγο αλλά πολύ μάλιστα. Ναι ναι καλά λέγε ότι θες.
Κατερίνα: οοο και τον φίλησα στο στόμα. Θα λέω ότι θέλω του ψιθύρισα.
Τότε μου ψιθύρισε και αυτός στο αυτί « και ναι τώρα επέστρεψε η παλιά καλή Κατερίνα μου» και του χαμογέλασα.
Και τότε με φιλούσε στο λαιμό. Ξέρει ότι αυτό μου αρέσει πολύ και το κάνει όταν θέλει να με κερδίσει.
Είναι τόσο κάλος. Δεν τον περίμενα καθόλου έτσι. Και όμως τελικά είχα πέσει τόσο έξω για αυτόν..
Η ώρα περνούσε είχε πάει 11 και εγώ έπρεπε να είχα πάρει το λεωφορείο και να είμαι 11.30 στο σπίτι.
Κατερίνα: εγώ πρέπει να γυρίσω έπρεπε να είμαι στο λεωφορείο 11.30 πρέπει να είμαι σπίτι.
Σωτήρης: και τι αγχώνεσαι? Αφού εγώ δεν θα σε γυρίσω?
Κατερίνα: έλπιζα να πάρω λεωφορείο και να μην σε βάλω σε κόπο να με πας ως εκεί.
Σωτήρης: ξεχνάτε εγώ θα σε πάω στο σπίτι.
Κατερίνα: οκ.
Τότε πήγαμε στο αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα και όπως πηγαίναμε με έπιανε στα πόδια και γενικά ήταν πολύ υπέροχος ακόμα και μέσα στο αμάξι. Όταν είχαμε φτάσει με φίλησε στο στόμα μου είπε και τι ώρα θα συναντηθούμε αύριο και περίμενε κάτω από το σπίτι να ανέβω και να με δει στο μπαλκόνι ότι είχα ανεβεί.
Έτσι αφού ανέβηκα και βγήκα στο μπαλκόνι μου κούνησε το χέρι του και μου έστελνε φιλάκια από κάτω και τότε μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφυγε. Και εγώ περίμενα να απομακρυνθεί τόσο που να μην τον βλέπω και να μπω μέσα.
Να συνεχίσω?

Αφού είχα μπει μέσα στο δωμάτιο κάθισα λίγο στον υπολογιστή μου. Μετά από κάποια βλέπε βλέπω μήνυμα του..
Σωτήρης: τι κάνει το κάλο μου το κορίτσι??
Κατερίνα: ετοιμάζομαι ψυχολογικά για αύριο??
Σωτήρης: γιατί?
Κατερίνα: γιατί φεύγεις ρε γλυκούλη
Σωτήρης: ρε αγαπάμε σου έχω πει ότι όλα θα είναι το ίδιο άπλα δεν θα με βλέπεις τόσο συχνά..
Κατερίνα: ναι μιας και σε έβλεπα και συχνά.
Σωτήρης: α έχουμε και παράπονα?
Κατερίνα: να μην έχουμε και εμείς λίγα?
Σωτήρης: δεν θα έπρεπε νομίζω.
Κατερίνα: καλά ότι πεις.
Σωτήρης: χάχανα :* θα δεις καμιά ταινία?
Κατερίνα: ναι σε λίγο άμα είναι για να με  πάρει ο ύπνος.
Σωτήρης: μπράβο το κάλο το κορίτσι να κοιμηθείς νωρίς.
Κατερίνα: ξέρεις πια έχω μεγαλώσει έτσι? Δεν πάω πια σχολειό.
Σωτήρης: ναι κάτι πηρέ το αυτί μου. Έμαθα το τέλειωσες. Νομίζω ήμουν στην αποφοίτηση σου αν δεν κάνω λάθος.
Κατερίνα: ναι εκεί ήσουν μπροστά μπροστά να χειροκροτείς..
Σωτήρης: μα γινόταν να μην χειροκροτώ? Τι είναι αυτά που λες..
Κατερίνα: χάχα δεν πας καλά εσύ..
Σωτήρης: ναι κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις.
Κατερίνα: δεν σε πιστεύω. Δεν είσαι με τα καλά σου.
Σωτήρης: όχι και εσύ φταις για αυτό. Εσύ μου πηρές τα μυαλά μου.
Κατερίνα: μου αρέσει αυτό. Δεν έχω σκοπό να σου τα δώσω πίσω όμως.
