Απ: 2. Νέα Σελήνη

από kate18 Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:03

Ναι εχεις δικιο...
Ο Εντουαρτ θα το μαθενε ειτε του το ελεγε η Ροζαλι ειτε οχι...

από **Kajol** Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:06

Ε δεν θα τον αφηναν να μην ξερει τιποτα σιγουρα θα του το ελεγαν αν παθαινε κατι

από kate18 Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:07

Οποτε και παλι θα πηγαινε στους Βολτουρι

αλλα δεν επαθε και ολα καλα :boing:

από **Kajol** Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:13

Θα αλλαζα λιγο το οτι κανεις απο την οικογενεια τουλαχιστον η Αλις δεν την επερνε καποιο τηλεφωνο η δεν της εστελνε καποιο mail, για να κανει τον πονο της λιγο πιο μαλακο ξεροντας μονο οτι ολοκληρη η οικογενεια ειναι καλα κι ας ηταν μακρια της, εγω αυτο θα ηθελα αν ημουν στη θεση της Μπελλα

από kate18 Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:14

ναι γιατι κανενας δεν επικοινωνουσε μαζι της

ουτε καν η αλις

από **Kajol** Σαβ 04 Σεπ 2010, 13:21

Αυτο ηταν και δευτερο χτυπημα κατω απο την μεση για την Μπελλα. Κριμα... klaps

από DeathView* Σαβ 04 Σεπ 2010, 15:24

τιποτα γιτατι ειναι ωραια ετσι

από **Kajol** Σαβ 04 Σεπ 2010, 20:16

Η αληθεια ειναι πως αν το εγραφα εγω θα το αλλαζα (γιατι οι χαρακτηρες υπεφεραν ορισμενες φορες χωρις λογο, μονο και μονο γι αυτο) και μου αρεσει η πλοκη οπως την εχει η Μεγιερ.

από elinaki Σαβ 04 Σεπ 2010, 20:43

εγω αν αθ αλλαζα κατι θα ηταν τα ρουχα του εντουαρτ , τον εκανα μεγάλο

από Jesy_XX Σαβ 04 Σεπ 2010, 21:47

η προταση γαμου του εντουαρτ και τα γενεθλια της μπελα

από **Kajol** Κυρ 05 Σεπ 2010, 01:47

Εγω θα ελεγα οτι του προσθετουν σοφια... πραγμα που διεχνει την πορεια του στο χρονο.

από Christian Ozera Κυρ 05 Σεπ 2010, 15:05

Θα άλλαζα.. χμμ.. την επιστροφή του Έντουαρντ!

από Jesy_XX Δευ 06 Σεπ 2010, 18:37

εγω συμφωνω με τη βιβακι.

από teamedward96 Τρι 07 Σεπ 2010, 12:06

Λοιπόν εγώ θα έδινα λίγο μεγαλύτερο ρόλο στην Άντζελα και θα άλλαζα λίγο όλο αυτό τον πόνο.Δηλαδή ο Έντουαρτ να είχε πρόθεση αρχικά να πάει στους Βολτούρι αλλά να άλλαζε γνώμη και να αποφάσιζε να πάει στην κηδεία της Μπέλλα.Αυτό να γινόταν όσο η Άλις και η Μπέλλα ήταν στο αεροπλάνο , να το έβλεπε η Άλις και να γύριζαν πίσω και μετά ο Έντουαρτ να τα μάθαινε όλα,όλα κ.τ.λ Αααα και μπορούσε και να προσπαθήσει να ξεσκίσει την Ρόζαλι.....Δεν έχω πρόβλημα : :vampirecheer

από Alis Πεμ 09 Σεπ 2010, 11:18

Όταν πηγαίνει στο σπίτι της και της εξηγεί γιατί έφυγε.

