Η Συμφωνία

Η Αρχή

«Θέλω να μου πεις ένα λόγο για να σε αφήσω» είπε η Κοινωνία στον Αλέξανδρο. Ήταν τόσο απελπισμένος, τόσο καταβεβλημένος από όλα όσα είχε υποστεί από την Κοινωνία αλλά συνέχιζε να αγωνίζεται προσπαθώντας να ελευθερωθεί από τα δεσμά της. Προσπαθώντας να ξεχωρίσει από το σύνολο. Η Κοινωνία προσπαθούσε να τον κάνει ένα κοινό άνθρωπο χωρίς όνειρα και ελπίδα για το μέλλον. Εκείνος όμως συνέχιζε να αγωνίζεται ενάντια στους θεσμούς της. Εκείνη δεν το έβαζε κάτω.
Ο Αλέξανδρος αναπολούσε όλα τα καλά που είχε κάποτε η Κοινωνία. Κάποτε που δέχονταν το διαφορετικό και το υποστήριζε κι όλας. Κάποτε που κανείς δεν φοβόταν να κυκλοφορήσει έξω όπως ήθελε και να εκφράσει την γνώμη του. Εκεί που δέχονταν τους αδύναμους και μέσω των ανθρώπων να τους έκανε δυνατότερους.
Από τότε όμως που η Κοινωνία άρχισε να αποτελείται από ίδια αντίγραφα, από τότε που άρχισαν να μπαίνουν «σκουπίδια» στην Κοινωνία αυτή άλλαξε. Δεν εκτιμούσε την διαφορετικότητα, γιατί ήξερε ότι, ότι διαφορετικό υπήρχε μέσα θα μπορούσε να την αλλάξει σε κάτι καλύτερο. Δεν ήθελε αυτήν την αλλαγή προς το καλύτερο όμως γιατί έβλεπε ότι έτσι μπορεί να βοηθάει τους Μεγάλους να ελέγχουν τις μάζες κάτι που είναι αναγκαίο για τον υπερπληθυσμό που υπήρχε σε όλες τις χώρες και ηπείρους του πλανήτη.
Μέσα σε υπόγεια και απομονωμένες αποθήκες η Κοινωνία βασάνιζε τα τελευταία παιδιά που κατάφερναν να ζουν διαφορετικά. Να έχουν δικά τους όνειρα και δικές τους προτιμήσεις. Να έχουν κάπου να πιστεύουν και να ελπίζουν. Το ίδιο συμβαίνει με τον Αλέξη. Τον βρήκε και τώρα προσπαθεί να τον εντάξει σε αυτήν με την βία.
«Δεν θα σε αφήσω να με αλλάξεις, να με κάνεις πιόνι σου. Πιόνι των Μεγάλων που ευθύνονται για ότι έχουν πάθει οι τελευταίοι Ελπιδοφόροι στην γη» είπε με περηφάνια ο Αλέξανδρος κοιτάζοντας την Κοινωνία στα μάτια. Τα ζεστά πράσινα μάτια του προσπαθούσαν να τρυπήσουν τα κρύα μαύρα μάτια της. Ήξερε ότι δεν τον έβλεπε, οι Μεγάλοι είχανε κάνει καλή δουλειά. Είχαν τυφλώσει την Κοινωνία και έτσι δεν την άφηναν να δει την ελπίδα στα μάτια του κάθε Ελπιδοφόρου.
Ελπιδοφόροι είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν κατατροπωθεί από την Κοινωνία και συνεχίζουν να πιστεύουν στο όνειρο και στην ελπίδα. Στην ελπίδα ότι όλα θα φτιάξουν και στο όνειρο ότι όλοι θα ζούνε κάποια μέρα ήσυχοι χωρίς να φοβούνται για την ζωή τους το κάθε λεπτό χωρίς να έχουν τους Μεγάλους να τους καθοδηγούν.
«Θα κάνουμε μια συμφωνία» είπε η κοινωνία πλησιάζοντας τον Αλέξανδρο. Είχε έρθει τόσο κοντά του που μπορούσε να νοιώσει τα κύματα απέχθειας που εξέπεμπε.
«Δεν κάνω συμφωνίες με εσένα» είπε και προσπάθησε να λυθεί άλλη μια φορά αλλά είδε ότι τα δεσμά ήταν πολύ γερά.
«Περίμενε δεν είπα ακόμα τι μπορώ να σου προσφέρω» είπε και ένα παμπόνηρο γελάκι έφυγε από τα χείλη της.
«Το μόνο που θα μπορούσες να μου προσφέρεις σκύλα τώρα είναι ένα λεπτό ελευθερίας» είπε σχεδόν γαυγίζοντας από το θράσος που είχε. Πως μπορούσε να νομίσει ότι θα συμφωνούσε σε ότι και αν έλεγε η Κοινωνία; Μετά από τα όσα έκανε σε όλο τον κόσμο και στον ίδιο της τον εαυτό;
Παρόλα αυτά η Κοινωνία πλησίασε ακόμα ποιο πολύ αλλά αυτήν την φορά κατευθύνθηκε προς το αυτί του Αλέξανδρου.
«Χα.. λοιπόν άκου…θα σε αφήσω ελεύθερο όπως ζήτησες αλλά όχι για ένα λεπτό.. θα σου δώσω ελευθερία εφ’ όσον θα είσαι πίσω σε 2 μήνες έχοντάς μαζί σου όλους τους ελπιδοφόρους που μπορείς να βρεις… θα μου τους δώσεις και εγώ θα σου αφήσω περιθώρια τριών ημερών να κρυφτείς. Και μετά θα ξεκινήσει ένα πολύ ωραίο παιχνίδι κρυφτού…» είπε και απομακρύνθηκε.
Ο Αλέξανδρος δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο αποτραβήχτηκε και παραλίγο να πέσει στο κενό. Δεν μπορούσε καν να στριγκλίσει. Δεν πίστευε ότι η Κοινωνία νόμιζε ότι ο ίδιος θα πρόδιδε ποτέ τα «αδέρφια» του.
Προσπάθησε να πει κάτι αλλά δεν μπορούσε. Είχε μείνει άναυδος από την ερώτηση.
Αν όμως η συμφωνία μπορούσε να ωφελήσει όλους τους Ελπιδοφόρους; Αν μπορούσε να τους βρει και τελικά να μπορούσε να κάνει το ακατόρθωτο; Αν δηλαδή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο μέσα σε αυτό το διάστημα των δύο μηνών και να επικρατούσε γαλήνη. Και πέρα από τον κόσμο δεν θα μπορούσε να πει όχι σε δύο ολόκληρους μήνες ελευθερίας χωρίς να νοιώθει κυνηγημένος. Επίσης αν δεν έβρισκε τους υπόλοιπους Ελπιδοφόρους θα μπορούσε να δώσει τέλος στην ζωή του από το να περιμένει ένα τέλος από την Κοινωνία που θα ήταν ποιο βάναυσο.
«Λοιπόν σκεφτικό σε βλέπω. Τι λες; Είναι πολλά αυτά που μπορώ να σου προσφέρω.» είπε η Κοινωνία εμφανώς ευχαριστημένη από την έκφραση του Αλέξανδρου.
Το σκέφτηκε για άλλο ένα λεπτό και έπειτα την κοίταξε βαθιά στα μάτια ξέροντας ότι εκείνη δεν μπορούσε να το καταλάβει.
«Σύμφωνοι» και σιγά, σιγά ένοιωθε τα δεσμά να χάνονται με μια προειδοποίηση.
«Δύο Μήνες».

________________
σχολια εδω