Μια μικρη ιστορια - Starlight

Μια μικρη ιστορια - Starlight

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο : ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ


Πάντα ήμουν συγκροτημένο κορίτσι ,με
τρόπους και από μια αρκετά καλή οικογένεια για εκείνη την εποχή. Οι
γονείς μου με είχαν για χρονιά εσώκλειστη σε ένα σχολείο θήλεων
προσπαθώντας να με κρατήσουν μακριά από τις κακές παρέες και από τους
λάθος ανθρώπους .Εδώ που τα λεμέ δεν είχαν και άδικο .Εγώ πάλι
αντιδρούσα σαν μια τυπική έφηβη για αυτή τους την απαγόρευση μα γρήγορα
συνήθισα και σταμάτησα φέρνω αντιρρήσεις για το θέμα αυτό .

Όταν
τελείωσα επιτελούς το σχολείο και ήμουν ελεύθερη να κάνω ότι ήθελα
επέλεξα να νοικιάσω –με τα χρήματα των γονιών μου για αρχή- ένα μεγάλο,
ευρύχωρο διαμέρισμα που ελάχιστοι άνθρωποι στην ηλικία μου είχαν την
ευκαιρία να αποκτήσουν.

Όλοι στην οικογένεια μου ήταν περήφανοι
για τον δρόμο που είχε πάρει η ζωή μου. Με τις σπουδές μου στα
οικονομικά και τις γνωριμίες του πατερά μου όλοι το θεωρούσαν απίθανο να
μην βρω μια δουλειά της προκοπής και να ευτυχήσω στο τέλος.

Οι
περισσότεροι δεν έπαθαν έκπληξη όταν έγινα δεκτή σε μια μεγάλη εταιρεία
.Κάτι που έγινε λίγο πιο νωρίς από ότι φανταζόμουν ,μα εκείνη την
περίοδο ο γρήγορος ρυθμός δεν με πολυενοιαζε .Το μονό που με ενδιέφερε
ήταν η καριέρα και γενικώς ότι αφορούσε τον τομές της δουλειάς ,μέχρι
την μέρα που γνώρισα τον Εντουαρντ Καλεν .

Εκείνη την ημέρα
ξύπνησαν μέσα μου δεκάδες συναισθήματα που ποτέ δεν είχα ξανααισθανθει
έτσι ήταν αναμενόμενο να απογοητευτώ όταν κατάλαβα πως εκείνος δεν
έτρεφε τα ιδία αισθήματα .Ο πόνος ήταν αφόρητος για μήνες και η καλύτερη
μου φίλη ,Αλις ,και γραμματέας της εταιρείας αυτής της εταιρείας,
άρχισε να ανησυχεί για την υγειά μου. Εγώ τα είχα παραμελήσει για μια
περίοδο όλα ,μαζί και την δουλειά .Έτσι νεύριαζα περισσότερο όταν είχα
τον κύριο Καλεν να μου φωνάζει ξανά και ξανά για την συμπεριφορά μου
αυτή.

Ένα απόγευμα που καθόμουν όπως συνήθως στο σπίτι
διαβάζοντας λογοτεχνικά βιβλία μου ηρθε η πιο τρελη ιδεα που ειχα
σκεφτει ποτε μου. Μια ιδέα που θα μου άλλαζε για πάντα την ζωή.

Η
Αλις δεν διαφωνούσε μιας και ήταν και αυτή μέσα στο κόλπο εναντίον του
Εντουαρντ Καλεν. Αν και τον συμπαθούσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο που
ερωτικός δεν ηταν.Θα έλεγα ότι πλησίαζε περισσότερο στον φιλικό ,αν και
δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ τόσο καλά για να τον συμπαθήσει .Η
συμπεριφορά της πάντως απέναντι του με έκανε να νευριάζω περισσότερο από
πριν η και να τον ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο αν ήταν δυνατό αυτό.

Η
Αλις ήταν επαγγελματίας στο make up και στην επιλογή ρούχων. Σε εκείνα
τα σημεία την χρειαζόμουν και περισσότερο για το σχέδιο μου. Μονό που
δεν πανηγύρισε από την χαρά της όταν της τα είπα όλα αυτά. Χωρίς καμιά
καθυστέρηση άρχισε να με πηγαινοφέρνει στα μαγαζιά της πόλης και να με
πηγαίνει στα body shop της περιοχής για την επιλογή των καλυτέρων υλικών
για το μακιγιάζ μου .Όταν ολοκληρωθήκαν όλες οι προετοιμασίες το μονό
που απόμεινε ήταν το δεύτερο μέρος του σχεδίου .Η παρουσίαση μου μπροστά
στον Εντουαρντ Καλεν .

Έψαχνα την κατάλληλη ευκαιρία για μήνες
ώσπου ενημερώθηκα για το συνέδριο που θα γινόταν στην εταιρεία .Το θέμα
ήταν για άλλη μια φορά βαρετό ,μα ο ρόλος μου εκεί μεγάλος.

Το
πρωί εκείνης της ημέρας η Αλις κανόνισε να με ετοιμάσει. Επί δυο ώρες
έπαιζε με το μακιγιάζ πάνω στο πρόσωπο μου ,ενώ πιο πριν με είχε ντύσει
με ένα εντυπωσιακό κοντό λίγο πιο πάνω από τα γόνατα μαύρο φόρεμα .Το
μικρό σκίσιμο του πάνω από το δεξί μου πόδι αναδείκνυε τα ψηλά ποδιά μου
και η ζώνη έδειχνε με προκλητικό τρόπο το καλλίγραμμο σώμα μου. Τα
ψηλοτάκουνα μαύρα παπούτσια συμπλήρωναν το όλο σύνολο με αρμονία ,ενώ
για άλλη μια φορά η Αλις είχε καταφέρει να κάνει θαύματα στο πρόσωπο μου
.Σχεδόν δεν αναγνώρισα το κορίτσι στον καθρέπτη όταν μου επέτρεψε να δω
τον εαυτό μου. Η γυναικά εκεί δεν είχε καμιά σχέση με την Μπελλα Σουαν
.Το κορίτσι που όλοι ήξεραν .