από Alis Πεμ 09 Σεπ 2010, 11:27

Δεν θα έδιωχνα τον Έντουαρτ και έτσι η Μπέλλα δεν θα έμπλεκε με τον Τζέικομπ.Με χάλασε πάρα πολύ που η Συγγραφέας εμποροποίησε τόσο πολύ το 2 βιβλίο.Όταν διάβασα το σημείο που ο Έντουαρτ αποχαιρετά την Μπέλλα και σηκώνεται και φεύγει έτσι απλά με καβάλησαν τα διαόλια μου διαολοέστειλα την Μέγιερ.Πρώτη φορά θυμόνω τόσο πολύ από την τροπή ενός βιβλίου.Για να είμαι ειληκρινής η Νέα Σελήνη δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.Παρ'όλο που το έσωσε κάπως στο τέλος το βιβλίο απογοητεύτηκα πολύ που είδα κάποιον που ξεκίνησε τόσο καλά να ξεπουλάει την δουλειά του απλά και μόνο για να χεστούν στο τάληρο οι εκδοτικοί οίκοι.

από **Rosemarie Hathaway** Πεμ 16 Σεπ 2010, 16:53

Τιποτα! :) Ολα γινονται για καποιο σκοπο...

από **Rosemarie Hathaway** Πεμ 16 Σεπ 2010, 16:56

elinaki έγραψε:εγω αν αθ αλλαζα κατι θα ηταν τα ρουχα του εντουαρτ , τον εκανα μεγάλο

Βασικα συμφωνω σ'αυτο! :|

από teamedward96 Δευ 04 Οκτ 2010, 14:10

Vivaki-Alice Cullen έγραψε:Η αληθεια ειναι πως αν το εγραφα εγω θα το αλλαζα (γιατι οι χαρακτηρες υπεφεραν ορισμενες φορες χωρις λογο, μονο και μονο γι αυτο) και μου αρεσει η πλοκη οπως την εχει η Μεγιερ.

βασικά οι χαρακτήρες της Στέφανι πάντα υποφέρουν (βλ.σώμα,νέα σελήνη) klaps

από **Kajol** Παρ 22 Οκτ 2010, 00:59

Μου αρεσε πολυ επισης που ηταν διπλα της οσο εκεινη συνερχοταν απο το σοκ της επανασυνδεσης και δεν πστευε οτι αυτος ηταν εκει. Δεν ειχε παει για κυνηγι. Διψουσε αλλα εμενε εκει κοντα της.

από **Kajol** Τετ 10 Νοε 2010, 03:00

**Σημείωση: Δεν αφήνω τίποτα κρυφό εδώ, γι' αυτό αν δεν έχετε διαβάσει τη Νέα Σελήνη και δε θέλετε να χαλάσει η έκπληξη, μην το διαβάσετε.**

