Cursed Souls

από Dalia Πεμ 12 Ιουν 2014, 00:51

Αυτό ακριβώς! Όπως λέει κι η περιγραφή του θέματος η παρακάτω ιστορία (fan-fiction) πείτε το όπως θέλετε είναι ένα spin-off, η συνέχεια (πάλι πείτε το όπως θέλετε) της σειράς Μέρλιν, απ'την 5η σεζόν και πέρα, καθότι εγώ ως Ναταλία δεν έμεινα ικανοποιημένη με το τέλος της ιστορίας-πλοκής-σειράς, κι είπα ή μάλλον αποφάσισα να του δώσω το τέλος που του αρμόζει. Οπότε, ορίστε η 6η σεζόν γραπτή... Για τις οθόνες λίγο δύσκολο. Ο αριθμός των επεισοδίων άγνωστος αλλά το τέλος προκαθορισμένο κι οργανωμένο μέσα στο μυαλό μου ευτυχώς! :Ρ

Απολαύστε υπεύθυνα... :Ρ

Introduction to the Knights of the Round Table!

The Knights of the
Round Table and the...
Charmed

OR ELSE...

IN A LAND OF MYTH ...
... AND A TIME OF MAGIC
THE BBC PRESENTS

MERLIN

RICHARD MADDEN ASHLEY GREEN

CHRIS HERMSWORTH TAMSIN EGERTON

ADELAIDE KANE EOIN MACKEN

TOM HOPPER EMMY ROSSUM

SANTIAGO CABRERA JOSEPH MORGAN

RUPERT YOUNG WITH RICHARD WILSON

AND JAKE GYLLENHALL

Episode 1: Βack to Camelot

Carlisle (The Great Border City), 6 June 2013, Morgan's Pov (1st scene)

Τα κλειδιά έπεσαν κάτω πριν προλάβω να τα βάλω στην κλειδαρότρυπα. Θεέ μου, ένιωθα τέτοια ανακούφιση που βρισκόμουν επιτέλους σπίτι μου. Όλη μέρα την πέρασα στο Πανεπιστήμιο και στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας υλικό για την εργασία του νέου εξαμήνου. Για να μην αναφέρω και τις επιπλέον ώρες που εργαζόμουν ως βοηθός στην δανειστική βιβλιοθήκη, λίγα μέτρα πιο μακριά από εκεί που βρισκόταν η σχολή μου. Αισθανόμουν ξεθεωμένη, εξαντλημένη, δεν είχα φάει τίποτα απ'το πρωί. Προφανώς κι το άγχος μου να ολοκληρώσω την έρευνα για περαιτέρω στοιχεία καθώς επίσης και το διάβασμα για τις 'προόδους' που θα έδινα τις επόμενες ημέρες, με έκαναν περισσότερο να σκέφτομαι τον μέσο όρο μου παρά την τροφή με την οποία είχε ανάγκη να εφοδιαστεί ο οργανισμός μου.
Έσκυψα με βαριά καρδιά αφήνοντας ένα αγκομαχητό, απ'την κούραση που ένιωθα, σηκώνοντας το μπρελόκ με τα φωσφοριζέ αστεράκια και κουδουνάκια κι έβαλα το κλειδί στην πόρτα γυρνώντας το κανά δυο φορές. Την άνοιξα και μπήκα μέσα. Καθώς διέσχιζα τον διάδρομο για να ανέβω τις σκάλες σκεφτόμουν πόσο καλό θα μου έκανε ένα ζεστό μπάνιο και στη συνέχεια μια μερίδα κοτόπουλο με πατάτες. Άφησα έναν αναστεναγμό στην εικόνα του φαγητού κλείνοντας τα μάτια και μένοντας ακίνητη στο κεφαλόσκαλο. "Με την συνοδεία μιας καλής μπύρας φυσικά." μουρμούρισα σιγανά κι άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά ένα-ένα.
"Δεν έχει."ακούστηκε μια φωνή απ'το σαλόνι. Γύρισα κι είδα το πρόσωπο της μεγαλύτερης μου αδελφής, να μην με κοιτάει ως γνωστόν, αλλά να είναι όπως πάντα προσηλωμένο σε ένα απ'τα ερωτικά μυθιστορήματα που διάβαζε τέτοια ώρα. "Μας τελείωσε χθες, όταν άδειασες και το τελευταίο κουτάκι που είχε μείνει στο ψυγείο."συνέχισε να μιλάει εκείνη με ύφος ειρωνικό, μασουλώντας την ίδια ώρα το μήλο που κρατούσε στο ένα της χέρι. Όταν σήκωσε επιτέλους το βλέμμα της για να με κοιτάξει, εκείνο κάθε άλλο παρά επιδεικτικό ήταν. "Και το καλύτερο θα ήταν να μην ξαναπιείς για ένα διάστημα, δεν το αντέχεις."
"Καλησπέρα και σε σένα Άννι."μούγκρισα γυρνώντας της την πλάτη μου, συνεχίζοντας να ανεβαίνω τις σκάλες.
"Η Τζέιν βρίσκεται στην σοφίτα."σταμάτησα απότομα γέρνοντας το κεφάλι μου για λίγο στο πλάι. 'Η ξαδέλφη μου βρισκόταν στο Carlisle?'δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου, η 'λατρευτή' μου αδελφή είχε την απάντηση για μένα. "Θα μείνει εδώ για το καλοκαίρι, οι εξετάσεις της τελείωσαν νωρίτερα. Ήρθε το μεσημέρι όταν λείπαμε όλες μας μες την καλή χαρά, για να πω την αλήθεια δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι. Ίσως βάλει κάποια τάξη εδώ μέσα, κάτι που προσπαθώ εδώ και πάρα πολύ καιρό χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία."
Μην δίνοντας σημασία στο τελευταίο σχόλιο της, έκανα την επόμενη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό: "Η Ελένα που είναι?"
"Έξω, που αλλού;! Σε λίγο πρέπει να την παίρνω κι εκείνη τηλέφωνο και να την ψάχνω."
"Άννα έλεος! Μεγάλη κοπέλα είναι, κι εκείνη κι εγώ. Πάψε πια να μας φέρεσαι σαν να ήμασταν μωρά."γκρίνιαξα κουρασμένα όπως έκανα συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.
Εκείνη σηκώθηκε απότομα απ΄τον καναπέ, πετώντας το μυθιστόρημα σε μια γωνιά και με πλησίασε ήρεμα κοιτώντας με αυτήν την φορά σοβαρά.
"Το ξέρεις πως δεν ανησυχώ γι'αυτόν τον λόγο. Είναι οφθαλμοφανές για το που μπορεί να τρέχει ο νους μου. Προσπάθησε να καταλάβεις Μόργκαν πως αυτό το φορτίο της οικογένειας δεν έχει πέσει μόνο σε μένα αλλά και σε σας. Πρέπει να φανείτε δυνατές, κι υπεύθυνες αν θέλετε να ζήσετε για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν πρέπει να αποκαλυφθούμε. Ποτέ! Για κανέναν λόγο."
"Το ξέρω."της αποκρίθηκα στον ίδιο τόνο δίχως να την κοιτάξω, με το βλέμμα στραμμένο στο έδαφος. "Εφτά ολόκληρα χρόνια επιζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με αυτό, με την κληρονομιά της οικογένειας, των προγόνων μας."κόμπιασα για λίγο αλλά πίεσα τον εαυτό μου να συνεχίσει. "Αλλά τι καταλάβαμε; Χάσαμε ότι αγαπήσαμε περισσότερο."συνέχισα να περπατώ χωρίς να κοιτάζω πίσω μου.
"Μόργκαν! Δεν είναι αλήθεια, ο Γκάβιν... Ο Γκάβιν ήθελε μόνο να σε προστατεύσει. Δέχτηκε να είναι μαζί σου από δική του επιλογή, θα μπορούσε να σε είχε εγκαταλείψει."είπε εκείνη αμέσως, διέκρινα ένταση στη φωνή της κι εγώ απ'την μεριά μου, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά μονάχα να μείνω ακίνητη. Σαν στήλη άλατος, είχα πετρώσει σαν άγαλμα.
Νιώθοντας τον κρύο ιδρώτα να ξεχειλίζει σε όλο μου το κορμί, άφησα μια βαθιά ανάσα κοιτώντας το ταβάνι, ψιθυρίζοντας πολύ καθαρά αλλά και δυνατά για να με ακούσει η αδελφή μου. "Ναι, έχεις δίκιο. Θα μπορούσε. Τουλάχιστον θα ήταν ζωντανός γιατί θα τον είχα απομακρύνει, θα τον είχα διώξει μακριά. Αντι αυτού έμεινε κοντά μου, έχασε τη ζωή του... Κι όλα αυτά εξαιτίας μου."
Ξεφουρνίζοντας αυτά τα λόγια, και μετά από μια τόσο κουραστική μέρα έτρεξα κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Θα έκανα ένα μπάνιο και στη συνέχεια θα συναντούσα την αγαπημένη μου ξαδέλφη, εκείνη πάντοτε με καταλάβαινε, περισσότερο κι απ'τις αδελφές μου τολμώ να πω. Η παρέα της, ήμουν σίγουρη θα μου έκανε καλό. Εξάλλου την είχα ανάγκη, όπως κι εκείνη ήθελα να πιστεύω. Κοντά της ίσως μάθαινα κάποια καινούργια πράγματα φέτος. Πράγματα σχετικά με το μεγαλύτερο μυστικό που κρατούσε η οικογένεια μας εδώ και πολλά χρόνια και που πριν από κάμποσο καιρό, συγκεκριμένα πριν από εφτά χρόνια περίπου το ανακαλύψαμε κι εμείς. Πράγματα, κόλπα, φίλτρα, ξόρκια, όλα σχετικά... με την Μαγεία!

~~~***~~~***~~~

από Dalia Πεμ 12 Ιουν 2014, 00:54

Camelot~Citadel{Gaius' Chambers}/The Throne Room~The Round Table, 6 June 495 AD, Merlin's pov {2nd scene}

Merlin lost

Δεν είχαν περάσει παρά μονάχα 14 μήνες από εκείνη την αιματηρή νύχτα. 14 ατελείωτοι μήνες μέσα στους οποίους περίμενα με υπομονή για την νεκρανάσταση του ένα, του μοναδικού και μελλοντικού βασιλιά , εκείνου που θα μπορούσε να ενώσει την γη της Αλβιόνας. Δεν σταμάτησα στιγμή να πιστεύω στην επανεμφάνιση του, εκείνου και των ιπποτών του, των φίλων μου. Των καλύτερων μου φίλων, αλλά κυρίως του βασιλιά και αφέντη μου. Ακόμα εξακολουθώ να ελπίζω όπως και τότε. Όπως κι εκείνη την νύχτα, όταν βρήκα το κουράγιο να σύρω την βάρκα στην λίμνη, ενώ εκείνη όδευε σιγά σιγά προς το Άβαλον... Ήξερα όμως, ήξερα πως κάποια μέρα εκείνος θα έβρισκε τον τρόπο και θα ξαναγυρνούσε. Ακόμα και τώρα , πιο πολύ από κάθε άλλη φορά συνεχίζω να πιστεύω πως τίποτα δεν χάθηκε, τώρα όλα ήταν διαφορετικά.
Το όραμα που βλέπω στα όνειρα μου τους τελευταίους τρεις μήνες δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν μπορώ να αμφισβητήσω τις μαγικές μου δυνάμεις. Αυτές είναι που με κρατάνε ακόμα ζωντανό, αυτές κι η ελπίδα. Το όνειρο... Ο μόνος που γνώριζε γι'αυτό ήταν ο Γάιος, απ'την πρώτη στιγμή που είδα εκείνο το όνειρο ήταν ο πρώτος κι ο μόνος στον οποίο θα μπορούσα να το εκμυστηρευτώ. Αν η βασίλισσα ζούσε ίσως να πήγαινα κατευθείαν σε εκείνη και να της μιλούσα για το τι με απασχολούσε τον τελευταίο καιρό.
Η Γκουίνεβιρ δεν βρισκόταν πλέον κοντά μας, μήνες μετά το χαμό του Αρθούρου αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι για να φέρει στον κόσμο τον διάδοχο του Κάμελοτ, αφήνοντας την ίδια ώρα την τελευταία της πνοή. Η φίλη μου δεν ήταν φανατικός υποστηρικτής της μαγείας , αλλά στην διάρκεια της βασιλείας της-όσο δηλαδή έμεινε στο θρόνο- δεν υιοθέτησε ποτέ τα μέτρα του Ούθερ. Πως θα μπορούσε; Ήταν ένας καλός και αγνός άνθρωπος, ποτέ της δεν έβλαψε κανέναν. Αντίθετα όταν αναφέρονταν θέματα σχετικά με την μαγεία, εγώ (που επιτέλους της είχα εξομολογηθεί την πραγματική μου ταυτότητα) κι ο Γάιος ήμασταν πάντα εκεί κοντά της για να την καθοδηγήσουμε, να την συμβουλεύσουμε αν χρειαστεί.
Όταν όμως εκείνη πέθανε, στο Κάμελοτ προκλήθηκε αναταραχή. Ποιος θα καθόταν στον θρόνο; Ο διάδοχος μόλις που είχε έρθει στην ζωή, και δεν υπήρχε κανείς άλλος στενότερος συγγενής πέρα απ'το γιο του Ούθερ, τον Αρθούρο, και την ετεροθαλή του αδελφή Μοργκάνα, η οποία αποδείχτηκε 'εχθρός' του βασιλιά και του πρίγκιπα. Στράφηκε εναντίον τους ενώ βρισκόταν υπό την κηδεμονία του Ούθερ και προσπάθησε να διεκδικήσει τα δικαιώματα της στο θρόνο εποθαλμιώντας την εξουσία. Έγιναν έρευνες στο παλάτι, κινήσαμε γη και ουρανό και ψάξαμε για κάποια διαθήκη του Ούθερ Πεντράγκον που να έλεγε τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ποιος θα μπορούσε να ανέβει στο θρόνο απ΄την στιγμή που ο γιος του ήταν νεκρός κι ο διάδοχος δεν είχε κλείσει καν τον ένα του χρόνο. Όλα τα αδέλφια του βασιλιά , που βασίλευσαν πριν απ'αυτόν ήταν κι εκείνοι πεθαμένοι. Τι θα γινόταν; Ο Τζέφρι , ο βιβλιοθηκάριος κι πιστός φίλος του Γάιου εδώ και πολλά χρονιά, ξεψάχνισε ένα παλαιό έγγραφο απ'τα ράφια της βιβλιοθήκης το οποίο βρισκόταν καλά φυλαγμένο σε ένα σεντούκι, το οποίο του το είχε δώσει ο ίδιος ο βασιλιάς όταν είχε ανέλθει στο θρόνο, απ'τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του. Τον είχε ορκίσει να το χρησιμοποιήσει διαβάζοντας το μόνο σε περίπτωση ανάγκης, όταν το Κάμελοτ θα ήταν καταδικασμένο κι έτοιμο να πέσει, όταν θα οδηγούνταν πλέον πραγματικά προς την πτώση του.
Όταν διαβάστηκε αυτό το έγγραφο για πρώτη φορά, δεν ήταν ενώπιον της αυλής του παλατιού, αλλά στην βιβλιοθήκη. Παρών ήταν ο Γάιος ενώ στεκόταν πάνω απ'το κεφάλι του Τζέφρι κι φυσικά εγώ. Ο Τζέφρι διάβαζε ατάραχος ενώ εμείς οι δυο είχαμε γουρλώσει τα μάτια μας απ'την έκπληξη. Κυρίως εγώ που δεν πίστευα σε ότι είχα ακούσει, ειδικά την στιγμή που ο βιβλιοθηκάριος και χρονικογράφος τελείωσε την ανάγνωση της διαθήκης. Ο Ούθερ έγραφε πως σε περίοδο δύσκολων καιρών, όταν το Κάμελοτ δεν θα είχε πλέον καμία ελπίδα να σωθεί, η εξουσία του, η διοίκηση του, η βασιλεία του και προπάντων η προστασία των κατοίκων της πόλης θα περνούσε στα χέρια του αδελφικού φίλου του Ούθερ, τον Λοτ του Λόθιαν, βασιλιά του Essetir, ενός απ'τα εφτά βασίλεια της Αλβιόνας -που διοικούνταν ακόμα, Δόξα το Θεό, ύστερα απ'την αναταραχή που είχε προκληθεί εκεί τα τελευταία χρόνια- και το πιο κοντινό στο Κάμελοτ. Σε περίπτωση που εκείνος δεν ζούσε για να φέρει σε πέρας αυτό το χρέος, το οποίο κι είχε υποσχεθεί στον Ούθερ όταν προφανώς ήταν ακόμα νέοι, αυτόματα η βασιλεία περνούσε σε έναν απ'τους τέσσερις γιους του βασιλιά,Άγκραβέιν, Γκάγουέιν, Γκάρεθ και Γκάχερις. Στο άκουσμα του δεύτερου ονόματος είχα μείνει με το στόμα ανοικτό, τα χέρια μου στον αέρα λες κι κάποιος ήταν έτοιμος να μου επιτεθεί και σε λίγο τα δάχτυλά μου είχαν βυθιστεί στο κρανίο μου τραβώντας τις τρίχες μου μία-μία.
Δεν ήταν δυνατόν, δεν μπορούσε να είναι αλήθεια, σκεφτόμουν και φώναζα συνεχώς από μέσα μου. Ο Γκάγουειν;! Ο δικός μας Γκάγουειν, ένας απ'τους πιο γενναίους πολεμιστές, ξιφομάχους και ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης! Ο φίλος μου! Σύντροφος, φίλος του Αρθούρου, που μας είχε βοηθήσει εκείνο το απόγευμα, όταν τον είχαμε γνωρίσει για πρώτη φορά , στην ταβέρνα. Όταν σε μία απ'τις σημαντικότερες αποστολές του πρίγκιπα, που έπρεπε να φέρει σε πέρας μόνος κι αβοήθητος, εγώ πάλι έτρεξα να τον βρω ζητώντας του να με βοηθήσει επειδή ο Αρθούρος κινδύνευε. Ο Γκάγουειν, ο φαγάνας, ο γυναικάς και μπεκροκανάτας Γκάγουειν;!... Ήταν πρίγκιπας;! Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Ή ήξερε την πραγματική καταγωγή του και μου έλεγε ψέματα όταν μου μίλησε για τον πατέρα του, πως ήταν ιππότης και πως είχε δώσει μάχες για τον βασιλιά Καερλεόν, χάνοντας την ζωή του και αφήνοντας την γυναίκα του και μητέρα του Γκάγουειν απαρηγόρητη ή προφανώς να μην είχε ιδέα για τα βασιλικά του δικαιώματα. Ήθελα να πιστεύω πως το τελευταίο δεν ίσχυε, πως ο φίλος μου, είχε ίσως τους λόγους του για να κρύψει κάτι τέτοιο, σχετικό με τον εαυτό του.
Όλα αυτά θα τα μάθαινα από πρώτο χέρι, όταν επιτέλους εκείνος θα γυρνούσε πίσω και θα μου εξηγούσε. Θα γυρνούσαν πίσω, και οι τέσσερις! Όλοι τους! Ο Αρθούρος, ο Λάνσελοτ, ο Γκάγουειν, ο Έλυαν. Ήμουν σίγουρος πως θα ξαναγυρνούσαν πίσω στη ζωή. Τώρα όλοι μας είχαμε κάτι να προσδοκάμε, κάτι να ελπίζουμε, να περιμένουμε. Ο νους μου 'πέταξε' και πάλι στο όραμα μου, στην άφιξη εκείνων των τεσσάρων κοριτσιών. Πάνω-κάτω πρέπει να ήταν στην ίδια ηλικία με μένα κι ίσως να ήταν κι εκείνες σαν κι εμένα, δηλαδή οι πιο πανίσχυρες μάγισσες που έζησαν ποτέ και περπάτησαν σε αυτή τη γη. Αυτό που με ανακούφιζε περισσότερο και καθησύχαζε την αναμονή αλλά και την φοβερή ανησυχία μου ήταν ότι ο νυν βασιλιάς που βρισκόταν αυτή τη στιγμή στο θρόνο, ο άρχοντας του Κάμελοτ και πρωτότοκος γιος του Λοτ, ο Άγκραβέιν ήταν ενήμερος για το συγκεκριμένο γεγονός, το όραμα που είχα δει. Λίγες μέρες μετά την εξομολόγηση του ονείρου μου στον Γάιο , εκείνος δεν έχασε καιρό και το είπε στον βασιλιά. Ο Αγκραβέιν μπορεί να μην υποστήριζε την μαγεία δεν έκανε κακό όμως σε όσους την ασκούσαν. Μπορεί να μας έλεγε ότι ήταν κατά των προλήψεων κι αυτών των μέτρων αλλά όσες φορές αναγκάστηκε να καταφύγει σε εκείνη στάθηκε τυχερός, εκείνη είχε φανεί ευνοϊκή μαζί του.
Γι'αυτό και τώρα, όπως και με την Γκουίνεβιρ, εγώ κι ο Γάιος στεκόμαστε πάντα στο πλευρό του, υπηρέτες και σύμβουλοί του ταυτόχρονα βοηθώντας τον και παίρνοντας τις αποφάσεις του ανάλογα. Ο Άγκραβέιν είχε χάσει εδώ και λίγο καιρό τον πατέρα του, κι έναν απ'τους αδελφούς του, ο Γκάχερις είχε πέσει αμαχητί σε έναν απ'τους πολέμους που είχε δώσει πολλά χρόνια πριν. Ο Γκάγουειν κι ο Γκάρεθ ήταν τα μοναδικά αδέλφια, η μόνη οικογένεια που του είχε μείνει στον κόσμο, κι αν υπήρχε κάποιος τρόπος να γυρίσει ο μικρότερος αδελφός του πίσω ζωντανός με την βοήθεια της μαγείας, δεδομένου ότι εκείνη ήταν υπαίτια για την απώλεια της ζωής του, ο Άγκραβέιν δεν μπορούσε παρά να το αποδεχτεί όλο αυτό. Δεν είχε άλλη επιλογή, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όπως κι όλοι μας δυστυχώς ή ευτυχώς. Μονάχα να περιμένουμε.
Εκείνο όμως που με ανησυχούσε, με τρομοκρατούσε και με φόβιζε όσο τίποτα ήταν η ταυτότητα κι η μορφή αυτών των κοριτσιών που θα εμφανίζονταν από στιγμή σε στιγμή στο Κάμελοτ. Καθώς επίσης κι η εμπιστοσύνη μου, η πίστη μου σε αυτές. Υποτίθεται πως εκείνες θα με βοηθούσαν να φέρω πίσω στη ζωή τον βασιλιά και τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης ούτως ώστε να συνεχίσουν να υπηρετούν και να προστατεύουν το Κάμελοτ. Αλλά τι εντύπωση θα έκαναν στην αυλή του παλατιού και στον Άγκραβέιν, θα τις αποδέχονταν οι κάτοικοι της πόλης; Θα κατάφερναν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους; Μπορούσαμε να τις εμπιστευτούμε; Και πως θα γυρνούσαν ξανά πίσω, εκεί που ανήκαν πραγματικά.
Η ώρα σιγά σιγά περνούσε. Σε λίγο θα έφτανε ο Γάιος για να μου πει να εμφανιστώ στην αίθουσα του θρόνου, ούτως ώστε να ανακοίνωνα περισσότερα στοιχεία σχετικά με το όραμα μου. Πραγματικά έτρεμα για την στιγμή εκείνη, δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Θέλοντας να δώσω ένα τέλος σε αυτό το βαρύ φορτίο και μην αντέχοντας την αναμονή του μέντορα και δεύτερου 'πατέρα' μου, να με ειδοποιήσει εκείνος, σηκώθηκα απ'το κρεβάτι και αφού περιποιήθηκα τον εαυτό μου και άλλαξα ρούχα κίνησα για την αίθουσα συγκεντρώσεως. Στην είσοδο συνάντησα τον Γάιο.
"Ήρθες."μίλησε εκείνος παρατηρώντας με, εξετάζοντας με προσεκτικά όπως έκανε πάντα. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Ετοιμαζόμουν να σε φωνάξω αλλά δεν χρειάστηκε τελικά. Έλα, οι φίλοι σου έχουν μαζευτεί μαζί με τον Άγκραβέιν και σε περιμένουν."
"Θα είσαι κι εσύ παρών, έτσι;"ρώτησα νιώθοντας ένα κόμπο να έρχεται και να στέκεται στον λαιμό μου.
"Μα φυσικά, πότε σε άφησα μόνο για να το κάνω τώρα;"μου αντιγύρισε εκείνος κλείνοντας μου το μάτι πονηρά, αφήνοντας ένα κρυφό γελάκι να εμφανιστεί στην άκρη των χειλιών του. Για λίγο η ψυχή μου γαλήνεψε κι άφησε πίσω την ταραχή της.
Οι χτύποι όμως της καρδιάς μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο δυνατοί καθώς διέσχιζα την μεγάλη αίθουσα και πλησίαζα την θέση του βασιλιά για να καθίσω πλάι του. Η ματιά μου έπεσε ταυτόχρονα στους δυο πιο κοντινούς μου ανθρώπους μετά τον Γάιο, στον σερ Λάιονελ (που κατείχε εδώ και πολύ καιρό το αξίωμα του ιππότη, απ'την εποχή του Ούθερ) και στον σερ Πέρσιβαλ (που είχε χριστεί ιππότης και προστάτης του Κάμελοτ απ'την εποχή που ο Αρθούρος είχε αναδειχτεί βασιλιάς, δηλαδή εδώ και τέσσερα χρόνια.) Στάθηκα δίπλα στον Άγκραβέιν, αυτή τη φορά κοιτώντας τους όλους εξονυχιστικά, προσπαθώντας να διαβάσω τα πρόσωπά τους. Τι σκέφτονταν αυτή τη στιγμή, τι περισσότερο περίμεναν από μένα, απ'αυτά που θα τους έλεγα; Δεν ήξερα. Το μόνο που γνώριζα ήταν ότι φοβόμουν, φοβόμουν για το τι θα έβγαινε απ'τα χείλη μου τις επόμενες στιγμές. Όλοι οι ιππότες, φανατικοί οπαδοί του Αρθούρου που έμαθαν για την βασιλεία του, συγγενείς των υπόλοιπων ιπποτών, που είχαν δεχτεί να τον ακολουθήσουν, ήταν μαζεμένοι σε αυτόν τον κύκλο και άλλοι με κοιτούσαν είτε περίεργα, άλλοι 'κρεμόντουσαν' απ'τον λόγο μου. Ο Άγκλοβαλ, μεγαλύτερος αδελφός του Πέρσιβαλ, ο Γκάλαχαντ, μακρινός συγγενής κι ο μοναδικός ξάδελφος του Λάνσελοτ, ο Γκρίφλετ, ο Κέι, ο Λάμορακ, αδελφός κι εκείνος του Πέρσιβαλ, ο Λάιονελ, ο Λούκαν, ξάδελφος του Γκρίφλετ, ο Μπέτβιρ, ξάδελφος του Λούκαν και του Γκρίφλετ, ο Μπορς και τέλος ο Πέρσιβαλ, μαζί με τον βασιλιά τους, κι οι 11 ήταν εκεί και περίμεναν. Περίμεναν εμένα κι αυτά που θα τους έλεγα.
"Μέρλιν σε παρακαλώ κάθισε, μην στέκεσαι όρθιος. "ακούστηκε από κάπου μακριά η φωνή του βασιλιά. Μόνο όταν ένιωσα την παλάμη του στον ώμο μου που με παρότρυνε να καθίσω, μόνο τότε λύγισα το σώμα μου κι βολεύτηκα στο αναπαυτικό κάθισμα ανάμεσα σε εκείνον και τον Γκάλαχαντ. Τα είχα χαμένα, βρισκόμουν σε σύγχυση κι αυτό γινόταν αντιληπτό. "Λοιπόν, ο Γάιος μου ανέφερε πως θες να μας μιλήσεις, έχεις κάποιες νέες πληροφορίες όσον αφορά το όραμα σου. Είναι αλήθεια; Γνωρίζεις πότε θα εμφανιστούν αυτές οι κοπέλες στο βασίλειο;"
Πήρα μια βαθιά ανάσα, κι αφού έγειρα προς την μεριά του, κοιτώντας τον σοβαρά είπα ήρεμα: "Ναι... Μεγαλειότατε, το γνωρίζω."
"Και; Πότε να περιμένουμε την άφιξη τους; Επίσης έχεις ιδέα για το που θα εμφανιστούν για πρώτη φορά;"
"Αυτό άρχοντα μου δεν μπορώ να το προβλέψω, μπορεί να είναι έξω απ'τα τείχη της πόλης, στα δάση αν και θα ήθελα να μην σκέφτομαι την πιθανότητα αυτή. Μπορεί ακόμα κι μέσα στην αυλή. Το σίγουρο είναι πως λίγο πριν ή μετά τα μεσάνυχτα αυτές οι γυναίκες θα βρίσκονται στο Κάμελοτ, ερχόμενες από μακριά, πολύ μα πάρα πολύ μακριά. "
"Καλώς. Ο Γάιος όμως μου μίλησε πως στον ύπνο σου μπόρεσες να αναγνωρίσεις τις μορφές αυτών των γυναικών. Τι εννοούσε; Μπορείς να μας εξηγήσεις σε παρακαλώ."
Η στιγμή που έτρεμα περισσότερο στον κόσμο είχε έρθει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την αποφύγω, δεν μπορούσα να λυγίσω τώρα, έπρεπε να φανώ δυνατός. Έριξα μια τελευταία ικετευτική ματιά στον Γάιο, ζητώντας του το κουράγιο και την δύναμη του. Κι εκείνος στη στιγμή με ένα του κι μοναδικό νεύμα μου δήλωσε πως ήταν εκεί μαζί μου. Σηκώθηκα όρθιος, ακουμπώντας τα χέρια μου στο τραπέζι, προσπαθώντας να τους κοιτάξω όλους αλλά την ίδια ώρα χαμηλώνοντας το βλέμμα. Άφησα έναν ακόμα στεναγμό πριν μιλήσω.
"Βασιλιά μου προτιμώ να μιλήσω προς το παρόν μόνο για τις δυο μορφές που κατάφερα να αναγνωρίσω στο όνειρο μου. Όπως γνωρίζετε αυτές οι γυναίκες είναι τέσσερις. Θα ήθελα να ξαναδώ για ακόμα μια φορά το όραμα μου, ύστερα από αυτοσυγκέντρωση, για να διακρίνω και τις άλλες δυο. Μέχρι στιγμής μπορώ να σας ενημερώσω μόνο για τις δυο απ'τις τέσσερις."είπα και πάλι ήρεμα και συγκρατημένα, αυτή τη φορά ενώ ένιωθα το κορμί μου να τρέμει. Ότι έλεγα ήταν ψέματα, είχα δει πολύ καθαρά τις μορφές και των τεσσάρων αυτών κοριτσιών, η μία μάλιστα εξ αυτών έμοιαζε με την μοναδική κοπέλα που ερωτεύτηκα ποτέ σ'ολόκληρη τη ζωή μου, δεν υπήρχε άλλη, μόνο εκείνη. Ήταν η αγαπημένη μου, η Φρέγια μου, η Κυρά της Λίμνης, η φύλακας του σπαθιού του Αρθούρου, του Εξκάλιμπερ. Η μία απ'αυτές τις έμοιαζε τόσο πολύ, ήταν ίδια εκείνη. Γι αυτό και μόνο τον λόγο ανησυχούσα για τη στιγμή που θα ερχόμουν αντιμέτωπος με εκείνην. Για την άλλη κοπέλα ούτε λόγος, δεν ήθελα να αναφέρω πως μια απ'τις πιθανές σωτήρες του Κάμελοτ, μία από εκείνες που θα βοηθούσαν στην αναγέννηση του μοναδικού και μελλοντικού βασιλιά, ήταν η 'ίδια' η Μοργκόουζ, ετεροθαλής αδελφή της Μοργκάνα. Για την ώρα η αποκάλυψη των δυο μορφών που θα ξεστόμιζα από λεπτό σε λεπτό αρκούσε και θα ήταν αρκετό το σοκ για τους ιππότες, οι περισσότεροι απ'τους οποίους ήξεραν σχεδόν τα πάντα.
"Ας είναι, πες μας λοιπόν ποιες είναι αυτές οι γυναίκες."είπε ο Άγκραβέιν κι αφού έκλεισα για λίγο τα μάτια μου, φέρνοντας ξανά τις εικόνες των κοριτσιών μπροστά μου του αποκρίθηκα.
"Η μία εξ αυτών φέρει τη μορφή της βασίλισσας της καρδιάς, της βασίλισσας που έχασε τα πάντα αλλά και που κέρδισε τα πάντα ταυτόχρονα. Της μοναδικής, αληθινής και πραγματικής βασίλισσας του Κάμελοτ."
"Η Λαίδη Γκουίνεβιρ!"κοίταξα το σημείο απ'όπου προήλθε ο απότομος ήχος της φωνής. Είδα τον Λάιονελ να με κοιτάζει έκπληκτος και συνοφρυωμένος. Συνέχισα, δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο, εκείνες θα έφταναν εδώ απόψε με κάποιο μαγικό τρόπο, έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι.
"Η επόμενη θηλυκή ύπαρξη φέρει τη μορφή της τελευταίας ιέρειας/μάγισσας της οποίας η μανία της μετατράπηκε σε βροχή και έπεσε απ'τους ουρανούς, καταστρέφοντας την ίδια στιγμή το Κάμελοτ."
"Μοργκάνα!!"γρύλισε ένας απ'τους ιππότες, δεν χρειάστηκε καν να αναγνωρίσω την φωνή που είχε προφέρει αυτό το όνομα με τόση απέχθεια και μίσος. Η ματιά μου καρφώθηκε στον Πέρσιβαλ απ'όπου και δεν την ξαναπήρα από εκεί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν σκληρύνει, οι μύες του πάλλονταν. Ο νεαρός φίλος μου χτύπησε με δύναμη το τραπέζι, έσπρωξε την καρέκλα με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος κι άρχισε να καταριέται θεούς και δαίμονες. Δεν χρειάστηκε να τον σταματήσει κανένας από εμάς, τον αφήσαμε να εκτονωθεί και να ξεθυμάνει με τον μόνο τρόπο που ήξερε εκείνος καλύτερα. Όλοι γνωρίζαμε τον λόγο που ο Πέρσιβαλ κυρίως μισούσε την κόρη του Ούθερ τόσο πολύ, πως να μην το έκανε άλλωστε. Αφού ήταν μπροστά σχεδόν την στιγμή που η Μοργκάνα έπαιρνε για πάντα απ'την ζωή τον κολλητό του φίλο και σύντροφο του, έναν απ'τους Πρίγκιπες του Essetir και γιο του Λοτ, κι έναν απ'τους πιο γενναίους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, τον Σερ Γκάγουειν.