Η αυτοπεποίθηση μου ήταν τεραστία
όταν έφυγα με την κίτρινη Πορσε της Αλις για την δουλειά .Η έκπληξη όλων
ήταν σχηματισμένη στα πρόσωπα τους .Η Τζεσικα με κοίταζε με το βλοσυρό
,γεμάτο αντιπάθεια βλέμμα της πιο έντονο τώρα από ποτέ καθώς
κατευθυνόμουν με χάρη στο δωμάτιο οπού θα γινόταν η συνέλευση .Η
Αντζελα,μια συνάδελφος με την οποία είχα καλές σχέσεις , μου έριξε ένα
βλέμμα σαν να έλεγε «πάνω τους, Μπελλα» ,ενώ ο Μαικ ,άλλος ένας
συνάδελφος που μου κολλούσε συνεχεία, σφύριξε όταν πέρασα από διπλά του
.Γύρισα και του χαμογέλασα .Φάνηκε πως του κόπηκε η ανάσα για ένα
δευτερόλεπτο μα μετά επανηλθε στην φυσιολογική του κατάσταση .Αυτή ήταν
και η βεβαίωση ότι το σχέδιο μου θα έπιανε σίγουρα .

Ο αέρας γύρω
μου ήταν φορτισμένος με αυτοπεποίθηση ,τόσο ωραία ένιωθα που επιτελούς
θα του έδειχνα τι ήμουν ικανή να κάνω όταν το ήθελα .Ήμουν πεισματάρα
.Πάντα ήμουν πεισματάρα μα τώρα το αποδείκνυα στον εαυτό μου .Όχι ότι
πριν δεν το ήξερα ,βεβαία .

Στάθηκα για δυο λεπτά έξω από την
χοντρή σιδερένια πόρτα που θύμιζε πόρτα φυλακής ,μα μια φωνή από μέσα
ξύπνησε την ονειροπόληση που είχα εκείνο το λεπτό .

«Η δεσποινίς Σουαν φαίνεται πως σήμερα το έχει βάλει σκοπό να μας κάνει όλους να περιμένουμε ,όπως συνηθίζει άλλωστε»

Ξεφύσημα νευριασμένα και άνοιξα την πόρτα αποφασισμένη να μην φανεί ότι κρυφάκουγα .

«Καλημέρα σας» είπα και μπήκα καμαρωτά μέσα .

Ο
Εντουαρντ Καλεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό καθώς εγώ έπαιρνα την θέση
μου διπλά του .Δεν κατάφερε να κρατήσει μια πιο διακριτική έκφραση άθολη
την διάρκεια του μιτινγκ .

«Λοιπόν ,στατιστικά η εταιρεία μας….»
άρχισα χωρίς να χρονοτριβώ την ατελείωτη έκθεση μου που είχα φροντίσει
να την μάθω πριν μήνες απέξω και ανακατωτά .Ακόμη και αν κάποιος είχε
μια απορία από τα μέσα της έκθεσης θα μπορούσα να του απαντήσω με τα
ιδία ακριβώς λόγια που είχα γράψει και στην έκθεση μου .Άμα ξεχνούσα
κάτι θα έριχνα μια ματιά στις σημειώσεις μου .

Ο κύριος Καλεν δεν
έκανε καμιά προσπάθεια να φανεί διακριτικός η τουλάχιστον να κλείσει το
στόμα του .Σκέφτηκα την πιθανότητα τα χείλη μας να ερχόταν σε επαφή ,η
γλωσσά του ….

Εμπόδισα τις σκέψεις να εμφανιστούν στο μυαλό μου
,μα ήταν ήδη πολύ αργά .Ο διάλογος μου όμως συνέχισε ,αν και φοβόμουν
πως ίσως μου ξέφευγε κάποια πρόταση όπως «Φιλά με Εντουαρντ» η «Πάρε με
,Εντουαρντ»
Τι ντροπιαστώ θα ήταν αυτό για μένα .Δεν θα το άντεχα .Το πολύ ,πολύ να γυρνούσα ξανά στο σπίτι του πατερά μου στο Φορκς .

Όταν
το μιτινγκ τελείωσε ,εγώ άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά μου και τους
φακέλους μου για να τους τοποθετήσω στην τσάντα μου .Είχα σχεδόν ξεχάσει
την παρουσία του κυρίου Καλεν και αυτό βοηθούσε εν μέρη το σχέδιο μου .

«Ωραίος
λόγος» είπε ξερά σαν να προσπαθούσε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον
.Έπρεπε σιγα,σιγα να μάθει πως εγώ δεν θα ήμουν τόσο εύκολη όσο και οι
υπόλοιπες .Έπρεπε να τον πείσω πως είμαι διαφορετική .Όχι ,κανένα
τσουλάκι που τριγυρνάει από μέρος σε μέρος φλερτάροντας .Όσο δύσκολο και
αν ήταν αυτό .

«Έκανα πολύ δουλειά για να τον πετύχω» του πέταξα
χωρίς τίποτα να χαρακτηρίζει την φωνή μου .Θα έλεγα πως η φωνή μου είχε
τον τόνο μιας καθημερινής συζήτησης .Τίποτα ξεχωριστό .

«Το ξερώ» παραδέχτηκε νιώθοντας προφανώς άβολα .

Γύρισα
προς το μέρος του κοιτώντας τον κατευθείαν στα ματιά .Αυτό δεν
αποδείχθηκε και πολύ έξυπνο .Ένιωθα ότι εξαπέλυε όλη τη δύναμη των
πρασίνων ματιών του πάνω μου .Σαν να ήμουν εγώ το θήραμα και αυτός ο
κυνηγός .Δεν μου άρεσε αυτό .Εγώ έπρεπε να είμαι ο κυνηγός που επιτελούς
ξύπνησε και βρήκε για κυνήγι.

«Πως;» ρώτησα προσπαθώντας να τον
ζαλίσω με τα ματιά μου. Και τότε χωρίς να το περιμένω το είχα πετύχει
.Είχα πετύχει να τον κάνω να με κοιτάξει στα ματιά για μια φορά από τότε
που με προσέλαβε και να τον ζαλίσω .

