Emerald eyes.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ιζαμπέλλα Σουάν

Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη να τους ξεφύγω, όταν κάποιος με άρπαξε ανάμεσα στα ερείπια, ρίχνοντας μέ δύναμη στο έδαφος. Ένιωσα μερικές σταγόνες αίμα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Άκουσα τους διώκτες μου να σταματουν ακριβώς από πίσω μου.


"Τι θέλετε να την κάνουμε κύριε;" ρώτησε ένας με παχιά φωνή. Αφού κράτησε για λίγη ώρα σιωπή, ένιωσα δυο χέρια να με σηκώνουν απ' το έδαφος και τότε όλα έσβησαν.


Είμαι η Ιζαμπέλλα Σουάν και αυτή είναι η θυσία μου.



Μέχρι το 4ο κεφάλαιο η ιστορία διαδραματίζεται το 2846 στην Αμερική, όπου η Ιζαμπέλλα είναι 10 χρονών και ο Έντουαρντ 11 χρονών. Από το 5ο ή 6ο κεφάλαιο η ιστορία θα μεταφερθεί (όχι αμέσως) στη Ρωσία το 2852, όπου η Ιζαμπέλλα θα είναι 16 και ο Έντουαρντ 17.

Στις 24 Δεκεμβριου του 2012 οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το περιβόητο τέλος του κόσμου δε θα ερχόταν ποτέ μόνο αν οι "καταραμένοι" Γαλαζοαίματοι πέθαιναν. Γαλαζοαίματοι θεωρούνταν όσοι είχαν μάτια. Το 2031 μετά από μια σειρά μαζικών δολοφονιών, αποφασίστηκε οι Γαλαζοαίματοι να χωριστούν σε 2 πόλεις, μία στη Ρωσία και μία στην Αμερική. Εκεί πολλοί θνητοί πήγαιναν τα παιδιά τους κρυφά για να τα προστατέψουν από τους φύλακες που σκότωναν όσα παιδιά είχαν έστω και λίγο γαλάζια μάτια. Το 2846 οι δύο δήμαρχοι των πόλεων και αδέρφια Άρο και Κάιος Βολτούρι (Αμερική και Ρωσία αντίστοιχα), έκαναν μια συζήτηση με τους αρχηγούς των θνητών και αρχηγούς των φυλάκων, ώστε να σταματήσουν να αλληλοσκοτώνονται. Οι Γαλαζοαίματοι για να τους πείσουν, τους έδειξαν ένα αγόρι που είχαν στην κατοχή τους και είχε σμαραγδένια μάτια. Σύμφωνα με το θρύλο αυτό το αγόρι θα έδιωχνε τους καταραμένους και ο κόσμος θα σωζόνταν. Οι αρχηγοί μη έχοντας άλλη επιλογή συμφώνησαν όλα τα νεογέννητα να πηγαίνουν εκεί που ανήκουν, με την προϋπόθεση αυτό το αγόρι να τους δινόταν μόλις έκλεινε το 18ο έτος της ηλικίας του. Αφού συμφώνησαν όλοι, ανακοίνωσαν στο λαό τις αποφάσεις τους.

Οι Γαλαζοαίματοι χωρίζοντε σε 5 κατηγορίες:
1)Οι Αρχαίοι (αυτοί με τα μπλε μάτια, συνήθως είναι μελλοντολόγοι)
2)Οι Κυρίαρχοι (αυτοί με τα λιγότερο μπλε μάτια που κυβερνούν στις πόλεις, ανώτεροι σε αυτή την παράταξη είναι ο Άρο και ο Κάιος)
3)Οι Θηρευτές (αυτοί που προφυλάζουν τις πόλεις από τους θνητούς, φύλακες)
4)Οι Κοινοί (ο απλός λαός με τις διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου)
5)Οι Προδότες (αυτοί που είχαν έστω και λίγο πράσινο ή το χρώμα των θνητών υπερτερούσε από αυτό των Γαλαζοαίματων)

Ο θρύλος για τον Έντουαρντ:

Αυτός που σμαραγδένιο δάκρυ θα 'χει
και καρδιά από ρουμπίνι,
το τέλος θα ορίσει
και το ζαφείρι θα διαλύσει.

Υ.Γ. Ο ρόλος της Ιζαμπέλλας δεν είναι καθόλου ασήμαντος, όχι μόνο για την αγάπη τους αλλά και για το μέλλον του κόσμου τους.


Τα σχολιά σας παρακαλώ εδώ:

http://www.thetwilightsagagreek.net/t1374-topic

Το μίσος αυξάνει με το μίσος.
Αντίθετα ,μπορεί να διαλυθεί
με την αγάπη.
Μπαρούχ Σπινόζα (Ολλανδός φιλόσοφος)
1632-1677

Κεφάλαιο 1ο "Η γνωριμία"

Ιζαμπέλλα Σουάν 5/10/2846


"Μαμά, ποιός είναι αυτός;" ρώτησα τη μητέρα μου συνομωτικά. Και το αντικείμενο της περιέργειάς μου; Ένα αγόρι...ένα αγόρι με τα μάτια του εχθρού.

Πρέπει να ήταν λίγο μεγαλύτερός μου. Ήταν λίγο πιο ψηλός από μένα, αρκετά αδύνατος και βρόμικος, σαν να είχε να πληθεί πολύ καιρό. Τα σμαραγδένια του μάτια κοιτούσαν τη φωτιά, καθώς εκείνη λαμπήριζε πάνω στο κατάλευκο δέρμα του. Το κορμί του έτρεμε αν και προσπαθούσε να το κρύψει.

"Ιζαμπέλλα, να σου συστείσω τον καινούργιο αδερφό σου. Τον λένε Έντουαρντ Κάλλεν. Δεν έχετε πολύ μεγάλη διαφορά ηληκίας και γι' αυτό αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα να του κρατάς εσύ συντροφιά για όσο θα μείνει μαζί μας." μου είπε ο δήμαρχος της πόλης, ο κύριος Άρο Βολτούρι. Ένας ψηλός, αδύνατος άντρας, με επικριτικό ύφος. Αν και ήταν 45 ετών δε σταματούσε στιγμή να πολεμάει.
Απ' τις σκέψεις μου με έβγαλε η άγρια φωνή του Έντουαρντ.

"Τι;! Δε μπορείται να μου το κάνετε αυτό..δε μπορώ να ζήσω ανάμεσά σας...είστε όλοι τέρατα, δολοφόνει! Σας μισώ!" μας φώναξε καθώς άρχησε να τρέχει προς την πόρτα για να ξεφύγει. Κάτι φυσικά που δεν συνεύει μιας και οι φρουροί παλεύοντας λίγα δευτερόλεπτα μαζί του, κατάφεραν να του δώσουν ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του και να σωριαστεί στο πάτωμα. Οι φρουροί τον ανασήκωσαν από το πάτωμα καθώς ο δήμαρχος πλησίαζε με αργά βήματα.

"Πιστεύεις πως δεν μπορούμε να συνετήσουμε ένα 11 αγοράκι;" τον ρώτησε ρητορικά, με την χροιά της φωνής του να δηλώνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του. "Πηγαίνετέ τον στο δωμάτιό του και δώστε του να φάει." είπε αδιάφορα καθώς πλησίαζε την πολυθρόνα δίπλα στη φωτιά. Γύρισε ξαφνικά και κοίταξε εμένα και τη μητέρα μου. "Κυρία Σουάν, μπορείτε να πηγαίνετε. Η Ιζαμπέλλα θα παραμείνει εδώ όπως συμφωνήθηκε." είπε σοβαρά.

"Μάλιστα κύριε Βολτούρι." του απάντησε η μητέρα μου και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μα καλά ήταν δυνατόν, η ίδια μου η μάνα να με πουλάει έτσι; Ήθελα τόσο πολύ να αντιδράσω, αλλά ήξερα πως μπορεί να μου φέρονταν όπως και του Έντουαρντ. Πραγματικά τώρα το καταλάβαινα πλήρως.

"Φρουροί πηγαίνετέ την στο δωμάτιό της." είπε καθώς απέστρεφε το βλέμμα του από πάνω μου και κοίταζε πάλι τη φωτιά.

Η μητέρα μου έφυγε και χάθηκε πίσω από μια σκοτεινή πόρτα, καθώς οι φρουροί μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω. Με οδήγησαν σε έναν διάδρομο που φωτηζόταν από κεριά που κρέμονταν από το ψηλό ταβάνι, τοποθετημένα σε χρυσούς πολυελαίους. Ο διάδρομος, όπως και όλος ο πύργος, ήταν από πέτρα. Στο πάτωμα βρισκόταν ένα μπορντό χαλί, με διάφορα μοτίβα σε μαύρο χρώμα στα πλαϊνά του. Στην αριστερή μεριά του τοίχου, υπήρχαν πελώρια παράθυρα με κάγκελα και κουρτίνες στο ίδιο χρώμα με το χαλί, που έφταναν ως το πάτωμα.

Οι φρουροί με οδήγησαν στο τέλος του διαδρόμου που είχε δύο πόρτες, η μία απέναντι από την άλλη. Μου άνοιξαν την πόρτα στα δεξιά και μου έκαναν νόημα να περάσω μέσα. "Για ότι χρειαστείς χτυπάς το κουμπί πάνω από το κομοδίνο σου και θα έρθει κάποια υπηρέτρια να σε εξυπηρετήσει." με ενημέρωσε ο ένας απ΄τους δύο φρουρούς. Αφού έγνεψα ελαφρά γύρησαν και οι δύο και έφυγαν από το δωμάτιο αφήνοντάς με μόνη μου.