~~~***~~~***~~~

από Dalia Πεμ 12 Ιουν 2014, 00:56

Carlisle (The Great Border City), 6 June 2013, Jennifer's pov {3rd scene}

Ιntroduction to the Charmed Ones!

Cursed Souls Tumblr_m0e8c2tP9u1qbjvfco1_250

Jennifer Heistings

"Αν είναι δυνατόν;!"μουρμούριζα έξω φρενών από μέσα μου. "Μα ολόκληρο βιβλίο των Σκιών κι να μην έχει ούτε μία - έστω μαγική - αναφορά στον βασιλιά Αρθούρο." γκρίνιαξα αυτή τη φορά δυνατά ούτως ώστε να ακουστώ. Είχα δυσανασχετίσει. Απ'το πρωί που είχα φτάσει εδώ, είχα πέσει με τα μούτρα στο ψάξιμο. Σε λίγο κόντευε να νυχτώσει για τα καλά κι δεν είχα σημειώσει καμία πρόοδο. Τελικά αποφάσισα πως την επόμενη μέρα πρωί-πρωί έπρεπε να βγω στους δρόμους και να αναζητήσω πληροφορίες σε κανά ίντερνετ-καφέ ή σε καμιά βιβλιοθήκη. Ίσως να έκανα καμιά βόλτα και σε κανένα βιβλιοπωλείο. Δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να τελειώσω το πρότζεκτ που είχε ως θέμα τον Αρθουριανό κύκλο, ή αλλιώς την Στρογγυλή Τράπεζα: πραγματική ιστορία ή απλά ένας μύθος; Το πτυχίο μου, η αποφοίτησή μου εξαρτιόταν απ'αυτό το πρότζεκτ κι έπρεπε να το φέρω εις πέρας ο κόσμος να χαλούσε. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να γράψω ή να συγκεντρώσω στοιχεία που δεν ευσταθούσαν. Και μετά... Bye, bye Winchester. Θα ερχόμουν να εγκατασταθώ εδώ, στο Carlisle επ'αόριστον.
Δεν είχα τίποτα που να με περίμενε εκεί, ούτε οικογένεια, ούτε προοπτικές για εργασία, κάποιο επάγγελμα, και καλύτερα να μην αναφέρουμε το θέμα: σχέση. Μόνο κάτι θετούς θείους και θείες στην τρίτη ηλικία, χαμένους μέσα στα ιδρύματα, στα χάπια και τις νοσοκόμες. "Όχι!"φώναζα με πείσμα από μέσα μου. Η οικογένεια μου βρισκόταν εδώ, οι ξαδέλφες μου ήταν οι μόνες που είχα στον κόσμο και που Δόξα τον Θεό η μαγεία δεν μου είχε στερήσει. Μακάρι να μην συνέβαινε το ίδιο όπως με την μητέρα και τον πατέρα μου, και τον αδελφό μου τον Έλιοτ αλλά φαίνεται πως οι δαίμονες είχαν διαφορετική άποψη και μου πήραν ότι πολυτιμότερο κι ωραιότερο είχα στη ζωή μου. Έκλεισα με δύναμη το βιβλίο των Σκιών και ξεφυσώντας κουρασμένα κινήθηκα προς τον καναπέ όπου υπήρχε λίγο πιο πέρα κι αφού σωριάστηκα με δύναμη πάνω του, πήρα ένα μαξιλαράκι και το έφερα μπροστά στην μούρη μου σαν να ήθελα να κάνω τον αέρα να πάψει να εισέρχεται απ'τα πνευμόνια μου. Για μια στιγμή ήθελα να σταματήσω να αναπνέω, να μην υπάρχω, να μην ζω γιατί πίστευα πως η ζωή μου δεν είχε αξία.
Οι σκέψεις μου 'πέταξαν' αμέσως στις ξαδέλφες μου. Αμέσως έβγαλα την γλώσσα μου προς τα έξω, κοπάνησα το κεφάλι μου να δω αν λειτουργούσε ο εγκέφαλος μου κι άφησα έναν αναστεναγμό. 'Μα τι βλακείες κάθομαι και σκέφτομαι!'αναλογίστηκα. Οι ξαδέλφες μου είχαν περάσει σχεδόν τα ίδια και χειρότερα από μένα. Κυρίως εκείνες με καταλάβαιναν καλύτερα απ'τον καθένα. Μπορεί να ήμουν λίγο μικρότερη - με την Μόργκαν είχαμε γεννηθεί την ίδια χρονιά - αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Και οι τέσσερις είχαμε βιώσει εξωφρενικά, φριχτά πράγματα από τότε που ήμασταν παιδιά. Γεγονότα που κανένα άλλο κανονικό παιδί δεν θα μπορούσε να περάσει, κανένας γονιός δεν θα μπορούσε να φανταστεί, να βάλει με το μυαλό του. Αν υπήρχαν άνθρωποι που με καταλάβαιναν, κι με ένιωθαν αυτές ήταν οι ξαδέλφες μου. Κι αυτός ήταν ένας απ'τους χιλιάδες λόγους που ενίσχυε την απόφασή μου να έρθω να μείνω μαζί τους για τα καλά όταν επιτέλους ολοκλήρωνα τις σπουδές μου. Ευχόμουν μόνο να μην είχαν κάποιο πρόβλημα με τα νέα αυτά, θα τους το ανακοίνωνα με το τέλος του καλοκαιριού. Δεν ήθελα ακόμα να τις αναστατώσω, είχαν κι εκείνες τα δικά τους. Απλώς εκτός απ'τις καλές σχέσεις που είχαμε μεταξύ μας, εδώ μου ανοίγονταν κι νέοι ορίζοντες. Ίσως να έβρισκα και κάτι καλύτερο προς απασχόλησην, ποτέ δεν ξέρεις...
Έφερα το μαξιλάρι κάτω απ'το κεφάλι μου κι έγειρα πάνω στον καναπέ για να ξαπλώσω. Είχα κουραστεί να σκέφτομαι αλλά πόσο μάλλον να βασανίζω το μυαλουδάκι μου με όλα αυτά. Ήμουν πλέον σίγουρη για το τι πορεία θα διέγραφε η ζωή μου, εγώ η ίδια είχα κάνει τις επιλογές μου και δεν θα το διαπραγματευόμουν περισσότερο. Πήρα στην αγκαλιά μου τον λούτρινο αρκούδο κι έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Μπορεί να είχα ταξιδέψει, αλλά με την κούραση που ένιωθα, αισθανόμουν λες κι είχα γυρίσει από οικοδομή, λες και βρισκόμουν σε κανά χωράφι κι έσκαβα. Ήμουν έτοιμη να με πάρει ο ύπνος όταν άκουσα βήματα στις σκάλες και το ξύλινο πάτωμα να τραντάζεται από ψηλοτάκουνα -δεν έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου κι κοίταξα το πάτωμα, "...μπότες, ένα ζευγάρι μπεζ ψηλοτάκουνα μποτάκια..."μουρμούρισα από μέσα μου καθώς σήκωνα το βλέμμα μου προς τα πάνω κι είδα δυο μάτια αμυγδαλωτά να με επεξεργάζονται, κι ένα πρόσωπο γνώριμο αλλά και ταυτόχρονα τόσο τρυφερό να μου γελάει πονηρά ενώ την ίδια ώρα έπαιζε με τις δυο κατάμαυρες κοτσίδες της και φυσούσε τις αφέλειες απ'το μέτωπο της. Αμέσως αναγνώρισα την ξαδέλφη μου και πετάχτηκα απ΄τον καναπέ για να την προϋπαντήσω.

Cursed Souls Tumblr_inline_mqjy9o5FXQ1qz4rgp

Μorgan Heistings

"Μόργκαν;!!"
"Τζένιφερ;!!!"ούρλιαξε κι εκείνη αυτόματα με μένα απ'την χαρά της κι αφού αγκαλιάσαμε σφιχτά η μία την άλλη πέσαμε κι οι δυο με φόρα στον καναπέ. Αμέσως μας έπιασε νευρικό γέλιο. "Πότε ήρθες; Είχες καλό ταξίδι; Πόσο θα μείνεις; Η Άννα μου είπε πως θα περάσεις εδώ το καλοκαίρι σου, είναι αλήθεια;"
"Ναι, αλήθεια είναι. Ελπίζω να έχετε το κουράγιο και τις αντοχές να με υποστείτε για λίγους μήνες."της αποκρίθηκα κοιτώντας την διερευνητικά, προετοιμάζοντας κατά κάποιον τρόπο το έδαφος.
"Ανοησίες. Πάντα θα είσαι ευπρόσδεκτη εδώ, μην ξεχνάς πως εδώ είναι το σπίτι σου."μου υπενθύμισε εκείνη φέρνοντας τα δάχτυλα της μέσα απ'τις κατάξανθες τούφες των μαλλιών μου και ανακατεύοντας τες για λίγο. Στη συνέχεια μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. "Δεν σου κρύβω κιόλας πως το καλύτερο θα ήταν μόλις τελειώσεις με την σχολή σου να έρθεις και να μείνεις μαζί μας."άρπαξα την ευκαιρία και 'πιάστηκα' απ'αυτά τα λόγια.
"Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό;"την ρώτησα με αβεβαιότητα. Εκείνη με κοίταξε παραξενεμένη. "Πως θα ήταν καλύτερο να μείνω μαζί σας;"συμπλήρωσα.
"Ναι το πιστεύω και επιμένω."δήλωσε εκείνη για άλλη μια φορά χαμογελώντας και πλησιάζοντας με πήρε τα χέρια μου μέσα στα δικά της και τα έσφιξε, ακουμπώντας την ίδια ώρα το μέτωπό της πάνω στο δικό μου.
Αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια, ήταν λες κι είχα ξαναγυρίσει πίσω στο σπίτι μου, στους γονείς μου. Στους πραγματικούς μου γονείς. 'Σε ευχαριστώ Μόργκαν.'ψιθύρισα σιγανά από μέσα μου, δεν είχα το κουράγιο να το προφέρω δυνατά, ήμουν τόσο συγκινημένη.
"Λοιπόν;..."είπε εκείνη ύστερα από λίγο αλλάζοντας θέμα. "Τι γυρεύεις εδώ πάνω;"
Έγειρα για λίγο το κεφάλι μου στο πλάι, δείχνοντας προς το βιβλίων των Σκιών. Άφησα έναν στεναγμό κι ξεφύσηξα για άλλη μια φορά πριν της εξηγήσω τον λόγο που με είχε φέρει στη σοφίτα. "Ήλπιζα να βρω πληροφορίες - έστω μαγικές - σχετικές με τον βασιλιά Αρθούρο και τους ιππότες του αλλά..."έκανα μια χειρονομία με το χέρι μου. "...Τίποτα, τζίφος!"
Η Μόργκαν μου χαμογέλασε πονηρά, έγειρε πίσω στα μαξιλάρια κι έφερε τα χέρια της στον αέρα ενώ τεντωνόταν. "Μμμ... Ο βασιλιάς κι οι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης ε;"μουρμούρισε κοιτώντας με με ένα ύφος προκλητικό και κλείνοντας μου το μάτι. "Θέλεις να σου πω ποιος ήταν ο αγαπημένος μου ιππότης;"
"Άσε με να μαντέψω..."ξεκίνησα.
"Όχι, να μην μαντέψεις, δεν θα το βρεις ποτέ."με διέκοψε απότομα εκείνη πριν προλάβω να ολοκληρώσω την φράση μου. Αφού βολεύτηκε καλύτερα αγκαλιάζοντας τα γόνατά της, γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι και συγκρατώντας το με το ένα της χέρι, πρόφερε σιγανά λες κι ήταν ένα επτασφράγιστο μυστικό: "Ο Gwaine."
"Α μπα;!"έκανα εγώ. "Και πως προέκυψε αυτό;"την ρώτησα ενώ την ίδια ώρα αναρωτιόμουν το ίδιο πράγμα.
"Δεν ξέρω γιατί... Ίσως απ'τις ιστορίες που έχω διαβάσει για εκείνον, για το πόσο γενναίος, δυνατός κι ευγενής ήταν, απ'τα ντοκυμαντέρ. Έχω σχηματίσει ένα άλφα προφίλ, μια εξιδανικευμένη εικόνα, ένα είδωλο για εκείνον κι ας μην τον γνωρίζω."
"Αχά, ενδιαφέροντα όλα αυτά."είπα καθώς χασμουριόμουν. 'Γαμώτο,!' βλαστήμησα από μέσα μου, πραγματικά είχα ανάγκη από ύπνο ύστερα από μια τόσο 'μεγάλη' μέρα που είχα περάσει.
"Εσένα;"ρώτησε η Μόργκαν στη συνέχεια κι έγειρα περίεργη προς το μέρος της.
"Εμένα τι;"
"Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου ιππότης καλέ;"με ρώτησε για άλλη μια φορά, κι απ'το ύφος που είχε πάρει διέκρινα , παρ'όλη την κούραση της και τους μαύρους κύκλους που είχαν δημιουργηθεί κάτω απ'τα μάτια της, την ανυπομονησία της.
"Α ναι... Δεν ξέρω, τι να σου πω;"η αλήθεια ήταν πως δεν ήξερα, το σκέφτηκα για λίγο. "Μάλλον το πρότυπο ενός καλού, θαρραλέου και δίκαιου βασιλιά που το καθήκον του ήταν να προστατεύσει τον λαό του κι η φιλοδοξία του το όνομα του να γραφτεί στην ιστορία και να μείνει στις καρδιές όλων..."'τι κάθομαι και λέω;'συλλογίστηκα. "Μμμ... ναι, αυτό θα ήταν το ιδανικότερο πρότυπο για μένα."
"Arthur λοιπόν..."διαπίστωσε η Μόργκαν με ένα αχνό χαμόγελο.
"Προφανώς."συμφώνησα εγώ, κάτι έπρεπε να πω μήπως κι τελείωνε εδώ το όλο αστείο.
"Και νομίζεις ότι θα παρέμενες πιστή σε εκείνον αν βρισκόσουν στη θέση της βασίλισσας του;"
"Παρακαλώ;"ψιθύρισα κοιτώντας την ίδια ώρα την ξαδέλφη μου με τέτοιον τρόπο σαν να ήθελα να αποφύγω την ερώτηση, κάτι που το επιθυμούσα διακαώς.
Ένας απότομος ήχος προερχόμενος απ'την είσοδο της σοφίτας, μας έκανε να γείρουμε το βλέμμα μας προς την Άννα που άφηνε μια στοίβα βιβλία σε μια μεριά. "Ουφ, πιάστηκε η μέση μου να τα κουβαλάω τόση ώρα. Ευτυχώς που υπάρχει κι η σοφίτα γιατί τα ράφια κι η βιβλιοθήκη έχουν γεμίσει από δαύτα."γκρίνιαξε εκείνη καθώς μας πλησίαζε.
"Τι είναι αυτά;"ρώτησε η Μόργκαν κι από μέσα μου άφησα έναν αναστεναγμό. Επιτέλους είχαμε αλλάξει θέμα. Επίσης δεν έβλεπα την ώρα να πάω για ύπνο, ήμουν πτώμα.

Cursed Souls Tumblr_mamaofIjNS1rdxbllo6_250

Anna~Anelyse Heistings

"Μερικά απ'τα βιβλία της μαμάς και της γιαγιάς. Τα έφερα εδώ πάνω να βρίσκονται, σίγουρα θα μας χρειαστούν στο μέλλον. Έχουν σημαντικές σημειώσεις."είπε κι αφού κάθισε ανάμεσα μας , αγκαλιάζοντας μας και τις δυο, παίρνοντας μια συνωμοτική έκφραση, μας απήυθυνε και πάλι τον λόγο. "Τι λέγατε;"
'Ωχ όχι Θεέ μου!'πολύ φοβόμουν ότι δεν θα πηγαίναμε για ύπνο απόψε, ακόμα χειρότερα φαινόταν πως είχαμε ξαναγυρίσει στο προηγούμενο θέμα. Δεν φτάνει που το είχα άγχος να ξεμπερδεύω όσο τον δυνατόν νωρίτερα με την εργασία, έπρεπε να το συζητάω κιόλας;!
"Εσένα ποιος είναι ο αγαπημένος σου ιππότης;"η Μόργκαν έπιασε απ'την μέση την αδελφή της αγκαλιάζοντας την.
"Ο Lancelot !"μας αποκρίθηκε εκείνη αμέσως με αποφασιστικότητα, χωρίς ούτε ένα ίχνος αμφιβολίας.
Στην στιγμή εγώ κι η Μόργκαν βγάλαμε την γλώσσα μας έξω, πράξη η οποία με παραξένεψε για λίγο αλλά με εντυπωσίασε και με ξύπνησε για λίγο. Έβαλα τα γέλια, όπως έδειχναν τα πράγματα εγώ κι η ξαδέλφη μου συμμεριζόμασταν τις ίδιες απόψεις.
"Μπλιαχ!"έκανε η Μόργκαν.
"Δεν καταλαβαίνω, προς τι τέτοια αντίδραση; Γιατί μουγκρίζετε έτσι;"η Άννα φαινόταν κάπως θιγμένη.
"Πλάκα μας κάνεις; Ο συγκεκριμένος ιππότης αποτελεί την αρχή του κακού, είναι υπεύθυνος για την πτώση της βασιλείας του Αρθούρου, την πτώση του ίδιου του Κάμελοτ."της εξήγησα εγώ που ήμουν κι γνώστης του θέματος.
"Συμφωνώ με την Τζένιφερ."μίλησε η Μόργκαν.
"Και τι να κάνουμε τώρα; Να τον καταδικάσουμε επειδή ερωτεύτηκε την γυναίκα του Αρθούρου;"γκρίνιαξε η Άννα σταυρώνοντας τα χέρια της. "Εξάλλου φέρει μερίδιο ευθύνης κι εκείνη που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του, δεν φταίει μόνο εκείνος."
"Μ'αρέσει που τον υποστηρίζεις κιόλας."είπα εξακολουθώντας να γελάω. Όλο αυτό τελικά είχε πλάκα.
"Αν ήταν πραγματικός ιππότης θα είχε μαζέψει το 'καπελάκι' του και το 'κουβαδάκι' του κι θα είχε πάει σε άλλη 'παραλία'. Δεν θα έμενε εκεί να απολαμβάνει ότι ανήκε δικαιωματικά και μόνο στο βασιλιά της Αλβιόνας. Γιατί στο κάτω κάτω κι η Γκουίνεβιρ αγαπούσε τον άντρα της. Ο Λάνσελοτ φταίει, εκείνος την παρέσυρε."
"Μόργκαν;!"πρόφερα το όνομα της με έπληξη, η ξαδέλφη μου το είχε πάρει πατριωτικά το ζήτημα.
"Δεν το λέω εγώ, τα βιβλία και τα ντοκυμαντέρ το αναφέρουν."δικαιολογήθηκε εκείνη.
"Εμένα αυτός μ'αρέσει, τι θες τώρα;!"γρύλισε η Άννα προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νεύρα της.
"Εσύ είσαι μια συναισθηματικά ανόητη κι ερωτοχτυπημένη, δεν σκέφτεσαι ποτέ με τη λογική και το μυαλό αλλά μονάχα με την καρδιά. Πως θα προκόψεις στη ζωή σου ήθελα να'ξερα;!"η Μόργκαν είχε πεταχτεί όρθια απ'τον καναπέ φέρνοντας τα χέρια στη μέση της, κάνοντας κήρυγμα στην μεγαλύτερη της αδελφή.
"Α! Για άκου να σου πω..."άρχισε κι η Άννα που σηκώθηκε κι εκείνη για να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη.
"Αχ σταματήστε, σας παρακαλώ."αναστέναξα παρακαλώντας. Ήθελα τόσο πολύ να πάω για ύπνο, τόσα πολλά ζητούσα πια.
"Έι έι τι γίνεται εδώ και χαλάτε τον κόσμο;!"έστρεψα την ματιά μου στην είσοδο της σοφίτας για να δω την Ελένα που ερχόταν προς το μέρος μου για να με χαιρετήσει. "Χαίρομαι που σε βλέπω, είσαι καλά;"μίλησε καθώς άπλωνε τα χέρια της για να με αγκαλιάσει.