Σωτήρης: καλά κανείς δεν θέλω να τα πάρω πίσω. Θέλω να τα έχεις εσύ.
Κατερίνα: τι κάλος που είσαι σήμερα.
Σωτήρης: μόνο σήμερα? Κάθε μέρα δεν είμαι δηλαδή?
Να συνεχίσω?

Τότε τις μισές μέρες του μήνα θα τις περνούσα στην Ιταλία μαζί του. Τότε τον πηρά τηλέφωνο και του το είπα.
Κατερίνα: ξέρεις δεν με άφησαν να έρθω και γενικά είχαμε κάποια θέματα.
Σωτήρης: γιατί? Και εγώ έλπιζα ότι θα έρθεις.
Κατερίνα: δυστυχώς όχι..
Σωτήρης: κρίμα ρε εσύ. Δηλαδή είσαι διατεταγμένη όμως να με περιμένεις αυτόν τον μήνα ή όχι? Αν μου πεις όχι θα το καταλάβω δεν θα υπάρξει θέμα.
Κατερίνα: χαχαχαχαχαχα πλάκα σου κάνω ρε χαζέ κλείσε εισιτήριο και για μένα φεύγουμε μεθαύριο.
Σωτήρης: Τώρα πλάκα μου κανείς?
Κατερίνα: όχι κλείσε εισιτήρια τώρα
Σωτήρης: είσαι σίγουρη?
Κατερίνα: ναι ρε χαζέ άντε..
Σωτήρης: οκ κλείσε και τα κλείνω και σε περνώ τηλέφωνο οκ?
Κατερίνα: οκ.
Ευτυχώς ο Σωτήρης κατάλαβε ότι δεν του κάνω πλάκα και θα Επερνέ τηλέφωνο να κλείσει τα εισιτήρια για να φύγουμε μαζί Ιταλία. Πόσο υπέροχα θα μπορούσε να είναι εκεί?
Μετά από τέσσερα λεπτά με παίρνει τηλέφωνο ο Σωτήρης.
Σωτήρης: έλα τα έκλεισα πετάμε στις 10 το βραδύ από Θεσσαλονίκη..
Κατερίνα: αλήθεια? Είμαι πολύ χαρούμενη, χαίρομαι.
Σωτήρης: ετοίμασες βαλίτσες.
Κατερίνα: θα ετοιμάσω αύριο.
Σωτήρης: τελευταία στιγμή δηλαδή. Σαν να το ήξερα. Να πάρεις και πολύ χοντρά ρούχα έχει πολύ κρύο εκεί και θα κρυώσεις.
Κατερίνα: ναι τελευταία στιγμή υπάρχει πρόβλημα? Ναι θα πάρω. Θα πάρω και από εκεί.
Σωτήρης: ναι υπάρχει γιατί θα τρέχουμε να προλάβουμε την πτήση. Ναι εννοείται αυτό.
Κατερίνα: όχι δεν θα τρέχουμε αμάν, μην φέρνεις την καταστροφή πια έλεος. Τελεία θα κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά?
Σωτήρης: καλά εντάξει το πολύ να μην σε πάρω μαζί μου άμα είναι χάχανα ναι αν θέλεις.
Κατερίνα: καλά τόλμα.. ναι θέλω.
Να συνεχίσω?

Σωτήρης: γιατί τι νομίζεις ότι δεν τόλμα? Κατάλαβα παντού θα πάμε.
Κατερίνα: όχι δεν τολμάς.
Σωτήρης: θέλεις να δούμε?
Κατερίνα: είσαι σίγουρος?
Σωτήρης: γιατί? Θα σε χάσω αλλιώς?
Κατερίνα: εσύ τι λες?
Σωτήρης: εγώ λέω ότι θα έκανα τα πάντα για να μην σε χέω.
Κατερίνα: τότε δεν τολμάς.
Σωτήρης: οκ. Άντε σταμάτα και πάνε κοιμήσου μήπως ξυπνήσεις νωρίτερα και κανείς την βαλίτσα σου και δεν θα τρέχουμε..  
Κατερίνα: σταμάτα μωρέ. με νευρίασες άντε καληνύχτα
Σωτήρης: φιλάκια πολλά καληνύχτα.