Χωρίς να χάνω χρόνο, πλησίασα τη πόρτα με αθόρυβα βήματα και προσπάθησα να ακούσω τα βήματα των φρουρών που απομακρύνονταν. Όταν πλέον μετά από μερικά δευτερόλεπτα δεν τους άκουγα, άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και κοίταξα το διάδρομο πριν βγω. Δεν απομακρύνθηκα πολύ πριν καταλάβω ότι θα έμεναν στην άλλη μεριά του διαδρόμου, με αποτέλεσμα να με δουν που περιφερόμουν στην προσπάθειά μου να βρω μια διέξοδο. Κάνοντας γρήγορα πίσω, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα λίγα δευτερόλεπτα πριν με ανακαλήψουν. Κλείνοντας την πόρτα απαλά για να μην την ακούσουν γύρησα για να ξαπλώσω, διότι τα γεγονότα της ημέρας είχαν αρχήσει να δείχνουν τα σημάδια τους. Πλησιάζοντας το κρεβάτι με κατεβασμένο πρόσωπο ένιωσα κάποιον να με παρακολουθεί. Σηκώνοντας το κεφάλι μου είδα δυο σμαραγδένια μάτια να μεκοιτούν με ένα μίσος που με έκανε να παγώσω στη θέση μου. Αν θεωρούσα τον δήμαρχο τρομαχτικό, αυτος ήταν η προσωποποίηση του μπαμπούλα. Ξαφνικά το ένστικτο του θηράματος, που είχαμε οι Γαλαζοαίματοι, βγήκε στην επιφάνεια κάνοντάς με να ξεκολήσω από τη θέση, μου και να τρέξω γρήγορα προς την πόρτα. Λίγο όμως πριν την ανοίξω, ο Έντουαρντ με άρπαξε και με πέταξε με δύναμη στο πάτωμα ακινητοποιόντας με εκεί με το σώμα, τα πόδια και το αριστερό του χέρι, καθώς με το δεξί μου έκλεινε το στόμα. Κάνοντας μερικές προσπάθειες να του ξεφύγω τελικά τα παράτησα.

"Θα σε αφήσω σιγά σιγά, αλλά αν φωνάξεις θα σε χτυπήσω." μου δήλωσε άγρια. Σηκώθηκε από πάνω μου και αφου έμεινε να με κοιτάζει λίγα δευτερόλεπτα μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ.

"Ευχαριστώ." του είπα απαλά, σχεδόν τρομαγμένα, κάτι φυσικά που ήλπηζα να μην καταλάβει.

"Αν βγεις θα το πληρώσουμε ακριβά κι οι δυο." μου είπε πιό ήρεμα καθώς καθόταν στη μαύρη πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι. "Φάε. Εγώ δεν τρώω απ΄ τα σκουπίδια των καταραμένων." μου είπε και η φωνή του δήλωνε όλο το το μίσος και η αηδία που ένιωθε για μας.

"Ξέρεις δε χρειάζετε να είσαι τόσο κακώς." του είπα νευριασμένα αν και μου βγήκε περισσότερο σαν παράπονο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο άσχημα για τα γκριζογάλανά μου μάτια. Όπως και όλοι οι άλλοι Γαλαζοαίματοι, έτσι κι εγώ άβρισκα αυτήν την κατάρα τελείως ανυπόστατη.

"Κάτσε." μου είπε κοιτάζοντάς με ήρεμα. Πλησίασα την άλλη μαύρη πολυθρόνα και κάθησα ρίχνοντας το βλέμμα μου στη φωτιά. Μετά από λίγα λεπτά ατέλειωτης σιωπής, μίλησε πρώτος. "Συγνώμη. Έχεις δίκιο...δε μου φταίς εσύ που με φυλάκησαν."είπε απαλά και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου χαμογελόντας μου με ένα στραβό χαμόγελο που με 'κανε να χάσω για λίγο τον ειρμό των σκέψεών μου. "Δε συστηθήκαμε. Έντουαρντ Κάλλεν." μου είπε κάπως χαζοχαρούμενα, κάνοντας με να μου ξεφύγει ένα γελάκι ασυναίσθητα. Πέρνοντας ένα ευχάριστο ύφος τοποθέτησα το χέρι μου μέσα στο δικό του, καθώς μου το έσφιγγε λίγο.

"Ιζαμπέλλα Σουάν, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Μπέλλα." του είπα.

"Μπα...προτιμώ το Ιζαμπέλλα. Σου πάει καλύτερα." μου είπε, αλλά την προσοχή μού είχε αποσπάσει το άγγιγμα των χεριών μας,έτσι δεν μπορούσα να του φέρω καμία αντίρηση.

"Εεμ..πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να φύγω." του είπα καθώς αφήναμε τα χέρια μας και στο δικό μου ένιωσα αμέσως την απουσία του δικού του.

"Σε τρία λεπτά έχουν αλλαγή φρουράς." είπε αδιάφορα ξαναγυρίζοντας προς την φωτιά.

"Ευχαριστώ." του είπα και πλησίασα την πόρτα. Ανοίγοντας μια μηδαμινή χαραμάδα είδα τους φρουρούς να συζητάν με άλλους δύο. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον Έντουαρντ του είπα: "Καληνύχτα." και ανοίγοντας λίγο περισσότερο την πόρτα βγήκα έξω και κλείνοντάς την όσο πιο σιγά μπορούσα, άνοιξα την άλλη απέναντι κλείνοντάς την απαλά.

Μη αντέχοντας άλλο, έπεσα στο κρεβάτι φέρνοντας στο νο μου το πρόσωπό του. "Έντουαρντ." ψιθύρισα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος
από το να είσαι ελεύθερος.
Franz Kafka (Τσέχος συγγραφέας) 1883-1924

Κεφάλαιο 2ο "Οι επισκέπτες"

Έντουαρντ Κάλλεν

Γιατί αυτή; Γιατί αυτο το αγγελούδι να είναι μια απ' τους καταραμένους; Πως μπορώ να σκοτώσω αυτό το κορίτσι; Αλλά αν δεν το κάνω...αχχ γιατί που να πάρει, γιατί;! Πρέπει να την προστατέψω...είναι τόσο μικρή και αδύναμη. Με έχει ανάγκη...
Από τις σκέψεις μου αυτές με έβγαλαν τα ξαφνικά ουρλιαχτά της. Χωρίς να το σκεφτώ άνοιξα με δύναμη την πόρτα μου και μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιό της.

Τρείς κυνηγοί βρίσκονταν πάνω από το κρεβάτι της και προσπαθούσαν να την ακινητοποιήσουν. Κανονικά δεν έπρεπε να επέμβω, αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι απροστάτευτη. Παίρνοντας μια καρέκλα προσπάθησα να χτυπήσω τον έναν, αλλά ένας άλλος που δεν είχα δει μου έδωσε μια δυνατή κλοτσιά στην κοιλιά με αποτέλεσμα να διπλωθώ στα δύο και ρίξω με δύναμη την καρέκλα κάτω κάνοντας έναν δυνατό κρότο και αποσπόντας έτσι τους άλλους τρείς που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε με είχαν καταλάβει. Στο δωμάτιο μπήκαν οι φρουροί που άναψαν το φώς. Τότε κατάλαβα ότι οι κυνηγοί ήταν η ομάδα μου, η οικογένειά μου. Χωρις να το σκεφτώ άλλο, άρπαξα πάλι την καρέκλα και την πέταξα προς τους φύλακες. "Φύγετε τώρα. Θα τους καθηστερήσω εγώ." βλέπωντας το βλέμμα του αδερφού μου λύγισα. Σπάνια δείχναμε τα συναισθήματά μας. "Πήγαινε, θα είμαι μια χαρά και θα είμαι πιο χρήσιμος εδώ απ' ότι εκεί έξω." του είπα τόσο σιγά, σίγουρος πως δε θα με άκουγαν οι φύλακες.

"Θα σε σώσουμε αδερφέ, μην ανησυχείς." μου υποσχέθηκε λίγο πριν βγεί από το σπασμένο παράθυρο. Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να μας πλησιάσουν οι φρουροί. Ο ένας κοίταξε κάτω από το παράθυρο, στο σκοτάδι και ο άλλος με πλησίασε με απειλητικά βήματα και με χτύπησε με το όπλο του, βυθίζοντάς με στο σκοτάδι. Λίγο πριν πέσω ανέσθητος άκουσα τη φωνή της να φωνάζει Μη! και έπειτα κενό.

Ιζαμπέλλα Σουάν

"Μη!" φώναξα την στιγμή που ο φύλακας χτυπούσε τον Έντουαρντ στο κεφάλι αφήνοντάς τον αναίσθητο. Προσπάθησα να τρέξω κοντά του, αλλά ο άλλος φύλακας με ακινητοποίησε και μου έκανε μια ένεση στο μπράτσο. Όλα θόλωσαν και ένιωσα ένα μούδιασμα να διατρέχει το κορμί μου. Πριν βυθιστώ στο σκοτάδι, είδα τον φύλακα που τον χτύπησε, να τον σηκώνει από το πάτωμα και να τον μεταφέρει έξω από το δωμάτιό μου.

Είναι καλύτερο να υπολογίζεις ότι ο εχθρός σου είναι πιο δυνατός απ' ό,τι φαίνεται.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Άγγλος συγγραφέας) 1564-1616

Κεφάλαιο 3ο "Η εκπαίδευση σε άσπρο μαύρο."