Τύλιξα την μαύρη τσάντα
γύρω από τους ωμούς μου και έφυγα καμαρωτά έξω από το γραφείο των
συνελεύσεων με τον ίδιο αέρα αυτοπεποίθησης που είχα και πριν .Μονό που
τώρα ήταν διπλάσια από το κανονικό .Όλα είχαν να κάνουν με αυτόν και το
ήξερα από την αρχή .Η καριέρα μου λόγω της καλής του θέσης, η ζωή μου
και πάλι λόγω της καλής του θέσης ,η αυτοπεποίθηση για έστω και ένα του
βλέμμα και η αγάπη για …Η αγάπη ίσως δεν είχε καν ανταπόκριση εκείνη την
στιγμή .

Το υπολοιπο πρωινο περασε με τον ιδιο καθημερινο,
βαρετο τροπο που περνουσε συνηθως. Ο Μαικ Νιουτον το εσκασε από το
γραφειο του για να σπαταλησει λιγο το χρονο του μαζι μου. Μονο που αυτή
τη φορα μου ειχε ετοιμασει μια άλλη πιο ενδιαφερουσα προταση.

«Θα ερθεις μαζι μου στον χορο που διοργανωνει η εταιρεια μας αυριο;» ρωτησε κοιτοντας με ,με ματια που εκαιγαν .

Δεν
μπορουσα να πω πως ενδιαφερομουν,μα δεχτηκα χωρις να το σκεφτω. Ηθελα
να κανω τον Εντουαρντ Καλεν να δει επιτελους τι εχασε και να αρχισει να
ζηλευει τον Μαικ Νιουτον,οσο έξω και αν επεφτε για τα δικα μου
συναισθηματα απεναντι στον Μαικ.

Ο Μαικ φυσικα δεν το κρατησε
κρυφο από κανεναν. Ολη η εταιρεια το εμαθε αναμεσα σε δευτερολεπτα ότι
εγω και αυτος θα πηγαιναμε μαζι στο χορο. Δεν του κρατησα κακια αφου
αυτό επιδιωκα από την αρχη. Να το μαθει ο Εντουαρντ και να σκασει από
την ζηλια του.

Το σχεδιο μου ειχε ηδη αρχισει να πετυχαινει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο : ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

Ειχε σχεδον σκοτεινιασει όταν αρχισα
να μαζευω τα διασπαρτα εγγραφα που ειχα πανω στο γραφειο μου. Ολη την
ελευθερη ωρα που διεθετα προσπαθησα –οσο γελοιο και αν ακουγοταν αυτό-
να φλερταρω με τον Μαικ σε κοινη θεα. Ο Εντουαρντ Καλεν μας ειδε και
όπως ειχα προβλεψει μας ειχε πλησιασει και με έναν αυστηρο τονο μας ειπε
να γυρισουμε ο καθενας στο γραφειο του. Ο Μαικ υπακουσε το ιδιο και εγω
.Δεν ηθελα να εχω και αλλα πλεξηματα από αυτά που ειχα ηδη μαζι με τον
κυριο Καλεν και γενικα με την εταιρεια και τον τομεα της δουλειας μου.
Θα συνεχιζα να ειμαι τυπικη στην δουλεια μου ,με την μονη εξαιρεση ότι
θα φλερταρα περισσοτερο. Ειχε πλακα να βλεπεις έναν αντρα να λιωνει
μπροστα σου μονο με το βλεμμα σου. Δεν αναγνωριζα τον εαυτο μου πια.

Με
εξεπληξε ευχαριστα όταν ο Εντουαρντ Καλεν με σταματησε πιανοντας με με
θρασος από τον αγκωνα και γυρνωντας με προς το μερος του. Τα ματια του
προδιδαν την αγανακτηση του. Δεν καταλαβα τον λογο, ωσπου ξετριπωσα από
τα ματια του το συναισθημα της ζηλιας.

Χαμογελασα και κοιταξα το χερι του. Τραβηξα με δυναμη το δικο μου αν και απροθυμα.

«Τι ηταν αυτό;» ρωτησε ενοχλημενος με την αντιδραση μου. Η απορηψη φαινοταν ότι δεν ηταν κατι που ειχε συνηθισει.

«Ποιο;» επαιξα την ανηξερη ,αν και γνωριζα ότι μιλουσε για το περιστατικο με τον Μαικ.

«Μην μου παιζεις την χαζη» ,το βλεμμα του εγινε κοροιδευτικο.

Συνεχισα
να κραταω το ιδιο εκπληκτο υφος και να μην μιλαω. Και εκεινος εκανε το
ιδιο. Αυτό δεν με ελευθερωνε από την υποχρεωση να μιλησω.

«Δεν
νομιζω ότι σας ενδιαφερει τι κανω εγω με τον συναδερφο μου» του πεταξα
αγρια και με αυτοπεποιθεση ξαφνικα. «Η αληθεια είναι ότι δεν ειχατε
ενδιαφερθει ποτε πριν»

«Γιατι ποτε πριν δεν ειχε μαθευτει σε ολη την εταιρεια ότι θα πηγαινατε μαζι στον χορο»

Το ειχε μαθει!!! Πανηγυρισα από μεσα μου φροντιζωντας να μην δειξω κανενα συναισθημα χαρας η ενδιαφεροντος προς τα έξω.
Το τελευταιο πραγμα που θα ηθελα ηταν να του δειξω ποσο ευαλωτη ημουν μπροστα του.

«Γιατι ενδιαφερεστε σχετικα με αυτό; Δικαιωμα μου είναι να παω στον χορο με οποιον θελω και οποτε θελω»

Η
μασκα σκληροτητας αντικατεστησε την μεχρι τωρα θυμωμενη του εκφραση. Το
βλεμμα του προδιδε ότι δεν θα δεχοταν την απορηψη αυτή τοσο ευκολα.