Cursed Souls Tumblr_mk4ema5Eiu1qlrh5po4_250

Elena Heistings

"Προσπαθώ."απάντησα κατσουφιασμένη σφίγγοντας την πάνω μου κι καθώς κοιτούσα με ύφος δολοφονικό τις άλλες δυο.
Η Ελένα αφήνοντας με έγειρε προς το μέρος της Άννας και της Μόργκαν κι πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα της, οι αδελφές της την είχαν σημαδέψει με τα δάχτυλά τους και την κοιτούσαν με ένα τρόπο λες κι ήταν έτοιμες να της επιτεθούν. Ή αλλιώς να εξαπολύσουν τις αχτίνες Χ τους.
"Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ιππότης;"ρώτησαν ταυτόχρονα κι οι δυο.
"Εεε;!"έκανε η Ελένα ρίχνοντας μου μια ανήσυχη ματιά.
"Απ'την Στρογγυλή Τράπεζα, ποιος ιππότης σου άρεσε περισσότερο."της εξήγησα κουρασμένα εγώ.
"Α..."η Ελένα δεν άργησε να απαντήσει, παίρνοντας μια αδιάφορη έκφραση απάντησε ότι της ήρθε. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε μένα. "Ο Μerlin."
"Μα εκείνος δεν ήταν ιππότης."παραπονέθηκε η Μόργκαν.
"Πολύ σωστά."συμφώνησε η Άννα.
"Ακόμα καλύτερα."μίλησε η Ελένα. "Πίξαμε στους 'ιππότες' πια, προτιμώ τον Μέρλιν που είχε και την ειδικότητα μου, εκείνος τουλάχιστον ήταν ο πιο σοφός απ'όλους."
"Κατάλαβα."σχολίασα εγώ ενώ την επεξεργαζόμουν. "Πως τα πέρασες απόψε;"την ρώτησα στη συνέχεια, κρίνοντας απ'το ντύσιμο της υπέθεσα πως είχε βγει άλλο ένα ραντεβού.
"'Φανταστικά!' όπως πάντα."μου αποκρίθηκε εκείνη σταυρώνοντας τα χέρια της και γυρνώντας το πρόσωπο απ'την άλλη για να μην μας αντικρίζει. Όλα έδειχναν πως δεν είχε καμιά όρεξη να το συζητήσει.
Ένας απότομος ήχος μας έκοψε την χολή κι γείραμε προς την μεριά του βιβλίου των Σκιών που τώρα είχε ανοίξει από μόνο του κι λαμπύριζε. Το πλησιάσαμε κι οι τέσσερις δισταχτικά και σταθήκαμε από πάνω του αγγίζοντας το. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου, το βιβλίο είχε ανοίξει στη σελίδα που έψαχνα λίγο πιο πριν. Μόνο που πριν οι σελίδες που είχα ξεφυλίσει ήταν κενές, δεν έγραφαν τίποτα σχετικό το οποίο θα με βοηθούσε. Τώρα μπροστά μας εικονιζόταν ένα κάστρο και δίπλα του γραφόταν με χρυσά γράμματα μια ολόκληρη ιστορία. Υπέθεσα πως το κάστρο αντιπροσώπευε το Κάμελοτ. Το βιβλίο γύρισε σελίδα ξανά από μόνο του και μπροστά στα μάτια μας είδαμε μια άλλη εικόνα να εμφανίζεται, εκείνης με τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης και ταυτόχρονα δίπλα της να γράφονται πάλι από μόνες τους όλες οι 'πηγές' που αναφέρονταν σε αυτόν τον κύκλο. Τον κύκλο του βασιλιά Αρθούρου, έναν κύκλο στον οποίο δεν γινόντουσαν εξαιρέσεις. Αντίθετα κυριαρχούσε η ισότητα.
"Δεν είναι δυνατόν..."μουρμούρισα καθώς ακουμπούσα και χάιδευα την ίδια ώρα με τα δάχτυλα μου τα χρυσά γράμματα. "Είμαι σίγουρη πως το πρωί δεν υπήρχαν αυτά όταν το ξεφύλιζα."
"Και βέβαια δεν υπήρχαν."είπε η Ελένα ατάραχη σαν να μην έτρεχε τίποτα. "Δεν το βλέπετε; Τώρα γράφονται, το θέμα είναι γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή;"
"Τι σημαίνει αυτό;"ρώτησε η Μόργκαν με τρεμάμενη φωνή.
"Μήπως επειδή ξαφνικά αναφερθήκαμε σε αυτούς κι είπε το βιβλίο να εμπλουτίσει τις γνώσεις μας; Που ξέρετε μπορεί να είναι κατόρθωμα της γιαγιάς. Τα κάνει κάτι τέτοια κατά καιρούς."έφερα για λίγο στο μυαλό μου τα λόγια της Άννας, μπορεί να είχε κάποιο δίκιο. Η γιαγιά Ιζαμπέλ μας συνήθιζε σε κάτι τέτοια, αλλά η παρέμβασή της πολλές φορές όπως και τώρα μας κατατρόμαζε.
Το βιβλίο άλλαξε ξανά σελίδα. Αυτή φορά στα δεξιά εικονιζόταν ένας άντρας ντυμένος με μια χρυσή πανοπλία. Απ'τους ώμους του έπεφτε ένας φαρδύς πορφυρός χιτώνας με το σύμβολο του δράκου και στα χέρια του κρατούσε ένα ξίφος πάνω στο οποίο ήταν σημαδεμένα κάποια χρυσά γράμματα ή και σύμβολα, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω, να τα δω καθαρά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν κάπως σκληρά και σοβαρά και τα κατάξανθα κατσαρά μαλλιά του έφταναν μέχρι τους ώμους του. Ένιωθα τα καταγάλανα μάτια του να κοιτάζουν ευθεία αμέσως μέσα στα δικά μου. Κι ύστερα εκείνη η φωνή μέσα στο μυαλό μου... 'Guinevere...'
"Το ακούσατε αυτό;!"φώναξα δυνατά στις άλλες νομίζοντας πως είμαι καμιά τρελή αλλά δεν ήμουν. Ήμουν σίγουρη πως είχα ακούσει κάποιον να με καλεί μέσα στο μυαλό μου.
"Το όνομα μου σίγουρα δεν είναι Μοργκάνα λε Φέυ. Μόργκαν με ονόμασαν."η Μόργκαν τώρα έξινε το κεφάλι της μπερδεμένη.
"Εμ συγγνώμη, ποια είναι η Μοργκόουζ;"η Άννα τώρα μας κοιτούσε με βλέμμα ανήσυχο.
"Δεν ξέρω τι λέτε εσείς κορίτσια αλλά νομίζω ότι ένας Έμρυς μας καλεί και τις τέσσερις με κάποιον τρόπο, φαίνεται πως ζητάει την βοήθεια μας."εγώ , η Μόργκαν κι η Άννα κοιτάξαμε την Ελένα θορυβημένες. Εκείνη είχε φέρει τα χέρια της στον αέρα με ένα τρόπο σαν μας ρωτούσε για το τι θα κάναμε από δω και πέρα.
Για λίγο η ματιά μου έπεσε ξανά στην μορφή του άντρα που βρισκόταν στο βιβλίο. Τα μάτια μου άνοιξαν και πάλι διάπλατα, ήταν σαν να ένιωθα εκστασιασμένη απ'την όψη, την κορμοστασιά και την ομορφιά του. Αισθανόμουν μαγεμένη. 'Guinevere...' Τα μάτια μου μισόκλεισαν ξανά, απ'τον ύπνο ήταν απ'την μαγεία , δεν μπορούσα να καταλάβω. 'Guinevere...'
'Arthur Pendragon...' ούτε που κατάλαβα για πότε ξεχύθηκαν αυτές οι λέξεις απ'τα χείλη μου, ήταν σαν να εξαρτιόμουν απ'την επήρεια κάποιου μαγικού ξορκιού. Τα πόδια μου δεν πατούσαν στο έδαφος, ένιωθα σαν κάτι να με ρουφούσε μέσα του. Όταν έπαψε η φωνή να αντηχεί στα αυτιά μου κι τα χέρια μου πιάστηκαν απότομα από εκείνα της Μόργκαν και της Άννας τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Το βιβλίο των Σκιών μας είχε ρουφήξει μέσα του, μέσα απ'τις σελίδες που λαμπύριζαν και που τώρα βρισκόταν γραμμένη η ιστορία του Αρθούρου και των ιπποτών του. Βγάλαμε ένα ουρλιαχτό ταυτόχρονα κι οι τέσσερις, που ταξιδεύαμε άραγε, δεν ήθελα να το φανταστώ. Για το μόνο που ευχόμουν και ήλπιζα ήταν μια ασφαλής προσγείωση. Γιατί είχα μια αμυδρή υποψία πως αυτό ήταν ένα ταξίδι, αλλά πολύ διαφορετικό όχι όμως κι άγνωστο. Χωρίς αμφιβολία ταξιδεύαμε μέσα στο χρόνο. Το θέμα ήταν που θα φτάναμε στο τέλος. Έκλεισα τα μάτια μου κι προσευχήθηκα, προσευχήθηκα και για τις τέσσερις μας.

~~~***~~~***~~~

από Dalia Τετ 02 Ιουλ 2014, 14:44

Camelot~Citadel{Gaius' Chambers}, 7 June 496 AD, Elena's Pov {4rth scene}

Elena's Arrival At Camelot

Cursed Souls Tumblr_mbuk7aw1XJ1qeq85ao1_500

Το σώμα μου συνέχισε να αιωρείται για λίγο και κάποια στιγμή το ένιωσα να πέφτει με φόρα, φαρδύς πλατύς πάνω σε κάτι ξύλινο και να σπάει. Άφησα ένα αγκομαχητό πόνου και αυτόματα έφερα το ένα χέρι μου γύρω απ'τον αυχένα μου ενώ κουνούσα την ίδια ώρα το κορμί μου. Όταν διαπίστωσα με ανακούφιση ότι τα κόκαλα μου βρισκόντουσαν στη θέση τους έκανα να σηκωθώ όρθια απ'το ξύλινο έπιπλο όπου είχα πέσει κι εξέτασα το χώρο γύρω μου. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως επρόκειτο για ένα δωμάτιο, η ακαταστασία βασίλευε μέσα σε αυτό, ρούχα, παπούτσια και μπότες πεταμένα από δω κι από εκεί. Ένα μικρό ντουλαπάκι ήταν εντοιχισμένο ακριβώς απέναντι μου και λίγο πιο πέρα απ΄την ξύλινη πόρτα του δωματίου μια στοίβα με άπλυτα. Πλησίασα τα ρούχα που ήταν στοιβαγμένα άτσαλα το ένα πάνω στο άλλο, πορφυροί χιτώνες με το έμβλημα ενός χρυσού δράκου πάνω τους. 'Δεν είναι δυνατόν'μουρμούρισα αμέσως από μέσα μου. 'Μάλλον ονειρεύομαι , δεν εξηγείται αλλιώς'προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, που τέτοια τύχη όμως. Αμέσως η ματιά μου στράφηκε στο μοναδικό μικρό παράθυρο που υπήρχε μέσα στο δωμάτιο. Ήταν κάπως ψηλά, δεν μπορούσα να το φτάσω. Πλησίασα τα ράφια με τα βιβλία που βρισκόντουσαν δίπλα απ'το κρεβάτι, έβαλα μερικά στο πάτωμα κι ανέβηκα πάνω τους, άγγιξα με τα δάχτυλα τα κάγκελα του παραθύρου κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Μπροστά μου απλωνόταν ένα ολόκληρο χωριό, θα μπορούσε να το πει κανείς κι μια κωμόπολη, που σίγουρα δεν ήταν αυτής της εποχής. Επιπλέον ήταν νύχτα, γεγονός που εμπόδιζε την όραση μου. Καθώς κατέβαινα απ'τα βιβλία το πόδι μου στραμπούληξε κάπου, γονάτισα και κοίταξα μερικά απ'τα εξώφυλλα των αναγνωσμάτων, διάβασα χαμηλόφωνα 'Τα μυστικά της Μαγείας', 'Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την Μαγεία', 'Ξόρκια και Φίλτρα', 'Πως να αποφύγετε την Σκοτεινή Μαγεία'. Έκανα να σταθώ στα πόδια μου με δυσκολία. Ταυτόχρονα έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει ενώ το βλέμμα μου είχε γείρει στο ταβάνι, εξετάζοντας το ενδεχόμενο μιας μαγικής πύλης που προφανώς να με είχε φέρει εδώ. Λίγο πριν μας τραβήξει την προσοχή το βιβλίο των Σκιών εγώ κι οι αδελφές μου μαζί με την Τζέιν μιλούσαμε για τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, μετά πάνω στο βιβλίο άρχισε να γράφεται η ιστορία τους, κι στο τέλος εκείνο μας ρούφηξε μέσα του. Εγώ είχα αναφέρει τον Μέρλιν , οπότε δεδομένου ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία εδώ μέσα, μήπως βρισκόμουν στον προσωπικό του χώρο;
Ανασκουμπώθηκα, ξερόβηξα προσπαθώντας να διώξω τον κόμπο που είχε σταθεί στο λαιμό μου κι άφησα μια βαθιά ανάσα τρίβοντας το μέτωπο μου. Άρχισα να βηματίζω πάνω-κάτω το δωμάτιο. Σε λίγο πιθανότατα να ερχόμουν αντιμέτωπη με μια 80χρονή φιγούρα με κάτασπρα μακριά μαλλιά, και γενιάδα , γαμψό καπέλο και χιτώνα σε γκρι απόχρωση κι με ένα ξύλινο μπαστούνι στο χέρι για ραβδί. 'Ακριβής απεικόνιση του Γκάνταλφ απ'τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών'σκέφτηκα κι αμέσως με έπιασε νευρικό γέλιο. Όταν λίγα λεπτά αργότερα ήρθα στα συγκαλά μου κι θυμήθηκα το χέρι της Τζέιν που κρατούσα σφιχτά καθόλη την διάρκεια της μεταφοράς μας εδώ, έβγαλα μια ξαφνική κραυγή. "Θεούλη μου, πρέπει να βρω τις αδελφές και την ξαδέλφη μου!" φώναξα απ'την τρομάρα μου κι κίνησα προς την πόρτα. Το δίχως άλλο είχαμε γυρίσει πίσω στο χρόνο, για ποιον λόγο δεν ήξερα αλλά έπρεπε να βρω τις αδελφές μου και την Τζέιν. Ενωμένες ήμασταν πιο δυνατές και τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα τότε. Η πόρτα έτριξε μπροστά μου κι άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά. 'Λογικό'μουρμούρισα από μέσα μου, είχα φωνάξει τόσο δυνατά που σίγουρα με είχαν ακούσει. Πήρα ένα βιβλίο και κρύφτηκα πίσω απ'το άνοιγμα ενώ περίμενα αθόρυβα κι υπομονετικά. Ήμουν έτοιμη να βγάλω έναν ακόμα υπόκωφο ήχο και να φέρω τον βαρύ τόμο στο κεφάλι εκείνου που έμπαινε μέσα όταν ο άνθρωπος γύρισε τρομαγμένος - όπως κι εγώ άλλωστε - προς το μέρος μου με τα χέρια ψηλά λες και θα τον πυροβολούσαν, κοιτώντας με αποσβολωμένος.
"Μέρλιν;!"μάντεψα με την βραχνή φωνή μου την οποία ούτε εγώ δεν αναγνώριζα πια.
"Λαίδη Ελέιν;;!!"μου αποκρίθηκε εκείνος, που απ'την έκφραση του, φαινόταν να τα έχει χαμένα όπως κι εγω.
Πέταξα τον τόμο κάτω χωρίς δεύτερη σκέψη, πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα η ηλίθια. Έφερα τα χέρια μου στον αέρα προς το μέρος του ηλικιωμένου , ο οποίος μέσα σε δευτερόλεπτα πάγωσε. Άρχισα να ξίνω το κεφάλι μου, 'Και τώρα Ελένα τι κάνουμε;'αναρωτήθηκα συνεχίζοντας να πασπατεύω τις καστανοκόκκινες μπούκλες των μαλλιών μου που έπεφταν λυτές στους ώμους μου. 'Μμμ... Λαίδη Ελέιν...'μουρμούρισα, δεν υπήρχε αμφιβολία πως είχα γυρίσει πίσω στο χρόνο, κατά 99.9% στην εποχή του Αρθούρου και των ιπποτών του. Επίσης τούτος εδώ ο γεράκος, την ταυτότητα του οποίου θα την μάθαινα εντός ολίγου, με περνούσε για άλλη το δίχως άλλο. Άπλωσα ξανά τα χέρια μου στον αέρα, η κατάσταση έπρεπε να ξεκαθαρίσει τώρα. Κι εγώ έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμη, υπομονετική κι ήρεμη όπως τόσες άλλες φορές στο παρελθόν που μας είχε τύχει μια ανάλογη περίπτωση. Ο τύπος ξεπάγωσε και πριν προλάβει να ανοίξει ξανά το στόμα του πήρα φόρα εγώ.
"Άκου εδώ γεράκο, δεν ξέρω σε ποια Λαίδη αναφέρεσαι. Εγώ λέγομαι Ελένα Χέιστινγκς και κατά λάθος προέρχομαι απ'το μέλλον, απ'το πολύ πολύ μακρινό μέλλον. Επίσης δεν έχω βρεθεί μόνη μου εδώ, οπότε αν δεν σε πειράζει, το καλύτερο θα ήταν να με αφήσεις να πάω να ψάξω τις αδελφές μου που αν δεν κάνω λάθος πρέπει να βρίσκονται κι αυτές κάπου εδώ γύρω."το σκέφτηκα καλύτερα ξίνοντας άλλη μια φορά το κεφάλι μου. "Ή μπορεί να έχουν 'προσγειωθεί' σε κάποια άλλη εποχή, αλλά αυτό θα ήταν το χειρότερο."κίνησα ταραγμένη προς την πόρτα νιώθοντας ξαφνικά το απότομο τράβηγμα του γεράκου στο χέρι μου.

Cursed Souls Tumblr_m61f88ksEe1r4gs08o4_250

"Ηρέμησε παιδί μου, σου ορκίζομαι πως δεν θέλω να σε βλάψω. Γνωρίζω ποια ακριβώς είσαι {πάνω-κάτω} και τι ακριβώς αντιπροσωπεύεις. Ακόμα ξέρω και τον λόγο για τον οποίο εμφανίστηκες εδώ, αλλά αυτή η ομοιότητα..."η φράση του γεράκου έμεινε μισοτελειωμένη ρίχνοντας ακόμα μια ματιά προς εμένα, εξετάζοντας με εξονυχιστικά. Τράβηξα το χέρι μου απ΄την λαβή του και του ανταπέδωσα κι εγώ το βλέμμα μου κοιτώντας τον παραξενεμένη. Δεν έχασε καιρό κι μου άπλωσε το χέρι του ξανά. "Συγχώρεσε με για τους τρόπους μου, το όνομα μου είναι Γάιος κι είμαι ο θεραπευτής της αυλής του παλατιού. Ο Μέρλιν , τον οποίο ανέφερες είναι μαθητούδι μου, κι αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι εδώ αλλά φαίνεται πως έμπλεξε ξανά ως συνήθως."
"Είχε δάσκαλο ο Μέρλιν;"αναρωτήθηκα και πάλι φωναχτά κουνώντας το κεφάλι μου. "Περίεργο, αλλιώς την ήξερα την ιστορία εγώ."
"Παρακαλώ;"έκανε ο γεράκος κι στράφηκα ξανά σε εκείνον, άπλωσα το χέρι μου χαιρετώντας τον, μου φαινόταν ακίνδυνος ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω.
"Ε χάρηκα πολύ για την γνωριμία..."του αποκρίθηκα αμήχανα. "... Γάιε, αλλά φοβάμαι πως δεν έχω καιρό για χαιρετισμούς και γνωριμίες. Πρέπει να ψάξω να βρω τις αδελφές και την ξαδέλφη μου."
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εκείνες, είμαι σίγουρος πως όπως είπες κι εσύ ότι κάπου εδώ γύρω θα βρίσκονται. Ας ευχηθούμε μόνο να μην είναι έξω απ'τα τείχη αυτής της πόλης."
"Πόλης;"ξαφνικά ένιωσα το στομάχι μου να χτυπάει σαν ταμπούρλο. "Τι... τι ακριβώς εννοείς;"ο κόμπος απ'τον λαιμό μου δεν είχε φύγει ούτε στιγμή. "Και πριν από λίγο ανέφερες τον λόγο που βρεθήκαμε εδώ; Για πιο πράγμα μιλάς;"
"Αγαπητή μου είμαι σε θέση να σε ενημερώσω πως βρίσκεσαι στο Κάμελοτ κι ο λόγος για τον οποίο εσύ κι η οικογένεια σου βρεθήκατε εδώ είναι επειδή αυτό το βασίλειο σας χρειάζεται. Και πολύ περισσότερο ο βασιλιάς και οι ιππότες του σας χρειάζονται."πήρε μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει κι είπε με ήρεμο τόνο στη φωνή του: "Πρέπει να φέρετε τον Βασιλιά Αρθούρο και τους χαμένους ιππότες του πίσω στη ζωή."
"Τι έκανε λέει;!"μούγκρισα όπως έκανα πάντα όταν μου μιλούσαν για κάτι φυσικά αδύνατον. Θυμήθηκα για λίγο τα λόγια του προηγουμένως, είχε πει ότι ήξερε τι αντιπροσώπευα. Τον ρώτησα ευθέως δείχνοντας τον με το δάχτυλο μου. "Είσαι μάγος;"
"Όχι απ'τους καλούς, αλλά ναι συνηθίζω να την ασκώ κάποιες φορές, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης."
"Είσαι όμως και γιατρός;"πρόσθεσα έκπληκτη. Με κοίταξε περίεργα. "Θέλω να πω θεραπευτής."κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. 'Κουλ, 2 σε 1! Ο γεράκος είναι τυχερός' σκέφτηκα κι χωρίς δισταγμό προχώρησα σε επόμενη ερώτηση. "Ποια είναι η Λαίδη Ελέιν;"
"Αδελφή της Μοργκόουζ και της Μοργκάνα, ετεροθαλής αδελφή του βασιλιά Αρθούρου. Έπασχε από μια ανίατη ασθένεια την οποία μόνο εγώ γνώριζα, αφού με είχε ορκίσει να μην πω τίποτα σε κανέναν. Ήταν ερωτευμένη με έναν απ'τους ιππότες της φρουράς, πολύ πριν δημιουργηθεί η Στρογγυλή Τράπεζα αλλά ο κηδεμόνας της ο Ούθερ ήθελε να την παντρέψει με τον Βασιλιά Νέντρες. Εκείνη όμως πέθανε απ'την στεναχώρια της κι λόγω του ότι η αρρώστια της είχε επιδεινωθεί πολύ απ'τον πόνο που ένιωθε. Ο Αρθούρος κι η Μοργκάνα την λάτρευαν, την αγαπούσαν πολύ. Η Μοργκόουζ δυστυχώς δεν την γνώρισε ποτέ. Αρκεί νομίζω να σημειωθεί, κι όπως θα πρεπε να ξέρεις, πως εκείνη κι φυσικά ο Αρθούρος δεν ασκούσαν μαγεία. Μόνο η Μοργκάνα κι η Μοργκόουζ είχαν αυτό το προνόμιο. Έφυγε απ'την ζωή πολύ καιρό πριν έρθει στο Κάμελοτ ο Μέρλιν κι γίνει μαθητής μου. Ήταν περίπου στην ηλικία σου." καθώς μιλούσε ο Γάιος μου έριξε άλλη μια εξεταστική ματιά. "Οφείλω να ομολογήσω ότι της μοιάζεις καταπληκτικά."στη συνέχεια έγειρε το βλέμμα του προς το έδαφος μουρμουρίζοντας. "Είμαι σίγουρος πως αυτό θα φέρει κάποια αναστάτωση."
Δεν με ένοιαζε τίποτα απ'όλα αυτά, άλλο με έκαιγε αυτή τη στιγμή. "Γάιε σε ευχαριστώ για όλες... αυτές τις πληροφορίες αλλά ειλικρινά πρέπει να ψάξω να βρω..." έφερε την παλάμη του μπροστά μου κάνοντας με να σωπάσω και με έσπρωξε πίσω απ'το άνοιγμα της πόρτας.
"Ήσυχα, κάποιος έρχεται."μου ψιθύρισε και μην μπορώντας να κάνω αλλιώς υπάκουσα.
"Γάιε;! Γάιε;! Που είσαι;!"απ'τον ήχο της φωνής φάνηκε πως κάποιος νεαρός αναζητούσε τον γεράκο, εκτός αυτού ακουγόταν ανήσυχος. Τι να συνέβαινε άραγε; 'Μήπως ήταν οι αδελφές μου;'σκέφτηκα με μια λάμψη ελπίδας.
"Τι συμβαίνει Πέρσιβαλ;"του αποκρίθηκε ο Γάιος. 'Πέρσιβαλ; Πέρσιβαλ; Ο γνωστός Πέρσιβαλ; Ένας απ'τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης δηλαδη;' Είδα τον γεράκο να απλώνει το χέρι του. Προφανώς με αυτόν τον τρόπο έλεγε στον Πέρσιβαλ να μην πλησιάσει περισσότερο το δωμάτιο.

Cursed Souls Tumblr_mf50el5pBr1r4gs08o8_250

"Ο Μέρλιν βρίσκεται στην ταβέρνα όπου έχει προκληθεί ένας γερός καυγάς. Στα μπουντρούμια επίσης βρέθηκε μια κοπέλα αγνώστου ταυτότητος, οι φρουροί πρέπει να την κυνηγούν αυτή τη στιγμή που μιλάμε κι στην αίθουσα συγκεντρώσεως..."ο Πέρσιβαλ σταμάτησε απότομα, φαινόταν απ΄τον τόνο της φωνή του πόσο τρομαγμένος ήταν κι εκείνος με την όλη κατάσταση.
"Μίλα Πέρσιβαλ για το Θεό!"τον πίεσε ο Γάιος που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αυτό μαρτυρούσαν τουλάχιστον.
"Γάιε, είναι ολόιδια η Λαίδη Γκουίνεβιρ, είναι ίδια σου λέω, εκείνη..."άφησε μισοτελειωμένη ξανά την φράση του. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. 'Αν εγώ μοιάζω με την Λαίδη Ελέιν, τότε μια απ'τις αδελφές μου ή η ξαδέλφη μου έχει την μορφή της Γκουίνεβιρ. Της Γκουίνεβιρ;;!!'ούρλιαξα από μέσα μου. Έριξα μια ανήσυχη ματιά στον Γάιο που το πρόσεξε κι εκείνος. Παρ'όλα αυτά έμεινε ήσυχος, ατάραχος κάτι που θα έπρεπε να κάνω κι εγώ αλλά δεν μπορούσα. Που να πάρει ο Διάβολος δεν μπορούσα! Άκουσα τον βαθύ αναστεναγμό που άφηνε ο Πέρσιβαλ πριν συνεχίσει. "Είναι εδώ Γάιε, αρχίζουν να φτάνουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη..."έλεγε εκείνος αγκομαχώντας.
"Τι τρέχει Πέρσιβαλ;"τον ξαναρώτησε ο γεράκος, μου φάνηκε, κι ας μην ήμουν μπροστά για να τον δω πως ο ιππότης πάλευε με τον εαυτό του. "Δεν χαίρεσαι; Αυτές οι κοπέλες είναι η μοναδική μας σωτηρία."
"Απλώς δεν ξέρω πως θα αντιδράσω αν δω εκείνη ξανά μπροστά μου. Γάιε θα κάνω καμιά τρέλα!"γρύλισε ο Πέρσιβαλ κι ένιωσα τα βαριά του βήματα να απομακρύνονται.
"Πέρσιβαλ!"φώναξε ο Γάιος τόσο δυνατά, μάλλον για να τον προλάβει. "Μην ξεχνάς πως μπορεί να έχει την μορφή της Μοργκάνα, ωστόσο ο χαρακτήρας της θα διαφέρει κι είμαι απόλυτα σίγουρος γι'αυτό. Εκείνη είναι μόνο εδώ για να βοηθήσει, δεν φέρει καμία ευθύνη για το κακό που προκάλεσε η σωσίας της."
"Τότε καλά θα κάνει να φέρει πίσω τον Γκάγουέιν αλλιώς δεν ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω."γρύλισε για ακόμα μια φορά εκείνος πριν χαθεί απ'τα μάτια του Γάιου κι ο γεράκος γυρίσει ξανά προς το μέρος μου. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Κίνησα με γρήγορες δρασκελιές έξω απ'το δωμάτιο. Ο γεράκος με σταμάτησε και πάλι.
"Στάσου αγαπητή μου! Θα σε αναγνωρίσουν, μπορεί η Λαίδη Ελέιν να είναι νεκρή αλλά θα πάθουν σοκ μόλις σε δουν."τον είδα να μου πετά κάτι και τα χέρια μου αντανακλαστικά το έπιασαν. "Ορίστε, φόρα αυτό."ήταν ένας μανδύας σε μια βαθιά πράσινη απόχρωση.
"Εννοούσε την Μοργκάνα λε Φέυ;"ρώτησα τον Γάιο καθώς φορούσα τον χειτώνα.
"Ναι."μου απάντησε εκείνος. "'Η αλλιώς Μοργκάνα Πεντράγκον, ετεροθαλής αδελφή κι αυτή του Αρθούρου, είναι πιο γνωστή έτσι."
"Τι έχει κάνει;"συνέχισα φοβισμένη.
"Πίστεψε με δεν θες να μάθεις αγαπητή μου."το ύφος του δεν μου άρεσε καθόλου. Έκανα τον συνειρμό αμέσως, 'Μοργκάνα λε Φέυ = Μόργκαν' "Ω Θεέ μου η αδελφή μου κινδυνεύει Γάιε! Τι θα της κάνουν;!"
"Ελπίζω τίποτα εφόσον οι περισσότεροι από μας ξέρουν πολύ καλά πως βρίσκεται εδώ μόνο για να βοηθήσει κι όχι για να βλάψει κανέναν. Παρ'όλα αυτά να είσαι έτοιμη να χρησιμοποιήσεις τις μαγικές σου δυνάμεις όπως έκανες κι με μένα."είπε εκείνος φορώντας μια κάπα κι πλησιάζοντας την πόρτα του θεραπευτηρίου κάνοντας μου νόημα. "Και τώρα έλα μαζί μου."
"Που πηγαίνουμε;"τον ρώτησα σα χαμένη - μήπως δεν ήμουν; - ακολουθώντας τον, φαινόταν να είναι ο μόνος που γνώριζε τον δρόμο, εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
"Στην ταβέρνα, θέλω να μάθω τι γυρεύει εκεί ο Μέρλιν. Που τον χάνεις που τον βρίσκεις , όλη την ώρα εκεί εμφανίζεται. Υποπτεύομαι όμως πως μπορεί και να γνωρίζω τον λόγο, ίσως μια απ΄τις αδελφές σου να βρέθηκε άθελα της εκεί και να προκάλεσε την οργή ή μπορεί και την έκπληξη πολλών."

