Your Diary!

Με εκφραζει σαν γαντι!!! Αλλα ξέρεις ποια ειναι η μαλάκια??? δεν μπορώ να καταλάβω ποτέ ειναι δικαιολογίες και ποτέ ειναι πραγματικοτητα

Είναι απίστευτο που οι ανασφάλειες δεν φεύγουν ποτέ από μέσα μας. Όσο καλή και να είναι η κατάσταση στην οποία μπορεί να βρισκόμαστε την συγκεκριμένη στιγμή. Πάντα θα υπάρχουν αυτές οι στιγμές που ο φόβος θα κυριαρχεί. Που θα πιστέψεις ότι δεν έχεις καμία αξία για τους άλλους. Θα το πιστέψεις πραγματικά. Όσο καλά και να είναι τα πράγματα χρειζόμαστε την επιβεβεβαίωση.
Είναι και αυτές οι μέρες...

Oh, but I can hide it so well!

Ειπες το μεγαλύτερο δείγμα ανανδρίας ειναι να ξυπνάς αισθήματα σε μια κοπελα χωρίς να εχεις σκοπό να τα ανταπέδωσεις... Εσυ γιατι το κανεις επανηλειμμένα λοιπόν και μετα θίγεσαι οταν σε υποβιβάζουν σε αντακι?

Όποτε περιμένω περίοδο γίνομαι εκνευριστική μέχρι αηδίας, αλλά αυτή την φορά το παράκανα. Και ο καημένος τι να πει; Αγανάκτησε και μου τα είπε ένα χεράκι, με έβαλε στην θέση μου... Και καλά μου έκανε δηλαδή, γιατί γινόμουν παράλογη και δεν το έβλεπα. Αλλά το θέμα είναι ότι φοβάμαι πως αυτή την φορά είπα πολύ βαριά λόγια και πως το πήρε πιο σοβαρά απ'ότι μου δείχνει. Και δεν μπορώ να τα πάρω πίσω τώρα ακόμη και αν θέλω... Πφφφ αμαν πια πρέπει να μάθω να φιλτράρω αυτά που θέλω να πω πριν ανοίξω το στόμα μου!

Δεν βλέπω την ώρα να φύγω. Δεν με τραβάει τίποτα πια εδώ. Νιώθω πως δεν κάνω τίποτα χρήσιμο. Η πλήρης αδράνεια... Απεχθάνομαι την αδράνεια. Με κάνει και νιώθω άχρηστη. Με πνίγει. Δεν είμαι καλά όταν είμαι εδώ. Χρειάζομαι κάτι να απασχολεί το μυαλό μου. Ο αμέτρητος χρόνος για σκέψη δεν μου κάνει καλό.

Ποτε αντιστραφηκαν οι ρολοι; Αραγε αυτο ειναι που ενοχλει τοσο πολυ; Εκει ειναι το φταιξιμο μου; Εγω, ο ορισμος του "socially awkward" εχω ενα δειγμα κοινωνικης ζωης και ξαφνικα θελουν να μου το βγαλουν ξινο;

Μαλλον παιζει ρολο αυτο που ειδα παραπανω. Η αδρανεια. Το να νιωθεις οτι δεν κανεις κατι πολυ σημαντικο. Χαλαει την εικονα που εχεις για τον εαυτο σου. Παυεις να αισθανεσαι καλα. Αλλα τι ειδους ανθρωπος προσπαθει να παρει και αλλους μαζι του στον πατο αντι να ειναι χαρουμενος για αυτους; Γιατι δεν μπορουν για μια φορα να ειναι περηφανοι και ευχαριστημενοι για/με εμενα; Εγω που εξ αρχης ειχα ολη την καλη διαθεση.... Αλλα απ οτι φαινεται ημουν πολυ χαζη. Ειχα αυταπατες. Η συμπαθεια, τα χαμογελα και τα inside jokes ηταν αυταπατες.

Ολο αυτο το σκηνικο με κανει να νιωθω σαν ενα παιχνιδι που αλλοτε λειτουργει και αλλοτε οχι. Και τα παιδια το χαιρονται μονο οταν δεν λειτουργει σωστα. Τους φαινεται αστειο και διασκεδαστικο οταν κανει τους χαλασμενους ηχους.

Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς. Είναι όλα αυτά τα μικρά χαζά πράγματα που με κάνουν να νιώθω ένα τίποτα. Το ξέρω ότι είναι χαζά, αλλά εμένα με νοιάζουν. Και απ'ότι φαίνεται εσύ είσαι απόλυτα κουλ, δεν δείχνεις να έχεις κάποιο πρόβλημα. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να τσακωθώ, να φωνάξω, να το βγάλω από μέσα μου. Και να 'μαι πάλι. Γίνομαι πάλι εκείνη που φοβάται να πει οτιδήποτε την ενοχλεί, μήπως και την παρεξηγήσουν. Γιατί έπρεπε οι τελευταίες μέρες εδώ να γίνουν χειρότερες;

Νιωθω ανακουφισμενη που ξεκαθαρισε το θεμα. Και νιωθω ακομα καλυτερα που νικησα τις φοβιες μου και μιλησα. Που αντιμετωπισα το θεμα προσωπικα. Ας μου γινει μαθημα λοιπον και απο δω και στο εξης να κανω το ιδιο και με αλλες καταστασεις.