«Αυτή είναι μια παρα πολύ καλη ερωτηση ,αλλα δεν είναι και τοσο εξυπνο να μιλατε έτσι στο αφεντικο σας»

Ώστε
θα το πηγαινε μεχρι εκει το θεμα; Δεν φοβηθηκα ουτε στιγμη για την
πιθανη απολυση μου. Δεν με ενδιεφερε κιολας πια. Με έναν αναισθητο και
αχαριστο σαν αυτόν για αφεντικο θα προτιμουσα να ειμαι ανεργη παρα να
χρειαζεται να τον αντιμετωπιζω καθημερινα.

«Απολυστε με τοτε»
ειπα διατηρωντας την ηρεμη μασκα μου πλησιαζοντας το προσωπο μου πιο
κοντα στο δικο του. Από μεσα μου ευχομουν να μην το ειχα πει ποτε συτο
μα θα ηταν αργα.

Κοκαλωσε στην θεση του δινοντας μου την ευκαιρια
να το βαλω στα ποδια με έναν ευπρεπη τροπο. Το σχεδιο μου εφτανε σιγα
,σιγα στο τελος του με την επιτευξη του στοχου μου και δεν ειχε φτασει
ακομη η μεγαλη ημερα του παρτυ. Τοτε θα ηταν που θα τον εφερνα στα ορια
του. Και αυτόν και τον καημενο τον Μαικ, που σιγα σιγα αρχισα να
λυπαμαι. Πως ηταν δυνατον να ειμαι ο κυνηγος και να λυπαμαι το θηραμα
μου;

Όταν εφτασα στο σπιτι μου εκανα ένα γρηγορο ντουζ μεχρι να
τελειωσει ολο το ζεστο νερο. Αν και βρισκομασταν στα τελη της ανοιξης
εκανε κρυο στην Νεα Υορκη, κατι ασηνηθιστο για τα μερη μας.

Αμεσως
μολις στεγνωσα τα μαλλια μου και εβγαλα με ένα μαντηλακι το χαλασμενο
από το νερο make up ,το οποιο και ειχα ξεχασει, πηρα τηλεφωνο την Αλις
για να την ενημερωσω και για να της πω να ξαναπερασει αυριο το πρωι για
να μου φτιαξει το προσωπο και να μου βρει για άλλη μια φορα κατι
εκπληκτικο και ελκυστικο για να φορεσω –δεν καταφερα να παρω καμια
αποφαση της προκοπης με την μια γρηγορη ματια που εριξα-. Αυριο δεν θα
ειχα δουλεια, θα ειχα το μεγαλο χορο. Την μονη μου ευκαιρια να φλερταρω
τον Μαικ και να φτασω τον Εντουαρντ στο σημειο να με παρακαλαει για ένα
φιλι. Ναι, αυτος ηταν ο στοχος ένα φιλι και τα υπολοιπα μετα κανονιζοταν
ευκολα.

Η Αλις ,για άλλη μια φορα , ενθουσιαστηκε με τον
αναμενομενο χορο και με τα νεα μου. Μα περισσοτερο πανηγυρισε όταν την
ενημερωσα ότι χρειαζομουν για άλλη μια φορα την πολυτιμη βοηθεια της.

Αμα
ηθελα τον Εντουαρντ Καλεν θα επρεπε να κανω και καποιες θυσιες. Καποιες
θυσιες που για άλλες γυναικες ,όπως την Αλις , την Τζεσικα και την
Αντζελα ,φαινοταν κατι δεδομενο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο : ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ


Υπεστηκα τεσσερις
ωρες βασανιστηριου από την Αλις μεχρι να αποκτησω το ιδιο και καλυτερο
προσωπο από αυτό που ειχα το προηγουμενο πρωι. Αυτή τη φορα ειχε
φροντισει να φερει περισσοτερα καλυντικα και ακομη περισσοτερα φορεματα
για α διαλεξω. Στο τελος κατεληξαμε σε ένα μωβ κοντο φορεμα. Ηταν απλο
κατά την αποψη της Αλις μα για μενα ηταν τελειο. Το δεσιμο που ειχε πολύ
πιο πανω από την μεση μου τονιζε τις καμπυλες μου –οι οποιες ηταν
σχεδον ανυπαρκτες στην πραγματικοτητα-.

Η Αλις με εβαλε με το
ζορι να δοκιμασω και τα αλλα εξι φορεματα, αλλα στο τελος συμφωνησε πως
όλα τα αλλα ηταν πολύ επισημα για έναν απλο χορο και έτσι μου ξαναεβαλε
το μωβ φορεμα.

Εκτος από όλα αυτά –που φαινοταν ηδη αρκετα για
μενα- εφτιαξε τα μαλλια μου πιανοντας σε μικρες πλεξουδιτσες μερικα
μαλλια που ειχε επιλεξει. Το αποτελεσμα μου αρεσε πολύ σε συνδιασμο με
το φορεμα μου και τα μαυρα ψηλοτακουνα παπουτσια, που φοβομουν ακομη και
να δοκιμασω ποσο μαλλον να χορεψω με αυτα.

Η Αλις ειχε κανονισει
να παω με λιμουζινα στον χορο, μα μετα από ένα μικρο καυγαδακι την
επεισα να μου την ακυρωσει. Δεν ηθελα να τραβηξω ολη την προσοχη εκει
που θα πηγαινα. Ηθελα μονο την προσοχη του Εντουαρντ πανω μου και …του
Μαικ.

Αυτόν σκεφτομουν όταν μπηκα μεσα στην κιτρινη Πορσε της
Αλις, που τωρα ανηκε ολοκληρωτικα σε μενα -γιατι η Αλις μου την ειχε
χαρισει-. Πως θα αντιδρουσε αραγε αμα ηξερε πως τον ειχα χρησιμοποιησει
για να τραβηξω την προσοχη του κυριου Καλεν;

Κατεληξα στο
συμπερασμα ότι τιποτα και κανενας δεν θα ειχε πια νοημα αμα καταφερνα να
βγω με τον Εντουαρντ. Αλλα αυτό δεν εμποδισε τις τυψεις μου. Ενιωθα
τοσο ασχημα ξαφνικα…
Ειχα αρχισει να σκεφτομαι την πιθανοτητα να
γυρισω πισω στο σπιτι μου και να περασω ολο το βραδυ μου εκει. Ο Μαικ
σιγουρα θα γινοταν έξω φρενων σε αυτή τη περιπτωση και ο Εντουαρντ θα
διασκεδαζε με άλλη κοπελα. Τον ειχα ικανο και για κατι τετοιο!