Η συγγραφή ενός σίκουελ είναι εντελώς διαφορετική εμπειρία από τη συγγραφή μιας ιστορίας. Τουλάχιστον έτσι ήταν για μένα.
Αν έχετε διαβάσει την ιστορία πίσω από το Λυκόφως τότε ξέρετε πως δεν ξεκίνησα να γράψω ένα μυθιστόρημα ή να κάνω καριέρα συγγραφέα. Απλώς κατέγραφα μια ιστορία για τη δική μου προσωπική ψυχαγωγία, αφήνοντας την να αναπτυχθεί όπως ήθελε και να οδηγηθεί όπου πήγαινε. Καμία πίεση, μόνο διασκέδαση.
Το πρώτο σίκουελ του Λυκόφωτος που έγραψα -Forever Dawn- ήταν κάτι παρόμοιο. Δε σχεδίαζα ένα σίκουελ, όπως ακριβώς απ' την αρχή δεν είχα σχεδιάσει να γράψω ένα βιβλίο. Αρχικά, το Λυκόφως, είχε ένα πιο ξεκάθαρο τέλος. Όμως όταν τελείωσε, άρχισα να γράφω επίλογους. Όταν είχα πια γράψει τρεις επίλογους, εκατό σελίδες έκαστος, συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν έτοιμη να σταματήσω να γράφω για την Μπέλλα και τον Έντουαρντ. Ένας από αυτούς τους επίλογους έγινε το Forever Dawn.
(Συχνά με ρωτάνε αν έχω σκοπό να δημοσιοποιήσω ποτέ το Forever Dawn. Η απάντηση είναι όχι. Καταρχήν δεν είναι και πολύ καλό -για να μην πω ότι σε ορισμένα σημεία με κάνει να ντρέπομαι. Ωστόσο, ένα μέρος του θα χρησιμοποιηθεί σαν ένα χαλαρό περίγραμμα του τέταρτου βιβλίου, έτσι ούτε μπορώ να σας πω τι γίνεται σε αυτό.)
Είχα προχωρήσει γύρω στις τριακόσιες σελίδες στο Forever Dawn όταν ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Το Λυκόφως θα εκδιδόταν. Οι άνθρωποι θα διάβαζαν αυτό που έγραφα. Και πιο συγκεκριμένα, νεαροί ενήλικες θα διάβαζαν αυτό που έγραφα. Είχα γράψει χωρίς συγκεκριμένη πρόθεση ένα μυθιστόρημα για νεαρούς ενήλικες. Αρκετά γρήγορα συνειδητοποίησα πως το Forever Dawn δεν ακολουθούσε τους κανόνες του YA*. Επειδή ήμουν τόσο απορροφημένη από την ιστορία, τελείωσα το Forever Dawn έτσι κι αλλιώς, γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα έβγαινε προς τα έξω. Το έδωσα στη μεγάλη μου αδερφή σαν δώρο γενεθλίων. Και μετά ξεκίνησα να δουλεύω στο πραγματικό σίκουελ.

*[Σημ. Πλατύπους: YA (Young Adult) Νεαροί Ενήλικες. Όρος που χρησιμοποιείται για την κατηγοριοποίηση βιβλίων στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Τα βιβλία που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία απευθύνονται πρωτίστως σε εφήβους αλλά είναι κατάλληλα και για ενήλικες.]

Το μέγιστο μη-YA πράγμα που είχα κάνει με το Forever Dawn ήταν το εξής: Είχα βασικά προσπεράσει εξολοκλήρου το υπόλοιπο της σχολικής εμπειρίας της Μπέλλα, και είχα πηδήξει μπροστά σε μια περίοδο της ζωής της με πιο ώριμη θεματολογία. Έτσι, όταν άρχισα να σχεδιάζω τη Νέα Σελήνη, πήγα πίσω στην τελευταία χρονιά της Μπέλλα στο Λύκειο και ρώτησα το μικρό καστ των χαρακτήρων μου: "Τι έγινε;"
Σύντομα μετάνιωσα που ζήτησα να μάθω την ιστορία. Γιατί μου έδωσαν μια ιστορία που δεν περίμενα. Και πιο συγκεκριμένα ο Έντουαρντ μου είπε κάτι που δεν ήθελα να ακούσω.
Εδώ ίσως να είναι ένα καλό σημείο για να πω πως δεν είμαι τρελή (τουλάχιστον απ' ό,τι ξέρω), απλά είμαι συγγραφέας χαρακτήρων. Γράφω τις ιστορίες μου εξαιτίας των χαρακτήρων. Αυτοί είναι το κίνητρο αυτοί είναι και η ανταμοιβή. Η δυσκολία με τους δυνατούς, ξεκάθαρους χαρακτήρες, όμως, είναι πως δεν μπορείς να τους βάλεις να κάνουν κάτι που δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα τους. Πρέπει να είναι αυτοί που είναι, και αυτό συνεπάγεται συχνά όταν είσαι συγγραφέας ότι είναι έξω από το δικό σου έλεγχο.