Ιζαμπέλλα Σουάν

Με ξύπνησε ένα χτύπημα στην πόρτα. "Περάστε." είπα βραχνά. Ένιωθα ακόμα την επήρεια του φαρμάκου που μου είχαν δώσει, αλλά θυμόμουν με κάθε λεπτομέρια τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί την προηγούμενη νύχτα. Έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσω στον Έντουαρντ για εκείνους τους θηρευτές, αλλά το σημαντικότερο ήταν να δω αν είναι καλά. Στο δωμάτιο μπήκε μια κοπέλα μεγαλύτερή μου, ψιλή, αδύνατη, με τα μαύρα μαλλιά της πιασμένα κότσο. ΄Αφησε ένα δίσκο με φαγητό πάνω στο γραφείο, δίπλα από το παράθυρο. Άνοιξε τις κουρτίνες και έπειτα κατευθύνθηκε προς τη ντουλάπα και έβγαλε από μέσα ένα λευκό σετ ρούχων γυμναστικής και από το κάτω μέρος της ντουλάπας, ένα ζευγάρι λευκά παπούτσια. Τα ακούμπησε πάνω στο κρεβάτι μου και με το τυπικό ύφος που είχαν όλοι οι γαλαζοαίματοι μου είπε: "Έχεις δέκα λεπτά να ετοιμαστείς. Ένας φύλακας θα έρθει να σε παραλάβει." και έφυγε.

Ξέροντας ότι εννοούσε πραγματικά ότι είχα μόνο δέκα λεπτά, σηκώθηκα και πήρα τα ρούχα μου πλησιάζοντας το μπάνιο θέλοντας να χαλαρώσω λίγο από τα χθεσινοβραδινά γεγονότα. Βγαίνοντας από το μπάνιο, πλησίασα το γραφείο και πήρα πό το δίσκο τη κούπα με τον καφέ. Σε άλλη περίπτωση θα έτρωγα, αλλά τώρα το μυαλό μου ήταν απασχολημένο με τον Έντουαρντ. Τρία λεπτά αργότερα, χτύπησε η πόρτα. "Περάστε." φώναξα, αφήνοντας την κούπα μου στο δίσκο και πλησίασα τον φύλακα, πέρνοντας πρώτα τη ζακέτα από το κρεβάτι μου.

Περάσαμε από το μακρύ διάδρομο και έπειτα μέσα από άλλες διακλαδώσεις του, φτάνοντας στο τέλος σε μια γυάλινη πόρτα. Πλησιάζοντας το πρόσωπό του στο σύστημα ασφαλείας, μια μπλέ ακτίνα διέγραψε το πρόσωπό του και έπειτα η πόρτα άνοιξε. Γαλάζια φώτα, φώτισαν τη σκάλα πίσω από τη πόρτα. Μπροστά προχώρησε ο φύλακας. Όταν πέρασα και εγώ μέσα η πόρτα έκλεισε αυτόματα πίσω μου. Στο τέλος της σκάλας ανακάλυψα πως ο φύλακας με οδηγούσε σε ένα γυμναστήριο. Και τότε είδα το τελευταίο πράγμα που περίμενα.

Τον Έντουαρντ. Ντυμένος στα μαύρα, σε πλήρη αντίθεση με μένα, έκανε διάδρομο σε ένα από τα δύο μηχανήματα. Αν και δεν ήθελα πήρα τα μάτια μου από πάνω του και έριξα μια ματιά γύρω στην αίθουσα. Όλα ήταν διπλά σε μάυρο και λευκό. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως όλα τα μαύρα ήταν για τον Έντουαρντ και όλα τα λευκά για μένα. Ήταν λες και ήθελαν να μας το κάνουν ρητό πως είμαστε τελείος διαφορετικοί.

Ο φύλακας μου έδωσε ένα φυλλάδιο και έπειτα εξαφανίστηκε από εκεί που είχαμε έρθει, αφήνοντάς με μόνη μου με τον Έντουαρντ. Κοίταξα το φυλλάδιο, που ήταν πρόγραμμα γυμναστικής και αφού το μελέτησα αρκετά καλά ώστε να μην χρειαστεί να το ξανακοιτάξω, ξεκίνησα να το πραγματοποιό.

Είχαν περάσει οχτώ ώρες σκληρής γυμναστικής όταν ένας φύλακας μας είπε να πάμε στα δωμάτιά μας και να ετοιμαστούμε για το δείπνο. Με τον Έντουαρντ δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, ούτε ένα βλέμμα. Το καλό ήταν ότι τον έβλεπα καλά. Στο πρόσωπό του είχε μια μεγάλη μελανιά από το χτύπημα του φύλακα, αλλά και πάλι τα όμορφα χαρακτηριστηκά του ήταν ακόμα υπέροχα.

Ο φρουρός μας άφησε να γυρίσουμε μόνοι στα δωμάτιά μας. Το καλό ήταν πως ήμουν με τον Έντουαρντ οπότε δε θα χανόμουν. Το ακόμα καλύτερο ήταν πως θα είμασταν μόνοι μας για λίγα λεπτά. Και πάνω που χάρηκα προχώρησε πιο μπροστά από μένα και με γρήγορο βήμα κατευθήνθηκε προς το δωμάτιό του. Με μεγάλο κόπο κατάφερα να τον προφτάσω. Όταν φτάσαμε έξω από τα δωμάτιά μας, δεν άντεξα άλλο και μίλησα. "Έντουαρντ;" τον φώναξα και αμέσως το μετάνιωσα, γιατί η φωνή μου έτρεμε. Όμως εκείνος σταμάτησε χωρίς να γυρίσει και το χέρι στο πόμολο. "Να..ήθελα να σε ευχαριστήσω που με έσωσες εχθές." του είπα κάπως δειλά καθώς τον πλησίαζα αργά-αργά.

"Παρακαλώ." είπε καθώς μπήκε στο δωμάτιό του, κλείνοντας την πόρτα με δύναμη πίσω του. Αφού έμεινα λίγα δευτερόλεπτα εκεί, πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στο δωμάτιό μου. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα και πήγα στην ντουλάπα να βρώ τι θα φορέσω. Πήρα ένα εφαρμοστό τζιν και μια αμάνικη μπλούζα, με ένα ζευγάρι μπαλαρίνες. Τότε το παρατήρησα. Όλα ήταν λευκά. Τα πάντα. Θυμήθηκα το δωμάτιό του που ήταν κατάμαυρο και σκοτεινό, ενώ το δικό μου λευκό και φωτεινό. Αν πριν δεν συμπαθούσα το δήμαρχο, τώρα τον μισούσα. Σίγουρα το είχε κάνει επίτηδες. Κάτι γινόταν και έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω.

Βλέποντας ότι είχε περάσει η ώρα, μπήκα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Αφού ντύθηκα, άφησα τα μαλλιά μου κάτω και βγήκα στο διάδρομο για να πάω στην αίθουσα. Στάθηκα μερικά λεπτά έξω απ' τη πόρτα μου, κοιτάζοντας την πόρτα του δωματίου του Έντουαρντ. Οι πιθανότητες να είναι μέσα ήταν ελάχιστες, μιας και έπρεπε να είμαι στην αίθουσα πριν πέντε λεπτά και εκείνος θα είχε πάει ίδη. Επίσης, οι πιθανότητες να μην με δουν οι φύλακες να χτυπάω την πόρτα είτε ληταν μέσα εκείνος είτε όχι, απλά δεν υπήρχαν, γιτί πολύ απλά κοίταζαν προς το μέρος μου. Ξέροντας ότι δεν κατάφερνα τίποτα με το να μένω να κοιτώ την πόρτα του, γι΄αυτό προχώρησα στο διάδρομο. Ο φύλακας μου άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε πίσω μου όταν πέρασα μέσα. Σήκωσα το βλέμμα μου από το πάτωμα και είδα τον Έντουαρντ κολλημένο στον απέναντι τοίχο, να στάζει στο αίμα και να παλεύει με ένα μεγαλύτερο αγόρι που προσπαθούσε να τον πνίξει. Ο Έντουαρντ γύρισε το βλέμμα του σε μένα και τον είδα να παραλύει, καθώς άφηνε την τελευταία του ανάσα ζωής.

Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, δίνει νόημα και στο θάνατο.

Antoine de Saint Exupery (Γάλλος συγγραφέας) 1900-1940


Κεφάλαιο 4ο "Χωρίς αντίο."

Ιζαμπέλλα Σουάν

Τον είδα να αφήνει την τελευταία του ανάσα ζωής, καθώς τα βλέμματά μας ήταν βυθησμένα το ένα μέσα στο άλλο. Στη καρδιά μου ένιωσα ένα κενό. Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι τον έχανα επειδή δεν τολμούσα να παλέψω για 'κείνον, που στο κάτω-κάτω του το χρωστούσα...και τότε όλα άλλαξαν.

Καθώς τον έβλεπα να κυλάει στο πάτωμα όλα έγιναν...μπλε; Ένιωσα ένα μούδιασμα να διατρέχει το σώμα μου και τότε ξέσπασα. Πλησίασα τρέχοντας τον Έντουαρντ και τον πήρα στην αγκαλιά μου χαϊδεύοντας το πρόσωπό του, καθαρίζοντάς το από τα αίματα...ο άντρας που πριν λίγο τον έπνιγε, μας πλησίασε με ένα όπλο, αλλά επειδή τα μάτια μου είχαν θολώσει από τα δάκρυα, δεν μπορούσα να διακρίνω ποιον σημάδευε και από τον τρόμο μου πως σημάδευε εκείνον μια κραυγή βγήκε από μέσα, βυθίζοντάς με στο σκοτάδι.

Έντουαρντ Κάλλεν

Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα ένα λευκό ταβάνι. Ακόμα όλα ήταν θολά και ζαλιζόμουν πολύ. Όλο μου το σώμα πονούσε με τον πόνο στο λαιμό μου να υπερισχύει. Δίπλα μου άκουγα τον αυξανόμενο χτύπω της καρδιάς μου. Μη αντέχοντας άλλο ούτε τον πόνο αλλά και ούτε αυτό το μηχάνημα, πείρα μερικές αναπνοές για να ηρεμίσω. Αφου ηρέμισα λίγο, ανασηκώθηκα και σήκωσα το σεντόνι να δω τα χάλια μου. Το σώμα μου ήταν όλο μελανιασμένο. Και μετά άρχησα να παρατηρώ τα υπέροχα σχέδια που μου είχαν κάνει. Μα καλά για πλέξιμο με πέρασαν;! Έναν φυσιολογικό γιατρό δε μπορούσαν να μου φέρουν;! Και όσο νευρίαζα τόσο το μηχάνημα με τρέλενε. Μα καλά, πέντε κοψιματάκια είχα, έπρεπε να τα κάνουν με σχεδιάκι; Ήμαρτον!