Ο
κατσουφης διευθυντης Εντουαρντ Καλεν δεν ειχε καμια σχεση με αυτόν τον
ανθρωπο όταν εβγαινε έξω. Θυμιζε περισσοτερο έναν καλοσυνατο, ομορφο,
ταλαντουχο ανθρωπο που απλως βγηκε για διασκεδαση.

Αρχισα να τον
φανταζομαι να χορευει μαζι μου. Να στροβιλιζομαστε κατω από τα φωτα των
πολυελεων σε έναν ατελειωτο χορο χωρις επιστροφη. Χαιρομουν που ισως
αυτό δεν ηταν μονο φαντασιωση. Αυτή η σκεψη με εκανε να ανατριχιασω.

Ποσο
απιθανα μου φαινοταν αυτά που ειχαν συμβει τις τελευταιες μερες! Σαν να
ζουσα το δικο μου παραμυθι στην προσωπικη μου κολαση, που σε αυτή τη
περιπτωση ηταν και η ιδια μου η δουλεια. Η δουλεια που ειχα τοσο πολύ
αγαπησει όταν την σπουδαζα πριν κατι χρονια. Τι ειχε αλλαξει τοσο πολύ
από τοτε;

Παρκαρα το αμαξι ακριβως έξω από την εισοδο παρεα με
αλλα δυο υπερπολυτελη αυτοκινητα, ένα ασημι Βολβο και μια κοκκινη BMW
–ειχα την αισθηση ότι τα ειχα ξαναδει και τα δυο- . Μονο αυτοι που ειχαν
τετοια αμαξια τολμουσαν να τα παρακαρουν εδώ, σε κοινη θεα. Αυτοι που
ντρεποταν και δεν ηθελαν να γινει συγκριση αναμεσα σε αυτά τα αυτοκινητα
και τα δικα τους τα παρκαραν στο πισω μερος του κτηριου. Παλια ανηκα
και εγω σε αυτην την κατηγορια, όμως από την στιγμη που η Αλις βαρεθηκε
την Πορσε της και αγορασε καινουργιο αμαξι –μολις πριν λιγες ωρες- μου
την χαρισε αμεσως. Η παλια μου Σεβι δεν ηταν αρκετα καλη για να μπει
εδώ, παρεα με αυτά τα αυτοκινητα. Οποιαδηποτε συγκριση θα ηταν
ντροπιαστικη.

Εδωσα την προσκληση μου στην ρεσεψιονιστ, μια
αγνωστη ξανθια κοπελα που ειχαν προσλαβει μονο για αυτόν τον χορο,
φαινοταν λυπημενη όταν ,μετα από έναν όχι και τοσο προσεχτικο ελενχο,
μου την πηρε και μου ειπε: «Καλα να περασετε» με έναν αδιαθετο τροπο.
Δεν την ρωτησα αφου ουτε καν την γνωριζα, απλα μπηκα μεσα στην εταιρεια
και ακολουθησα τον γνωστο διαδρομο προς την αιθουσα των εκδηλωσεων.

Η
αιθουσα ηταν ευρυχωρη, αν και δεν ειχαμε πολλους καλεσμενους από ότι
γνωριζα. Οι πιο σημαντικοι ανθρωποι που θα παρεβρισκοταν εδώ περα δεν θα
ερχοταν καν για να μου μιλησουν. Τι ρολο επαιζα εγω αλλωστε; Απλο
προσωπικο ημουν.

Ο Μαικ με χαιρετησε από το βαθος, μα εγω δεν
εδωσα σημασια. Εψαξα για εκεινον και τελικα τον βρηκα πιασμενο χερι,χερι
με μια πανεμορφη καλλονη ξανθια. Την Ροζαλι Χειλ. Φορουσε ένα κοκκινο
μακρυ φορεμα που σιγουρα θα κοστιζε περισσοτερο από κάθε άλλο φορεμα εδώ
μεσα. Τα ανοιχτα ξανθα μαλλια της επεφταν σε μικρες μπουκλες πισω στην
πλατη της.

Δεν ηξερα και πολλα για αυτην. Αλλα οι φημες και τα
κουτσομπολια ηταν το κυριο χαρακτηρηστικο της ζωης σε μια μεγαλη
εταιρεια. Ο πατερας της ειχε μια μεγαλη τραπεζα και από ότι ακουγα ηταν
πολύ πλουσιοι. Αυτή ηταν και στη λιστα με τους σημαντικους ανθρωπους που
δεν θα πλησιαζα ποτε. Ο κυκλος της περιοριζοταν μονο στους σημαντικους
τυπους και αυτή την περιοδο ειχε βαλει στο ματι τον Εντουαρντ Καλεν. Τα
ειχε καταφερει καλυτερα σε μενα και σε λιγοτερο χρονο. Τι πιθανοτητες
ειχα εγω μπροστα στην Ροζαλι Χειλ;

Ο Μαικ σταματησε τις σκεψεις μου πριν φτασουν σε ένα σημειο που δεν θα μπορουσα να αντεξω.

«Εισαι πανεμορφη» καμαρωσε ο Μαικ. Το χρωμα των ματιων του ειχε σχεδον ρευστοποιηθει καθως με κοιταζε. Ενιωσα αμεσως αβολα.

«Παω να παρω ποτα» ειπα σε μια απελπισμενη προσπαθεια να ξεφυγω.

«Όχι»
Με επιασε από την μεση σχεδον αγκαλιαζοντας με. Ολοι θα πιστευαν πως
ειμασταν ζευγαρι μετα από αυτην την χειρονομια. «Θα παω εγω»

Με
αφησε εκει και κατευθηνθηκε προς τον μπουφε ψαχνοντας στα γρηγορα κατι
για να πιουμε. Δεν το ειχα προσεξει πιο πριν, μα τα ξανθα μαλλια του
θυμιζαν το ατημελιτο στυλ των χαλκινων μαλλιων του Εντουαρντ, αν και
κανενας δεν μπορουσε να αντιγραψει το στυλ του. Τα γαλανα ματια του με
μια δοση της φαντασιας μου θα μπορουσαν να γινουν πρασινα. Και το
προσωπο του στο τελος να μεταμορφωθει σε έναν Εντουαρντ Καλεν.