ΟΧΙ! Δεν ήθελα να φύγει ο Έντουαρντ. Τράβηξα μια κρίση εξίσου βίαιη και δακρύβρεχτη σαν αυτές που διαβάζω στα φόρουμ συζήτησης για τη Νέα Σελήνη. Προσπάθησα να τον μεταπείσω. Του παρουσίασα εναλλακτικές πλοκές. Τον ικέτεψα. Ο Έντουαρντ παρέμεινε αμετακίνητος.
Κάποια μέρα, όταν θα είναι διαθέσιμο το Midnight Sun* (η βερσιόν του Λυκόφωτος από τον Έντουαρντ), νομίζω πως θα καταλάβετε καλύτερα τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι αυτού του παιδιού. Βλέπετε, όπως η Μπέλλα πιστεύει πως δεν είναι αρκετά καλή για τον Έντουαρντ, έτσι και ο Έντουαρντ βλέπει τον εαυτό του σαν ένα τέρας χωρίς ψυχή που καταστρέφει τη ζωή της Μπέλλα και της θέτει και σε κίνδυνο τη μετά θάνατο ζωή. Το περιστατικό με τον Τζάσπερ, δρα σαν καταλύτης, υποχρεώνοντας τον να δράσει. Είναι αποφασισμένος να σώσει την Μπέλλα. Πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος να το κάνει αυτό είναι να βγάλει τους βρικόλακες από τη ζωή της.