~~~***~~~***~~~

από Dalia Πεμ 03 Ιουλ 2014, 00:23

Camelot~The Rising Sun, 7 June 496 A.D, Merlin's Pov {5th scene}

Morgan's Bar Brawl

Μόλις ένιωσα την ξένη, μαγική παρουσία να έχει κάνει αισθητή την άφιξη της στην ταβέρνα "Ο ήλιος που ανατέλλει", έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς τα εκεί για να προλάβω τα χειρότερα. Είχα μια υποψία για το ποια - ακριβώς - είχε κάνει την εμφάνιση της εκεί κι όταν τελικά κατάφερα και μπήκα μέσα στο καπηλειό δεν έπεσα διόλου έξω. Όλοι οι θαμώνες είχαν περικυκλώσει την σωσία της Μοργκάνα με άγριες διαθέσεις κι έμοιαζαν έτοιμοι να της επιτεθούν - όχι έμοιαζαν, ήταν! - αδιαφορώντας για το αν διέθετε ή όχι μαγικές δυνάμεις. Κι εκείνη, το μόνο που έκανε ήταν να τους παρατηρεί προσεχτικά έναν έναν ζυγίζοντας τις αντιδράσεις τους, αλλά κοιτάζοντας τους και περίεργα κάπου κάπου. Μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα μπροστά της, καλύπτοντας την με το ένα μου χέρι, προστατεύοντας την απ'το έξαλλο 'σμήνος' που είχε μαζευτεί γύρω μας. Προσπάθησα να λογικέψω τον Γκαστόν, τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας και αδελφό του Evoric, βλέποντας τον να έχει πάρει σβάρνα μια σκούπα και μαζί με όλο τον συρφερτό από άντρες αλλά κι από γυναικόπαιδα πιο πίσω του, να κρατάνε ξίφη, σουγιάδες αντίστοιχα, του απευθύνθηκα ήρεμα.
"Ηρέμησε σε παρακαλώ Γκαστόν, δεν είναι αυτή που φαίνεται. Θα ήθελα τόσο πολύ να σου εξηγήσω αλλά δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο, πρέπει να την πάρω από εδώ."έγειρα για λίγο στο πλάι παρατηρώντας το κορίτσι που στεκόταν πίσω μου. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν το κάρβουνο, το δέρμα της σταρένιο και τα μάτια της είχαν το χρώμα του αμύγδαλου. Καμία σχέση με την πραγματική αρχιέρεια, η Μοργκάνα ήταν μελαχρινή, η επιδερμίδα της ήταν λευκή σαν το χιόνι και τα μάτια της γκριζοπράσινα. Επίσης πρόσεξα ότι τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν συνοφρυωθεί και με κοιτούσε καχύποπτα. Δεν μου έκανε εντύπωση. 'Δεν με εμπιστεύεται'σκέφτηκα αμέσως.
"Αδύνατον!"μουρμούρισε ο Γκαστόν τρομοκρατημένος, ενώ τα χέρια του έτρεμαν. Αναρωτήθηκα πως μπορούσε και έβρισκε το κουράγιο να κρατά ακόμα την σκούπα και να ηγείται όλου αυτού του 'όχλου' εδώ μέσα. 'Θα μου πεις οι περισσότεροι ήταν μεθυσμένοι, οπότε...' "Η μάγισσα είναι νεκρή!"βρυχήθηκε ξαφνικά ανακτώντας το κουράγιο του.
"Πολύ σωστά είναι νεκρή, εγώ την σκότωσα αυτοπροσώπως. Τούτη εδώ ουδεμία σχέση έχει με την Μοργκάνα, γι'αυτό άσε την σκούπα κάτω σε παρακαλώ."τον παρότρυνα ευγενικά. Τα λόγια μου απ'ότι έβλεπα πήγαιναν χαμένα, ο ιδιοκτήτης πλησίασε την άγνωστη κοπέλα, λίγο ακόμα και θα κόλλαγε τη μούρη του πάνω της. Απ'το παρουσιαστικό της όμως διέκρινα πως δεν φαινόταν διατεθειμένη να τον αφήσει να το κάνει. 'Ωχ ωχ φασαρίες μυρίζομαι...'μουρμούρισα από μέσα μου. Δεν ήξερα αν ήθελα να το ξαναπεράσω κάτι τέτοιο, αναμνήσεις θα ανασύρονταν απ'το παρελθόν, δεν είχα το σθένος να τις ξαναζήσω.
"Η μάγισσα δεν πέθανε..."γρύλισε ο Γκαστόν ξαφνικά. "...αλλά θα αφήσει την τελευταία της πνοή απόψε, δεν πρόκειται να βγει ζωντανή από εδώ μέσα."μου αποκρίθηκε κι στη συνέχεια στράφηκε ξανά στην κοπέλα. "Θα πληρώσει για όλο το κακό που προξένησε αλλά και για τις ανθρώπινες ζωές του Κάμελοτ που αφαίρεσε! Θα ομολογήσει για τον αφανισμό του Βασιλιά μας και των ιπποτών του!"ούρλιαξε πιο δυνατά σηκώνοντας την σκούπα ψηλά και ακολουθούμενος απ'το βρυχηθμό των υπολοίπων.
Και τότε, άκουσα το κορίτσι πίσω μου να μιλά για πρώτη φορά. Ανατρίχιασα, η φωνή της ήταν ολόιδια με εκείνη της Μοργκάνα, είχε τον ίδιο απειλητικό και μοχθηρό τόνο που είχα ακούσει κι είχα 'γευτεί' αμέτρητες φορές. "Τόλμα να απλώσεις τα 'κουλά' σου πάνω μου και θα σου ξεριζώσω τα μάτια, θα στα δώσω να τα φας. Δεν ξέρεις με ποια τα βάζεις 'ξένε' γι αυτό καλύτερα να το ξανασκεφτείς!"
Μην δίνοντας σημασία στα λόγια της ο Γκαστόν όρμησε προς το μέρος της κι η μπουνιά που δέχτηκε ήταν τόσο ηχηρή που με άφησε εμβρόντητο! Λίγες στιγμές αργότερα κινούμουν όπως πάντα προς τον πάγκο της ταβέρνας για 'πολεμοφόδια' ενώ παρακολουθούσα την σωσία να πετά με όλη της την δύναμη έξω απ'το καπηλειό έναν άντρα που μόνο αρσενικό δεν θύμιζε, μάλλον με τροφαντό γουρούνι έμοιαζε. Τα γυναικόπαιδα είχαν μαζευτεί σε μια γωνιά, -βλέποντας κι αναγνωρίζοντας τις πολεμικές τέχνες της κοπέλας, η οποία κλωτσούσε, έριχνε μπουνιές κι βάραγε γέρους αλλά και νέους,- ή έβγαιναν τρομαγμένα απ'την ταβέρνα ή αποσύρονταν μαζί μου πίσω απ'τον πάγκο. Είχα μείνει αποσβολωμένος, νόμιζα πως είχα μπροστά μου την θηλυκή έκδοση του Γκάγουέιν υπό μορφή Μοργκάνα και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Τέτοια σύγχυση είχα υποστεί.
Έσκυψα απότομα το κεφάλι μη μου'ρθει κανά πιάτο, οι περισσότεροι άντρες ήταν σωριασμένοι στα πατώματα ενώ μερικοί άλλοι βαστούσαν ακόμα. Όχι για πολύ όμως, εκείνη με κάποιον τρόπο τους είχε βγάλει νοκ-άουτ! Ταυτόχρονα από μέσα μου αναρωτιόμουν, 'Αν έχει μαγικές δυνάμεις γιατί δεν τις χρησιμοποιεί; Μήπως φοβόταν ότι θα αποκαλυφθεί;' Aλλά και πάλι αυτός ο φόβος είχε περάσει εδώ και μήνες στο Κάμελοτ και πλέον μάγοι και δρυίδες ήταν πλέον σε θέση όχι μόνο να ασκούν την μαγεία τους αλλά και να βρίσκουν ένα καταφύγιο στην πόλη ή αν πρόκειται για εξέχοντα πρόσωπα στην αυλή του παλατιού. Άρχισα να πετάω πιάτα, σερβίτσια, μαχαιροπίρουνα, δεν ξέρω ποιος την είχε μάθει να αμύνεται - πόσο μάλλον να βαράει τόσο καλά - αλλά με κάποιον τρόπο έπρεπε να την βοηθήσω εφόσον κάποια στιγμή το ίδιο θα έκανε και για μας. Η έκπληξη μου έγινε μεγαλύτερη όταν την είδα να πλησιάζει προς τον πάγκο λαχανιάζοντας και να μου απευθύνει τον λόγο. Ε εκεί τα 'είδα' όλα!
"Μήπως σου βρίσκεται κανένα ξίφος;"με ρώτησε ενώ προσπαθούσε να πάρει βαθιές ανάσες, 'Ξίφος; Σπαθί;! Να το κάνει τι;'έμεινα να την κοιτώ ξαφνιασμένος.

Δεν πρόλαβα να την ρωτήσω το οτιδήποτε, εκείνη την στιγμή ένα μικρό κορίτσι μου έδινε ένα σπαθί κι εγώ αυτόματα με την σειρά μου το εναπέθετα στο χέρι της σωσία. "Να'σαι καλά."μου αποκρίθηκε ενώ μου έκανε νόημα με το χέρι της. "Φέρε μου και την κανάτα από πίσω σου αν έχεις την καλοσύνη;"δεν έκανα καμία απολύτως κίνηση, είχα μείνει σαν στήλη άλατος με το στόμα ανοιχτό να την παρατηρώ. 'Γκάγουέιν;!...'σκεφτόμουν από μέσα μου. Δεν ήταν δυνατόν, μήπως το πνεύμα του φίλου μου βρισκόταν εδώ κοντά και δεν το είχα πάρει χαμπάρι;! Η μικρή κοκκινομάλλα έσπευσε να 'ικανοποιήσει' για άλλη μια φορά τη σωσία. "Σε ευχαριστώ γλυκιά μου."είπε εκείνη πίνοντας μια μεγάλη γουλιά απ'το κανάτι, αδυνατούσα να αντιδράσω, είχα μείνει ακίνητος σαν άγαλμα. "Χμ... ωραία γεύση, τι μάρκα είναι;!"ρώτησε με ένα πλατύ χαμόγελο.
"Πρόσεχε!!"της φώναξα απότομα καθώς ο Evoric,αδελφός του Γκαστόν ξεπεταγόταν απ'το πουθενά με ένα σουγιά και ταυτόχρονα έτρωγε την κανάτα στα μούτρα του καθώς εκείνη έσπαγε κι η μπύρα κυλούσε πάνω στο πρόσωπο του μουσκεύοντας τα γένια του.
"Κρίμα..."γκρίνιαξε η κοπέλα απογοητευμένη. "Πήγε χαμένη τόση απόλαυση." Δεν πίστευα στα αυτιά μου, τα είχα χάσει τελείως. Μιλούσε, έπραττε κι κινούνταν όπως εκείνος, ο Γκάγουέιν;! Την είδα ξαφνικά να πηδάει πάνω στο τραπέζι και να ξιφομαχεί με κάποιον μεγαλύτερο στο σωματότυπο από εκείνην που βρισκόταν από κάτω της. Σε κλάσματα δευτερολέπτου το ξίφος του στριφογύρισε στα χέρια του, πετιόταν στον αέρα κι η σωσίας το έπιανε. Τώρα κρατούσε δυο σπαθιά στα χέρια της. 'Αδύνατον , ένα πρόσωπο ήξερα μονάχα που μπορούσε να το κάνει αυτό, κι αυτό το πρόσωπο ήταν νεκρό. Εκτός...'το μυαλό μου τώρα δούλευε πυρετωδώς. '...εκτός κι αν αυτό το πρόσωπο με κάποιον τρόπο επανερχόταν στη ζωή.'συλλογιζόμουν από μέσα μου. Εκείνη με μία περιστρεφόμενη κίνηση που έκανε στον αέρα πήδηξε απ'το τραπέζι και έτρεξε ξανά προς τον πάγκο.
"Και για να έχουμε καλό ερώτημα σε αυτόν τον τόπο και χρόνο πως λέγεσαι;" με ρώτησε στα γρήγορα.
"Τόπο και χρόνο; Δεν καταλαβαίνω... τι εννοείς;"της αποκρίθηκα. Πραγματικά δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.
"Τέλος πάντων, πως λέγεσαι;"
"Μέρλιν."μουρμούρισα ταραγμένος μέσα απ'τα δόντια μου, όπως ακριβώς είχα κάνει κι εκείνο το απόγευμα.
"Μόργκαν Χέιστινγκς, χάρηκα για την γνωριμία."είπε εκείνη κι άπλωσε το χέρι της. Ενστικτωδώς άγγιξα κι εγώ το δικό της.
"Παρομοίως Μόργκαν... Μόργκαν;!"μάλλον κάποιος μου έκανε πλάκα εδώ πέρα. Άλλο ένα ογκώδες γαϊδούρι ερχόταν κατά πάνω μας καθώς ξεφώνιζε, κρατώντας σφιχτά στο χέρι ένα τεράστιο τσεκούρι που όμως δεν πρόλαβε να το χρησιμοποιήσει. Η κλωτσιά της Μόργκαν τον βρήκε στα αχαμνά κι εκείνος σωριάστηκε μονομιάς στο έδαφος , ενώ σφάδαζε απ'τον πόνο. Όταν πια όλοι κείτονταν στα πατώματα του καπηλειού, η Μόργκαν άπλωσε προς το μέρος τους και τα δυο σπαθιά της και ψιθύρισε αδύναμα:"Ελπίζω κύριοι να μείνατε ευχαριστημένοι, αν θέλετε κοπιάστε για περισσότερο. Να μην αμφιβάλλετε για τις αντοχές μου."
Την έπιασα απότομα απ'το χέρι και την παρέσυρα έξω απ'την ταβέρνα. "Πρέπει να φύγουμε από εδώ."είπα ενώ κατευθυνόμασταν προς την αυλή του παλατιού. Εκείνη την στιγμή σήμανε κι ο συναγερμός, οι καμπάνες χτυπούσαν δυνατά. Κάτι δεν πήγαινε καλά, στα μπουντρούμια, στο θεραπευτήριο, στην αίθουσα συγκεντρώσεως αισθανόμουν κι τις άλλες μαγικές παρουσίες.