Κουνησα
το κεφαλι μου προσπαθωντας να διωξω αυτές τις σκεψεις μακρια. Τις εκανα
μονο σε μια απελπισμενη προσπαθεια να ξεφυγω. Να ξεφυγω από την
πραγματικοτητα. Τι πιθανοτητες ειχα μπροστα στην Ροζαλι Χειλ μα το Θεο;

«Γεια» ακουσα μια αρκετα γνωριμη φωνη από πισω μου.

Γυρισα
και τα ποδια μου παραλιγο να μπλεχτουν μαζι οδηγωντας με κατευθειαν στο
πατωμα. Με επιασε πριν χτυπησω αγκαλιαζοντας με. Απελευθερωθηκα ξεπνοη
από την αγκαλια του. Τα πρασινα ματια του με ζαλιζαν και η προηγουμενη
κοντινη αποσταση δεν μου αρεσε και παρα πολύ. Ενταξει, μου αρεσε παρα
παρα παρα πολύ.

«Γεια σας ,κυριε Καλεν» ειπα τυπικα γυρνωντας
ξανα προς την κατευθυνση οπου βρισκοταν ο Μαικ,ο οποιος και εψαχνε ακομη
για κατι στον μπουφε.

«Λεγε με, Εντουαρντ» ψιθυρησε διπλα από το αυτι μου. Η ζαλαδα εγινε πιο εντονη, καθως αναριγησα. Δεν ειχα τι να πω.

Ο
Μαικ με εσωσε από την δυσκολη θεση που βρισκομουν. Τα ματια του
εξετασαν τον Εντουαρντ με προφανη εχθροτητα και αποστροφη. Αυτό με
εξεπληξε. Ποτε δεν ειχα προσεξει τιποτα άλλο στην σχεση αυτων των δυο
εκτος από την σχεση αφεντικου και υπαλληλου μα εδώ ηταν σιγουρο ότι
υπηρχε και κατι άλλο καποια εχθρα.

«Κυριε Νιουτον» γρυλισε ο Εντουαρντ.

«Κυριε Καλεν» ανταπεδωσε ο Μαικ.

Η
ατμοσφαιρα ηταν πολύ φορτισμενη και αυτό δεν ηταν καλο σημαδι. Εσπαγα
το κεφαλι μου για να βρω κατι καλο και εξυπνο να πω ώστε να φυγω μαζι με
τον Μαικ διακριτικα και ησυχα. Οσο και αν ηθελα να χορεψω με τον
Εντουαρντ η ακομη και να συνεχισω να μιλαω με τον Εντουαρντ. Η συζητηση
αυτή ειχε μελλον. Η σκεψη αυτή ηταν πολύ πονηρη για καποια κοπελα σαν
εμενα.

«Μαικ, παμε να χορεψουμε;» προτεινα αυθορμητα.

Ο
Μαικ χαμογελασε σε μενα και μετα εριξε ένα βλεμμα γεματο απαθεια στον
Εντουαρντ. Τους λυπηθηκα και τους δυο τοτε. Τον Μαικ γιατι τον
χρησιμοποιουσα και τον Εντουαρντ γιατι μολις τον ειχα απορυψει μονο από
αισθηση ευθυνης προς τον Μαικ. Πως γινοταν καποιος να πληγωσει δυο
ανθρωπους σε μια βραδια; Η απαντηση βρισκοταν ακριβως μπροστα μου, αν
και ο ενας δεν ειχε πληγωθει ακομη. Ημουν τοσο εγωιστρια και κακια.

Καθως
φευγαμε τον Μαικ γυρισα και εκλεισα το ματι στον Εντουαρντ. Μου
χαμογελασε με ένα χαμογελο που ηξερα πως το γνωριζα και μαλιστα καλα.
Ενδιαφεροταν!!!

Δεν ανταλαξα αλλα βλεμματα ολο νοημα με τον
Εντουαρντ από την στιγμη που με επιασε ο Μαικ γυρω από την μεση. Ηξερα
ότι επρεπε να συγκεντρωθω στα βηματα και τα ψηλοτακουνα παπουτσια που
μου ειχε φορεσει η Αλις δεν βοηθουσαν. Ο ρυθμος της μουσικης ηταν αργος,
τοσο αργος που αν εκανα ετσω και ένα λαθος ολοι θα το προσεχαν. Ο
εφιαλτης μου εγινε πραγματικοτητα όταν αρχησαμε να χορευουμε με τον
Μαικ. Στροβιλιστηκαμε παρεα με τα υπολοιπα ζευγαρια. Ο Μαικ ηταν καλος
χορευτης, μα θα στοιχηματιζα ότι ο Εντουαρντ ηταν ακομη καλυτερος. Εγω
παλι χορευα …καλα. Δεν το πιστευα ότι χορευα καλα. Χαμογελασα με ένα
χαμογελο που εφτασε εως τα ματια μου. Ημουν περηφανη για τον εαυτο μου.

Ο
χορος μας τελειωσε με μια αυτοκολλητη φιγουρα που ο Μαικ ειχε φροντισει
να κανει οσο το δυνατον πιο αυτοκολλητη γινοταν. Τα ζεστα χειλη του
αγγιξαν στιγμιαια τα δικα μου, μα του πατησα το ποδι με οση δυναμη
διεθετα πριν προλαβει να κανει το φιλι πιο βαθυ.

«Τι στο καλο προσπαθησες να κανεις, Μαικ;» τον ρωτησα εκνευρισμενη.

«Να σε φιλησω; Δεν επιτρεπεται;» ένα χαμογελο σχηματιστηκε στα χειλη του και με ξαναπλησιασε με θρασος.

«Μαικ, δεν θελω» ειπα πιο γλυκα.