Συμπεριφέρεται ανόητα; Σε κάποιο βαθμό, ναι. Όμως δεν μπορεί να δει κανένα άλλο τρόπο να προστατέψει την Μπέλλα. Ο Έντουαρντ έχει να αντιμετωπίσει τη σκέψη πως αν δεν ήταν αρκετά γρήγορος, αν δεν είχε διαβάσει τις σκέψεις του Τζάσπερ στο τσακ, τότε μήπως αυτό -ο θάνατος- θα ήταν προτιμότερος για αυτή παρά μια ζωή μαζί του; Αν πέθαινε στα δεκαοκτώ της και πήγαινε στον παράδεισο, δε θα ήταν αυτό καλύτερο από μια αθάνατη αλλά χωρίς ψυχή και άρα καταδικασμένη υπόσταση; Ο Έντουαρντ πιστεύει πως ναι. Όμως, ξέρει πως δε θα άντεχε ποτέ να τη δει να πεθαίνει. Συνεπώς, καλύτερα να βρίσκεται μακριά της πριν συμβεί κάτι που θα καθιστούσε το να τη δαγκώσει αναγκαιότητα...
Να 'μαι λοιπόν εκεί, με τον Έντουαρντ να φεύγει. Ήταν δύσκολο να πιο αυτό το ποτήρι, αλλά όταν αποδέχτηκα το αναπόφευκτο της υπόθεσης, είχα μια ενδιαφέρουσα ερώτηση στα χέρια μου. (Και οι συγγραφείς ζουν για ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.)
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ... Τι θα γινόταν αν σε εγκατέλειπε η πραγματική αγάπη; Όχι ένα συνηθισμένο σχολικό ειδύλλιο, όχι ένα τυχαίο φλερτ, όχι κάποιος έστω και ελάχιστα αντικαταστάσιμος. Πραγματική αγάπη. Η πραγματική. Το άλλο σου μισό, η αδελφή ψυχή σου. Τι γίνεται αν φύγει αυτός;
Η απάντηση είναι διαφορετική για τον καθένα. Η Ιουλιέτα είχε τη δική της βερσιόν, η Μάριαν Ντάσγουντ τη δική της, η Ιζόλδη και η Κάθριν Έρνσο και η Σκάρλετ Ο' Χάρα και η Ανν Σέρλι όλες είχαν τους δικούς τους τρόπους αντιμετώπισης.
Εγώ έπρεπε να απαντήσω την ερώτηση για την Μπέλλα. Τι κάνει η Μπέλλα Σουάν όταν την εγκαταλείπει η πραγματική αγάπη; Και όχι απλά η πραγματική αγάπη, αλλά ο Έντουαρντ Κάλεν! Καμία από εκείνες τις άλλες ηρωίδες δεν έχασε Έντουαρντ (Ο Ρωμαίος ήταν θερμοκέφαλος, ο Γουίλαμπι ήταν κάθαρμα, ο Τριστάνος είχε προβλήματα αφοσίωσης, ο Χίθκλιφ ήταν η προσωποποίηση του κακού, ο Ρετ είχε τις κακίες του άσε που την απατούσε με πόρνες και ο γλυκός Γκίλμπερτ ήταν περισσότερο Τζέικομπ παρά Έντουαρντ. Οπότε τι γίνεται όταν η Πραγματική Αγάπη με τη μορφή του Έντουαρντ Κάλεν εγκαταλείπει την Μπέλλα;
’φησα την Μπέλλα να απαντήσει η ίδια, ενώ έγραφα για να δω τι θα κάνει. Ήταν δύσκολο να γράψω τον πόνο της γιατί για να τον γράψω έπρεπε να τον βιώσω, και συχνά έγραφα μέσα από δάκρυα. Την ίδια στιγμή όμως ήταν πάντα ενδιαφέρον. Η Μπέλλα με εξέπληξε με το σθένος της και την πεισματάρικη αποφασιστικότητά της. Έσπρωξε μέσα από τον πόνο, ζώντας για τους άλλους -σε αυτή την περίπτωση για τον Τσάρλι- όπως είναι πάντα το στυλ της.
(Παρένθεση: υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι η Μπέλλα είναι αδύναμη. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι οι ιστορίες μου είναι μισογυνικές -η κοπέλα σε κίνδυνο πρέπει να σωθεί από το δυνατό ήρωα.
Στην πρώτη κατηγορία, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο καθένας χειρίζεται τον πόνο με το δικό του διαφορετικό τρόπο. Ο τρόπος της Μπέλλα στο δικό μου μυαλό δεν είναι με κανένα τρόπο λιγότερο λογικός από άλλους. Αυτοί που κατηγορούν την αντίδρασή της δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι εδώ μιλάμε για πραγματική αγάπη και όχι για έναν εφηβικό ενθουσιασμό.