"Βρε βρε..για δες ποιος ξύπνησε. Και εγώ που νόμιζα πως περίμενες το φιλί από την πριγκίπισά σου για να ξυπνήσεις...τς τς τς...με απογοήτευσες." μου είπε όλο ειρωνία, καθώς καθόταν στην καρέκλα δίπλα μου.

"Που είναι;" τον ρώτησα το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε πραγματικά.

"Χμμ..βλέπεις αδερφούλη, η μικρή μας Ιζαμπέλλα είναι πολύ ξεχωριστή και αρκετά εδιαφέρον άτομο. Μας είπε πολλά πράγματα για σένα. Φαίνετε πως τρέφει κάποια αισθήματα κι όλας. Βέβαια είναι πολύ γλυκιά και αφελής και το κυριότερο, έχει ανάγκη από προστασία, που φυσικά ένα τέρας σαν εσένα δεν μπορεί να της τη δώσει." μου είπε καθώς πλησίαζε και το μηχάνημα είχε τρελαθεί να χτυπάει νευριάζοντάς με ακόμα πιο πολύ. "Λυπάμαι αδερφούλη, αλλά αυτή είναι μόνο δικιά μου." μου είπε κάνοντας ένα βήμα πίσω και βγάζοντας ένα όπλο από τη ζώνη του παντελονιού του. Με σημάδεψε και με ένα στραβό χαμόγελο μου είπε: "Τελευταία επιθυμία;"

"Να τη προσέχεις." έκλεισα τα μάτια και έφερα στο νου μου το πρόσωπό της "Σε αγαπάω αγγελέ μου" είπα από μέσα μου λίγα δευτερόλεπτα πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή.

Μην σπάσεις ποτέ τέσσερα πράγματα στη ζωή σου: την εμπιστοσύνη, τη σχέση, την υπόσχεση και την καρδιά γιατί όταν σπάσουν, δεν κάνουν θόρυβο αλλά πονάνε περισσότερο.

Charles Dickens (Βρετανός συγγραφέας) 1812-1870
Κεφάλαιο 5ο "Η υπόσχεση"

Ιζαμπέλλα Σουαν

Τίποτα! Απολύτως τίποτα δεν είχα μάθει για τον Έντουαρντ. Ζει; Πέθανε; Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α! Κανείς δε μου έλεγε τίποτα. 'Οσο και να ρωτούσα, όσο και να χτυπιόμουν, δε μου έλεγαν. Και εγώ να τρέμω από το φόβο μήπως τελικά πέθανε. Και μετά τι θα έκανα εγώ; Πώς θα άντεχα το βάρος των τύψεων; Μπορούσα να τον σώσω και εγώ δεν έκανα απολύτως τίποτα. Πώς θα άντεχα την κατακραυγή των άλλων, για αυτήν μου την βλακεία;... Πώς θα άντεχα χωρίς εκείνον; Γιατί έπρεπε να δεθώ αμέσως μαζί του; Γιατί;! Αφού δε γίνεται να έχω την οποιαδήποτε σχέση με έναν θηρευτή...

Αυτά σκεφτόμουν μια βδομάδα τώρα. Μια βδομάδα μετά από 'κείνη τη δυσάρεστη βραδιά. Δύο μέρες με είχαν σε καταστολή, κάνοντάς μου ένα σωρό εξετάσεις , ενώ όταν ξύπνησα οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.

Σταμάτησα στο τέλος της σκάλας του γυμναστηρίου. Κάθε σκέψη χάθηκε σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτό που έβλεπα ήταν...τόσο... ΤΕΛΕΙΟ! "Έντουαρντ!" φώναξα καθώς έτρεξα κοοντά του και έπεσα με δύναμη στην αγκαλιά του. Τον αγκάλιασα σφυχτά και μου ανταπέδωσε την αγκαλιά, χαϊδεύοντάς με στην πλάτη, για να με ηρεμήσει από τα αναφιλητά που με είχαν πιάσει. "Δε το πιστεύω ότι είσαι ζωντανός. Νόμιζα ότι σε έχασα τελικά." του είπα βραχνά και αμέσως το μετάνιωσα.

"Μην ανυσηχείς Μπελς, είμαι μια χαρά."μου είπε καλοσυνάτα και απομακρύνθηκα αργά από την αγκαλιά του, καθώς έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην ξεσπάσω.

"Μέισεν." τον αποκάλεσα με απόλυτη τυπικότητα.

"'Ελα να κάνουμε διατάσεις." μου είπε πηγαίνοντας προς μια γωνιά στην αίθουσα που είχαμε για ζέσταμα. Ξεκίνησε να κάνει διατάσεις στα χέρια του. Πήγα ακριβώς απέναντί του, αντιγράφοντας τις κινήσεις του. "Είναι καλά. Ξέρεις πως δε θα έκανα ποτέ κάτι που θα σε πλήγωνε." μου είπε τρυφερά και για μια στιγμή μου θύμησε εκείνο το αγοράκι που έτρεχε να με προφυλάξει απ' όλους κι απ' όλα. "Κοίτα, θα κάνουμε μια συμφωνία. Λίγο πριν το Τέλος θα σε πάω σε 'κείνον, αλλά θα πρέπει να μου υποσχεθείς ότι θα ξαναγίνουμε οι καλύτεροι φίλοι. Λοιπόν τι λες;" με ρώτησε με ένα βλέμμα όλο ελπίδα.

"Εντάξει Ρόμπερτ. Οτιδήποτε για να δω ξανά έστω για λίγο τον Έντουαρντ." του είπα πηγαίνοντας προς το διάδρομο.

Ξέρω πολύ καλά από τι τρέχω να ξεφύγω, αλλά δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω.

Μονταίνιος (Γάλλος δοκιμιογράφος) 1533-1592

Κεφάλαιο 6ο "ΤΡΕΞΕ!"

6 χρόνια μετά: 19/7/2852 01:22

Ιζαμπέλλα Σουάν

"Ιζαμπέλλα" μου είπε με το πιο γλυκό ύφος, καθώς ένιωθα τα βλέμμαά μας να βυθίζονται το ένα μέσα στο άλλο. Το άγγιγμά του ήταν απαλό, καθώς χάϊδευε το πρόσωπό μου. Ένιωσα μια ζαλάδα και ήξερα πως ο χρόνος μου τελείωνε. "Θα με συγχωρέσεις ποτέ;" τον ρώτησα και...

"'Ελα Μπέλς, σήκω! Πρέπει να σηκωθείς! Γρήγορα!" μου φώναζε και με τραβούσε να με σηκώσει. Τρήβοντας τα μάτια μου ανασηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Ήταν ακόμα βράδυ. Απ' έξω άκουγα ένα βουητό. Καθώς ξύπναγα σιγά-σιγά, κατάφερα να αναγνωρίσω τους ήχους. Φωνές και πυροβολισμοί. Διαταγές που καλύπτονταν από ουρλιαχτά πόνου. Η μία έκρηξη μετά την άλλη.

"Τι γίνεται;" τον ρώτησα καθώς πετάχτηκα για να πάω να ντυθώ, ενώ εκείνος με έπιασε από το χέρι σταματόντας με και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Φόρεσε αυτά." μου είπε και βγήκε από το δωμάτιο, μένοντας ακριβώς έξω από την πόρτα. Χωρίς να χάνω χρόνο, φόρεσα γρήγορα τα ρούχα. Τελικά ήταν ένα λευκό αμάνικο μπλουζάκι και ένα εφαρμοστό τζιν. Πήρα και τα λευκά αθλητικά μου, με την λευκή μου ζακέτα και ένα μαύρο λαστιχάκι και προχώρησα προς την πόρτα, ενώ έπιανα τα μαλλιά μου ένα ψηλό κότσο.


Λίγα βήματα πριν φτάσω στην πόρτα, άκουσα τη φωνή και τα αγκομαχητά του Ρόμπερτ. 'Ετρεξα αμέσως και άνοιξα την πόρτα. Τρείς θηρευτές είχαν στριμώξει τον Ρόμπερτ στη γωνία και ήταν έτοιμοι να τον κάνουν κομμάτια. Και πάνω που ήμουν έτοιμη να τον βοηθήσω, αντιλήφθηκε την παρουσία μου και μου φώναξε: "ΤΡΕΞΕ!"

Καβάλα απάνω σε ίσκινα άλογα τους ίσκιους κυνηγούμε·
ίσκιος κι ο θάνατος, και κυνηγάει τον ίσκιο της ζωής μας.

Νίκος Καζαντζάκης (Έλληνας συγγραφέας) 1883-1957

Κεφάλαιο 7ο "Κυνηγητό"

02:58

Ιζαμπέλλα Σουάν

Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη να τους ξεφύγω, ανάμεσα στα επείπια της κατεστραμένης πόλης των Γαλαζοαίματων. Το μυαλό μου είχα κολλήσει. Το χειρότερο ήταν ότι με το χαμό του Ρόμπερτ, έχανα και τη μοναδική ελπίδα να δω τον Έντουαρντ.

Τον αγαπημένο μου Έντουαρντ, που από την πρώτη στιγμή μου είχε κλέψει την καρδιά, που όταν τον έχασα, έχασα και τον κόσμο μου, που τον ονειρευόμουν κάθε βράδυ, που ήταν ο λόγος της ήπαρξής μου...