Merlin and Morgan running in the market

"Στάσου!"η Μόργκαν με σταμάτησε απότομα τραβώντας με απ'τα μανίκια. "Θύμισε μου ξανά για ποιον λόγο βρίσκομαι εδώ;"
"Το βασίλειο σε χρειάζεται."της απάντησα μην έχοντας το χρόνο και το κουράγιο να βάλω σε μια σειρά τα λόγια μου. Με κοίταξε παραξενεμένη. "Το Κάμελοτ χρειάζεται την βοήθεια την δική σου και της οικογένειας σου."
"Πως μπορώ να φανώ εγώ χρήσιμη και με ποιον τρόπο;"με ρώτησε ευθέως.
Δεν πρόλαβα να της αποκριθώ, φρουροί είχαν εμφανιστεί απ'όλες τις μεριές και έτρεχαν προς το μέρος μας. Την τράβηξα απότομα σε ένα σοκάκι και αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα σε αυτό ενώ ταυτόχρονα της εξηγούσα εν ολίγης πως είχε η κατάσταση. Τόσες αναμνήσεις, ένιωθα λες και ξαναζούσα την στιγμή στην ταβέρνα, τότε στο Γκάμπλινγκ.
"Ο Αρθούρος κι οι ιππότες του Μόργκαν, είναι νεκροί!"
"Νεκροί;! Είσαι σίγουρος;"έσκουξε εκείνη εμβρόντητη. "Θες να πεις ότι έχει προηγηθεί η μάχη στο Κάμλαν;"
Ήταν ενήμερη για όλα, συνειδητοποίησα πως από οποιαδήποτε εποχή κι αν προερχόταν, αυτή η ηρωϊκή κι άδοξη, άδικη μάχη πρέπει να είχε περάσει στην ιστορία. "Ναι. Κάτι τέτοιο."απάντησα.
"Και τι πρέπει να κάνουμε εμείς;"ήταν η αμέσως επόμενη της ερώτηση. Χωρίς να το καταλάβουμε - άθελα μας - είχαμε κάνει τον κύκλο, κι είχαμε φτάσει ξανά απέξω απ'την ταβέρνα. Ανεβήκαμε την στριφογυριστή σκάλα και βρεθήκαμε πάνω στη στέγη.
"Μόργκαν... "ανάσανα βαθιά, πως θα έλεγα κάτι τέτοιο; "Είστε μάγισσες, ίσως πιο πανίσχυρες από μένα, μπορεί πιθανόν και απ'την Μοργκάνα την ίδια. Οι πιο δυνατές μάλλον που υπήρξαν ποτέ."είχαμε σταματήσει το τρέξιμο, τώρα της μιλούσα δίχως να λογαριάζω το λαχάνιασμα μου. "Πρέπει να τους κάνετε να ζωντανέψουν, να γυρίσουν πίσω στη ζωή. Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται... μαγεία!"
"Θα πρέπει να αστειεύεσαι."αποκρίθηκε εκείνη μην πιστεύοντας στα αυτιά της.
"Εκεί πάνω είναι!"φώναξε κάποιος κι αμέσως αντιλήφθηκα τα βαριά βήματα που έρχονταν απ'την σκάλα.
Έτρεξα πάνω στην στέγη φτάνοντας στην άκρη της, απ'το πίσω μέρος της ταβέρνας με την Μόργκαν κατά πόδας. Δεν μας έμενε άλλος τρόπος, έπρεπε να πηδήξουμε. Το θέμα ήταν πως το μόνο που υπήρχε από κάτω μας ήταν ένα άλογο. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω μαγεία, δεν γινόταν αλλιώς.
"Τι περιμένεις; Το άλογο είναι ακριβώς από κάτω μας, πήδα επιτέλους!"έσκουξε η Μόργκαν και τότε γύρισα προς το μέρος της παρατηρώντας την καλύτερα. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, η ματιά μου ήταν καρφωμένη στην αλυσίδα που κοσμούσε τον λαιμό της. Ένα χρυσό δαχτυλίδι με το οικόσημο ενός ασημένιου δράκου δίπλα του. Τα λόγια μου ξεχύθηκαν απ'το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω.
"Ποιανού είναι αυτή η αλυσίδα Μόργκαν; Ποιος σου την έδωσε;"την ρώτησα περίεργος αλλά κι ανυπόμονος την ίδια ώρα. Εκείνη μου 'χάρισε' ένα ακόμα ύποπτο βλέμμα. Το προσπέρασα, δεν με ένοιαζε, έπρεπε, ήθελα να μάθω. "Ποιος σε έμαθε να μονομαχείς τόσο καλά;"συνέχισα με πείσμα εγώ.
"Φαίνεται , 'μεγάλε' και τρανέ μάγε της γενιάς σου, πως κάτι τέτοιο δεν είναι της παρούσης. Γι αυτό καλύτερα βιάσου."μούγκρισε εκείνη κάνοντας μου μια χαρακτηριστική γκριμάτσα και τραβώντας με απ'τον γιακά με πέταξε στον αέρα, όπως ακριβώς είχε κάνει ο φίλος μου στην ταβέρνα πριν από 5 χρόνια περίπου, και προσγειώθηκα πάνω στην σέλα του αλόγου.
Ένα λεπτό αργότερα η Μόργκαν έπεφτε ακριβώς από πίσω μου - αφήνοντας μια χαρούμενη κραυγή~'ουρλιαχτό' - φαινόταν να το απολαμβάνει, και κρατιόταν γερά από μένα. Χτύπησα με δύναμη τα γκέμια κι το άτι κάλπασε με τροχασμό. Αυτή τη φορά έπρεπε να φτάσουμε στο παλάτι ακόμα κι αν τραβούσαμε την προσοχή των φρουρών, δεν θα μας εμπόδιζαν. Έπρεπε να φτάσουμε στην Στρογγυλή Τράπεζα, ο κόσμος να χαλούσε!

~~~***~~~***~~~

από Dalia Παρ 04 Ιουλ 2014, 01:19

Camelot~The Lower Town, 7 June 496 A.D, Morgan's Pov {6th scene}

Cursed Souls Tumblr_mpecui5VOb1stdbn5o3_500

Σταματώντας απότομα το άλογο ο Μέρλιν - ή αλλιώς η προηγούμενη ζωή του Μάγκνους Τέιλορ - κατάλαβα πως εκείνη τη στιγμή έπρεπε να κατέβω απ'την σέλα. Όμως δεν μπορούσα, τέντωσα τα ρουθούνια μου προσπαθώντας να πιάσω την οσμή στον αέρα, κλείνοντας τα μάτια μου κι απολαμβάνοντας την μυρωδιά του φαγητού απ'όπου κι αν ερχόταν. Άφησα ένα παραπονιάρικο λυγμό καθώς ο Μέρλιν μου έτεινε το χέρι του για να κατέβω, αφού έβλεπε πως εγώ ήμουν στον 'κόσμο' μου.
"Τι συμβαίνει;"με ρώτησε καθώς έπιανε στη συνέχεια τα γκέμια του αλόγου.
"Φαγητό, αυτό συμβαίνει!"γκρίνιαξα. "Είμαι θεονήστικη απ'το πρωί, πρέπει να βάλω κάτι στο στόμα μου, δεν αντέχω άλλο. Κι αυτό το ταξίδι, έπρεπε να τύχει τώρα στα ξαφνικά;!"πρόσθεσα απηυδισμένη φέρνοντας τα χέρια στη μέση, προκαλώντας το γέλιο του πανίσχυρου δρυίδη - όπως με είχαν μάθει οι μύθοι της ιστορίας - κοιτώντας προς το μέρος του και κατσουφιάζοντας. "Που είναι το αστείο;"έσκουξα.
"Τίποτα. Απλώς μου θυμίζεις πολύ έναν φίλο μου, έχω την αίσθηση πως το πνεύμα του είναι εδώ γύρω, σαν να μην έφυγε ποτέ."μου εξήγησε εκείνος ενώ χαμογελούσε. Μου έδωσε την εντύπωση πως το είχε μεγάλη ανάγκη. Αμέσως ανέλαβα δράση, ήθελα να μάθω όσον το δυνατόν περισσότερα.
"Αυτός ο φίλος σου ήταν ιππότης;"ρώτησα δισταχτικά διαλέγοντας προσεχτικά τα λόγια μου, καθώς τα δάχτυλά μου έπαιζαν με την αλυσίδα στο λαιμό μου.
"Ναι."μου απάντησε εκείνος.
"Κι εγώ, δηλαδή, οι αδελφές μου κι εγώ πρέπει να τον φέρουμε πίσω;"
"Ο βασιλιάς Αρθούρος, ο Λάνσελοτ, ο Γκάγουείν κι ο Έλυαν. Ναι Μόργκαν, χρειάζονται την βοήθεια σας. Πρέπει να τους φέρετε πίσω, μόνο έτσι ο Αρθούρος θα συνεχίσει το έργο του όσον αφορά την ένωση των 7 βασιλείων και την ειρήνη που πρέπει να επικρατήσει στη χώρα της Αλβιόνας. Πρέπει να είναι κοντά στο γιο του επίσης, ακόμα και χωρίς την καθοδήγηση της βασίλισσας, της γυναίκας του. Το παιδί έχει χάσει ήδη ένα γονιό, είναι κρίμα να χάσει και τον άλλον. Αν υπάρχει έστω κι ένας τρόπος να γυρίσει ο βασιλιάς πίσω, αυτός είναι ο μαγικός και κανένας άλλος."
"Τι εννοείς χωρίς την γυναίκα του;"ρώτησα με τρεμάμενη φωνή έχοντας σταυρώσει τα χέρια μου και παίζοντας ακόμα νευρικά με την αλυσίδα μου. Ο συλλογισμός μου όμως την ίδια ώρα έτρεχε και σε ένα όνομα που είχε αναφέρει ο νεαρός μάγος. 'Γκάγουέιν...' θα συναντούσα τελικά τον ιππότη των ονείρων μου από κοντά; 'Μόνο αν κατάφερνα να τον σώσω.'συμπλήρωσα την σκέψη μου.
"Η βασίλισσα Γκουίνεβιρ είναι νεκρή."έφερε τα χέρια μου στο στόμα μου αφήνοντας έναν ακόμα λυγμό στο άκουσμα αυτών των λόγων. "Λίγο μετά τον άδικο χαμό του Αρθούρου, κι ενώ εκείνη είχε μείνει έγκυος, αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι για να γεννήσει τον διάδοχο του θρόνου κι δυο μέρες αργότερα... απεβίωσε."
"Λυπάμαι πολύ..."ψέλλισα χαμηλώνοντας το βλέμμα στο έδαφος, μην έχοντας κάτι άλλο να πω. "Φαντάζομαι ποιος μπορεί να ευθύνεται για όλες αυτές τις συμφορές που έχουν βρει το βασίλειο."μίλησα λίγες στιγμές αργότερα.
"Αν σε έχει διδάξει σωστά η ιστορία βρίσκεις εύκολα την απάντηση."μουρμούρισε ο Μέρλιν καθιστώντας μου ξεκάθαρο πως δεν του άρεσε να μιλά γι'αυτό το θέμα.
"Μόντρεντ..."ψιθύρισα χαμηλόφωνα, σηκώνοντας το βλέμμα μου προς το μέρος του.
"Με λίγη καλή βοήθεια βέβαια."με διέκοψε εκείνος.
"Μοργκάνα..."ο Μέρλιν ανασήκωσε τους ώμους προς απάντησιν. Προς στιγμήν μπερδεύτηκα, έφερα τη σκηνή απ'την ταβέρνα στο νου μου. "Νωρίτερα εκεί μέσα..;" άπλωσα τα χέρια προς την κατεύθυνση της πόλης, έξω απ'την πύλη της αυλής του παλατιού, εκεί που πιθανόν να βρισκόταν η ταβέρνα.
"Ναι, κοίταξε να δεις πρόκειται περί διαβολικής συμπτώσεως."προσπάθησε να μου εξηγήσει ο Μέρλιν με ύφος απολογητικό. Δεν χρειαζόταν να ακούσω τίποτα περισσότερο, καταλάβαινα πολύ καλά.
"Θες να πεις ότι ήμουν τόσο σκύλα, οχιά στην προηγούμενη ζωή μου;"
"Λυπάμαι πολύ Μόργκαν."ήταν η σειρά του δρυίδη να χαμηλώσει το βλέμμα του. Θέλησα να αλλάξω προς στιγμήν θέμα και να το πάω αλλού.
"Μέρλιν; Πιστεύεις στην μετενσάρκωση, επόμενη ζωή;"τον ρώτησα παίρνοντας ένα ύφος σαρκαστικό, μαζί με ένα αχνό χαμόγελο.
"Εννοείς δηλαδή να γεννηθείς με άλλη σάρκα; Γιατί με ρωτάς κάτι τέτοιο αφού έχω το ζωντανό παράδειγμα μπροστά μου, την σωσία της Μοργκάνα λε Φέυ, της πιο μοχθηρής αρχιέρειας που έζησε ποτέ κι η κακία της μας κατατρόπωσε όλους."μου αποκρίθηκε εκείνος με ανάλογο ειρωνικό ύφος. Δεν πτοήθηκα, αντιθέτως συνέχισα με περισσότερο πείσμα.
"Τότε μετά λύπης μου πρέπει να σε ενημερώσω πως εσύ στο μέλλον αποτελείς την μεγαλύτερη Πηγή όλου του Κακού."είπα κι ο αθώος νεαρός δρυίδης έμεινε να με κοιτά εκστασιασμένος με το στόμα ορθάνοιχτο. "Κλείσ'το , θα μπει καμιά μύγα."τον πείραξα και συμπλήρωσα. "Στην αρχή ήσουν ένας δαίμονας όπως και τόσοι άλλοι, ένας ανάμεσα στους πολλούς που οι 'μαγευτικές' ή αλλιώς πανίσχυρες μάγισσες όλων των εποχών έπρεπε να εξολοθρεύσουν. Σε είχε μηνύσει η Τριάδα του Κάτω Κόσμου να μας σκοτώσεις, αλλά δεν τα κατάφερες, ερωτεύτηκες, έκανες την ζωή 'πατίνι' της αδελφής μου πείθοντας την να σε ακολουθήσει στην κόλαση, έχοντας γίνει ο ίδιος η 'Πηγή' σκοτώνοντας την προηγούμενη και χάνοντας στο τέλος την ζωή σου. Ορίστε, τι κατάλαβες τώρα; Ακόμα και τώρα που μιλάμε στο μέλλον, αν και νεκρός, το πνεύμα σου περιφέρεται ανάμεσα σε δυο διαστάσεις δίχως να μπορεί να βρει γαλήνη."
"Εγώ, εγώ... στο μέλλον... η αδελφή σου..."φαινόταν να τον είχα αποστομώσει για τα καλά. Τραύλιζε όλη την ώρα και αδυνατούσε να αρθρώσει μια λέξη της προκοπής, τον χτύπησα χαϊδευτικά στον ώμο.
"Φίλε μου κανείς δεν είναι τέλειος. Μπορεί εγώ εδώ να σας κατέστρεψα ολοσχερώς και δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι γι'αυτό, αλλά κι εσύ στο μέλλον μας έβγαλες το λάδι."
"Στ'αλήθεια γίνονται όλα αυτά στο μέλλον;"με ρώτησε στο τέλος με το ίχνος της αμφιβολίας να διακρίνεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
"Γιατί δεν ρωτάς καλύτερα εμένα;!"γυρίσαμε κι οι δυο άξαφνα τα κεφάλια μας προς τη μεριά όπου προήλθε ο ήχος της φωνής της Ελένα. Η αδελφή μου ήταν σίγουρα αλλά λόγω του βαθύ πράσινου μανδύα που φορούσε δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο της. Δίπλα της στεκόταν άναυδος ένας γέρος, του οποίου η έκφραση δεν διέφερε διόλου από εκείνη του Μέρλιν όταν του ανακοίνωσα πως στο μέλλον αντιπροσώπευε το μεγαλύτερο 'Κακό' όλων. Η Ελένα μας πλησίασε σηκώνοντας την κουκούλα της, αφήνοντας ελεύθερες τις κατακόκκινες μπούκλες των μαλλιών της, κι αποκαλύπτοντας το σκληρό βλέμμα που είχε πάρει. Έριξε μια περιφρονητική ματιά προς το Μέρλιν και στη συνέχεια με έσφιξε στην αγκαλιά της. "Εξάλλου εγώ ήμουν εκείνη που υπέφερε εξαιτίας σου για τουλάχιστον τρία χρόνια."γρύλισε καθώς με κρατούσε σφιχτά κι ένιωσα την βαθιά ανάσα που άφηνε μετά δυσκολίας.
"Δεν μπορεί να ήμουν τόσο κακός όσο η Μοργκάνα."αντέτεινε με θάρρος ο Μέρλιν υπερασπιζόμενος τον εαυτό του.
"Αυτό άσε με να το κρίνω εγώ 'πανίσχυρε' δρυίδη."του 'πέταξε' ειρωνικά η Ελένα ελευθερώνοντας με απ'την ασφυκτική αγκαλιά της. Θέλησα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Άπλωσα το χέρι μου προς τον γέρο.
"Γεια σας, τι κάνετε; Μόργκαν Χέιστινγκς, χάρηκα!"του συστήθηκα χαμογελώντας.
"Κι εγώ παιδί μου. Να με λες Γάιο, είμαι ο μέντορας του Μέρλιν."κατάφερε να μιλήσει ύστερα από λίγες στιγμές ο γέρος ανταποδίδοντας τον χαιρετισμό. Στράφηκε προς τον νεαρό μάγο. "Που ήσουν τόση ώρα; Τι συνέβη στη ταβέρνα;"φαινόταν σαν να τον κατσάδιαζε.
"Τα γνωστά. Μπορείς να φανταστείς..."μούγκρισε εκείνος ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά προς το μέρος του κι στη συνέχεια το βλέμμα του καρφώθηκε και πάλι στην Ελένα καθώς εκείνη του το ανταπέδιδε στο έπακρο. Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πολύ ηλεκτρισμένη ξαφνικά αναμέσα τους. Αναρωτιόμουν γιατί κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με τόσο μίσος, καλά η Ελένα αλλά ο Μέρλιν τι λόγο είχε; Μάλλον είχα χάσει επεισόδια. "Θα υπήρχαν σίγουρα και οι καλές στιγμές, πρέπει να σ'αγάπησα αληθινά για να μην βρήκα το κουράγιο να σε σκοτώσω! Σωστά;! Δεν μπορεί όλη την ώρα να σχεδίαζα τρόπους για να σε εξοντώσω."μίλησε ξανά απευθυνόμενος αυτή τη φορά στην αδελφή μου.
Η Ελένα φαινόταν εκτός ελέγχου, για μια στιγμή κάγχασε, τα μηνίγγια του προσώπου της πάλλονταν, πρόσεξα ότι τα δάχτυλά της είχαν βυθιστεί μέσα στη σάρκα της καθώς τα έσφιγγε με δύναμη. Άπλωσε τα χέρια της στον αέρα έτοιμη να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της. Αμέσως έτρεξα και στάθηκα μπροστά απ'τον Μέρλιν φέρνοντας τα χέρια μου πάνω του, πιάνοντας τον απότομα. Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε ο νεαρός μάγος κι αν θα 'πάγωνε' αλλά εάν η Ελένα άθελα της τον ανατίναζε τότε σίγουρα την επομένη ή που θα μας οδηγούσαν στην κρεμάλα ή που θα μας έκαιγαν όπως έκαναν παλαιότερα με τις μάγισσες, σε αυτές τις περιπτώσεις.
"Και βέβαια υπήρχαν!"είπα γρήγορα κοιτώντας μία την Ελένα μία τον Μέρλιν, θέλοντας να καθησυχάσω και τους δυο και να κατευνάσω την ένταση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους. "Για την ακρίβεια μετά τον θάνατο του αγαπημένου μου Γκάβιν και για ένα διάστημα ήσουν ο μοναδικός φίλος που είχα... Μέρλιν..."του εξομολογήθηκα κι ήταν αλήθεια. Ο Μάγκνους εκείνη την περίοδο και πριν τον κυριεύσει το πνεύμα της Πηγής μου είχε σταθεί καλύτερα κι από αδελφός, βοηθώντας με να ξεπεράσω τον χαμό του παιδικού μου έρωτα. Όχι όμως και να συνεχίσω την ζωή μου.
Τα χέρια μου δεν είχαν αφήσει εκείνα του Μέρλιν και τότε ήταν που άρχισα να ζαλίζομαι, αισθανόμουν να χάνω την γη κάτω απ'τα πόδια μου κι ένα ανατριχιαστικό ρίγος να πλημμυρίζει την ραχοκοκκαλιά μου, όλο μου το κορμί. Κρύος ιδρώτας άρχισε να πέφτει απ'το πρόσωπο μου. Ένιωσα το δυνατό κράτημα της αδελφής μου απ'την μια μεριά και του Μέρλιν απ'την άλλη που με βαστούσαν.
"Ελένα..."ψέλισσα τρομαγμένη. Κι άλλες φορές έβλεπα κάτι απ'το παρελθόν ή απ'το μέλλον, οραματιζόμουν κάτι αλλά αυτή τη φορά ότι κι να έβλεπα είχα την αίσθηση ότι θα μου προκαλούσε μια βαθιά λύπη, θλίψη... Κι εκτός απ'αυτό φοβόμουν, φοβόμουν τόσο πολύ. "Ελένα..."επανέλαβα τρομοκρατημένη.
"Εδώ είμαι. Ηρέμησε Mόργκαν και πες μας τι βλέπεις; Είναι κάτι απ'το μέλλον;"με ρώτησε υπομονετικά εκείνη.
"Προβλέπει τα μελλούμενα; Κατέχει τις δυνάμεις της αρχιέρειας;"από μακριά πολύ μακριά ερχόταν η φωνή του Μέρλιν, σε λίγο δεν θα ήμουν σε θέση να ακούσω τι έλεγαν. Ταξίδευα, αλλά όχι μπροστά, πίσω, λίγο πιο πίσω...
"Καλύτερα να την πάμε στο θεραπευτήριο."μίλησε ο Γάιος.
"Όχι αφήστε την πρώτα να δει το όραμα κι ύστερα αν δεν νιώθει καλά."τον συμβούλευσε η Ελένα κι ήταν η τελευταία φράση που αναγνώρισα από εκείνη.

Morgan has a vision: Gwaine&Merlin moment

Το οπτικό μου πεδίο είχε αλλάξει. Ένιωθα όπως πάντα να βρίσκομαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Το ένα ήταν η κεντρική πύλη του παλατιού, όπου με υποβάσταζαν η Ελένα κι ο Μέρλιν καθώς βρισκόμουν υπό την επήρεια του οράματος. Το δεύτερο μέρος ήταν κάπου βαθιά μέσα στο δάσος, ήταν κατασκότεινα - προφανώς κι ήταν νύχτα - αναγνώριζα τον ήχο που έκαναν τα κοράκια κι οι κουκουβάγιες. Προσπάθησα να επιταχύνω το βήμα μου, τα χόρτα όμως, τα βρύα και γενικότερα η όλη θαμνώδη κατάσταση με εμπόδιζε. Αλλά δεν το έβαλα κάτω, θα έκανα τα πάντα να φτάσω μέχρι το σημείο απ'όπου προερχόταν το φως.
Πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά ξεχώρισα δυο φιγούρες που καθόντουσαν μπροστά στη φωτιά που είχαν ανάψει. Ήταν κι οι δυο άντρες, ο ένας είχε απλώσει τα χέρια του για να ζεσταθεί κι ο άλλος πετούσε ξύλα. Αμέσως αναγνώρισα τον νεαρό μάγο. "Μέρλιν!"ξεφώνισα μες την καλή χαρά , σίγουρη πως δεν θα με πρόσεχε εφόσον βρισκόμουν μέσα σε ένα όραμα που είχε προηγηθεί στο παρελθόν. Έκανα να αναγνωρίσω και τον άλλον αλλά θεώρησα πως πιθανόν δεν θα τον ήξερα γι'αυτό και γονάτισα προς το μέρος τους. Τουλάχιστον να άκουγα τι θα έλεγαν. Κάτι στον τρόπο που φερόταν ο άλλος νεαρός που καθόταν δίπλα στον Μέρλιν, κάτι γνωστό, οικείο στις κινήσεις του με έκανε να συρθώ περισσότερο προς το μέρος του για να διακρίνω το πρόσωπό του ανάμεσα απ'τις φλόγες. Ένιωσα να χάνω τον κόσμο γύρω μου, τα καστανά του μαλλιά ήταν λίγο πιο μακριά απ'το κανονικό και τα γένια του επίσης αλλά θα αναγνώριζα αυτό το βλέμμα, αυτό το πρόσωπο οπουδήποτε... "Γκάβιν..."ψιθύρισα μην μπορώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
Τα ξαφνικά γρυλίσματα και ουρλιαχτά που προήλθαν από πολύ μακριά με έκαναν να τιναχτώ όρθια μπροστά του, πιάνοντας το στομάχι μου που είχε γίνει κόμπος και καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να συνέλθω απ'το σοκ που είχα υποστεί. Κοίταξα πέρα στο βαθύ σκοτάδι, υπέθεσα πως αυτός ο ήχος ανήκε σε κάποιο μυθικό τέρας της εποχής, εάν όντως υπήρχαν κάτι τέτοια.
"Τι ήταν αυτό;"ακούστηκε ανήσυχη η φωνή του Μέρλιν μέσα στο σκοτάδι, σπάζοντας την σιωπή που υπήρχε ανάμεσα τους.
"Φασιανός."νόμιζα πως δεν θα άκουγα ποτέ ξανά αυτή τη γλυκιά φωνή κι όμως την στιγμή που άνοιξε το στόμα του και μίλησε, έκλεισα τα μάτια μου κι αφέθηκα ευτυχισμένη στον ήχο της. Ο Μέρλιν έγειρε τρομαγμένος προς τον σύντροφο του.
"Φασιανός;"πρόφερε την λέξη με αβεβαιότητα ο νεαρός μάγος.
"Και μάλιστα τεράστιος."είδα την προηγούμενη ζωή του Γκάβιν να σέρνει απ'το χώμα το σπαθί και να το πέρνει στα χέρια του. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή, είχα προσέξει στο λαιμό του την αλυσίδα που φορούσε, ήταν ολόιδια με την δική μου. 'ΤΙ ΣΤΑ ΚΟΜΜΆΤΙΑ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΕΔΏ;'ούρλιαζα από μέσα μου.
Ο Μέρλιν έστρεψε το βλέμμα ξανά προς την μεριά απ'όπου είχε ακουστεί νωρίτερα το ουρλιαχτό. "Μπορείς να γυρίσεις πίσω εάν θέλεις."είπε.
Ο 'Γκάβιν' άφησε ένα κρυφό γελάκι και πρόσθεσε χαμογελώντας. "Δεν φοβάμαι τους φασιανούς."

Cursed Souls Tumblr_mhjxjkWiIT1r78uyuo1_r1_250

Cursed Souls Tumblr_mhjxjkWiIT1r78uyuo2_r1_250

Cursed Souls Tumblr_mhjxjkWiIT1r78uyuo3_r1_250

Cursed Souls Tumblr_mhjxjkWiIT1r78uyuo4_250

"Δεν ξέρω..."ο νεαρός μάγος φαινόταν προβληματισμένος. "Γιατί θες να το κάνεις αυτό;"τον ρώτησε στη συνέχεια.
"Για τον ίδιο λόγο που το κάνεις κι εσύ. Για να βοηθήσω ένα φίλο."τα πόδια μου δεν με βαστούσαν, γιατί μιλούσε έτσι; Γονάτησα ξανά κοντά του, ήθελα να τον ακούω καλύτερα.
"Ο Αρθούρος είναι τυχερός που μας έχει."μίλησε με καμάρι ο Μέρλιν. Υπέθεσα απ'τα λεγόμενα του ότι αυτή τη στιγμή ο νεαρός μάγος συνομιλούσε με έναν ιππότη, αν κι η ενδυμασία του δεν μαρτυρούσε κάτι τέτοιο. Ποιος ήταν όμως; Θα έσκαγα αν δεν μάθαινα. Πολύ περισσότερο γιατί είχε τη μορφή του παιδικού μου έρωτα, αποτελούσε την προηγούμενη ζωή του.
"Όχι ο Αρθούρος..."πρόφερε εκείνος και κοίταξε με νόημα τον Μέρλιν κάνοντας τον να καταλάβει πως εννοούσε τον νεαρό δρυίδη. Αυτό το βλέμμα το ήξερα απέξω κι ανακατωτά, καταλάβαινα πάντα τι ήθελε να πει απ'τις εκφράσεις του στο μέλλον. Δεν μου ήταν δύσκολο να το 'αποκρυπτογραφήσω' στο μακρινό παρελθόν.
"Θα έκανα το ίδιο για σένα."του αποκρίθηκε ο Μέρλιν.
"Το ελπίζω, είσαι ο μοναδικός φίλος που έχω."αμέσως κατάλαβα, η ίδια φράση, η ίδια φράση που είχα χρησιμοποιήσει στον Μέρλιν, την είχε πει κι τούτος εδώ ο 'ιππότης' που είχε την μορφή του Γκάβιν. Ποιος ήταν όμως , πως τον έλεγαν;!
"Δεν εκπλήσσομαι."είπε ο νεαρός μάγος χαμογελώντας αχνά.
Ο 'Γκάβιν' μιμήθηκε το γέλιο του και πριν προλάβω να απλώσω το χέρι μου και να τον αγγίξω , το ίδιο ουρλιαχτό που είχε ακουστεί προολίγου έκανε ξανά αισθητή την παρουσία του, αυτή τη φορά πιο δυνατό από πριν.
"Αυτό ακούγεται σαν να είναι τρεις φασιανοί."υπολόγισε ο Μέρλιν ατάραχος τώρα.
"Τουλάχιστον."τόνισε ο 'Γκάβιν' βυθίζοντας το σπαθί του στο έδαφος.
Ξαφνικά τα πάντα γύρω μου σκοτείνιασαν.

Την επόμενη στιγμή ανοιγόκλεινα τα μάτια μου που τα αισθανόμουν βαριά, συνερχόμουν σιγά σιγά αλλά ένιωθα να χάνομαι ως συνήθως όπως συμβαίνει μετά από ένα ισχυρό όραμα, ακόμα κι αν αυτό ανήκει στο παρελθόν.
"Μόργκαν;! Μόργκαν;! Γλυκιά μου είσαι καλά;!"η φωνή της αδελφής μου, μπορούσα να την ακούσω καθαρά. Η Ελένα ήταν κοντά μου.
"Δεν μπορεί να σταθεί όρθια, είναι έτοιμη να λιποθυμήσει. Γάιε μπορώ να την κουβαλήσω εγώ μέχρι το θεραπευτήριο."η νεαρή φωνή που ακούστηκε δεν μου ήταν γνωστή, φαίνεται πως καθ'όλη την διάρκεια του οράματος κάποιος μας είχε βρει κι είχε έρθει προς το μέρος μας.
"Αυτό θα ήταν μια καλή ιδέα Πέρσιβαλ."μίλησε ο Γάιος. 'Πέρσιβαλ; Αυτός σίγουρα ήταν ιππότης, δεν ήταν όμως η φωνή εκείνου που είχα δει κι είχα ακούσει στο όραμα μου.' Πιάστηκα γερά απ'το ρούχο του Μέρλιν, σφίγγοντας το μέσα στην παλάμη μου και ψιθύρισα λαχανιασμένη - λες κι είχα τρέξει έναν ολόκληρο μαραθώνιο - με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Έγειρα το πρόσωπό μου προς εκείνον για να δει ότι του μιλούσα.

Cursed Souls Tumblr_inline_mr0yt6gXYb1qz4rgp

"Σου είχε... σου είχε πει πως ήσουν ο μοναδικός φίλος που είχε..."έσκουξα ανάμεσα στους λυγμούς και τα αναφιλητά μου. Ήταν ολοφάνερο πως δεν μπορούσα να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυα μου, ξέσπασα σε κλάματα. "Ότι το έκανε μόνο για σένα Μέρλιν! Ποιος ήταν; Πες μου σε παρακαλώ ποιος ήταν;!"
"Ο Γκάγουέιν Μόργκαν. Είδες στο όραμα σου τον Γκάγουέιν."μου απάντησε ο Μέρλιν ήρεμα και τότε το χέρι μου έπεσε απ'το μανίκι του κι έμεινε να αιωρείται στον αέρα λίγο πριν αγγίξει το έδαφος και νιώσω δυο δυνατά, στιβαρά χέρια να με παίρνουν αγκαλιά.
"Γκάβιν... Γκάγουέιν... "ψιθύρισα αδύναμα για ακόμα μια φορά λίγο πριν χάσω τελείως τις αισθήσεις μου κι αφήσω τα δάκρυα μου ελεύθερα να χυθούν στα μάγουλά μου και πλημμυρίσουν τα μάτια μου.

~~~***~~~***~~~

από Dalia Δευ 25 Αυγ 2014, 23:11

Camelot~Citadel{Upper Corridor}/Morgana's Chambers, 7 June 496 A.D, Anna's Pov {7th scene}