Απομακρυνθηκε
μπερδεμενος. Αυτή ηταν ακριβως η κατασταση που ευχομουν να μην
αντιμετωπεισω. Τον Μαικ να καταλαβαινει ότι ηταν μονο ένα πιονι σε μια
πολύ καλη στημμενη απατη. Σε ένα σχεδιο που ειχε σχεδον ολοκληρωθει.

«Μα… Πως; Ολη σου η συμπεριφορα τις τελευταιες ημερες;»

Εκλεισα
τα ματια μου και κουνησα το κεφαλι μου αρνητικα. Όταν τα ξαναανοιξα ο
Μαικ ειχε περιπου πιασει το νοημα ολων αυτων που εγιναν τις τελευταιες
μερες. Αυτό το καταλαβα από την ισια γραμμη που ειχαν σχηματισει τα
χειλη του.

«Ηταν παντα εκεινος…»

Ξεφυσηξε και με κοιταξε
στα ματια λες και περιμενε να του πω εγω τι να κανει. Ηταν πιο καλος από
οσο του ειχα αναγνωρισει. Καθοταν ακομη εδώ παρολο που τον ειχα
υποβαλει μεσα σε ολο αυτό.

«Πως ημουν τοσο ηλιθιος; Μια σαν και
εσενα να θελει εμενα και να αγνοει ολη την ωρα τον Καλεν» ειπε το ονομα
με αποστροφη και εφυγε βιαστικα. Προσπαθησα να τον σταματησω για να τον
παρηγορησω, μα γνωριζα πως η παρηγορια θα εκανε τα πραγματα χειροτερα
από ότι ηταν ηδη.

Το πιο αναισθητο πραγμα το σκεφτηκα εκεινη την
στιγμη. Πριν δυο λεπτα ειχα πληγωσει έναν ανθρωπο και το μονο που
σκεφτομουν τωρα ηταν πως δεν εκανα τον Εντουαρντ να ζηλευει οσο ζηλευα
εγω ολο αυτόν τον καιρο όταν τον εβλεπα με ολες εκεινες τις γυναικες που
ερχοταν για να τον επισκεφτουν στην εταιρεια. Τι αναισθητη και
εγωιστρια που ημουν.

Καθησα σε μια πολυθρονα διπλα από τον
μπουφε. Ηταν μια από εκεινες τις καλες πολυθρονες που τις περισσοτερες
φορες δεν πλησιαζα καθολου, επειδη φοβομουν μηπως και τις λερωσω. Αυτην
την στιγμη δεν ενδιαφερομουν και παρα πολύ για αυτό.

Κοιταξα
τριγυρω τους ανθρωπους που χορευαν, τους ζηλευα ολους. Η Ροζαλι Χειλ
απολαμβανε ένα αργο κομματι χορευοντας με τον Εμετ Καλεν, που μολις
καταλαβα ότι αυτος ηταν και ο αρχικος της στοχος. Η Τζεσικα χορευε παρεα
με τον Μαικ που φαινοταν να ειχε αποκατααστησει την τιμη του και την
καλη του διαθεση και η Τζεσικα το απολαμβανε, επισης. Ολοι οι γνωστοιμου
ηταν ευτυχισμενοι. Ολοι εκτος από εμενα και τον Εντουαρντ ,ο οποιος με
κοιτουσε σαν να εκανε μαθηματικους υπολογισμους μεσα στο μυαλο του. Σαν
να αποφασιζε αν ειχε το δικαιωμα να με πλησιασει.

Του εγνεψα
καταφατικα και κατεβασα το κεφαλι μου ντροπαλα. Ειχα κερδισει. Ποιος να
το πιστευε η Μπελλα Σουαν, το ασημαντο, απλο κοριτσι και ο Εντουαρντ
Καλεν, ο πανεμορφος,ταλαντουχος και νεος διευθυντης.

Σηκωθηκα από
την θεση μου και κατευθηνθηκα προς το μεγαλο μπαλκονι την αιθουσας. Τα
φωτα της Νεας Υορκης με εκαναν να ζαλιστω για ένα λεπτο. Όλα εμοιαζαν με
μινιατουρες, σαν έναν ψευτικο καλα φωτισμενο τοπο οπου ολοι ηταν
ευτυχισμενοι, κατι σαν ένα… παραμυθι. Ναι, ηταν οντως παραμυθι, το δικο
μου προσωπικο παραμυθι. Μια ευχη που ειχε βγει αληθινη. Σηκωσα το κεφαλι
μου και κοιταξα τα αστερια. Ελαμπαν, ακομη και αν ηταν μονο μια
αναμνηση του παρελθοντος. Κατι ασημαντο, μικρο.

«Μπελλα» ακουσα τον ψιθυρο του Εντουαρντ μεσα στο σκοταδι.

Το σκοταδι ηταν παρα πολύ εντονο, μα αυτή την φιγουρα θα την ξεχωριζα από χιλιομετρα μακρια. Ηταν ο Εντουαρντ.

«Ναι» απαντησα κρυβοντας προσεχτικα τον ενθουσιασμο μου. Πως γινοταν να κρυβω ακομη τα συναισθηματα μου;
Δεν αφησα το γεγονος αυτό να με πτοησει. Θα τελειωνα αυτό που ειχα αρχισει.

«Σε
εψαξα παντου. Δεν σε ειδα να φευγεις.» δικαιολογηθηκε και με πλησιασε
με γρηγορα βηματα. «Εχω να σου πω μερικα πραγματα ,Μπελλα. Και σε
παρακαλω ,αμα αυτό που θα πω δεν ισχυει και για σενα να μου το πεις
χωρις να με λυπηθεις»

Να τον λυπηθω; Για τι πραγμα μιλουσε;

«Δεν καταλαβαινω, Εντουαρντ» κλαψουρισα χωρις να ξερω τι άλλο να κανω.

«Λοιπον…»
ειπε παιρνοντας τα χερια του μεσα από τα μαλλια του. «Ξερω ότι ισως
ακουστει υπερβολικο η σαχλο αυτό που θα πω μα είναι αληθεια.»

«Τι είναι αληθεια;» ρωτησα ακομη πιο μπερδεμενη.

«Μα το Θεο ,Μπελλα θα με αφησεις να συνεχισω;» ρωτησε ανχωμενος.