Αυτά σκεφτόμουν όταν κάποιος με άρπαξε ανάμεσα στα ερείπια, ρίχνοντας μέ δύναμη στο έδαφος. Ένιωσα μερικές σταγόνες αίμα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Άκουσα τους διώκτες μου να σταματουν ακριβώς από πίσω μου.


"Τι θέλετε να την κάνουμε κύριε;" ρώτησε ένας με παχιά φωνή. Αφού κράτησε για λίγη ώρα σιωπή, ένιωσα δυο χέρια να με σηκώνουν απ' το έδαφος και τότε όλα έσβησαν.

Το μυστικό της επιτυχίας στη ζωή είναι να είσαι έτοιμος όταν έρθει η ώρα σου.

Βενιαμίν Ντισραέλι (ΆγγλοςΠρωθυπουργός) 1804-1881

Κεφάλαιο 8ο "Αντίο αγάπη μου."

02:38 (20 λεπτά πριν)

Ρόμπερτ Μέισεν

"Μα καλά, πώς πίστεψες πως θα σε άφηναμετά από αυτό που μου έκανες;" με ρώτησε ρητορικά. Το όπλο του με σημάδευε κατευθείαν στην καρδιά.

"Αν μου κάνεις κακό, δε θα στο συγχωρέσει ποτέ και το ξέρεις." έπαιξα και το τελευταίο μου χαρτί, για να μείνω ζωντανός.

"Το ξέρω." είπε με σκυθρωπό πρόσωπο και λίγα δευτερόλεπτα μετά, με κοίταξε με όλο του το μίσος. "Αλλά θα το πληρώσεις με τη ζωή σου που με χώρισες από τον μόνο άνθρωπο που μπόρεσε να με κάνει να ξανά αγαπήσω." και όπλισε το όπλο του έτοιμος να μου ρίξει.

"Αντίο αγάπη μου." σκέφτηκα λίγο πριν ο Έντουαρντ πατήσει την σκανδάλη.

Γεννήθηκα όταν με φίλησες. Πέθανα όταν με παράτησες. Έζησα για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες.

Humphrey Bogart (Αμερικανός ηθοποιός) 1899-1957

Κεφάλαιο 9ο "Σ' αγαπάω Ιζαμπέλλα μου."

4:36

Ιζαμπέλλα Σουάν

Ξύπνησα ανάμεσα σε ένα σωρό από υφάσματα. Σηκώθηκα όρθια και η ζαλάδα από το χτύπημα με καθήλωσε. Το χτύπημα; Στο μυαλό μου ξανά έρχονταν εικόνες από όσα είχαν προηγηθεί πριν από... Κοίταξα γύρω μου για να βρω ένα ρολόι ή έστω ένα παράθυρο, αλλά τίποτα. Το μόνο που υπήρχε γύρω μου ήταν...μετάξι!

Έπεφταν από το ταβάνι, ήταν ριγμένα στο πάτωμα, πάνω από μαξιλάρια που χρησίμευαν ως καναπέδες και...παντού! Ήταν όλα τόσο όμορφα. Ήταν όλες οι αποχρώσεις 6 χρωμάτων: λευκό, μαύρο, κόκκινο, γκρι, γαλάζιο και πράσινο. Κάνοντας μερικά βήματα ένιωσα ξαφνικά πολύ βαριά. Κοίταξα το σώμα μου που ήταν τυλιγμένο με ένα κρεμ κασμιρένιο φόρεμα. Ήταν στράπλεξ και το υπόλοιπο φόρεμα σερνόταν, αφού ήταν κοντά μισό μέτρο πιο μακρύ από το ύψος μου. Σηκώνοντας το μπροστινό μέρος λίγο, ξεκίνησα να ψάχνω για μια διέξωδο από αυτόν τον παράδεισο.

Κάποια στιγμή άκουσα νερό και πλησιάζοντας βρήκα μια μισάνοιχτη πόρτα. Κρυφοκοιτάζοντας, είδα έναν άντρα να κολυμπάει σε μια πισίνα. Πήγα να φύγω όταν την τελευταία στιγμή βγήκε στην επιφάνεια και κάρφωσε τα μάτια του πάνω μου. Χωρίς να το σκεφτώ, άνοιξα τελείως την πόρτα και προχώρησα μέσα προς τα σκαλοπατάκια της πισίνας. Ενώ έκανα αυτή την διαδρομή, εκείνος πλησίαζε τα σκαλοπατάκια, χωρίς να αποχωρίζεται τα μάτια μου στιγμή. Όταν έφτασα, έσκυψα και εκείνος με πλησίασε. Τα πρόσωπά μας πλέον απείχαν λίγα εκατοστά. Ασυνέσθητα, σήκωσα το χέρι μου για να χαϊδέψω το πρόσωπό του, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα και τη στιγμή που πήγα να το κατεβάσω, το άρπαξε και με τράβηξε μέσα στην πισίνα. Από το ξάφνιασμα δε πρόλαβα να πάρω ανάσα, με αποτέλεσμα να πνιγώ. Λίγο πριν πανικοβληθώ, με τράβηξε στην επιφάνεια και με ακούμπησε σε μια γωνία, κλείνοντάς μου το δρόμο με το σώμα του.

Όταν μετά από μερικά λεπτά ηρέμισα, τον είδα να με κοιτάζει με ένα χαζοχαρούμενο ύφος, καθώς έκανε μεγάλη προσπάθεια να καταπνήξει το γέλιο του. Χωρίς να μπορώ να κρατηθώ άλλο, τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του, σφίγγοντάς τον όσο πιο πολύ μπορούσα πάνω μου. Ένιωθα τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Τα χέρια του με έσφυξαν μέσα στην αγκαλιά του και με παρέσυρε προς το κέντρο της πισίνας.

"Μμμ...μ' αρέσει αυτή η αντίδραση Μπελς." μου είπε χαμογελώντας.

"ΌχιόχιόχιόχιΟΧΙ! Δε μπορεί να έκανα λάθος. Είσαι ο Έντουαρντ." του είπα σχεδόν παρακλητικά. Ήμουν σίγουρη πως ήταν εκείνος. Τα σμαραγδένια του μάτια, τα χάλκινα μαλλιά, το υπέροχο σώμα. Όλα αυτά ανήκαν στον Έντουαρντ μου. Αλλά αυτό που με έκανε να είμαι κάθετη σ' αυτή μου την άποψη, άταν η βελούδινη φωνή του. Αυτή τη φωνή άκουγα κάθε βράδυ επί 6 χρόνια στα όνειρά μου.

"Ηρέμησε Μπελς. Είναι απόλυτα λογικό να με μπερδεύεις με εκείνον μετά από ένα τέτοιο χτύπημα." μου είπε ψευτοευχάριστα.

"Ναι, ίσως να 'χεις δίκιο." είπα σκυθρωπά και γύρισα για να φύγω απογοητευμένη.

"Υπάρχουν άλλα ρούχα στη ντουλάπα." μου είπε αδιάφορα.

"Δε με νοιάζει." του απάντησα βαριά καθώς πλησίαζα την πόρτα.

"Θα κρυώσεις." επέμεινε εκείνος.

"Δε με νοιάζει." του απάντησα ξανά. Χωρίς να το καταλάβω, βγήκε από την πισίνα και με γύρισε προς το μέρος του, κολώντας μέ δύναμη πίσω απ' τη πόρτα, κρατώντας με ακίνητη από τα μπράτσα.

"Γιατί μου το κάνεις αυτό;" με ρώτησε με σφιγμένα δόντια, ενώ μου έσφιγγε περισσότερο τα μπράτσα.

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου." του είπα προσπαθώντας να απελευθερωθώ, αλλά μάταια. Όταν μετά από λίγα λεπτά κατάλαβα πως δε θα με άφηνε εκτός και αν το ήθελε εκείνος. Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα να με επεξεργάζετε. "Μπορείς να με αφήσεις;" τον ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

"Πήγαινε να αλλάξεις." με διέταξε και γύρισε προς την πισίνα.

"Όχι!" του είπα πραγματικά εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως θα με σκοτώσει.

Με έπιασε από τον λαιμό και με κόλησε ξανά στην πόρτα. Ενώ εγώ πάλευα για να μην με πνίξει, εκείνος είπε: "Όσο θα μένεις σπίτι μου θα κάνεις αυτό που λέω, το κατάλαβες;" με ρώτησε.

"Δεν είσαι ο Ρόμπερτ. Εκείνος δε θα μου φερόταν ποτέ έτσι. Και το σημαντικότερο, ποτέ δε θα με έπιανε από το λαιμό, γιατί ξέρει ότι μια τέτοια κίνηση μου θυμίζει τον "θάνατό" σου." του είπα με δυσκολία, ενώ ο αέρας μου τελείωνε. Τα μάτια μου είχαν θολώσει με δάκρυα από την ανάμνηση εκείνης της νύχτας.

Στα λόγια μου αυτά είχε παγώσει και σιγά-σιγά, σα να κατάλαβε τι μου έκανε, κατέβασε το χέρι από το λαιμό μου και μπήκε κατευθείαν στη πισίνα και άρχησε να πηγαίνει πάνω κάτω. Κάποια στιγμή μετά πό μερικά λεπτά, κουράστηκε και σταμάτησε κοντά στην γωνία που ήμασταν πριν. Το πρόσωπό του ήταν θλιμένο και ήξερα ότι είχε ανάγκη για παρηγοριά, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Τον πλησίασα και μπήκα μέσα στη πισίνα, μένοντας στη γωνία. Μετά από κάνα δυο λεπτά, γύρισε με κατσούφικο ύφος με πλησίασε.

"Συγνώμη." μουρμούρησε μετανιωμένος και χωρίς να το σκεφτώ τον πήρα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου, χαίδεύοντας τα μαλλιά του.