Τότε μετά του το έκλεισα και πήγα να κοιμηθώ γιατί τα ματιά μου έκλειναν από την νύστα και έπρεπε να κοιμηθώ για να κάνω τόσες πολλές δουλείες που είχα.
Την επομένη μέρα όμως ξύπνησα πιο αργά από ότι περίμενα. Και για αυτόν τον λόγο ετοιμάστηκα πήγα προπόνηση, και αφού γύρισα τότε έκανα την βάλτωσα μου και έκανα και μπάνιο και άφησα και κάποια πράγματα για να τα κάνω αργότερα. Αλλά αργότερα με πηρέ ο ύπνος πάνω στο κρεβάτι χωρίς να έχω τελειωσει την βαλίτσα.
Την επομένη μέρα ξύπνησα πάλι αργά και πήγα προπόνηση όλο αργούσα να ετοιμάσω την βαλίτσα τα τελευταία δυο λεπτά που με περίμενε ο Σωτήρης κάτω από το σπίτι για να κατεβώ Επερνέ τα πάντα μαζί μου.
Ευτυχώς κατέβηκα εγκαίρως ο Σωτήρης φώναζε ότι θα αργήσουμε και εγώ στα έλεγα. Έπρεπε να σε αφήσω και να φύγω τι κατάσταση είναι αυτή?
Τέλος πάντων είχα φτάσει στο αεροδρόμιο εγκαίρως κάναμε όλα όσα χρειαζόταν και μπήκαμε στο αεροπλάνο.
Πηρά τηλέφωνο τους γονείς μου για να ξέρουν ότι είμαι στο αεροπλάνο.
Κατερίνα: έλα μάμα είμαστε στο λεωφορείο και περιμένω να φύγουμε!
Μάμα: κάλο ταξίδι. Καλά να περάσεις. Όταν φτάσεις πάρε με τηλέφωνο.
Κατερίνα: οκ μάμα. Καληνύχτα σε όλους. Και σε ευχαριστώ πολύ.
Μάμα: τίποτα, θα τα δώσω.
Κατερίνα: χαίρομαι.
Να συνεχίσω?

Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο με την μάμα μου ανεβήκαμε στο  αεροπλάνο και σε λίγο πετούσαμε, ένιωθα τόσο υπέροχα, ήμουν πολύ χαρούμενη, ήταν το πρώτο μας ταξίδι μαζί, δεν ήξερα αν θα υπάρξει άλλο αλλά θέλω να το ζήσω αυτό όσο πιο καλά μπορούσα.
Τότε το χέρι του Σωτήρη με έβγαλε από τις σκέψεις μου και μου έπιασε το δικό μου. Τότε γύρισα τον κοιτάξτε και του χαμογέλασα.
Σωτήρης: νιώθεις εντάξει? Είσαι σίγουρη για αυτό?
Κατερίνα: ναι είμαι σίγουρη και το θέλω. Μήπως άλλαξες εσύ γνώμη για αυτό?
Σωτήρης: φυσικά και όχι, τι είναι αυτά που λες?
Κατερίνα: οκ!
Και τότε τον φίλησα και με φίλησε και αυτός πολύ παθιασμένα.
Και σε όλο το ταξίδι μου κρατούσε το χέρι και διαβάσαμε μαζί το ίδιο βιβλίο. Ήταν το αγαπημένο μας και στους δυο.
Και πέρασε έτσι η ώρα. πήγαμε στο σπίτι και τότε έστειλα μήνυμα στην μάμα μου ότι φτάσαμε και είμαστε καλά και είμαστε σπίτι. Και τις είπα θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο το πρωί καληνύχτα
 
Και το πρωί που ξύπνησα στην αγκαλιά του Σωτήρη του ετοίμασα πρωινό του το πήγα στο κρεβάτι και πηρά τηλέφωνο την μάμα μου να δω αν είναι καλά.
Κατερίνα: καλημέρα
Μάμα: καλημέρα αγάπη μου είσαι καλά?
Κατερίνα: ναι μάμα όλα καλά εσείς?
Μάμα: όλα καλά. Η ξαδέρφη σου γκρινιάζει γιατί ήθελε να έρθει και αυτή.
Σωτήρης: ας πάρει το αεροπλάνο και ας έρθει..
Μάμα: χάχα μην τις λέτε τέτοια γιατί θα το κάνει.
Σωτήρης: ας το κάνει
Μάμα: χάχανα δεν πατέ καλά εσείς εκεί..
Να συνεχίσω?