Εκλεισα το στομα μου.

«Ειμαι
ερωτευμενος μαζι σου από την πρωτη μερα που ηρθες στην εταιρεια» ειπε
πολύ γρηγορα .Με δυσκολια ξεχωρισα τις λεξεις. Όταν καταλαβα τι ηθελε να
πει το στομα μου ανοιξε και εμεινα να τον κοιταω ακινητη. Αυτό δεν ηταν
κατι για το οποιο ειχα προετοιμαστει. Να του αρεσα από την αρχη; Έτσι
όπως ημουν; Χωρις καλλυντικα, ακριβα ρουχα και αμαξια;

Με κοιταξε
και η ανχωμενη του εκφραση μετατραπηκε σε μετανιομενη. Φροντισα να βρω
απαντηση γρηγορα πριν αυτος φυγει τρεχοντας μετανιομενος. Όμως δεν
εβρισκα λογια.
Τον πλησιασα και καλυψα την αποσταση μεταξυ μας.
Εκεινος πηρε το προσωπο μου στα χερια του χωρις να διστασει ουτε για ένα
δευτερολεπτο. Χωρις να κοιταξει καπου αλλου εκτος από τα ματια μου.

Εκλεισα
τα ματια μου παραδομενη. Το χερι του αγγιξε το μαγουλο μου, ενώ το άλλο
του χερι περασε πισω από το κεφαλι μου φερνοντας με πιο κοντα του. Τα
ζεστα του χειλη αγγιξαν απαλα τα δικα μου.

Τα δαχτυλα μου
μπλεχτηκαν μεσα στα μαλλια του, σφιγγοντας τον πανω μου. Τα χειλη μου
ανοιξαν και εισεπνευσα το μεθυστικο του αρωμα απαιτοντας περισσοτερα. Η
αναπνοη μου εγινε ακανονιστη και αναστεναξα κατω από τα χειλη του τωρα
πια ικανοποιημενη. Τα χερια μου τυλιχτηκαν γυρω από τον λαιμο του και η
γλωσσα του εισχωρησε μεσα στο στομα μου αναζητωντας την δικη μου.

Τα συναισθηματα ηταν τοσα πολλα και αναμοικτα. Δεν ειχα ξανανιωσει έτσι ποτε μου στο παρελθον.

Το
φιλι διακοπηκε για λιγο. Και οι δυο λαχανιασμενοι κοιτουσαμε ο ενας τον
αλλον στα ματια. Η σιωπη μου αρεσε ,δεν υπηρχε καμια εξηγηση για αυτό
που ζουσαμε, τιποτα που να μπορεσει ποτε να μας χωρησει, τιποτα που να
μπορει να διακοψει αυτό που ζουσαμε.

«Σε δυο λεπτα βγες από την
εταιρια και πηγαινε στο παρκινγκ. Θα σε περιμενω εκει» μου ειπε και
εξαφανιστηκε αφηνοντας με μονη μεσα στο σκοταδι.

«Εντουαρντ»

Γυρισε αυτοματα και με κοιταξε. Τα ματια του ειχαν σκουρηνει από την επιθυμια.

«Σε αγαπω» ειπα χωρις να ντρεπομαι.

Ετρεξε ξανα προς το μερος μου και με ξαναφιλησε ψιθυριζοντας το ονομα μου και ότι με αγαπαει και αυτος.

«Γιατι δεν μου το ειπες νωριτερα αυτό;» απαιτησε να μαθει μετα από λιγα δευτερολεπτα.

«Νομιζα ότι με αντιπαθουσες» ομολογησα μεσα σε ένα ξεσπασμα μου.

«Ποτε δεν εγινε αυτό. Απλα νευριαζα επειδη εσυ δεν με ηθελες»

«Πως σου περασε αυτό από το μυαλο, κυριε Καλεν;» τον μαλωσα περνοντας ένα σκληρο υφος.

«Ποτε δεν μου εδειξες ότι ισχυε το αντιθετο, Μπελλα» ομολογησε βρισκοντας ξανα τα χειλη μου.

Και
τοτε μεσα στο σκοταδι με εκεινον μεσα στην αγκαλια μου ανακαλυψα την
αληθεια .Από την στιγμη που τον ειχα γνωρισει τον ειχα ερωτευτει
κεραυνοβολα, μα αυτος δεν καταλαβε τιποτα. Επειδη εκριβα τα αισθηματα
μου. Επειδη δεν του εδεινα κανενα σημαδι ότι εγω ημουν ερωτευμενη μαζι
μου. Τωρα το καταλαβαινα. Ενιωσα πιο πολύ ενοχη από ότι ημουν ηδη. Τον
ειχα μισησει αδικα. Τον ειχα χαρακτηρισει με ένα σωρο πραγματα τα οποια
δεν ισχυαν και όλα αυτά λογω μιας παρεξηγησης. Εγω ημουν η αναισθητη της
ιστοριας, τελικα. Συνηδιτοποιησα θλιμμενα.

«Παω» ειπε και με αφησε για άλλη μια φορα μεσα στο σκοταδι.

Μετρουσα
τα δευτερολεπτα με αγωνια από μεσα μου. Όταν επιτελους συμπληρωθηκαν
και τα δυο λεπτα βγηκα έξω από την εταιρεια σχεδον τρεχοντας.

Εχασα
έναν χτυπο όταν τον ειδα μπροστα από το πολυτελη του ασημι Βολβο να με
κοιταει. Ετρεξα προς το μερος του και τον αγκαλιασα με δυναμη. Δεν
υπηρχαν λεξεις για να γεμισουμε την στιγμη. Κάθε κενο ηταν ηδη
καλυμμενο.

Μπηκαμε και οι δυο μεσα στο Βολβο του και ξεκινησαμε
για το σπιτι του οπου και ξεκινησαμε το γεματο ετυχια ταξιδι προς την
καινουργια μας ζωη μαζι. Δεν ηξερα πως θα τελειωνε ολο αυτό μα ειχα ένα
πολύ καλο προαισθημα. Ένα προαισθημα που ημουν κιολας σιγουρη ότι δεν θα
με διεψευδε.


ΤΕΛΟΣ