"Έντουαρντ;" είπα δυσταχτηκά καθώς απομακρυνόμουν αργά, μένοντας όμως αρκετά κοντά ώστε να μην χάνουμε την επαφή μας.

"Ναι Ιζαμπέλλα μου;" με κοίταξε με περιέργεια.

"Υπόσχεσε να μην ξανά πεθάνεις;" τον ρώτησα φοβούμενη ότι μπορεί να τον χάσω ξανά.

"Στο υπόσχομαι. Δε θα σε αφήσω ποτέ ξανά." μου είπε χαρίζοντάς μου ένα ακαταμάχητο στραβό χαμόγελο και με πλησίασε. Τώρα τα πρόσωπά μας απήχαν σε απόσταση αναπνοής. "Σ' αγαπάω Ιζαμπέλλα μου." μου είπε και ένωσε τα χείλη μας αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.

…και η οικογένεια εκεί που πρέπει: κάπου πέρα, αλλά όχι μακριά.

Marcel Proust (Γάλλος συγγραφέας) 1871-1922



Κεφάλαιο 10ο "Αδέρφια"

19:51

Έντουαρντ Κάλλεν

Κοίταζα την πριγκίπισσά μου που κοιμόταν μέσα στην αγκαλιά μου. Ήταν τόσο γλυκιά και ευγενική μαζί μου, που δε ρώτησε τίποτα για τα σημάδια μου. Φοβόμουν όμως τη στιγμή που θα άρχιζαν οι ερωτήσεις. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν ότι δε παρατήρησε το ζαφείρι. Ή μάλλον δεν το σχολίασε. Είχα βάλει όλους τους θηρευτές να βάλουν ένα σμαράγδι δίπλα από το αριστερό τους μάτι, ακριβώς εκεί που είχα και εγώ το ζαφείρι μου.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ένα επίμονο, ενοχλητικό, χαζοχαρούμενο χτύπημα που δεν έλεγε να σταματήσει. Η Ιζαμπέλλα αναδεύτηκε στην αγκαλιά μου, έτοιμη να ξυπνήσει. "Σσς...άγγελέ μου. Κοιμήσου." της είπα απαλά προσπαθόντας να την καθησυχάσω. Αφού βεβαιώθηκα ότι κοιμόταν, σηκώθηκα όσο πιο ήσυχα μπορούσα και αντικατέστησα το σώμα μου στην αγκαλιά της, με ένα μαξιλάρι, το οποίο έσφηξε στην αγκαλιά της, παραμιλώντας το όνομά μου.

Πλησίασα την πόρτα και λίγο πριν την ανοίξω ξεκίνησε να φωνάζει. "Έντουαρντ! 'Ανοιξε καλέ! Ξέρω ότι είσαι εκεί...γιατί δε μου ανοίγεις;!" Άνοιξα την πόρτα και πριν προλάβω να την σταματήσω μπήκε μέσα κα άρχισε να μιλάει δυνατά. "Πω πω! Ωραίο είναι. Είναι διαφορετικό, αλλά ωραίο. Είναι παραμυθέ-" και τότε την είδε. "Έντουαρντ ένα θήραμα στο κρεβάτι σου!" άρχισε να οδείρεται.

Η Ιζαμπέλλα με όλη αυτή τη φασσαρία είχε ξυπνήσει και έτριβε τα ματάκια της νυσταγμένα. Ξαφνικά η Άλις της όρμηξε να την στραγκαλήσει και την έπιασα μόλις λίγα χιλιοστά πριν ακουμπήσει το λαιμό της.

"Επ επ επ...Για δείτε τι έπιασα." είπε ο Έμετ κρατώντας σφυχτά την Ιζαμπέλλα από το χέρι. Πρέπει να προσπάθησε να το σκάσει τη στιγμή που σταματούσα την Άλις. Αλλά το σημαντικό τώρα ήταν πως έκλεγε από τον πόνο που της προκαλούσε ο Έμετ για να την αναγκάσει να ξεχάσει την οποιαδήποτε προσπάθεια για να το σκάσει.

Πλησίασα και της τράβηξα το χέρι από το δικό του. Την σήκωσα στην αγκαλιά μου, σφίγγοντάς την στο στέρνο μου και την μετέφερα στο κρεβάτι μου. Πήρα από το μικρό ψυγειάκι λίγο πάγο και ανέβηκα στο κρεβάτι δίπλα της. Την πήρα στην αγκαλιά μου και έβαλα τον πάγο ανάμεσα στο πληγομένο τηςμπράτσο και το στέρνο μου. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου καιτοποθέτησε το δεξί της χέρι πάνω από την καρδιά μου, καθώς έκλεινε τα μάτια της και έπερνε βαθειές ανάσες για να ηρεμίσει.

Σήκωσα το βλέμμα μου από τον άγγελό μου, για να αντικρίσω δύο έκπληκτα ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν με απορία, "Θα το πω μία μόνο φορά. Αν με αναγκάσετε να το επαναλάβω ξανά, δε θα διστάσω να σας σκοτώσω επιτόπου. Θα μείνει εδώ για πάντα, είναι μαζί μου και δεν πρόκειται να αποχωριστούμε ξανά ο ένας τον άλλο. Επίσης, θέλω να είστε κοντά της και να την βλέπετε ως μέλος της οικογένειάς μας. Έγινα κατανοητός;" πώτησα αυστηρά και αμέσως κατένευσαν κι οι δυο.

"Πώς τη λένε;" ρώτησε η 'Αλις μόλις συνήλθε από το πρώτο σοκ.

"Μπέλλα" της απάντησε βραχνά η Ιζαμπέλλα.

"Εμένα με λένε Άλις και είμαι η αδερφή του Έντουαρντ. Αυτός είναι ο Έμετ και είναι ο μεγάλος χαζός αδερφός μας." είπε και το επόμενο λεπτό βρισκόταν πίσω μου και ο Έμετ στη θέση που βρισκόταν πριν λίγο η Άλις. "Δε στο είπα πως είναι χαζός;" ρώτησε ρητορικά η Άλις την Ιζαμπέλλα μου. Και πάνω που ήταν έτοιμος ο Έμετ να επιτεθεί, παρενέβηκα γιατί σίγουρα εμείς θα την πληρώναμε και η Άλις θα ξεγλιστρούσε.

"Αρκετά!" βροντοφώναξα και η Ιζαμπέλλα σφύχτηκε πάνω μου τρομαγμένη. Μα καλά γιατί το έκανε αυτό; Το πιο λογικό ήταν να απομακρυνθεί έστω και λίγα χιλιοστά μακριά μου. Αν και με παραξένεψε αυτή της η πράξη, ομολογώ ότι ικανοποίησε τον εγωισμό μου.

"Έντουαρντ πρέπει να πάμε στο γραφείο." μου είπε σοβαρά ο Έμετ απόλυτα σοβαρά, ενώ ενώ το βλεμμα του μου έλεγε πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να είχε ακούσει μέσα από το μικρό ακουστηκό που φορούσε και θα τον τάραζε τόσο.

"Άλις, βοήθησε την Ιζαμπέλλα να αλλάξει και φρόντησε να φάει καλά και μετά ο Βαν να δει τις πληγές της." είπα στην αδερφή μου, ενώ ξάπλωνα την Ιζαμπέλλα στα μαξιλάρια. Τα μάτια της με κοίταζαν όλο παράπονο. "Θα κάνω ότι μπορώ για να γυρίσω γρήγορα." της ψυθήρισα δίνωντάς της ένα φιλί στο μάγουλο και χωρίς να της ρίξω δεύτερη ματιά - γιατί σίγουρα τότε δε θα έφευγα ποτέ - έφυγα γρήγορα από το δωμάτιο με τον αδερφό μου.

Αφού περάσαμε πρώτα από το δωμάτιό για να αλλάξω, πήγαμε με γοργό βήμα στο γραφείο μου. Μόλις μπήκαμε μέσα όλοι γύρισαν προς το μέρος μας και με το πυ με αντίκριζαν στα μάτια κατεύαζαν το βλέμμα τους. Τους προσπέρασα και κάθησα πίσω από το γραφείο μου. Ήταν όλοι εκεί. Γυναίκες και άντρες που ήταν όλοι τους αξιωματικοί, απ' όλον το κόσμο. Όλοι ήταν θλιμμένοι. Το βλέμμα μου σταμάτησε στον πιο αδύναμο - κατά την γνώμη των άλλων.

"Ζουνώ. Μπορώ να μάθω τι έχει γίνει;" τον ρώτησα ήρεμα, μη θέλοντας να τον τρομάξω. Αφού πέρασαν ένα δυο λεπτά, απευθύνθηκα σε άλλο πρόσωπο. "Τερέζια. Θα μου πεις τι έγινε;"

"Όχι." μου απάντησε αδύναμα.

"Ωραία." είπα τελικά και σηκώθηκα. "Αφού κανένας δε μιλάει, πάει να πει ότι δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα." είπα καθώς πήγαινα προς την πόρτα.

"Γεννήθηκε." είπε ο Έμετ και για μια στιγμή τον κοίταξα μπερδεμένος... μόνο που την επόμενη στιγμή κατάλαβα και έφυγα τρέχοντας για να την βρω, ενώ με ακολουθούσαν όλοι τους. Έξω από το δωμάτιό της ήταν η Άλις που την ικέτευε να ανοίξει.

"Έντουαρντ, ήρθε η Λία και άρχισε να της φωνάζει. Όταν βγήκα έξω με την Λία, η Μπέλλα κλείδωσε την πόρτα." είπε η Άλις ταραγμένη.

Δίνοντας μια δυνατή κλοτσιά έσπασα την πόρτα και τότε την είδα να στέκεται στην άκρη του παραθύρου και ξαφνικά να βουτάει στο κενό. Εκείνη τη στιγμή χτυπούσε το ρολόι. Η ώρα ήταν 00:00.

Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.
Antonio Gramsi (Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης) 1891–1937

Κεφάλαιο 11ο "Επαναφορά"

Πάβελ Κάλλεν

Που βρίσκομαι; Τι είναι εδώ; Πρέπει να θυμυθώ, ναι πρέπει να θυμηθώ! Α, ναι! Έπεφτα...αλλά γιατί. Με κυνηγούσαν; Ίσως... Και τώρα που βρίσκομαι; Ποιος είναι αυτός; Τον έχω ξανά δει αλλά... "Ποιος είσαι;" γιατί με κοιτάζει έτσι; Τι είναι όλα αυτά τα καλώδια και τα σωληνάκια; Μήπως είμαι σε νοσοκομείο; Όχι, δε μοιάζει με νοσοκομείο. Τότε πού είμαι;

"Δε με θυμάσαι;" μα γιατί με ρωτάει τα αυτονόητα; Μα τι κάνει εκεί; "Όνειρα γλυκά..." Όχι! Περίμενε. Πώς με είπες, πες μου ξανά δεν άκουσα. Πες μου...!

Κεφάλαιο 12ο "Μασσαλιώτιδα"

Ιζαμπέλλα Σουάν/ Έντουαρντ Κάλλεν/ Ρόμπερτ Μέισεν 00:01 20/7/2852

"Πες μου...!" φώναζα ξανά και ξανά. Μου είχαν κάνει ήδη τρείς ηρεμιστηκές ενέσει, αλλά δεν μπορούσαν να με ηρεμίσουν. Έξι νοσοκόμοι και ένας γιατρός προσπαθούσαν να με κρατήσουν ξαπλωμένη. Τίποτα δε μπορούσε να με κρατήσει, ούτε καν ο πόνος που ένιωθα σε όλο μου το σώμα. Και αυτή η φράση; Αυτό το "Πες μου!" , τι σήμαινε; Και γιατί αυτή η φωνή το επαναλάμβανε συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου;

Ξαφνικά όλα έσβησαν και το μόνο που έβλεπα ήταν ένα βιβλίο. Είχε μπορντό σκληρό εξώφυλλο και ο τίτλος του ήταν χρυσός, ο οποίος τίτλος διέκοπτε τρεις κάθετες λουρίδες χρυσού. Κάτω δεξιά υπήρχε ένα μεγάλο οικόσημο. Ένα γαλλικό τραγούδι άρχισε να παίζει...Ένα αντρικό πρόσωπο εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν ένας γιατρός...όχι!

"Μασσαλιώτιδα"


Allons enfants de la Patrie
Le jour de gloire est arrivé
Contre nous de la tyrannie
L'étendard sanglant est levé
Entendez vous dans les campagnes
Mugir ces féroces soldats
Ils viennent jusque dans vos bras,
égorger vos fils, vos compagnes


Aux armes citoyens!
Formez vos bataillons!
Marchons, marchons,
Qu'un sang impur abreuve nos sillons.


Amour sacré de la Patrie
Conduis, soutiens nos bras vengeurs!
Liberté, Liberté chérie!
Combats avec tes défenseurs.
Sous nos drapeaux, que la victoire
Accoure à tes mâles accents,
Que tes ennemis expirant
Voient ton triomphe et notre gloire!


Aux armes citoyens! Formez vos bataillons!
Marchons, marchons,
Qu'un sang impur abreuve nos sillons.

Κεφάλαιο 13ο "Κώμμα"

Έντουαρντ/ Ιζαμπέλλα/ Ρόμπερτ

Που είμαι; Γιατί είμαι εδώ; Σε ποιον ανήκε εκείνη η φωνή; Τι ήθελε από 'μένα; Και εκείνο το βιβλίο; Γιατί ήξερα αυτό το τραγούδι; Και τώρα γιατί δε το θυμάμαι; Γιατί δε θυμάμαι τίποτα...
Εκείνο το τραγούδι όμως...

Κεφάλαιο 14ο "Χωρίς εκείνη"

Έντουαρντ Κάλλεν

Είχαν περάσει τρεις μέρες από εκείνη την περίεργη νύχτα. Όλα είχαν αλλάξει. Πρώτον, με το που άνοιξα τα μάτια μου, όλοι με κοίταξαν με φρίκη, ενώ η επόμενη κίνησή τους ήταν να με σκοτώσουν. Αφού τελικά κατάφερα να τους ξεφύγω - και από όσους με έβλεπαν στο δρόμο και μου επιτήθενταν - βρήκα έναν καθρέφτη και ανακάλυψα το λόγο της αντίδρασής τους. Τα μάτια μου. Από σμαραγδένια είχαν γίνει ένα φωσφοριζέ μπλε. Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή, δεν ήταν τα μάτια μου, αλλά το μικρό ζαφείρι που έλαμπε. Σήκωσα τα δάχτυλά μου και ίσα-ίσα το ακούμπησα, ενώ αυτό έγινε σκόνη και έπεσε κάτω. Μια κραυγή ακούστηκε και η καρδιά μου ράγισε. Μάζεψα τα απομεινάρια του μικρού ζαφειριού και έφυγα τρέχοντας απο 'κει πριν με δεικανείς.

Δεύτερον, έμαθα πως η Ιζαμπέλλα μου πέθανε. Μαζί της πέθανα και εγώ. Η ταφή της θα γινόταν στη Ρωσσία.

Τρίτον, ο Ρόμπερτ ήταν ζωντανός. Βρισκόταν υπο παρακολούθηση στο αρχηγείο. Τελικά πρέπει να το είχαμε στο αίμα μας. Δεν πεθαίναμε με τίποτα.

Θάνατος. Πόσο αναγκαίος μου είναι αυτή τη στιγμή; Πόσο τον θέλω; Αν πεθάνω όμως, αν βρω την λύτρωσή μου, δε θα βασανιστώ δίκαια όπως έπρεπε για το θάνατό της...για την αυτοκτωνία της...για μια αυτοκτωνία που ο μόνος υπαίτιος ήμουν εγώ. Ενώ ήθελα να την κρατήσω, το μόνο που κατάφερα ήταν να την σκοτώσω. Να σκοτώσω τον μόνο άνθρωπο που αγάπησα ποτέ μου....

Δε τη θέλω άλλο αυτή τη ζωή, μια ζωή χωρίς εκείνη...





Αυτό ήταν το χρώμα στα μάτια του Έντουαρντ.

Κεφάλαιο 15ο "Το τελευταίο αντίο"

Το παρακάτω κείμενο είναι έκτακτο δελτίο είδήσεων.

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ

"Νεκρός βρέθηκε στις 00:00 της 22/7/2852 ο Έντουαρντ Κάλλεν. Όπως φαίνεται ο πιο δυνατός και ισχυρός φύλακάς μας, αυτοκτώνησε. Τα αίτια της πράξης του αυτής δεν έχουν δημοσιοποιηθεί, αν και από έγκυρη πηγή, λέγεται πως δεν άντεξε τον χαμό μιας Γαλαζοαίματης, με την οποία είχε ερωτηκές περιπτύξεις. Μάλιστα, και η ίδια πέθανε με τον ίδιο τρόπο. Αυτοκτώνησε. Η κηδεία του θα γίνει στο Σικάγο.
Σήμερα ο λαός των θνητών θρηνεί το θάνατο του σωτήρα και ήρωά μας ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΑΛΛΕΝ."

Κεφάλαιο 16ο "Νέα αρχή"

Ιζαμπέλλα Σουάν 8 μήνες μετά

"Σε λένε Λάιλα Σμιθ. Αυτός είναι ο άντρας σου. Τον λένε Αντρέι Σμιθ και αυτή η μικρή είναι κόρη σας."

"Πώς την λένε;"

"Όρλα. Και τώρα με συγχωρήτε, αλλά έχω κάτι δουλειές. Χαιρόμαστε που είσαι ξανά κοντά μας Λάιλα." μου είπε τυπικά και έφυγε.

"Πανέμορφη, έτσι;" δεν του απάντησα και συνέχισε. "Μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Μόνο εγώ σου λέω την αλήθεια. Σ' αγαπάω Ιζαμπέλλα μου."

"Ποια είναι η Ιζαμπέλλα;" ρώτησα τον Αντρέι, που τόση ώρα καθόταν στην καρέκλα δίπλα μου και κρατούσε στην αγκαλιά του τη μικρή Όρλα.

"Θα σου πει πως δε ξέρει. Ψέματα. Ξέρεις πως πρέπει και μπορείς να με εμπιστευτείς."
"Δε ξέρω." είπε ήρεμα. Ή έλεγε την αλήθεια ή ήταν καλός ψεύτης. Αλλά δεν έπρεπε να επηρεάζομαι. "Λοιπόν, καλύτερα να φεύγουμε σιγά-σιγά, να σε αφήσουμε να ξεκουραστείς." είπε καθώς σηκωνόταν κρατώντας την Όρλα στην αγκαλιά του.

"Αντρέι, μήππως γίνεται να μείνει μαζί μου η Όρλα; Μόνο για απόψε. Σε παρακαλώ." του είπα ικετευτηκά.

"Εντάξει." είπε μετά από λίγα λεπτά. Την ακούμπησε στην αγκαλιά μου και αφήνοντας την τσάντα με τα πράγματά της στην καρέκλα που καθόταν πριν. "Αν χρειαστείς κάτι ειδοποίησέ με." μου είπε και έφυγε.

"Είναι όμορφη." είπα σιγά-σιγά.

"Είναι τόσο μικρή. Μακάρι να μπορούσες να την κρατήσεις λίγο ακόμα. Είσαστε μόνες... και απροστάτευτες...και αδύναμες και... μακάρι να μπορούσα να είμαι μαζί σας..."
"Είσαι μαζί μας." του είπα βυθίζοντας την ματιά μου μέσα στη κενή δικιά του.