Σωτήρης: καλά πάμε κύρια μαρίνα.
Μάμα: καλά ότι πείτε! Σας αφήνω καλά να περνάτε
Σωτήρης, Κατερίνα: σε ευχαριστούμε!! Με κοινή φωνή.
Μετά από λίγο ο Σωτήρης ξεκίνησε να τρώει το τοστ που του έκανα είχε λίγα πράγματα το ψυγείο του και ήταν λογικό αφού ήταν εκεί μαζί μου. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να ντυθούμε να πάμε στο σουπερ μάρκετ για να αγοράσουμε τρόφιμα.
Περνούσε η ώρα όσο η ώρα περνούσε ο Σωτήρης και έτρωγε αλλά και με πειράζει, με φιλούσε, με γαργαλούσε. Μετά από λίγο όσο ακόμα έτρωγε έπρεπε να δω τι ρούχα είχα πάρει μαζί μου να τα βάλω στην ντουλάπα και να φτιάξω και τα ρούχα του Σωτήρη να ντυθούμε και να φύγουμε.
Αφού έφαγε και κατέβασα τον δίσκο κάτω στην κουζίνα και έπλυνα και τα πιάτα, ανέβηκα επάνω και είδα ότι ο Σωτήρης με περίμενε στο κρεβάτι.
Σωτήρης: έλα να κάτσουμε μαζί.
Κατερίνα: δεν θα συμμαζέψουμε και να πάμε και για τρόφιμα?
Σωτήρης: έχουμε χρόνο..
Κατερίνα: έχεις προπόνηση το απόγευμα.
Σωτήρης: θα προλάβουμε..
Κατερίνα: πρέπει να κοιμηθείς κιόλας.
Σωτήρης: εντάξει.
Τότε τον πλησίασα και τον φίλησα για να σηκωθεί για να ντυθεί αλλά άδικος ο κόπος γιατί όπως είχα σκύψει από πάνω του με τράβηξε κοντά του και με έριξε στο κρεβάτι και με φιλούσε. Έτσι πέρασαν 2 ώρες. Ήταν οι πιο ωραίες ώρες που μπορούσαν να υπάρξουν!
Μετά σηκώθηκα και έφτιαξα τα ρούχα μου στην ντουλάπα και φυσικά τακτοποίηση και τα δικά του ρούχα.
Ετοίμασα το μεσημεριανό φαγητό γιατί είχε πάει είδη μεσημέρι και ο Σωτήρης έπρεπε να φάει και να κοιμηθεί γιατί το απόγευμα είχε προπόνηση.
Ήταν η μέρα τρίτη!
Να συνεχίσω?

Επειδή και δεν είχα πολύ χρόνο ήταν 1 η ώρα έκανα μια κόκκινη σάλτσα και μακαρόνια για να φάμε.
Αφού φάγαμε πήγαμε είδαμε λίγο τηλεόραση στο σαλόνι και μετά από καμιά ώρα ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να κοιμηθούμε.
Μας πηρέ ο ύπνος βλέποντας τηλεόραση και ο ένας να είναι μέσα στην αγκαλιά του αλλού. Ο Σωτήρης επειδή έπρεπε να φύγει πηρέ το χέρι του που ακουμπούσα επάνω του απαλά και ετοιμάστηκε και έφυγε.
Εγώ που ξύπνησα κατά τις 6 είδα  ότι έλειπε και είχε πάει για προπόνηση.
Αφού ξύπνησα κάθισα λίγο ετοιμάστηκα και εγώ και πήγα στο σουπερ μάρκετ μόνη μου να αγοράσω κάποια πράγματα. Ευτυχώς ήταν μόνο 1000 μετρά μακριά από το σπίτι μας.
Πήγα και πηρά πολλά φρούτα, λαχανικά αλλά πηρά  και τυρί, κασέρι και όλα αυτά τα κλασσικά φαγητά που τρώει ο Σωτήρης. Είδα στα ψυγεία κατεψυγμένα τυροπιτάδικα και σκέφτηκα για πιο λόγο να μην πάρουμε? Ας πάρουμε και  καμιά μπύρα και κόκα κόλα γιατί έχει αγώνα σήμερα.