Anna trying to escape from the guards

Cursed Souls Tumblr_m8gu8oaHQm1rx9me8o1_500

Ήμουν τρομοκρατημένη. Απ'την πρώτη στιγμή που βρέθηκα σε εκείνο το κελί, - κάποιοι το φώναζαν μπουντρούμι, - αισθάνθηκα αβοήθητη, παρόλο που είχα τις μαγικές μου δυνάμεις με τις οποίες 'μεταφέρθηκα' αμέσως έξω απ'αυτό κι άρχισα να αναζητώ πανικόβλητη τις αδελφές κι την ξαδέλφη μου. Συνειδητοποίησα αμέσως πως για άλλη μια φορά είχαμε 'ταξιδέψει' πίσω στο χρόνο, ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου αστραπιαία. Άρχισα να τρέχω προς άγνωστη κατεύθυνση περνώντας μέσα από δωμάτια, πόρτες, ανάμεσα από διαδρόμους ενός μεγαλόπρεπου κτηρίου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Είχα λαχανιάσει, καμπάνες χτυπούσαν κι ένα παράξενο βουητό ερχόταν από κάθε γωνιά του χώρου απ'όπου είχα περάσει. Γρήγορα διαπίστωσα πως έκανα κύκλους και πως βρισκόμουν μέσα σε κάποιο φρούριο, τείχος, κάστρο, παλάτι, ... Ούτε κι εγώ ήξερα. Ένιωσα να τρελαίνομαι, δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Το μόνο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή ήταν να βρω την οικογένεια μου, γιατί δεν άντεχα μόνη. Δεν ήθελα να μείνω μόνη, φοβόμουν μονάχη μου. Από μικρό παιδί το είχα αυτό, δεν μπορούσα να διανοηθώ στη σκέψη, την πιθανότητα να έμενα ολομόναχη στον κόσμο χωρίς τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αν πάθαιναν κάτι εκείνες...
Το βήμα μου έγινε ακόμα πιο ταχύ όταν από μακριά διέκρινα φρουρούς; στρατιώτες; να κινούνται απειλητικά προς το μέρος μου με τα σπαθιά τους ή τα δόρατα τους και οι περισσότεροι απ'αυτούς να φωνάζουν: "Πιάστε την!" ή "Μην την αφήσετε να σας ξεφύγει." Εκείνη την στιγμή η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά τόσο γρήγορα που σίγουρα σε λίγο ήταν έτοιμη να ξεπηδήσει απ'το στήθος μου. Τι να έκανα; 'Τι μπορούσα να κάνω;!' αναρωτιόμουν φωναχτά από μέσα μου απελπισμένη. Έτρεχα μακριά τους, όσο πιο γρήγορα μπορούσα μα όσο κι αν προσπάθησα να τους ξεφύγω δεν τα κατάφερνα. Με είχαν περικυκλώσει. Ο μόνος τρόπος για να σωθώ ήταν η μαγεία μου αλλά δεν ήθελα να αποκαλυφθώ, ή πόσο μάλλον φοβόμουν να αποκαληφθώ. Ήμουν σίγουρη πως σε αυτήν την εποχή ή θα με κρεμούσαν ή που θα με έκαιγαν. Άρχισα να φωνάζω τα ονόματα των κοριτσιών, την Τζέιν, την Ελένα, την Μόργκαν δυνατά, πολύ δυνατά. Έκλεισα τα μάτια μου κι προσπάθησα να αυτοσυγκεντρωθώ, να τις αισθανθώ γύρω μου. 'Δεν μπορεί..' σκέφτηκα. Εφόσον βρισκόμουν εδώ κι εκείνες θα ήταν στο ίδιο μέρος μαζί μου. Τα γρυλίσματα και τα γιουχαρίσματα των στρατιωτών που βάδιζαν προς εμένα με τα ξίφη τους, απειλώντας με δεν είχαν τελειωμό αλλά δεν έδωσα σημασία. Συγκεντρώθηκα περισσότερο. Κάπου κάπου έπιασα να αναφέρεται το όνομα Μοργκόουζ αλλά το προσπέρασα. Είχα ακούσει αυτήν την ονομασία μέσα στο μυαλό μου πριν μας ρουφήξει το βιβλίο των Σκιών αλλά δεν ήθελα να εστιάσω εκεί εκείνη την στιγμή. Άλλο ήταν αυτό που με απασχολούσε. Έπρεπε να βρω τα κορίτσια.
Μια φωνή ακούστηκε μέσα στο μυαλό μου, μαζί με μια φευγαλέα εικόνα που με προσπέρασε, κάτι σαν λάμψη. Αναγνώρισα αμέσως την φωνή, ήταν η Τζέιν. Μου έλεγε που βρισκόταν , ότι ήταν ασφαλής κι ότι έπρεπε να πάω σε εκείνη με τις δυνάμεις μου όσο πιο σύντομα γινόταν. Επίσης με συμβούλευε να παραμείνω ψύχραιμη και να μην πανικοβάλλομαι αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα. Ήταν στη φύση μου να ανησυχώ, να ταράζομαι με το οτιδήποτε, πόσο μάλλον τώρα.
'Μεταφέρθηκα' αμέσως κοντά της αδιαφορώντας για τον συρφετό των φρουρών που είχαν μαζευτεί γύρω μου, 'περνώντας' με για εισβολέα κι επιθυμώντας προφανώς να με σκοτώσουν. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βρέθηκα σε μια μεγάλη αίθουσα που αποτελούνταν από ένα θρόνο κι μια Στρογγυλή Τράπεζα στο κέντρο της. 'Δεν είναι δυνατόν.'μουρμούρισα από μέσα μου όντας ακόμα λαχανιασμένη και νιώθοντας την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Ανέπνεα, έπαιρνα βαθιές ανάσες αλλά με δυσκολία. Αναζήτησα την παρουσία της ξαδέλφης μου , η οποία ύστερα από ένα λεπτό που είχα εμφανιστεί μπροστά της έπεσε με φόρα στην αγκαλιά μου.
"Μην φοβάσαι."μου ψιθύρισε στο αυτί μου, καθησυχάζοντας με και σφίγγοντας με πάνω της λες κι ήμουν μωρό. Στην αρχή τα χέρια μου ήταν μετέωρα στον αέρα, αργότερα όμως ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι πως βρήκα το κουράγιο να την αγκαλιάσω.
"Μοργκόουζ!"γρύλισε αμέσως ένας απ'τους παρεβρισκόμενους φρουρούς κι κινήθηκε προς το μέρος μας με άγριες διαθέσεις. Δεν έμοιαζε με εκείνους που με κυνηγούσαν στις φυλακές. Όχι, εκείνος φορούσε μια σιδερένια πανοπλία και κοσμούνταν από ένα πορφυρό χιτώνα με το σύμβολο ενός χρυσού δράκου πάνω του. Τράβηξε απότομα το σπαθί του. Ταυτόχρονα εγώ κρύφτηκα περισσότερο πίσω απ'το σώμα της ξαδέλφης μου.
"Τόλμα να κάνεις ένα ακόμα βήμα προς το μέρος της κι ορκίζομαι πως θα το μετανιώσεις."μούγκρισε η Τζέιν με τέτοιον τρόπο που τρόμαξα να την γνωρίσω.
"Λάιονελ!"φώναξε κάποιος και ξαφνικά πίσω απ'τον θρόνο είδα να εμφανίζεται άλλη μια αρσενική φιγούρα, λίγο πιο διαφορετική απ'την προηγούμενη. Εκείνος ήταν ντυμένος μεγαλόπρεπα λες και το ρούχο του προσέδιδε κύρος, εξουσία. Στραβοκατάπια. "Προσπάθησε να χαλιναγωγήσεις τα νεύρα σου επιτέλους! Κι εσύ κι ο Πέρσιβαλ! Δεν είναι εκείνες που νομίζουμε πως είναι. Μην ξεχνάς πως αυτές..."άπλωσε με ευγενικό τρόπο το χέρι προς εμάς. "...είναι εδώ για να βοηθήσουν κι όχι για να βλάψουν κάποιον." Ο φρουρός έριξε ένα διερευνητικό βλέμμα σε εμάς, λες κι μας επεξεργαζόταν κι στη συνέχεια κοίταξε με νόημα τον άλλον άντρα. Έβαλε ξανά το ξίφος στη θήκη του. "Και τώρα ειδοποίησε και τους υπόλοιπους σε παρακαλώ, κι πες στους στρατιώτες να μην ανησυχούν και να μην πουν τίποτα στους κατοίκους της πόλης για το τι είδαν να γίνεται στις φυλακές. Οποιοσδήποτε μιλήσει ή αναφερθεί σε αυτό θα τιμωρηθεί αυστηρά. Έγινα κατανοητός;"
Ο στρατιώτης δεν μίλησε, κούνησε το κεφάλι του κι έκανε να αποσυρθεί. Πριν χαθεί τελείως απ'τα μάτια μας τον είδα να γέρνει ξανά το κεφάλι προς την μεριά μας, αλλά φαινόταν σαν να αδιαφορούσε τελείως για την παρουσία της Τζέιν. Ένιωθα την ματιά του καρφωμένη πάνω μου, πλημμυρισμένη από οργή κι μίσος, αθεράπευτο μίσος. 'Τι είχα κάνει;'αναρωτήθηκα από μέσα μου. Έφυγε κι οι πόρτες πίσω του έτριξαν καθώς έκλειναν. Ο άλλος άντρας μας πλησίασε κι τότε ένιωσα την Τζέιν να με ελευθερώνει απ'τα δεσμά της.
"Μεγαλειότατε σας είμαι ευγνώμων για την παρέμβαση σας."την άκουσα να λέει. 'Μεγαλειότατε;' κοίταξα προς τη μεριά του νεαρού που πρέπει να βρισκόταν περίπου στην ηλικία μας. Η Τζέιν που πρόσεξε το περίεργο ύφος μου έσπευσε να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις. "Από δω η ξαδέλφη μου, η Ανελίζ Χέιστινγκς αλλά εμείς την φωνάζουμε Άννα."

Αnna meeting Agravaine for the fist time

"Χαίρομαι για την γνωριμία λαίδη Ανελίζ."μίλησε εκείνος παίρνοντας τον καρπό μου στο χέρι του και φιλώντας τον κάνοντας μια ελαφριά υπόκλιση. Τα μάτια μου γούρλωσαν και το στόμα μου άνοιξε τόσο πολύ που το σαγόνι μου κόντεψε να βρεθεί στο πάτωμα, συνέχισα να κοιτώ την ξαδέλφη μου με ύφος αποχαυνωμένο. "Λαίδη Τζένιφερ, ποτέ μου δεν γνώρισα από κοντά τις θυγατέρες του Γκορλουά, πόσο μάλλον την γυναίκα του Αρθούρου..."έριξε μια ματιά όλο νόημα στην Τζέιν. "... αλλά εάν εκείνες είχαν την ίδια μορφή με σας τότε λυπάμαι που η κακία τους, η μανία τους να αφανίσουν αυτόν τον κόσμο τις κυρίευσε και στο τέλος τις κατέστρεψε."συνέχισε να μιλά εστιάζοντας προς εμένα αυτή τη φορά. "Δεν κινδυνεύετε από μένα, ακόμα κι αν γνώριζα τις προηγούμενες ζωές σας όπως ο πιστός μου 'φίλος' , δεν θα σας έβλαπτα. Εξάλλου σας χρειαζόμαστε." Όλη αυτήν την ώρα κρατούσε το χέρι μου, κοίταξα τον καρπό μου κι εκείνος τον άφησε αμήχανα. "Με συγχωρείτε δεσποσύνη, είμαι ο άρχοντας Άγκραβέιν, βασιλιάς του Όρκνευ και της Νορβηγίας και προσωρινός κυβερνήτης του Κάμελοτ."
"Χαίρω... χαίρω πολύ..."τραύλισα ύστερα από πολλή ώρα κι καταφέρνοντας να μιλήσω επιτέλους. Έγειρα προς την ξαδέλφη μου ανήσυχη όπως πάντα. "Τι συμβαίνει ; Μπορείς να μου εξηγήσεις; Τι γυρεύουμε εδώ;!"έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις μου. Πριν προλάβει η Τζέιν να ανοίξει το στόμα της για να μου μιλήσει, άγγιξα με την παλάμη μου το μέτωπο μου κι έγειρα στο πλάι. Θα λιποθυμούσα σίγουρα αν δεν με υποβάσταζε εκείνη αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη κι ο άρχοντας ... Άγκραβέιν;
"Άννα είσαι καλά;"με ρώτησε η Τζέιν, η φωνή της παρέμενε σταθερή κι ήρεμη. Ωστόσο διέκρινα τον τρόμο στα μάτια της. "Μπορείς να σταθείς όρθια;"
"Δεν είναι τίποτα... τίποτα..."ανάσανα βαθιά εγώ ενώ ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. "Μια ζάλη μόνο..."
"Ελάτε μαζί μου."άκουσα την απαλή φωνή του Άγκραβέιν να ηχεί στα αυτιά μου καθώς με έκλεινε στην προστατευτική αγκαλιά του κι με έβαζε να καθίσω σε μια απ'τις θέσεις της Στρογγυλής Τραπέζης. Γονάτισε μπροστά μου, τα μάτια μου ανοιγόκλειναν απ'την κούραση πιθανόν αλλά ήμουν σε θέση να τον αντικρίσω. Ένιωσα την Τζέιν να μου πιάνει τα χέρια. "Θέλετε να ζητήσω να σας φέρουν κάτι; Χρειάζεστε τίποτα;"μίλησε ξανά εκείνος. Τον κοίταξα παραξενεμένη, η αλήθεια ήταν πως ήταν πανέμορφος. Κι αυτός μάλλον να ήταν ο λόγος που δυσκολευόμουν να αρθρώσω και την παραμικρή λέξη. Χαμήλωσα το βλέμμα κι κούνησα αρνητικά το κεφάλι. "Είστε σίγουρη;"επέμεινε.

Έγνεψα καταφατικά χαρίζοντας του ένα αχνό χαμόγελο το οποίο και μου ανταπέδωσε. 'Να πάρει ευχή είναι υπέροχος!'μούγκρισα αλλά αμέσως στράφηκα προς την ξαδέλφη μου. "Που είναι η Ελένα; Η Μόργκαν; Που βρίσκονται;"ρώτησα αδύναμα.
Εκείνη την στιγμή οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και μέσα όρμησε εκνευρισμένη κι εκτός εαυτού η Ελένα. Έτρεξε προς το μέρος της Τζέιν κι αγκαλιάζοντας η μία την άλλη, εγώ εκείνη την στιγμή βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω στο 'βασιλιά' ...του Όρκνευ;
"Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Ποια είναι η Μοργκόουζ; Και γιατί όλοι μας κοιτάζετε περίεργα;"τον ρώτησα γρήγορα και χωρίς περιστροφές πιάνοντας τον απ'τον αγκώνα, αδυνατώντας να τον κοιτάξω κατάματα όμως. Δεν ήξερα τίποτα για τον μύθο του Αρθούρου, τα πρόσωπα/άτομα που τον περιτριγύριζαν, κι αν είχα ακούσει κάτι στην παιδική μου ηλικία γρήγορα το είχα ξεχάσει, δεν το συγκράτησα ποτέ. Όμως τώρα έπρεπε να μάθω κι ο άρχοντας - όπως έλεγε- που είχα μπρος μου ήταν η μοναδική μου ευκαιρία. Δεν είχα σταματήσει στιγμή να τρέμω κι πρέπει να το ένιωσε κι εκείνος, γι αυτό κι έσφιξε τα χέρια μου μέσα στα δικά του.
"Υποθέτω πως με κάποιον μαγικό τρόπο γυρίσατε πίσω στο χρόνο."είπε εκείνος.
"Πολύ σωστά."αποκρίθηκα εγώ.
"Το μέρος απ'το οποίο προέρχεστε θα το μάθουμε σε λίγο, αυτό που πρέπει να γνωρίζετε προς το παρόν είναι πως ήρθατε στο Κάμελοτ..."σταμάτησε απότομα να μιλάει γιατί εκείνη την στιγμή σήκωσα το βλέμμα μου στο δικό του και οι ματιές μας κλείδωσαν η μία την άλλη. Συνέχισε αλλά του ήταν δύσκολο. 'Γιατί άραγε;' συλλογίστηκα. "... Φτάσατε εδώ για έναν λόγο, για έναν και μοναδικό σκοπό. Πρέπει να μας βοηθήσετε να φέρουμε πίσω στη ζωή τον Αρθούρο και τους ιππότες του."
"Τι;!"έσκουξα μην μπορώντας να πιστέψω ότι είχαν ακούσει τα αυτιά μου.
"Η ξαδέλφη σου μου είπε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, παρ'όλα αυτά με διαβεβαίωσε πως θα μας βοηθήσετε και πως υπάρχει τρόπος να σωθεί ο βασιλιάς κι οι σύντροφοί του."
Αμέσως κατάλαβα, θα επιστρέφαμε ξανά πίσω στο χρόνο για να τους σώσουμε. Δεν γινόταν να τους φέρουμε στη ζωή με νεκρανάσταση ή να επικαλεστούμε τα πνεύματα τους, τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών ήταν θανατηφόρα, μοιραία, κυρίως επικίνδυνα. Δεν θα είχαμε καλή κατάληξη. Αναστέναξα βαθιά σμίγοντας τα φρύδια μου.
"Λαίδη Άννα;"πρόφερε ξανά εκείνος - ανήσυχος; δεν ήξερα- με την απαλή, βελούδινη φωνή του. Του έκανα νόημα να σωπάει.
"Ποια είναι η Μοργκόουζ;"τον ρώτησα θέλοντας να μάθω.
"Δεν την γνώρισα, δεν την είχα δει ποτέ από κοντά αλλά μάλλον πρόκειται για την προηγούμενη ζωή σου."απάντησε εκείνος.
"Τι έχει κάνει;"έφερα ανήσυχη το χέρι στο στομάχι μου, ανακατευόμουν.
"Πολλά αλλά δεν είναι της παρούσης."με σήκωσε όρθια. "Είσαι ταραγμένη, δεν μπορείς να μείνεις εδώ."
"Όχι , πρέπει να μάθω..."πήγα να αντισταθώ αλλά εκείνος με διέκοψε φέρνοντας τα ακροδάχτυλα του στα χείλη μου. Πάγωσα!
"Θα φροντίσω να μάθεις όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις. Αλλά αυτή τη στιγμή θα οδηγηθείς σε ένα απ'τα διαμερίσματα του παλατιού."κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια του κι ένιωσα να 'χάνομαι' μέσα σε μία καταγάλανη λίμνη. Ευχήθηκα μόνο να ασκούσα κι εγώ την ίδια επίδραση σε εκείνον. Γιατί όσο αποσβολωμένη ήμουν εγώ, άλλο τόσο ήταν κι εκείνος. "Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για την οικογένεια σου Άννα, θα είστε... είσαι ασφαλής, στο υπόσχομαι."πρόσθεσε κρατώντας με γερά πάνω του για να μην πέσω. Ακόμα ένιωθα την ζαλάδα να μην έχει υποχωρήσει ούτε στιγμή.
Πλησιάσαμε την Τζέιν και την Ελένα. Λίγο πιο πίσω τους στεκόταν ένας νεαρός με μια πιο πρόχειρη ενδυμασία. Η ξαδέλη μου κι η αδελφή μου τον κοιτούσαν με ύφος βλοσυρό ενώ εγώ για ακόμα μια φορά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.
"Μά...Μάγκνους;!"ψέλλισα έντρομη.
"Όχι γλυκιά μου,"μίλησε η Ελένα απότομα γυρνώντας προς την μεριά του νεαρού και ρίχνοντας του ένα θανατηφόρο βλέμμα. "Για καλή του τύχη δεν είναι αυτός."
"Μέρλιν, στις υπηρεσίες σας."αυτοσυστήθηκε εκείνος ανταποδίδοντας κι κοιτώντας κι εκείνος απηυδισμένος την Ελένα. Δεν είχα χρόνο για τέτοια.
"Που είναι η Μόργκαν;"ρώτησα ξανά.
"Μπορώ να σε οδηγήσω σε εκείνη."προσφέρθηκε ο άντρας που τον έλεγαν Μέρλιν.
Η Τζέιν τον κοίταξε προσεχτικά. "Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας..."την καθησύχασε η Ελένα. "Μπορούμε να τον εμπιστευτούμε."στη συνέχεια στράφηκε προς εμένα. "Πώς νιώθεις;"
"Χάλια"έσκουξα ξανά μην έχοντας το κουράγιο να ελευθερωθώ απ'τα δεσμά του Άγκραβέιν , για κάποιον λόγο ένιωθα μια παράξενη προστασία μέσα σε εκείνα τα δεσμά. "Τι έχει η Μόργκαν ; Που την έχουν; Γιατί δεν είναι μαζί σας;"τα όρια μου είχαν εξαντληθεί.
Κανείς δεν μου μιλούσε, μονάχα ο Μέρλιν ήρθε κοντά μου και νιώθοντας τον Άγκραβέιν να με δίνει σε εκείνον άθελα του κι με βαριά καρδιά, τότε είπε: "Είναι καλά, απλά σε χρειάζεται κοντά της. Μπορώ να σε πάω σε εκείνη, εμπιστεύσου με."
Έγειρα προς την μεριά του Άγκραβέιν. "Πρόσεχε την Μέρλιν."τον άκουσα να λέει, αυτή τη φορά με σκληρό τόνο, ήταν κάτι σαν διαταγή;
"Έχετε τον λόγο μου άρχοντα μου."αποκρίθηκε εκείνος.
Κοίταξα την αδελφή και την ξαδέλφη μου. "Εμείς θα μείνουμε για λίγο εδώ και μετά θα έρθουμε να σας βρούμε, μην ανησυχείς."είπε η Τζέιν απλώνοντας το χέρι της και χαϊδεύοντας με στο μάγουλο.
Τους προσπεράσαμε κι αρχίσαμε να κινούμαστε προς την έξοδο. "Δρυίδη!"φώναξε απότομα η Ελένα κι ένιωσα τον Μέρλιν να γέρνει ελαφρά συγκρατώντας το βάρος μου την ίδια ώρα προκειμένου να σταθώ όρθια. "Μην τυχόν και πάθει τίποτα...σε σκότωσα!" ένα κρυφό γελάκι έκανε την εμφάνιση του στα χείλη μου. 'Εντάξει αυτό κι αν ήταν 'καθαρή' απειλή.' σκέφτηκα καθώς ο νεαρός μάγος δίπλα μου άφηνε ένα ελαφρύ μουγκρητό.

"Όπως διατάξατε Λαίδη μου!"την ειρωνεύτηκε εκείνος με τρόπο προκλητικό κι στη συνέχεια γύρισε προς το μέρος μου ψιθυρίζοντας μέσα στ'αυτί μου. "Πάντα έτσι κάνει;"
"Και χειρότερα."του αποκρίθηκα κουρασμένα. "Είναι η πιο πεισματάρα απ'όλες μας, πιο πολύ όμως από τότε που πήγες με τον Κάτω κόσμο κι έγινες η Πηγή."ο Μέρλιν με κοίταξε ξαφνιασμένος. Βιάστηκα να του εξηγήσω. "Θέλω να πω από τότε που η επόμενη ζωή σου έγινε σατανική και τελικά στο τέλος σε εξοντώσαμε."
Οι πύλες της τεράστιας αίθουσας έκλεισαν με πάταγο πίσω μας την στιγμή που το αυτί μου έπιανε την τελευταία λέξη της Ελένα: "Ανόητε!" Κατά πάσα πιθανότητα αναφερόταν στον Μέρλιν, το δίχως άλλο, δεδομένου ότι είχε την μορφή του Μάγκνους υπέθεσα πως αυτό την τρέλαινε όλο και περισσότερο. Ο Μέρλιν πέρασε το χέρι μου γύρω απ'τον σβέρκο του κι εγώ στηρίχτηκα καλύτερα πάνω του.
"Με αγαπούσε;"με ρώτησε κάποια στιγμή κι ενώ περπατούσαμε ανάμεσα στους διαδρόμους με τους αναμμένους πυρσούς δεξιά κι αριστερά μας. Έγειρα προς εκείνον κοιτώντας τον περίεργα. "Εννοώ στο μέλλον..."συμπλήρωσε εκείνος.
"Μόνο;! Σε λάτρευε, δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της χωρίς εσένα αλλά..."
"Την πλήγωσα."με διέκοψε απότομα προλαβαίνοντας με και τότε κι εγώ σώπασα. Απ'το ύφος που είχε πάρει δεν χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι άλλο. Και για να είμαστε ειλικρινείς κι εγώ δεν ήθελα να μιλήσω γι αυτό, η μόνη μου ανησυχία αυτή τη στιγμή ήταν η Μόργκαν.
Ξαφνικά μείναμε ακίνητοι, ο Μέρλιν μου έκανε νόημα να μην βγάλω άχνα κι αφουγκραστήκαμε κι οι δυο τις φωνές που ερχόντουσαν απ'το βάθος του διαδρόμου.
"Μιλάς σοβαρά Πέρσιβαλ; Την πρόσεξες καλά;"αναγνώρισα αμέσως την φωνή του στρατιώτη που πήγε να μου επιτεθεί πριν από λίγο.
"Τι σου λέω τόση ώρα;! Έχει το ίδιο πρόσωπο, τα χείλη, την μύτη, όλα τα χαρακτηριστικά της είναι ίδια. Ακόμα και τα μαλλιά της είναι μαύρα σαν την πίσσα. Μόνο το χρώμα των ματιών της διαφέρει και το δέρμα της... "η φωνή εκείνου που μιλούσε σταμάτησε για μια στιγμή - σαν να σκεφτόταν - και συνέχισε γρήγορα. "Τέλος πάντων Λάιονελ δεν είναι η ίδια. Εξάλλου η συμπεριφορά της μου θύμισε κάπως..."
"Τι σου θύμισε;"
Πέρασαν κάμποσες στιγμές μέχρι ο Πέρσιβαλ να του απαντήσει. "Άστο. Ξέχνα το!"
"Καλύτερα να βιαστούμε. Στον Άγκραβέιν δεν του αρέσει να περιμένει."μίλησε κάποιος άλλος.
Γείραμε τα κεφάλια μας ξανά πίσω απ'τον τοίχο, αισθάνθηκα στη στιγμή το χέρι του Μέρλιν μπροστά μου. Το είχε απλώσει για να με προστατεύσει; Γιατί;! Τα βήματά τους μας πλησίαζαν.
"Θαύμα!"ψιθύρισε ο νεαρός μάγος "Πως θα περάσουμε από μπροστά τους χωρίς να μας αντιληφθούν;! Θεέ μου, γιατί τώρα;!"αναστέναξε απελπισμένος κοπανώντας το μέτωπό του.
"Ποιοι είναι αυτοί που έρχονται και γιατί είναι μπουλούκι; Έρχονται όλοι μαζί;" ρώτησα εγώ εντελώς φυσιολογικά χωρίς να χάνω την ψυχραιμία μου.
"Οι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης κι αν σε δουν σίγουρα θα τρελαθούν κι η επόμενη κίνησή τους θα είναι να σε σκοτώσουν. Δεν πρόκειται να ακούσουν τα παρακάλια μου. Έστω κι αν είμαι φίλος τους."
Έφερα στο νου μου ξανά τη σκηνή μέσα στη μεγάλη αίθουσα, εκείνος ο στρατιώτης με είχε περάσει για την Μοργκόουζ κι σίγουρα θα με σκότωνε αν δεν έμπαινε μπροστά μου η Τζέιν. Εκτός κι αν χρησιμοποιούσα τις δικές μου δυνάμεις, λύση έσχατη την οποία ούτε που ήθελα να φανταστώ. Αυτή τη στιγμή όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έκλεισα τα μάτια μου, προσπάθησα να διαισθανθώ την Μόργκαν, που την είχαν;! Όταν τελικά την ανακάλυψα έπιασα αγκαζέ τον Μέρλιν και του είπα: "Κρατήσου από μένα γερά, μην με αφήσεις σε καμία περίπτωση!"
"Τι κάνεις;!"με ρώτησε τρομαγμένος και μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε διακτινιστεί.
Αμέσως μετά την τηλεμεταφορά μας, δεν έχασα λεπτό. Δεν είχα χρόνο για να επεξεργαστώ το δωμάτιο στο οποίο είχαμε βρεθεί. Έτρεξα γρήγορα προς το κρεβάτι με τον ουρανό και τις κουρτίνες δεξιά κι αριστερά του, τις τράβηξα και έκατσα στο προσκεφάλι της αδελφής μου παίρνοντας το χέρι της μέσα στο δικό μου. Έφερα την παλάμη μου στο μέτωπο της, ήταν ζεστή, είχε πυρετό, παραμιλούσε. Φωνές ακούγονταν από πίσω μου, αλλά εγώ δεν έδινα σημασία, η Μόργκαν βρισκόταν στη γνωστή κατάσταση που την έπιανε συνήθως. Έστρεψα το βλέμμα στο πρώτο παράθυρο του δωματίου που αντίκρισα κι έγειρα ξανά προς το μέρος της. 'Προβλέπεται μια μακριά νύχτα' συλλογίστηκα κι ευχήθηκα από μέσα μου, το πρωί όταν θα ξυπνούσε η αδελφή μου, να ήταν καλύτερα. Ακούμπησα το χέρι μου πάνω της, παρατήρησα πως την είχαν αλλάξει, φορούσε ένα λευκό νυχτικό και τα μαλλιά της απλώνονταν λυτά πάνω στα μαξιλάρια.
"Λάνσελοτ..."την άκουσα να μουρμουρίζει ξαφνικά και τρόμαξα.
"Ορίστε! Σου είπα Γάιε πως είναι πανίσχυρες."ακούστηκε η φωνή του Μέρλιν αλλά εγώ πάλι δεν αποκρίθηκα.
"Πάψε νεαρέ επιτέλους!"τον μάλωσε ο άλλος και τότε γύρισα διστακτικά προς την μεριά τους, με δάκρυα στα μάτια. Δεν άντεχα να βλέπω την Μόργκαν σε αυτή τη κατάσταση, δεν την είχα συνηθίσει κι ούτε προτίθεμαι ποτέ να το κάνω. "Ηρέμησε παιδί μου, πες μου το όνομα σου."ο γέρος έκατσε δίπλα μου κι μου απήυθυνε το λόγο ευγενικά. "Σου ορκίζομαι δεν πρόκειται να πάθεις κακό από μένα."
Είδα τον Μέρλιν που έκοβε γύρους μέσα στο δωμάτιο. Στο τέλος ήρθε και στάθηκε στην άκρη του κρεβατιού ρίχνοντας μου μια καθησυχαστική ματιά. "Λέει την αλήθεια, μπορείς να τον εμπιστευτείς όπως και μένα."είπε και τότε έγειρα ξανά προς τον γέρο.
"Με λένε Άννα κι όχι Μοργκόουζ, Άννα Χέιστιγκς."ψέλλισα ανάμεσα στα αναφιλητά μου.
"Χάρηκα για την γνωριμία παιδί μου. Ονομάζομαι Γάιος, είμαι ο δάσκαλος του Μέρλιν."μου συστήθηκε καθώς εγώ τον κοιτούσα αλλά δεν είχα όρεξη να επεξεργαστώ ότι μου έλεγε. Η ματιά μου ήταν καρφωμένη στην Μόργκαν. Ο Γάιος πρέπει να κατάλαβε την ανησυχία μου και τότε είπε:"Την εξέτασα, δεν έχει τίποτα μόνο που..."
"Βλέπει μια σειρά οραμάτων απ'το παρελθόν, γεγονότα που έχουν συμβεί, έχουν λάβει μέρος και δεν μπορέσαμε να τα αποτρέψουμε."τον πρόλαβα εγώ κάνοντας πέρα τα δάκρυα μου με την αναστροφή του χεριού μου. "Ναι, το έχει ξαναπάθει. Έχει περάσει μια ολόκληρη μέρα και μια ολόκληρη νύχτα όντας σε αυτήν την κατάσταση."
"Δηλαδή πόσο πίσω μπορεί να πάει ζώντας ξανά απ'την αρχή τα γεγονότα; Πόσα οράματα μπορεί να δει;" ρώτησε περίεργος ο Μέρλιν θέλοντας να μάθει περισσότερα. Πήγα να ανοίξω το στόμα μου για να του απαντήσω αλλά...
"Μέρλιν... Φρέγια... "μουρμούρισε ξανά η Μόργκαν, αυτή τη φορά κυλούσαν δάκρυα στα μάγουλά της και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν αλλάξει. Φαινόταν σαν να υπέφερε, σα να πονούσε.
"Δεν θέλω να ξέρω, μη μου δίνεις σημασία."μίλησε ύστερα από λίγο ο Μέρλιν απότομα τρομάζοντας εμένα και τον Γάιο, τον είδαμε να πλησιάζει το παράθυρο και να στέκεται εκεί χωρίς να μας ενοχλήσει ξανά.
"Το κατάλαβα όταν ξεστόμισε το όνομα του πατέρα του Αρθούρου, του Ούθερ. Μην μπορώντας να βρω μια πληγή που να της προκαλούσε τόσο πόνο, βλέποντας την έτσι θεώρησα πως βλέπει κάποιο όραμα όπως συνέβη και πριν, όταν ήμασταν έξω."είπε ο Γάιος κι τον ακούμπησα στο μπράτσο.
"Σας ευχαριστώ."με κοίταξε έκπληκτος. "Που την φροντίσατε."
"Εμείς σας ευχαριστούμε που βρίσκεστε επιτέλους εδώ."είπε παίρνοντας το χέρι μου μέσα στο δικό του, χαμογελώντας μου και καθησυχάζοντας με.
"Γκάγούειν..."η Μόργκαν αυτή τη φορά πρόφερε το όνομα τόσο καθαρά που προς στιγμήν νόμιζα πως είχε ξυπνήσει. Το πρόσωπό της μονομιάς φωτίστηκε και τώρα πια χαμογελούσε. Την χάιδεψα απαλά στα μαλλιά.
"Πιθανόν να βλέπει κάτι ευχάριστο."σχολίασε ο Γάιος χαμογελώντας. "Τι λες κι εσύ Μέρλιν;"
"Πάω στη μεγάλη αίθουσα!"μας ανακοίνωσε ξαφνικά αποφεύγοντας να απαντήσει. "Θέλω να είμαι εκεί, να ακούσω ότι ειπωθεί."είπε καθώς κινούνταν προς την πόρτα με γρήγορα βήματα.