"Θυμάσαι;" ρώτησε σαστημένος, αλλά γεμάτος ελπίδα.

"Όχι." είπα και κοίταξα την κόρη μου. "Αλλά έχω αισθήματα." ομολόγησα.

"Αν με βρεις... αν βρεις το σώμα μου, τότε ίσως να ενωθώ μαζί του και να είμαστε ξανά μαζί." Έριξε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο. "Δε με έχεις συγχωρέσει, έτσι;"
"Μείνε μαζί μας απόψε. Μην μ' αφήσεις." τον ικέτεψα.

"Όσο με χρειάζεσαι θα είμαι εδώ." μου είπε απαλά. Άπλωσε το χέρι του για να με ακουμπήσει, αλλά το μετάνιωσε. "Καληνύχτα Ιζαμπέλλα μου... και Όρλα μου."

"Καληνύχτα Έντουαρντ."

"Θυμάσαι." είπε αλλά ήδη είχα βυθιστεί σε έναν γαλήνιο ύπνο.

Κεφάλαιο 17ο "Η εξαφάνιση"

Ιζαμπέλλα Σουάν

"Ξύπνα!" μου φώναξε. Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και έσφυξα στην αγκαλιάμου την Όρλα.

"Τι συμβαίνει αγάπη μου;" με ρώτησε ανήσυχα.

"Που είναι η ΄Ορλα;" ρώτησα όταν αντιλήφθηκα ότι η αγκαλιά μου είναι κενή. Αμέσως πετάχτηκα πάνω, ενώ με απελευθέρωνα από τα μηχανήματα.

"Ηρέμισε." μου είπε αναποφάσιστος.

"Που είναι το μωρό μου; Που είναι η κόρη μας Έντουαρντ;" είπα και ένας λυγμός με έπνιξε, ενώ γλυστρούσα στον τοίχο.

"Θυμάσαι. Ποτέ δε σου είπα το όνομά μου. Άρα θυμάσαι." μου είπε και κάθησε μπροστά μου.

"Δε θα σε ξεχάσω ποτέ." Με κοίταξε για μερικά ατελείωτα λεπτά. Τελικά αποφάσισε να μου μιλήσει.

"Την πήρε ένα ξωτικό. Της άλλαξε το όνομα και την κρατάει ασφαλή κοντά στο σώμα μου. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις την κόρη μας, κάτι απίθανο. Οπότε, το καλύτερο είναι να βρεις που έχουν το σώμα μου."
"Γιατί με μισείς; Σου έχω κάνει κάτι;" του είπα απηυδησμένη.

"Μακάρι να μπορούσα να σου πω περισσότερα. Πρέπει να τη βρεις. Θα είμαι συνέχεια μαζί σου. Δε θα σε αφήσω στιγμή μόνη. Το υπόσχομαι -"

"Όπως μου υποσχέθηκες ότι δε θα με αφήσεις ποτέ απροστάτευτη;! Όπως μου υποσχέθηκες ότι θα γυρίσεις;! Ε;! Απάντησέ μου που να πάρει;! Πες μου...!" Από τα ουρλιαχτά μου μπήκαν μέσα πέντε μαυροντυμένοι άντρες και δύο νοσοκόμες. Τα μάτια μου έβλεπαν θολά και μετά από λίγο κενό...

Κεφάλαιο 18ο "Λίγα λεπτά"

Πάβελ Κάλλεν

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα καμιά δεκαριά μαυροντυμένους άντρες και γυναίκες. "Που είμαι;" ρώτησα βραχνά.

"Στο νοσοκομείο γλυκέ μου. Μην ανυσηχείς, όλα τελείωσαν και τώρα είσαι ασφαλής." μου απάντησε μια κυρία που ψευτόκλαιγε.

"Ποια είσαι εσύ;"

"Η μαμά σου." Η μαμά μου; Και εγώ γιατί δε τη θυμάμαι;

"Πάσα...Πάβελ Βολτούρι." Πάσα...Πάβελ Βολτούρι...;

"Και αυτοί;"

"Η οικογένειά μας."

Στο δωμάτιο μπήκε ένας άγγελος. Έκλαιγε. Δεν έπρεπε να κλαίει. Κάθε δάκρυ ήταν μαχαίρι στην καρδιά μου. Με κοίταζε με πόνο, αποζητούσε την προστασία μου κι εγώ ήμουν τόσο αδύναμος. "Εσύ...ποια είσαι;" τη ρώτησα προσπαθόντας να ανασηκωθώ. Όλο μου το σώμα με πονούσε. Το βλέμμα της δεν έφυγε στιγμή από πάνω μου.

"Δε τη θυμάσαι αγόρι μου; Αυτή είναι που σε έφερε σε αυτή την κατάσταση." είπε όλο κακία η "μαμά" μου.

"Σε ποια κατάσταση δηλαδή;"

"Ήσουν σε κώμμα πολύ καιρό αγόρι μου."

"Τι μου έκανε;"

"Σε έκανε να τη λυπηθείς και να τη πάρεις υπο την προστασία σου. Μετά σε χτύπησε με το αυτοκίνητο και έβαλε να σε απαγάγουν και να σε κρατάνε σε καταστολή." είπε όλο αηδία.

"Αφήστε μας μόνους.¨είπα αυθόρμητα.

"Μα γιε μου-"

"Μίλησα." είπα σκληρά χωρίς να δέχομαι αντίρυση. Αφού μουρμούρησαν λίγο, βγήκαν έξω ρίχνοντας δολοφονικά βλέμματα στο κορίτσι. "Πλησίασε." της είπα απαλά μόλις έκλεισε η πόρτα και μείναμε μόνοι μας. Έκανε μερικά βήματα και στάθηκε στην άκρη του κρεβατιού, έχοντας τα μάτια της χαμηλομένα. Το σώμα της έτρεμε από τους λυγμούς και το πρόσωπό της ήταν γεμάτο δάκρυα. "Έλα πιο κοντά." της ζήτησα και πλησίασε ελάχιστα. Μη αντέχοντας άλλο αυτό το βασανιστήριο, πετάχτηκα πάνω αγνοόντας τον πόνο και την άρπαξα σφύγγοντάς την στην αγκαλιά μου. "Μη σε παρακαλώ, μη κλαίς. Αν είναι αλήθεια αυτά που είπε εκείνη η γυναίκα, σε συγχωρώ. Δε με νοιάζει τι έγινε. Μόνο μην κλαίς σε παρακαλώ." την ικέτεψα. Πήρε μερικές ανάσες προσπαθόντας να ηρεμίσει. Με κοίταξε στα μάτια και όλα θόλωσαν. Με έσφιξε στην τρυφερή αγκαλιά της τη στιγμή που πήγα να πέσω.

"Я люблю тебя Πάσα..." μου είπε φιλώντας μου το πρόσωπο και σφύγγοντάς με ακόμα πιο πολύ πάνω της.

"Πώς σε λένε;"

"Αλεξάνδρα. Αλεξάνδρα Μέισεν."είπε βραχνά. Και τότε μου είρθε η εικόνα του Έντουαρντ και της Ιζαμπέλλας, από τα όνειρα και κατάλαβα πως έπρεπε να πράξω όπως και εκείνος.

"Φώναξε τους όλους γρήγορα." της ζήτησα και λετρεξε να με υπακούσει. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν μαζευτεί ξανά όλοι. "Από δω και πέρα, η Αλεξάνδρα θα γίνε μί Κάλλεν και δε δέχομαι αντιρήσεις. Το παραμικρό να πάθει να είστε σίγουροι πως θα σας κάνω κομμάτια. Ελπίζω να έγινα κατανοητός. Και τώρα αφήστε μας πάλι μόνους μας -"

"Κάλλεν; Μα τι είναι αυτά που λες Πάβελ; Εσύ είσαι ένας Βολτούρι." μου είπε ένα ξανθό κορίτσι που στεκόταν δίπλα μου.

"Όπως είπα, αφήστε μας μόνους." είπα επιβλητικά και όλοι με υπάκουσαν ενώ αντάλλαζαν συνωμοτικά βλέματα. Αφού έφυγαν όλοι, άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος της και εκείνη αμέσως έτρεξε να κάτσει δίπλα μου. "Ποια ήταν η σχέση μας πριν γίνουν όλα αυτά;"

"Αγαπιόμασταν."

"Δε θυμάμαι τίποτα απολύτως, συγνώμη." όλα άρχισαν να θολώνουν.

" Δε θυμάσαι γιατί γίνονται όλα αυτά;" με ρώτησε με νόημα.

"Τι...τι πρέπει να θυμηθώ;" τη ρώτησα μπερδεμένος.

"Το παρελθόν. Πρέπει να δεις τι έγινε, τι απέγινε η πραγματική σου μητέρα."

"Πώς;" σιγά-σιγά έχανα τις αισθήσεις μου.

"Δε ξέρω αγαπημένε μου, αλλά πρέπει γρήγορα, αλλιώς θα σε χάσω για πάντα."
Σκοτάδι...

Πρόλογος

Ρόμπερτ Μέισεν





Έρωτες, πάθοι, ψέματα και ένα σωρό μυστικά, κράτησαν μακριά δυο ερωτευμένους. Τελικά όμως τα κατάφεραν και τώρα οι ψυχές τους είναι μαζί. Ολοι ήταν ευχαριστημένοι...εκτός από τον Ρόμπερτ. Έζησε μια ζωή που δεν του ανήκε. Αγάπησε μια γυναίκα που δεν τον αγάπησε ποτέ και τώρα ζει με το πνεύμα της να τον βασανίζει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια και στη γη έχι έρθει η ειρήνη. Στις καρδιές όλων επικρατή η γαλήνη...σε όλων εκτός του Ρόμπερτ. Τώρα η μοίρα του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Άραγε θα βρει τη γαλήνη;