Αφού πηρά ποσά πράγματα πήγα στο ταμείο πλήρωσα γύρισα σπίτι. Ακόμα ο Σωτήρης δεν είχε γυρίσει. Τα συμμάζεψα όλα η ώρα περνούσε είχε πάει 8 και ακόμα ο Σωτήρης να έρθει. Εγώ έκανα υπόθεση ότι είναι ακόμα προπόνηση
Στις 8.30 έβαλα τα τυροπιτάδικα να ψήνονται στο φούρνο. Μετά από λίγα λεπτά γύρισε και ο Σωτήρης και φυσικά με βρήκε στην τηλεόραση μπροστά και να βλέπω μια σειρά.
Σωτήρης: τι κάνει το μωρό μου?
Κατερίνα: καλά είμαι εδώ.
Σωτήρης: τι μυρίζει?
Κατερίνα: κάνω τυροπιτάδικα
Σωτήρης: πηγές για ψώνια?
Κατερίνα: ναι πειράζει?
Σωτήρης: δεν έπρεπε να πας μόνη σου. Έπρεπε να με περιμένεις να μην τα κουβαλήσεις μόνη σου.
Κατερίνα: σίγα δεν έπαθα και κάτι όλα είναι καλά.
Σωτήρης: οκ. Πάω για ένα μπάνιο και σου έρχομαι.
Κατερίνα: οκ σε περιμένω.
Να συνεχίσω?

Αφού είχαν γίνει τα τυροπιτάδικα και τα άφησα πάνω στην κουζίνα και έκλισα τον φούρνο, είπα να εκμεταλλευτώ καθ στιγμή μαζί του μιας και είμαστε μονοί σε αυτό το σπίτι και μακριά από όλους.
Έτσι ανέβηκα στο μπάνιο και πήγα να του τρίψω την πλάτη.
Την συνέχεια την ξέρετε δεν βάζω λεπτομερές γιατί υπάρχουν και μικρά παιδιά.
Αφού του είχα τρίψει την πλάτη πήγα κάτω να ετοιμάσω τα πιάτα και τα ποτήρια.
Έτσι όπως είναι το σαλόνι έχει 2 καναπέδες ένα τριθέσιο και ένα διθέσιο. Και μπροστά έχει ένα τραπέζι στην μέση.
Στο τραπέζι έβαλα τα πιάτα που είχαν μέσα τα τυροπιτάδικα δυο ποτήρια μια μπύρα και Ίμια μπουκάλα νερό.
Αφού ο Σωτήρης βγήκε από το μπάνιο και ντύθηκε έβαλε την τζάμπα του, κατέβηκε στο σαλόνι να δούμε καμιά ταινία ή τον αγώνα που είχε. Τελικά ως συνήθως είδαμε την μπάλα πάλι καλά δηλαδή.
Και τρώγαμε τυροπιτάδικα και ο Σωτήρης έπινε την μπύρα του. Στο ημίχρονο υπήρξε μια κουβέντα.
Κατερίνα: πως ήταν η προπόνηση σήμερα?
Σωτήρης: πολύ καλή, με συγχωρείς που άργησα να γυρίσω άλλα θα πρέπει να ξέρεις ότι κάνω τρεις ώρες προπόνηση, ξέχασα να στο πω.
Κατερίνα: δεν πειράζει, το κατάλαβα έτσι και αλλιώς.
Σωτήρης: για αυτό και εγώ σε θέλω είσαι ένα έξυπνο μωρό.
Κατερίνα: χάχανα.
Σωτήρης: ωραία τυροπιτάδικα
Κατερίνα: χαίρομαι που σου αρέσουν.
Σωτήρης: οτιδήποτε δικό σου θα μου άρεζε.
Να συνεχίσω?

Κατερίνα: υπερβάλεις ρε μικρέ μου.
Σωτήρης: καθόλου. Άλλα την επομένη φορά θα με περιμένεις να πάμε μαζί.
Κατερίνα: σίγα δεν έγινε κάτι.
Σωτήρης: δεν θέλω να κουράζεσαι.
Κατερίνα: καλά.
Η ώρα περνούσε και ο Σωτήρης έτρωγε τα τυροπιτάδικα και με κρατούσε αγκαλιά. Εγώ από την άλλη ακουμπούσα το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του. Ένιωθα πιο ευτυχισμένη κοπέλα. Ήταν άπλα μαγικά. Δεν πίστευα ότι αυτό θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Η ώρα περνούσε ο Σωτήρης ήταν πολύ κάλος και γλυκός μαζί μου. Ώσπου αρχίσαμε να νυστάζουμε και οι δυο γιατί είχαμε και οι δυο πρωινό ξύπνημα δυστυχώς. Έτσι ο Σωτήρης αντί να με πιάσει από το χέρι να ανεβούμε επάνω με σήκωσε αγκαλιά και έτσι ανεβήκαμε επάνω. Ξαπλώσαμε μαζί ο ένας μέσα στην αγκαλιά του αλλού.