Cursed Souls Tumblr_lw5i3gkmBS1qg4gkko4_250

"Μην τον παρεξηγείς, έχει περάσει πολλά γι αυτό φέρεται έτσι. Φοβάται για όλους, ακόμα κι για εσάς."μου είπε ο Γάιος όταν εκείνος είχε βγει απ'το δωμάτιο. "Έχει βιώσει πολλές απώλειες. Πόνεσε και πληγώθηκε πάρα πολύ. Δεν θέλει να χαθεί κανένας άλλος. "
"Μπορώ να φανταστώ."μουρμούρισα κι έφερα στο μυαλό μου το όνομα που είχε προφέρει λίγο πριν η αδελφή μου. 'Φρέγια...'αυτό το όνομα ίσως να σήμαινε πολλά για τον Μέρλιν, σκέφτηκα.

Μοrgan sees Eira's execution in the past

Η ξαφνική, απότομη κραυγή που έβγαλε η Μόργκαν έκανε και τους δυο μας να πεταχτούμε απ'το κρεβάτι. Γείραμε κι οι δυο ακριβώς από πάνω της προσπαθώντας να την συνεφέρουμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε, μάταια όμως. Το κεφάλι της στριφογύριζε πέρα δώθε, χτυπιόταν, τα χέρια και τα πόδια της τινάζονταν πάνω κάτω. Κάποια στιγμή έφερε το χέρι στο λαιμό της. Μου έδωσε την εντύπωση πως πνιγόταν.
"Μα τι έχει;! Τι μπορεί να βλέπει που να της προκαλεί τόση μεγάλη ταραχή;!"ρωτούσα εγώ αγανακτισμένη παλεύοντας με τους λυγμούς μου.
"Μακάρι να ήξερα."απάντησε ο Γάιος το ίδιο αναστατωμένος.
"Έιρα!... Όχι! ΌΧΙ! ΟΧΙ! Μην την σκοτώσετε! Γκάγούειν...όχι... !"φώναζε κι ούρλιαζε εκείνη ξανά και ξανά αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πιάσω και τα δυο της χέρια, παίρνοντας την στην αγκαλιά μου, ηρεμώντας την, κουνώντας την πέρα δώθε όπως όταν ήταν μωρό κι είχε παρόμοια οράματα κι εφιάλτες. Είχε αποτέλεσμα, λίγο μετά την ένιωσα να χαλαρώνει και να βυθίζεται σε ένα ήρεμο και βαθύ ύπνο.
"Ωωω Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν..."μουρμούρισε ο Γάιος έντρομος. Θα έλεγε κανείς πως είχε αλλάξει το χρώμα του, είχε πανιάσει.
"Τι συμβαίνει Γάιε; Τι είδε;"τον ρώτησα τρομοκρατημένη εγώ, όσο κι αν το προσπαθούσα να παραμείνω ατάραχη δεν τα κατάφερνα.
"Ήταν παρών... ήταν παρών... η αδελφή σου μόλις είχε ένα όραμα από μια εκτέλεση."μου εξήγησε προσπαθώντας κι ο ίδιος να συγκρατήσει την ψυχραιμία του, πράγμα δύσκολο.
"Εκτέλεση;!"έκανα εγώ σμίγοντας τα φρύδια μου.
"Για την ακρίβεια έναν αποκεφαλισμό που πλήγωσε βαθύτατα τα αισθήματα του Γκάγούειν, ένιωσε προδομένος κι ίσως αυτός ο αποκεφαλισμός να στάθηκε αφορμή για την απώλεια της ζωής του."
"Δεν καταλαβαίνω. Ποιος αποκεφαλίστηκε; Πότε; Εδώ στο Κάμελοτ; Τι σχέση έχει η Μόργκαν με αυτό; Γιατί τα βλέπει όλα αυτά;!"ξέσπασα μην αντέχοντας άλλο.
"Μοργκάνα!"η αδελφή μου γρύλισε λες κι ήταν έτοιμη να δαγκώσει άνθρωπο κι εγώ την απελευθέρωσα απ'τα δεσμά μου αφήνοντας την να βολευτεί μόνη της ανάμεσα στα σκεπάσματα χωρίς την βοήθεια μου.
"Νομίζω πως πρέπει να πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. Εξάλλου έχουμε όλη την νύχτα μπροστά μας."μου είπε λίγες στιγμές αργότερα ο Γάιος κι ξεκίνησε να μου εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα, ότι παράξενο και μαγικό συνέβη στο Κάμελοτ απ'την εποχή που ο Μέρλιν κατέφτασε εδώ.

~~~***~~~***~~~

από Dalia Πεμ 04 Σεπ 2014, 23:57

Camelot~Citadel{The Throne Room/The Round Table}, 7 June 496 A.D. Jennifer's Pov {8th scene}

Jennifer and Elena talking behind the throne

"Θα σοκαριστούν."μουρμούρισα στην Ελένα ενώ εκείνη κι εγώ ήμασταν κρυμμένες πίσω απ'τον θρόνο κι περιμέναμε υπομονετικά την άφιξη των ιπποτών στην μεγάλη αίθουσα.
"Το σίγουρο είναι πως θα πάθουν 'έμφραγμα'."συμφώνησε μαζί μου κι μου έριξε μια ματιά όλο νόημα, κλείνοντας μου το μάτι και χαμογελώντας μου αχνά.
Δεν έδωσα σημασία στην έκφρασή της, τα έπαιρνε όλα 'στην πλάκα'. Πως μπορούσε, σε μια στιγμή όπως αυτή;! Δεν μπορούσα να το διανοηθώ.
"Θα φρικάρουν!"της υπενθύμισα τονίζοντας τα λόγια μου, κοιτώντας την τώρα σοβαρά, μήπως κι άλλαζε για λίγο κι σκεφτόταν πιο λογικά αυτή τη φορά.
"Χωρίς αμφιβολία..."αναστέναξε κι έφερε τα χέρια της στη μέση γέρνοντας το κεφάλι της στο ταβάνι, "... θα τα 'κάνουν' πάνω τους ξαδελφούλα."με ειρωνεύτηκε για άλλη μια φορά εκείνη.

Cursed Souls Tumblr_lnij4lJGx21qj5rcho1_500

Ξεφύσηξα, άδικα έχανα τον καιρό μου μαζί της. Άλλαξα θέμα μήπως κι ελαφρύνω την ατμόσφαιρα , παραήταν 'ηλεκτρισμένη', ποιος ξέρει τι θα γινόταν σε λίγο.
"Ποια νομίζουν πως είσαι; Ξέρεις απ'το παρελθόν..."την ρώτησα και αμέσως εκείνη με κοίταξε παράξενα. Για λίγο - είμαι σίγουρη - πως της τράβηξα την προσοχή αλλά όποια ανησυχητική ματιά κι αν διέκρινα στο βλέμμα της είχε χαθεί. 'Τουλάχιστον προσπάθησα.'σκέφτηκα καθώς περίμενα την απάντηση της.
"Λαίδη Ελέιν... Ο Γάιος μου είπε πως ήταν αδελφή της Μοργκόουζ και της Μοργκάνα και ετεροθαλής αδελφή του Αρθούρου."μου εξήγησε. Πριν προλάβω να τις κάνω περισσότερες ερωτήσεις εκείνη συνέχισε σκεφτική. "Αλλά δεν νομίζω να είναι μόνο αυτό, ο Μέρλιν με κοιτάζει περίεργα... Δεν ξέρω..."είχε σταυρώσει τα χέρια της, έδειχνε προβληματισμένη.
"Ποιος είναι ο Γάιος;"ήταν η πρώτη μου απορία. "Και τι εννοείς πως ο Μέρλιν σε 'κοιτάζει περίεργα';"
"Είναι ο θεραπευτής της αυλής του Κάμελοτ, της πόλης ολόκληρης, κάτι σαν γιατρός φαντάσου."μου αποκρίθηκε η Ελένα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και πρόσθεσε με το βλέμμα στο κενό. "Όσο για το δεύτερο δεν μπορώ να γνωρίζω, θα μάθω όμως σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί την προηγούμενη ζωή του Μάγκνους, πολύ πιθανόν να είναι και πρόγονός του, κι όσο το σκέφτομαι αυτό μ'ρχεται να... να κόψω τις φλέβες μου, μ'ρχεται!"
"Προσπάθησε να καλμάρεις τα νεύρα σου."την καθησύχασα φέρνοντας το χέρι μου στον αγκώνα της και τρίβοντας τον μαλακά. Είχα πετύχει μπίνγκο! Σε ότι είχε να κάνει με τον Μέρλιν/Μάγκνους, και στην αναφορά του ονόματος και μόνο, πόσο μάλλον όταν τον έβλεπε μπροστά της, γινόταν 'άλλος' άνθρωπος. Έπαυε να είναι ήρεμη, ψύχραιμη ή αστεία κι γινόταν κάτι 'άλλο', κάτι που για να πω την αλήθεια το ψιλοφοβόμουν. Υπενθύμισα τον εαυτό μου πως αυτός ήταν ο χαρακτήρας της ξαδέλφης μου και δεν μπορούσα να τον αλλάξω.
"Εάν εγώ λοιπόν είμαι... Ήμουν!"διόρθωσε τον εαυτό της κι είπε:"Ήμουν η λαίδη Ελέιν στο παρελθόν, η Μόργκαν ήταν η Μοργκάνα Λε Φεύ, τότε εσύ κι η Άννα..."
"Η Μοργκόουζ, η Άννα ήταν η Μοργκόουζ."την συμπλήρωσα εγώ.
"Οπότε εσύ είσαι..."
"Γκουίνεβιρ, λαίδη Γκουίνεβιρ."και μόνο που το ανέφερα μου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Ούτε να το φανταστώ δεν μπορούσα, μου ακουγόταν κάπως...
"Μάλιστα. Πριγκίπισσα Γκουίνεβιρ λοιπόν, βασίλισσα του Κάμελοτ..."κάγχασε, έσκυψε προς το μέρος μου και ψιθύρισε στο αυτί μου παιχνιδιάρικα. "... γυναίκα του βασιλιά Αρθούρου και πιθανότατα ερωμένη του Λάνσελοτ."
"Πάψε Ελένα!"γρύλισα όσο πιο σιγά μου το επέτρεπε η φωνή μου. "Και λάθος σου τα είπανε, καμιά πριγκίπισσα, κόρη σιδηρουργού ήμουν, της οποίας απ'ότι έμαθα πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο και να σώσουμε τον αδελφό της."είπα ενώ τα μηνίγγια μου πάλλονταν, με είχε εξαγριώσει.
"Αποκλείεται."έκανε εκείνη, με τρόπο σαν να μην το πίστευε. 'Σάμπως το πίστευα εγώ;'αναρωτήθηκα. "Δεν ήξερα πως η Γκουίνεβιρ είχε αδελφό. Κι εσύ γνωρίζεις πολύ καλά πως σίγουρα δεν ήταν κόρη σιδηρουργού."μου είπε με έμφαση.
"Κι εγώ αυτό νόμιζα! Πως ήταν κόρη του βασιλιά Λεόντεγκρανς, άρχοντας του Καμέρλιαντ, ενός βασιλείου στην νότια Αγγλία. Η ιστορία μάλιστα με είχε πληροφορήσει πως την είχε μεγαλώσει ο δούκας Καντόρ της Κορνουάλλης. Ωστόσο σήμερα το βράδυ, μαθαίνω απ'τον άρχοντα Άγκραβέιν πως ήταν η κόρη ενός ξυλουργού!"είχα κοκκινίσει απ'το άγχος και την ταραχή μου, δεν πίστευα πλέον ότι έλεγα, είχα βγει κι εγώ εκτός εαυτού. Επίσης πόσο ρατσίστρια έπαιζε να ήμουν;! Ακόμα κι εγώ η ίδια αναρωτιόμουν.
"Σιδηρουργού."με διόρθωσε η Ελένα , μόνο και μόνο για να μου σπάσει περισσότερο τα νεύρα.
"Ναι , εκεί θα κολλήσουμε τώρα!"μούγκρισα αυτή τη φορά αδιαφορώντας για το αν θα με άκουγαν ή όχι.
"Ηρέμησε, "με παρότρυνε. "Μετά λες εμένα ότι κάνω σαν υστερική."έβαλε τα γέλια κι εγώ ξεφύσηξα ξανά. Η κατάσταση στην οποία είχαμε μπλεχτεί άθελα μας ήταν απελπιστική. "Εσύ ήξερες πως η Ελέιν δεν είχε μαγικές δυνάμεις;"με ρώτησε λίγο αργότερα σπάζοντας την σιωπή που είχε δημιουργηθεί μεταξύ μας.
"Ήξερα πως ήταν αδελφή της Μοργκάνα και της Μοργκόουζ, αλλά μονάχα οι άλλες δυο είχαν μαγικές ικανότητες, τις οποίες σύμφωνα με τον Αρθουριανό μύθο τις χρησιμοποίησαν με δόλιους τρόπους. Δεν αναφέρει πουθενά για την Ελέιν τίποτα σχετικό. Μόνο πως ήταν παντρεμένη με έναν βασιλιά Νέντρες κι ότι είχε κάνει οικογένεια."
"Τζέιν..."μουρμούρισε ξανά η Ελένα, την περιεργάστηκα. Επιτέλους τώρα με κοιτούσε σοβαρά, μπορεί να ήταν και τρομοκρατημένη αλλά δεν έβαζα κι το χέρι μου στη φωτιά. "Ο Γάιος μου είπε ότι ήταν άρρωστη κι ότι ήταν ερωτευμένη με έναν απ'τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Πέθανε , δεν παντρεύτηκε ποτέ."μου είπε τρέμοντας.
"Δηλαδή ο έρωτάς της παρέμεινε ανεκπλήρωτος;"ρώτησα δήθεν ανήσυχη εγώ.
"Που θες να ξέρω;!"μούγκρισε εκείνη αυτή τη φορά.
"Για να μάθεις να μου σπας τα νεύρα."την πείραξα με τη σειρά μου.
Μην δίνοντας μου εκείνη σημασία συνέχισε ακάθεκτη. "Επίσης , υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν σου κάνει εντύπωση;"
"Τι;"ρώτησα ξανά. 'Που το πήγαινε;'συλλογίστηκα.
"Τα ονόματα μας είναι παρόμοια με εκείνων, των προηγούμενων ζωών μας δηλαδή. Κι η συγγένεια που υπάρχει μεταξύ μας..."
Αμέσως το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές, 'Γκουίνεβιρ = Τζένιφερ, Μοργκάνα Λε Φέυ = Μόργκαν, Ελέιν = Ελένα, αλλά Μοργκόουζ = Άννα... δεν κολλούσε.'σκεφτόμουν. Θυμήθηκα όμως αρκετές εγκυκλοπαίδειες και βιβλία που είχα ψάξει όπου η Μοργκόουζ αναφερόταν αλλιώς κι ως Άννα. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό παρατηρώντας την ξαδέλφη μου γεμάτη έκπληξη. 'Ναι αλλά και πάλι κάτι δεν κολλούσε!.'έσκουξα από μέσα μου.
"Τι σχέση συγγενική όμως είχε η Γκουίνεβιρ με τις τρεις αδελφές;"μίλησα ύστερα από λίγο και προλαβαίνοντας την Ελένα είπα στα γρήγορα. "Ήταν κι οι τρεις τους αδελφές, όπως είσαστε κι εσείς αλλά η γυναίκα του Αρθούρου δεν είχε καμιά σχέση μαζί τους, ενώ εγώ είμαι ξαδέλφη σας, πως το εξηγείς αυτό;"
"Που θες να ξέρω χριστιανή μου;;!!"επανέλαβε εκείνη ξανά, αυτή τη φορά ξεφωνίζοντας. "Δεν είμαι δα κι ο Άινστάιν!!"μούγκρισε στη συνέχεια με τέτοιον τρόπο που ήταν αδύνατον να μην μας αντιληφθεί ο άρχοντας Άγκραβέιν που έκανε γύρους γύρω απ'την Στρογγυλή Τράπεζα περιμένοντας κι εκείνος τους συντρόφους του.
"Όλα καλά;"μας απήυθυνε τον λόγο πλησιάζοντας μας και ερχόμενος κι εκείνος πίσω απ'τον θρόνο.
"Καλάμια..."μουρμούρισε η Ελένα κι αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό, γονάτισε στο πάτωμα πιάνοντας το κεφάλι της με τα δυο της χέρια. Μου έδωσε την εντύπωση πως ήθελε να το σπάσει.
"Ελένα!"την επέπληξα εγώ. Στράφηκα προς τον Άγκραβέιν που μου φάνηκε το ίδιο αναστατωμένος. "Είμαστε απλώς ολίγον τσιτωμένες, αυτό είναι όλο."τον επεξεργάστηκα καλύτερα, χτυπούσε νευρικά τον καρπό του πάνω στην παλάμη του άλλου του χεριού. "Εσείς τι έχετε;"ρώτησα ευγενικά και καλοπροαίρετα χωρίς να φανώ αδιάκριτη.
"Ανησυχώ για την ξαδέλφη σας."τα φρύδια μου έσμιξαν σε αυτήν απρόσμενη 'δήλωση'. "Την λαίδη Ανελίζ, νοιάζομαι για την υγεία της, δεν θα'θελα να πάθει τίποτα."
"Όπα;! Να'τα, να'τα!!"έκανε η Ελένα που σηκώθηκε αμέσως όρθια απ'το πάτωμα φτιάχνοντας την στενή κοντή φούστα της και κοιτάζοντας όλο νόημα τον μεγαλύτερο γιο του Λοτ, κάνοντας τον να νιώθει αμήχανος. "Κανείς δεν την φωνάζει έτσι, είσαι ο πρώτος που την αποκαλεί με αυτόν τον τρόπο. Λέγε τι τρέχει;!"
"Ελένα;! Αμάν! Για όνομα του Θεού!..."θα τρελαινόμουν δεν υπήρχε περίπτωση.
"Σε παρακαλώ!"με σταμάτησε απότομα φέρνοντας το χέρι της μπροστά μου, γνέφοντας μου να σωπάσω. "Εδώ φως φανάρι κάτι συμβαίνει, αν είναι να λογοδοτήσει αυτός ο κύριος σε κάποιον , ας λογοδοτήσει σε μένα. Τι στο καλό; Έχουμε κάποια τιμή, αξιοπρέπεια , φήμη να διατηρήσουμε."
"Ωχ Χριστέ μου..."αναστέναξα κοπανώντας το μέτωπο μου. 'Είχαμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών χωρίς αμφιβολία.'
Σε κλάσματα δευτερολέπτων, αντιλαμβανόμενη τον ήχο των ξύλινων πυλών που άνοιξαν με πάταγο και αναγνωρίζοντας την φωνή του ιππότη Λάιονελ - δεν ήμουν κι σίγουρη - άρπαξα τον καρπό της ξαδέλφης μου και τον έσφιξα δυνατά που κόντεψα να τις τον σπάσω απ'την τρομάρα μου.
"Σιγά χριστιανή μου! Κουλή θες να με αφήσεις;!"γκρίνιαξε στη στιγμή εκείνη.
"Άρχοντα Άγκραβέιν;!"επανέλαβε και πάλι ο Λάιονελ , ανιχνεύοντας τον χώρο προφανώς, ψάχνοντας για τον αφέντη του.
"Ήρθανε!"μας ψιθύρισε σιγανά εκείνος. "Μην το κουνήσετε από εδώ αν δεν σας αναγγείλω πρώτα."και με τα λόγια αυτά έφυγε από κοντά μας πλησιάζοντας τους ιππότες, που απ'τον θόρυβο που έκαναν φαντάζομαι πως έπαιρναν τις γνωστές τους θέσεις.
"Τι να μας κάνει;"ρώτησε η Ελένα.
"Να μας αναγγείλει."της είπα αγανακτισμένα.
"Γιατί λόγο θα βγάλουμε;"έσκουξε εκείνη ξανά. Αδιαφόρησα απλώς. Την στιγμή που ακούσαμε τον γιο του Λοτ να αναφέρει τα ονόματα μας , σκούντηξα την Ελένα ούτως ώστε να φύγει απ'τον θρόνο και να προχωρήσει μπροστά στη μεγάλη αίθουσα. "Σταμάτα να το κάνεις αυτό! Τι θες επιτέλους;!"γρύλισε νευριασμένη.
"Κουνήσου!"γρύλισα κι εγώ με τη σειρά μου.
"Α μπα! Και γιατί;"
"Γιατί είσαι η μεγαλύτερη."της αποκρίθηκα εγώ, και βρίσκοντας ότι πιο κουφή δικαιολογία μου ήρθε εκείνη την ώρα.
"Μπα, κι επειδή δηλαδή είμαι μεγαλύτερη σου κατά ένα χρόνο , θα φάω εγώ όλο το λούκι στη μάπα;!"γκρίνιαξε ξανά ε... και δεν άντεξα, την έσπρωξα.
Φοβήθηκα για λίγο πως θα έχανε την ισορροπία της αλλά την τελευταία στιγμή στάθηκε όρθια. Δεν πτοήθηκε καθόλου. Ίσιωσε ξανά την κοντή φούστα του μαύρου στενού φορέματος της, τράβηξε τον γιακά του δερμάτινου εξίσου μαύρου και κοντού μπουφάν της, έριξε μια ματιά στο καλσόν και στις ψηλοτάκουνες μαύρες μπότες της που έφταναν μέχρι τους μηρούς της, έπαιξε για λίγο με τις χαλκοκάστανες μπούκλες των μαλλιών της και προχώρησε μπροστά σταυρώνοντας τα χέρια της. 'Θεέ μου βοήθα μας.'μουρμούρισα από μέσα μου κοιτάζοντας για άλλη μια φορά την εμφάνιση της. Πλησιάζοντας την Στρογγυλή Τράπεζα, εγώ ήρθα και στάθηκα ακριβώς από πίσω της. Μου θύμισε για λίγο την σκηνή πριν, τότε που η Άννα είχε σταθεί από πίσω μου προστατεύοντας την από τυχόν εισβολή. Αλλά εάν εγώ χρειαζόμουν ποτέ προστασία πάντα στηριζόμουν στην Ελένα, ανέκαθεν πίστευα πως η πιο δυνατή της οικογενείας ήταν η Μόργκαν μέχρι την στιγμή που ο Γκάβιν πέθανε κι κάτι μέσα της 'έσπασε'. Ενώ η Ελένα, την περίοδο που χάθηκε ο Μάγκνους παρέμεινε ακλόνητη, αναρωτιόμουν συχνά πιο ήταν το αδύνατο της σημείο. Τουλάχιστον είχα μάθει μέχρι στιγμής τι την τρέλαινε περισσότερο.
Η ξαδέλφη μου ξερόβηξε μια-δυο φορές 'φτιάχνοντας' τον λαιμό της, ελέγχοντας τον τόνο της φωνής της κι μίλησε ενώπιον των ιπποτών, οι οποίοι μας παρατηρούσαν με το στόμα ανοιχτό και μάτια γουρλωμένα απ'την έκπληξη. "Κύριοι καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ελένα Χέιστινγκς κι από δω είναι η ξαδέλφη μου, Τζένιφερ Χέιστινγκς. Πολύ θα το ήθελα να γνωριζόμασταν υπό ευνοικότερες συνθήκες. Ωστόσο δεν χαίρομαι καθόλου για την γνωριμία αυτή κύριοι, γιατί μετά λύπης μου έμαθα πως φτάνοντας εδώ με τις αδελφές μου, εσείς τους φερθήκατε με το χειρότερο τρόπο με αποτέλεσμα αυτήν την στιγμή να κρύβονται για να μην προκαλέσουν περισσότερο την οργή σας."κοίταξα την Ελένα για λίγο, 'Γαμώτο, το είχε πραγματικά με τον λόγο! Τα έλεγε πολύ όμορφα και σωστά. Έλεγε αυτά ακριβώς που ήθελα να πω κι εγώ αλλά μάλλον δεν είχα το θάρρος. Ή μήπως το είχα; Ούτε που γνώριζα.'συλλογίστηκα κι έγειρα ξανά προς την ξαδέλφη μου. "Παρ'όλα αυτά βρίσκομαι εδώ για κάποια αποστολή που μου έχει ανατεθεί, την οποία και πρέπει να φέρω εις πέρας αν θέλω να γυρίσω πίσω στην εποχή όπου ανήκω. Κι αν βέβαια θέλω να βοηθήσω ένα βασίλειο που βρίσκεται σε περίοδο παρακμής πρέπει να σας υποστηρίξω , τότε θα κάνω ότι περνά απ'το χέρι μου για να σταθώ στο πλευρό σας. Υπό έναν όρο όμως: Να φερθείτε στις αδελφές μου με τον σεβασμό που τους αρμόζει , όπως υποθέτω θα κάνετε και σε μένα."
Για λίγα λεπτά επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή, κανείς και τίποτα δεν ακουγόταν, δεν κουνιόταν μέσα στην αίθουσα ενώ οι ματιές των ιπποτών μας επεξεργάζονταν ακόμα εξονυχιστικά δίχως να κρύβουν τον αιφνιδιασμό τους. Ξαφνικά μια καρέκλα σύρθηκε, ένας ιππότης σηκώθηκε όρθιος , αναγνώρισα αμέσως την μορφή του Λάιονελ που άρχισε να βηματίζει με κόπο προς το μέρος μας. Εγώ 'μαζεύτηκα' περισσότερο κοντά στην Ελένα, ενώ εκείνη παρέμενε ακίνητη σαν άγαλμα στην θέση της, με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας την απόκριση των ιπποτών. Δεν έδωσε σημασία ούτε καν στον Λάιονελ που ήρθε και γονάτισε μπροστά της. Η Ελένα το μόνο που έκανε ήταν να χαμηλώσει το βλέμμα της και να περιοριστεί σε μια βλοσυρή ματιά. Με αυτόν τον τρόπο έδειχνε πως δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν, κι όντως αυτό ίσχυε στην περίπτωση της.

Cursed Souls Tumblr_mqaeg1Egs41qe9ucso5_250

"Ποτέ μου, ούτε για μια στιγμή δεν πίστεψα, πως... πως θα ερχόταν η μέρα που θα σε ξανάβλεπα..."πήρε μια βαθιά ανάσα και πρόφερε με δυσκολία. "... Λαίδη Ελέιν..."την αμέσως επόμενη στιγμή βλέπαμε τον ιππότη να σωριάζεται σε slow motion στο πάτωμα. Τόσο πολύ που νόμιζα πως κάποιος είχε πατήσει το replay σε κάποιο DVD κι έπαιζε ταινία. Ήταν φανερό πως είχε λιποθυμήσει, είχε χάσει τις αισθήσεις του, απ'την έκπληξη, τον ενθουσιασμό, ποιος ξέρει; Μονομιάς ξεχύθηκαν προς το μέρος του ο άρχοντας Άγκραβέιν κι οι δυο τρεις άλλοι ιππότες.
"Σερ Λάιονελ;!"φώναξε αναστατωμένος ένας μπρατσωμένος νεαρός. Έτρεξε , στάθηκε στο προσκεφάλι του, τον πήρε στα χέρια σέρνοντας τον και τον απομάκρυνε από μας.
"Ο ανεκπλήρωτος έρωτας;"αναρωτήθηκα εγώ ψιθυριστά, μιλώντας πάντα στην Ελένα η οποία δεν είχε κουνηθεί απ'την θέση της ούτε στο ελάχιστο. Αλλά ούτε κι εγώ εδώ που τα λέμε. Εκείνη μην δίνοντας σημασία στο 'καυστικό' μου σχόλιο, έγειρε για λίγο το κεφάλι της στο πλάι κι μου αποκρίθηκε.
"Είδες; Στο είπα πως θα πάθαιναν 'έμφραγμα'."είπε κι ένα κρυφό γελάκι εμφανίστηκε στα χείλη της.

Cursed Souls Tumblr_mevl5qtnhj1qefqbao3_r4_250