Ο ύπνος άργησε να μας πάρει γιατί και οι δυο πειράζαμε ο ένας τον άλλον και λέγαμε διάφορα πράγματα. Μετά από πολύ ώρα μας πηρέ ο ύπνος και κοιμηθήκαμε.
Το πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 10 η ώρα. έπρεπε να ετοιμαστώ να πάω προπόνηση για αυτό το λόγο ετοίμασα πρωινό τον Σωτήρη και έφυγα για προπόνηση γιατί έπρεπε να γυρίσω να μαγειρέψω μεσημεριανό γιατί και ο Σωτήρης θα έλειπε είχε το πρωί προπόνηση.
Αφού είχα φύγει εγώ για την προπόνηση ο Σωτήρης ακόμα έτρωγε το πρωινό του και μετά αντί να τα παρατήσει όλα όπως είναι για να τα πλύνω εγώ και να συμμαζέψω το τραπέζι ο Σωτήρης είχε πλύνει και τα πιάτα και συμμάζεψε το τραπέζι. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα αγόρι???
Μετά από δυο – τρεις ώρες ο Σωτήρης ετοιμάστηκε να πάει προπόνηση και μετά από λίγη ώρα θα γυρνούσα εγώ στο σπίτι.
Όντως έτσι έγινε μετά από μίση ώρα γύρισα εγώ στο σπίτι άναψα τα καλοριφέρ και μπήκα για ένα ντου. Αφού βγήκα από το ντου πήγα να δω την κουζίνα και τι να δω? Ο Σωτήρης είχε πλύνει και τα πιάτα και είχε συμμαζέψει και το τραπέζι. Τότε άρχισα να φτιάνω το μεσημεριανό και έβαλα και την τηλεόραση να παίζει αν είχε κάτι κάλο.
Να συνεχίσω?

Φυσικά και ο Σωτήρης θα αργούσε να έρθει γιατί έχει 2 ώρες με 3 ώρες προπόνηση δεν θυμάμαι ακριβώς. Και ήμουν τελείως μόνη μου. Για αυτό και πηρά τηλέφωνο την ξαδέρφη μου να δω τι κάνει.
Κατερίνα: έλα ρε Μάρθα τι κανείς?
Μάρθα: καλά είμαι εσύ? Μου έχεις λείψει θέλω να σε δω.
Κατερίνα: και εμένα μου έλειψες. Μόλις μπορέσεις να πάρεις το αεροπλάνο και να έρθεις
Μάρθα: αλήθεια??
Κατερίνα: ναι.
Μάρθα: ωραία τότε θα έρθω. Θέλω όμως και βόλτα άμα είναι!
Κατερίνα: εννοείται.
Μάρθα: ωραία.
Κατερίνα: που είσαι?
Μάρθα: τώρα σπίτι και πρέπει να διαβάσω και να πάω προπόνηση μετά.
Κατερίνα: νωρίς σχόλασες σήμερα?
Μάρθα: ναι έλειπαν κάποιοι καθηγητές.
Κατερίνα: οκ να προσέχεις, μιλάμε με τον προπόνηση στο φβ για να μου λέει τι να κάνω.
Μάρθα: αλήθεια?
Κατερίνα: ναι.
Μάρθα: ωραία. Αλλά σε αφήνω γιατί πρέπει να διαβάσω.
Κατερίνα: οκ κάλο διάβασμα. Να προσέχεις. Και κάποια στιγμή να κάνουμε και κλήση με κάμερα να σε δω.
Μάρθα: το βραδύ ή το Σαββάτο.
Κατερίνα: Σαββάτο καλυτέρα. Φιλάκια πολλά
Μάρθα: φιλάκια πολλά.
Μετά από αυτήν την υπέροχη συνομιλία με την ξαδέρφη μου, η διάθεση μου έφτιαξε, η ξαδέρφη μου είναι όλη μου η ζωή την αγάπα όσο τίποτα άλλο.
Να συνεχίσω?