~~~***~~~***~~~

από Dalia Κυρ 07 Σεπ 2014, 22:29

Camelot~Citadel{The Throne Room/The Round Table}, 7 June 496 A.D. , Sir Laionel's {Leon's} Pov {9th scene}

Lady Elaine, Sir Laionel and their unfullfilled love

Cursed Souls Tumblr_mbighfCGfX1qbpnx0o2_250

Ένιωσα το κρύο νερό να κυλά στο πρόσωπο μου και τότε - φοβούμενος ότι μου παίρνουν τη ζωή από μέσα μου - άφησα μια κραυγή αγωνίας. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου κι τέντωσα τα χέρια μου μπροστά, ακουμπώντας τα πάνω στο τραπέζι. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες, αργά και σταθερά, ανακουφίστηκα νιώθοντας τον αέρα να ξαναγυρίζει στα πνευμόνια μου. Χρειάστηκαν κάποια λεπτά -δεν ξέρω πόσα- μέχρι να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν και να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί. Ποιον είχα ενώπιον μου ή μάλλον ποια;! Και κυρίως τι είχε ειπωθεί από εκείνην... Με ανακούφιση διέκρινα ότι οι σύντροφοι μου δεν με είχαν πάρει απ'την μεγάλη αίθουσα. Ήμουν έτοιμος να την αναζητήσω όταν άκουσα κι πάλι την φωνή της και η ματιά μου ευθύς αμέσως γύρισε προς το μέρος της για να την αντικρίσει για άλλη μια φορά, μην πιστεύοντας πως ήταν αλήθεια όλο αυτό που ζούσα.
"Σας τα'λεγα εγώ, δεν σας τα'λεγα; Ο άνθρωπος χρειαζόταν ένα κουβά νερό για να συνέλθει."μίλησε εκείνη κι έκανε μια χειρονομία με το δάχτυλο της αγγίζοντας το κεφάλι της. "Είναι κρίμα τέτοιο σοκ που υπέστη."
"Ελένα..."της ψιθύρισε με τρόπο , αλλά αρκετά δυνατά για να ακουστεί, η λαίδη Τζένιφερ δίπλα της τραβώντας την απ'τον καρπό, τον οποίο δεν άφησε ούτε στιγμή, σφίγγοντας τον ακόμη περισσότερο. "Δεν νομίζεις πως το παράκανες; Τελείωνε επιτέλους!"
Εκείνη όμως της χάρισε μια καθησυχαστική ματιά μαζί με ένα αχνό χαμόγελο - Θεέ μου πόσο λάτρευα κάποτε εκείνο το χαμόγελο - κι γύρισε ξανά προς το μέρος μου. "Σερ Λάιονελ , σωστά;"μου απήυθυνε τον λόγο, ήθελα να της αποκριθώ αλλά φοβόμουν πως ο κόμπος στο λαιμό μαζί με το σοκ που είχα υποστεί με καθιστούσαν ανίκανο. "Σωστά, λυπάμαι πολύ για ότι σας συνέβη κι ότι μπορεί να έχετε υποφέρει στο παρελθόν. Φαντάζομαι τον πόνο σας, τον έχω περάσει επομένως δεν είναι δύσκολο για μένα να σας καταλάβω."
"Λαίδη μου..."πήγα να την διακόψω προφέροντας τις λέξεις με κόπο αλλά εκείνη δεν με άφησε, δεν μπορούσα να της αντισταθώ. Θα μπορούσα να κάθομαι και να την ακούω να μιλάει για όλη την υπόλοιπη ζωή μου γι αυτό και την άφησα να ολοκληρώσει.
"Ελένα, σερ Λάιονελ, ονομάζομαι Ελένα!"είπε εκείνη τονίζοντας την κάθε λέξη με απόλυτη σοβαρότητα. "Ελένα κι όχι Λαίδη Ελέιν, εκείνη ανήκει στο παρελθόν κι εγώ προέρχομαι απ'το μέλλον, το πολύ μακρινό μέλλον. Όπως σας είπα συμμερίζομαι την απώλεια σας, αλλά..."η ματιά της τότε με 'εγκατέλειψε' κι για μια στιγμή αισθάνθηκα την καρδιά μου να χάνει τους χτύπους της. Τώρα μας κοιτούσε όλους ταυτόχρονα μέσα στη μεγάλη αίθουσα. "...ο λόγος της άφιξης μου εδώ είναι άλλος, πιο σημαντικός. Η νύχτα περνάει κύριοι κι για να σας επιστήσω την προσοχή, ξαναγυρνώντας στο προηγούμενο θέμα μας, ακόμα δεν έχετε πει σε μένα και την ξαδέλφη μου ποιους πρέπει να σώσουμε και από ποιόν!"
Ο άρχοντας Άγκραβέιν ήταν έτοιμος να την πληροφορήσει για την αποστολή που έπρεπε εκείνη κι η οικογένεια της να φέρουν εις πέρας αν δεν ήταν όμως οι πόρτες της αίθουσας συμβουλίου που άνοιξαν απότομα ξαφνικά. Ο Μέρλιν εισέβαλε με τέτοιον τρόπο μέσα στο χώρο χωρίς να ζητήσει την άδεια κανενός.

Cursed Souls Tumblr_mq9jubg9151saxs08o1_500

Εlena and Merlin staring each other wistfully

"Θέλω να είμαι παρών σε ότι αποφασιστεί!"είπε μόνο χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις και μας πλησίασε με ταχύ βήμα.
Καθώς κινούνταν προς την Στρογγυλή Τράπεζα, είδα την λαίδη Ελένα να αφήνει απ'το χέρι την ξαδέλφη της και τρέχει προς το μέρος του. Όταν αντιλήφθηκε κι εκείνος την ανυπομονησία της, την μιμήθηκε κι άρχισε να βηματίζει κι εκείνος πιο γρήγορα προς εκείνη. Στην αρχή νόμιζα πως μπορεί να επιτίθονταν ο ένας στον άλλον με τις μαγικές τους δυνάμεις, δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να δω κάτι τέτοιο. Σαν είδα όμως να σταματάνε αιφνίδια με μια απόσταση να τους χωρίζει και να κοιτάνε ο ένας τον άλλον με λαχτάρα αλλά και συνάμα αμήχανα... Τότε δεν άντεξα, ούτε που το κατάλαβα πότε το χέρι μου έσφιξε το ξίφος κι έκανα να σηκωθώ απ'την θέση μου. Ο Πέρσιβαλ κατάλαβε τις προθέσεις μου και με συγκράτησε. "Είσαι τρελός;! Τι πας να κάνεις;! Δεν θέλεις να το κάνεις αυτό. Δεν είναι η ίδια που αγάπησες. Άσε την Ελένα ήσυχη, μην ξεχνάς την χρειαζόμαστε για να φέρει πίσω τους φίλους μας."
Είχε δίκιο, δεν μπορούσα να ανακατευτώ σε υποθέσεις που δεν με αφορούσαν. Δεν μπορούσα να μπω ανάμεσα τους, έστω κι αν είχε αναπτυχθεί κάτι μεταξύ τους κατά την διάρκεια της άφιξης των γυναικών αυτών εδώ. Αλλά ήταν πάνω απ'τις δυνάμεις μου, όσο κοιτούσα εκείνη τόσο περισσότερο έχανα το μυαλό μου, την ψυχραιμία μου, την αυτοσυγκράτηση μου. Δεν άντεχα, αισθανόμουν να μη με χωράει ο τόπος.
"Πως είναι οι αδελφές μου; Είναι καλά;"άκουσα εκείνη να τον ρωτά γρήγορα. Εγώ ήθελα να ήμουν εκείνος που θα εξευμένιζε τους φόβους και τις ανησυχίες της. Άλλος όμως είχε αυτή την ευκαιρία και της μιλούσε αυτή τη στιγμή. Ένιωσα μια δολοφονική τάση προς τον Μέρλιν και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, δεν ήθελα να βλάψω τον φίλο μου. Κυρίως δεν το 'ευχαριστιόμουν' που είχα τρελαθεί από ζήλια.
"Είναι καλά κι οι δυο τους. Η Μόργκαν όμως..."πήγε να της πει εκείνος αλλά η Ελένα δεν τον άφησε, έφερε το χέρι της μπροστά του κάνοντας τον να σωπάσει.
"Γνωρίζω."ανάσαινε εκείνη βαθιά, ήρεμα. "Σε ευχαριστώ."
"Παρακαλώ."της αποκρίθηκε ο Μέρλιν στον ίδιο τόνο. Το θέμα όμως δεν φάνηκε να τελειώνει εκεί, φαινόταν πως εκείνος ήθελε να της μιλήσει περισσότερο. "Ελένα..."στην προσφώνηση του ονόματος της με αυτόν τον τρόπο από εκείνον, ένιωσα να 'φουντώνω' κι άλλο από θυμό.
"Σε ευχαριστώ Μέρλιν."επανέλαβε εκείνη γυρνώντας του την πλάτη, σταυρώνοντας τα χέρια της και πλησιάζοντας ξανά την Τζένιφερ. Ανακουφίστηκα. Την έπιασε απ'το χέρι και στράφηκε προς τον Άγκραβέιν ενώ ο Μέρλιν έπαιρνε την γνωστή θέση ανάμεσα σε εκείνον και τον Γκάλαχαντ. Τα κορίτσια παρέμειναν όρθια περιμένοντας την απόκριση του γιου του Λοτ.
"Για το μόνο που μπορώ να σας πληροφορήσω..."ο Άγκραβέιν σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε απέναντί τους αντικρίζοντας τες. "... Ελένα, Τζένιφερ... Είναι ότι χρειάζεται να φέρετε πίσω στη ζωή τέσσερις απ'τους πιο τίμιους, ευγενείς, θαρραλέους και δυνατούς ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, τον Σερ Λάνσελοτ, τον Σερ Έλυαν, τον Σερ Γκάγουέιν και βεβαίως τον έναν και μοναδικό βασιλιά του Κάμελοτ, τον Βασιλιά Αρθούρο. Απ'τους ιππότες μας κρίνεται η προστασία, η ασφάλεια του Κάμελοτ κι απ'τον βασιλιά μας το μέλλον ολόκληρης της Αλβιόνας."
Πέρασαν ατελείωτες στιγμές μέχρι η λαίδη Τζένιφερ να αφήσει το χέρι της Ελένα και να αρχίσει να βηματίζει πάνω κάτω την μεγάλη αίθουσα. Μου φάνηκε προβληματισμένη. Στο τέλος έστρεψε το βλέμμα της προς τον άρχοντα Άγκραβέιν και στη συνέχεια σε εμάς. Πήρε μια βαθιά ανάσα προτού μιλήσει. "Όπως είπα και στον λόρδο Άγκραβέιν την στιγμή της αφίξεως μου εδώ, δεν γίνεται να τους επαναφέρουμε με νεκρανάσταση. Η νεκρομαντεία είναι η πιο επικίνδυνη απ'όλες τις μαγικές τέχνες. Επί ημερών της Παλαιάς Θρησκείας, την μαγεία αυτή την έβλεπαν με καχυποψία."
"Οι παλαιοί θρύλοι μιλάνε για τέτοια πλάσματα."συνέχισε η λαίδη Ελένα κι τότε η προσοχή μου στράφηκε αστραπιαία σε εκείνη. "Εννοώ την ανάσταση νεκρών."μας εξήγησε και πρόσθεσε. "Τους αποκαλούν <Σκιές>. Βασανισμένες ψυχές που κλήθηκαν από την ανάπαυση τους με την νεκρομαντεία. Γι'αυτό το λόγο αγαπητοί μου κύριοι..."την είδα να κάνει μια βόλτα γύρω απ'τον θρόνο αγγίζοντας τον. Στάθηκε στο πλάι σταυρώνοντας τα χέρια της ξανά κοιτάζοντας μας με ένα ύφος τόσο έντονο που έκανε την καρδιά μου και πάλι να σκιρτήσει. "... Δεν θέλετε οι φίλοι σας, πόσο μάλλον ο βασιλιάς σας να πάρει αυτήν όψη, μορφή, πιστέψετε με."
"Ποιος σας τα έμαθε αυτά;!"ο Μέρλιν 'τινάχτηκε' απ'την θέση του σαν ελατήριο. 'Τι τον έπιασε ξαφνικά;'αναρωτήθηκα.
"Τι εννοείς;"τον προκάλεσε η Ελένα, θεώρησα πως με αυτόν τον τρόπο τον ειρωνευόταν.
"Είπα ποιος σας μίλησε για κάτι τέτοιο;"επανέλαβε εκείνος φανερά νευριασμένος.
Η λαίδη Ελένα τον πλησίασε καγχάζοντας, τον κορόιδευε ή ήταν ιδέα μου; 'Όχι μην πλησιάζεις ξανά κοντά του!'φώναζα από μέσα μου ευχόμενος πράγματι να μην το έκανε αλλά εκείνη δημιούργησε την απαιτούμενη απόσταση και πάλι μεταξύ τους και τον κοίταξε βλοσυρά. "Αν δεν κάνω λάθος Μέρλιν ο Γάιος είναι ο μέντορας σου , σωστά; Ξέρει πολλά για αρκετά πράγματα έτσι;"
"Που θες να καταλήξεις; Ναι είναι, και λοιπόν;"της αντιγύρισε εκείνος.
"Δεν το θεωρείς δίκαιο να έχουμε κι εμείς έναν στο μέλλον;"είπε η Ελένα.
"Θα μπορούσα να μάθω παρακαλώ ποιος είναι αυτός;"ο Μέρλιν σταύρωσε κι εκείνος τα χέρια του μιμούμενος τους τρόπους της, τις κινήσεις της.
"Ιζαμπέλ Οουέν Χέιστινγκς, ήταν η γιαγιά μου. Επίσης η μικρότερη αδελφή μου, η Μόργκαν την εποχή που έχασε τον παιδικό της έρωτα, προσπάθησε με την παρότρυνση της επόμενης ζωής σου φυσικά να τον αναστήσει ξαναφέρνοντας τον πίσω στην ζωή. Είδα κι έπαθα για να την μεταπείσω απ'την ηλιθιότητα που παραλίγο να φέρει εις πέρας. Και τώρα αν δεν σε πειράζει, τι λες να ξαναγυρνούσαμε πίσω στο θέμα μας και να σταματούσαμε να χρονοτριβούμε;!"του γύρισε για ακόμα μια φορά την πλάτη, μην αφήνοντας του το περιθώριο να απολογηθεί για κάτι, να αποκριθεί. Ο Μέρλιν όταν ξανακάθισε στην θέση του είχε μείνει αποσβολωμένος, την ίδια έκφραση που είχα πάρει κι εγώ όταν είχα αντικρίσει μπροστά μου για πρώτη φορά την Ελένα. Εκείνη στάθηκε ανάμεσα στους δυο θρόνους που κοσμούσαν την αίθουσα κι έκανε νόημα στην Τζένιφερ να συνεχίσει.
"Παρ'όλα αυτά καθησύχασα τον άρχοντα λέγοντας του πως υπάρχει τρόπος να σώσουμε τους συντρόφους σας και τον βασιλιά κι γι αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το κάνουμε: Να γυρίσουμε ξανά πίσω στο χρόνο με τον ίδιο, ανάλογο ή παρόμοιο τρόπο που γυρίσαμε κι εμείς και φτάσαμε σε αυτήν την εποχή, που αν δεν κάνω λάθος είναι... "
" 7 Ιουνίου του 495 μ.Χ"είπα εγώ στα γρήγορα ενώ πεταγόμουν απ'την θέση μου.

Cursed Souls Tumblr_mbn69qGsSl1qg2p2zo1_250

"Δηλαδή γυρίσαμε 1.500 χρόνια πίσω;"μίλησε ξανά η Ελένα και την κοίταξα παραξενεμένος. "Σε ευχαριστούμε πολύ Σερ Λάιονελ για την υπενθύμιση."είπε χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο κι έμεινα να την κοιτώ σαν χαζός ακόμα κι όταν έστρεψε την προσοχή της αλλού.
"Με όλον τον σεβασμό..."ο Μέρλιν σηκώθηκε ξανά όρθιος , απευθυνόμενος αυτή τη φορά στη λαίδη Τζένιφερ. "Θα μπορούσαμε να μάθουμε εσείς από ποια εποχή και μέρος προέρχεστε;"
" 7 Ιουνίου 2013 μ.Χ, απ'την πόλη Carlisle της Cumbria στη Νοτιοδυτική Αγγλία ή αλλιώς την επονομαζόμενη πόλη με τα τείχη ολόγυρά της."απάντησε η Τζένιφερ κι έμεινα να την κοιτώ όπως κι όλοι μας περίεργα.
"Τι;!"έκανε ο Μέρλιν και με το δίκιο του , όπως κι εκείνος έτσι κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα απ'όσα έλεγε.
"Τζένιφερ..."μούγκρισε η Ελένα κι τρόμαξα προς στιγμήν. "Πες καλύτερα γλυκιά μου πόλη της Μεγάλης Βρετανίας ή αλλιώς της Αλβιόνας να σε καταλάβουν οι άνθρωποι."είπε κατεβαίνοντας τα σκαλιά του θρόνου ένα-ένα και πλησιάζοντας την Στρογγυλή Τράπεζα. "Μην ανησυχείτε κύριοι, απ'το ίδιο νησί καταγόμαστε όλοι."
"Α ναι, "έκανε η λαίδη Τζένιφερ με μία κίνηση του χεριού της. "Παράληψης μου. Επίσης καθ'όλη την διάρκεια της παραμονής μου εδώ συνειδητοποίησα πως η πιθανή τοποθεσία του Κάμελοτ στο μέλλον, εκτός απ΄το Winchester και το Caerleon στην Ουαλία, μπορεί να είναι και το Carlisle."
"Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;"την ρώτησε η Ελένα πλησιάζοντας την.
"Το γεγονός πως απ'την μια στιγμή στην άλλη είχα ανοιχτό το βιβλίο κι έψαχνα και μετά από λίγο βρέθηκα εδώ ενώ βρισκόμουν στο Carlisle, πολύ απλό. "
Το διακριτικό βήξιμο του άρχοντα Άγκραβέιν φαίνεται να τους τράβηξε την προσοχή και τότε κοίταξαν κι οι δυο προς την μεριά μας ξανά περιμένοντας τον δικό μας λόγο αυτή τη φορά.
"Φοβούμαστε αγαπητές δεσποσύνες πως δεν έχουμε ιδέα για πιο πράγμα μιλάτε αλλά μήπως να συζητούσαμε το θέμα της επιστροφής σας πίσω στο χρόνο και πάλι."
"Αυτό είναι κάτι που αφορά εμάς τις τέσσερις άρχοντα Άγκραβέιν, Είναι μια διαδικασία που έχουμε περάσει πολλές φορές και την έχουμε συνηθίσει."είπε η Ελένα και το βλέμμα της καρφώθηκε σοβαρό στον Μέρλιν που εναντιώθηκε και πάλι.
"Αφορά εσάς;! Αφορά εσάς;! Πως αφορά εσάς δηλαδή; Εμάς δεν μας αφορά; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αλλάξει ένα ολόκληρο μέλλον από μια τυχόν αναποδιά, από κάποιο ξαφνικό ατύχημα και εσείς μας λέτε ότι αφορά μόνο εσάς;! Μπορεί... μπορεί να χάσετε τις ζωές σας, μπορεί να συναντήσετε τις σωσίες σας κι αυτό δεν θα είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, καθόλου ευχάριστο σας πληροφορώ. Μπορεί να σκοτωθούν περισσότεροι και να μην σώσετε τελικά αυτούς για τους οποίους έχετε γυρίσει πίσω. Μπορεί..."
"Μέρλιν!"φώναξε δυνατά η Ελένα μην μπορώντας να συγκρατήσει τα νεύρα της. Τον πλησίασε ξανά, αυτή την φορά του έπιασε τα χέρια και τον κοίταξε ευθεία μέσα στα μάτια. Εκείνος δεν αντιστάθηκε ούτε στιγμή, αντίθετα την κοιτούσε με την ίδια ένταση που τον παρατηρούσε κι αυτή. Ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι, Άγγιξα ξανά το σπαθί μου αλλά ο Πέρσιβαλ ήταν πιο δυνατός από μένα. Ήταν εκεί για να ημερεύσει το ξαφνικό κύμα οργής και μίσους που είχε αρχίσει να 'γεννιέται' μέσα μου. "Ανησυχείς υπερβολικά και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται όλη αυτή η ανασφάλεια και το άγχος σου αλλά σε διαβεβαιώ ή μάλλον σου δίνω τον λόγο μου πως καμιά απ'τις τέσσερις μας δεν πρόκειται να πάθει κάτι. Κι οι φίλοι σου, ο αφέντης σου θα γυρίσουν πίσω σώοι. Εκτός αυτού υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να προτείνεις για την διάσωση τους εκτός απ'αυτόν;"
"Δεν έχεις το δικαίωμα να μου λες να μην ανησυχώ, δεν μπορείς να ξέρεις Ελένα τι έχω περάσει... Πόσες βάρκες έχω δει να καίγονται στην λίμνη προς το Άβαλον..."άφησε τα χέρια της απότομα, αυτή τη φορά εκείνος ήταν που της έστρεψε την πλάτη κι κάθισε ξανά ανάμεσα μας σκουπίζοντας τα τυχόν δάκρυα που είχαν εμφανιστεί στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω γι αυτό, πονούσε το ίδιο όπως κι όλοι μας.
Η Ελένα ξεφύσηξε, έγειρε προς την μεριά της Τζένιφερ που ήρθε και στάθηκε κοντά της παίρνοντας τον λόγο. "Το μόνο που ζητάμε και θέλουμε να μάθουμε είναι πότε και πως πέθαναν οι ιππότες; Κάτω από ποιες συνθήκες; Ούτως ώστε να ξέρουμε σε ποια εποχή θα γυρίσουμε πίσω να τους σώσουμε, να είμαστε προετοιμασμένες ούτως ώστε να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Αυτό ζητάμε από εσάς, είναι η μόνη βοήθεια που μπορείτε να μας παρέχετε. Όλα τα άλλα είναι δική μας δουλειά. "
Είδα τον Μέρλιν να σηκώνεται διστακτικά απ'την θέση του και να γέρνει με κόπο προς το μέρος τους. "Υποθέτω πως σε αυτό το κομμάτι ίσως και να μπορέσω να σας διαφωτίσω, ήμουν μπροστά όταν ο Σερ Λάνσελοτ θυσίασε την ζωή του κι σχεδόν ενώπιον όταν ο Σερ Έλυαν άφηνε την τελευταία του πνοή."ακολούθησε μία σύντομη παύση ενώ στη συνέχεια πρόφερε με δυσκολία. "Επίσης... ήμουν παρών όταν ο Αρθούρος... πέθανε."
"Κι εγώ θα 'χαρώ' να συνεισφέρω σε αυτό το κομμάτι με όποιον τρόπο μπορώ."είπα καθώς σηκωνόμουν απ'την θέση μου και κοιτούσα ευγενικά την λαίδη Ελένα η οποία μου ανταπέδωσε το βλέμμα. "Αν βέβαια ο άρχοντας Άγκραβέιν το επιτρέπει."πρόσθεσα καθώς ο Πέρσιβαλ στεκόταν δίπλα μου κι εκείνος όρθιος.
"Ήμουν κοντά στον Γκάγουέιν την στιγμή που πρόφερε τις τελευταίες του λέξεις."είπε.
"Παρακαλώ κύριοι,"μας παρότρυνε εκείνος. "Εσείς ήσασταν εκείνοι που πήρατε μέρος σε αυτές τις αποστολές, συνεπώς γνωρίζετε τις λεπτομέρειες."συμπλήρωσε δίνοντας μας το ελεύθερο κι έτσι ξεκινήσαμε να εξιστορούμε ενώπιον των δυο κοριτσιών απ'το μέλλον την πρώτη μας αποστολή, δηλαδή το ταξίδι μας στα Ευλογημένα Νησιά -για να αποκαταστήσουμε Το Σκισμένο Πέπλο αλλά και να σταματήσουμε την επιδρομή των Dorocha- εκεί όπου ο Σερ Λάνσελοτ έδωσε την ζωή του για να προστατέψει τον Αρθούρο κι ο θάνατος του σόκαρε όλο το Κάμελοτ.

Cursed Souls Tumblr_mfvdq8VKdg1rtmlvfo7_250

Cursed Souls Tumblr_mfvdq8VKdg1rtmlvfo2_r1_250

~~~***~~~***~~~

End of the 1st episode...

The adventure continues:

Cursed Souls

Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls

Απ: Cursed Souls