Όμως τη δεύτερη κατηγορία δεν τη δέχομαι με τίποτα. Είμαι υπέρμαχος της γυναικείας δύναμης -αν αμφιβάλετε ρίξτε μια ματιά στην ’λις και την Τζέιν. Δεν είμαι αντι-γυναίκα, Είμαι αντι-άνθρωπος. Την ιστορία την έγραψα από την οπτική ανθρώπου γένους θηλυκού γιατί αυτό μου ήρθε πιο φυσικά, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Όμως αν ο αφηγητής ήταν ένας άνθρωπος γένους αρσενικού, τα γεγονότα δε θα άλλαζαν. Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα περιβάλλεται εξολοκλήρου από όντα με υπερφυσική δύναμη, ταχύτητα, αισθήσεις και διάφορες άλλες ανεξήγητες δυνάμεις, αυτή ή αυτός δε θα τα βγάλει εύκολα πέρα. Λυπάμαι. Αλλά έτσι είναι. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε εξολοθρευτές. Και αναλόγως πολύ καλά τα πήγε η Μπέλλα. Στο κάτω κάτω αυτή σώζει τον Έντουαρντ. Παρένθεση/παραλήρημα τελείωσε. Πίσω στην ιστορία μας.)
Και έτσι γεννήθηκε η βάση για τη Νέα Σελήνη και μαζί της και ο τίτλος. Μετά το Λυκόφως χρειαζόμουν μια ώρα της ημέρας που να αντικατοπτρίζει τη διάθεση του σίκουελ. Αυτή είναι η πιο σκοτεινή περίοδος στη ζωή της Μπέλλα, και έτσι μου φάνηκε ταιριαστό να δώσω στο βιβλίο το όνομα της πιο σκοτεινής νύχτας, της νύχτας χωρίς σελήνη.
Όταν τα πρώτα αντίτυπα, αυτά που κυκλοφορούν πριν την κανονική έκδοση άρχισαν να φτάνουν στα χέρια αναγνωστών, τους ζήτησα να διαβάσουν τη Νέα Σελήνη δύο φορές, υποσχόμενη πως θα τους εξηγούσα το λόγο μετά. Το μετά είναι τώρα και ο λόγος είναι αυτός: στην πρώτη διαδρομή μέσα από τη Νέα Σελήνη κατάλαβα ότι οι αναγνώστες είναι τόσο ανήσυχοι λόγω της απουσίας του Έντουαρντ που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο μεσαίο κομμάτι του βιβλίου. Το περνάνε βιαστικά και διαβάζουν παρακάτω μέχρι, επιτέλους να τον ξαναβρούν. Όμως εκεί έχουν πλέον χάσει το βασικό κομμάτι του μυθιστορήματος, σχεδόν ολοκληρωτικά. Με μια δεύτερη ανάγνωση, γνωρίζοντας πως ο Έντουαρντ θα επιστρέψει στην ιστορία, τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος, ο αναγνώστης μπορεί να ηρεμήσει και να αφήσει το χρόνο να κυλάει πιο αργά απολαμβάνοντας το θαύμα που είναι ο Τζέικομπ Μπλακ.
Και με αυτό ως γέφυρα, πάμε κατευθείαν στα οφέλη!
Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τη στιγμή που δούλευα στη λύση πόσα είχαν κερδίσει οι χαρακτήρες μου από αυτή την εμπειρία. Πράγματα ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτό τον επώδυνο χωρισμό, η Μπέλλα μπορεί να μην είχε συνειδητοποιήσει πως ο Έντουαρντ είναι δικός της τελεία και παύλα. Όσο τέλεια ή προβληματική κι αν νομίζει ότι είναι, αυτός της ανήκει. Οι λέξεις βασικά δεν καταφέρνουν να περιγράψουν πόσο αλλάζει τη ζωή της Μπέλλα η γνώση αυτή.
Εξίσου κατακλυσμικά -ο Έντουαρντ επιτέλους καταλαβαίνει τη δύναμη των συναισθημάτων της Μπέλλα, κάτι που πάντα υποτιμούσε. Το θέμα με τον Έντουαρντ είναι το εξής: ξέρει πολύ καλά την ανθρώπινη φύση. Έχει παρατηρήσει εκατό χιλιάδες ανθρώπινες σχέσεις εκ των έσω, και καμία δεν πλησίαζε ούτε στο ελάχιστο το βάθος και την αιώνια αφοσίωση της αγάπης ανάμεσα στον Κάρλαϊλ και την Έσμι ή την ’λις και τον Τζάσπερ ή τη Ρόζαλι με τον Έμετ. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει που θεωρεί τον εαυτό του -μετά από εκατό χρόνια αθανασίας- πιο ικανό για μια απύθμενη αγάπη από ό,τι η δεκαοχτάχρονη ανθρώπινη κοπέλα του; Ο Έντουαρντ είναι, και αυτό είναι αναμενόμενο, λίγο ξερόλας. Μέσα από αυτή την εμπειρία θα μάθει πολλά πράγματα, και το πιο σημαντικό απ' όλα είναι πως τα συναισθήματα της Μπέλλα για αυτόν είναι εξαίρεση στον ανθρώπινο κανόνα. Κάτι άλλο που μαθαίνει (όχι τόσο σημαντικό, αλλά και πάλι καλό να το ξέρει κανείς) είναι ότι παρ' όλη τη γνώση του, είναι ικανότατος να κάνει τραγικά λάθη.
Α, και μετά είναι το αγαπημένο μου δώρο που μου έδωσε η Νέα Σελήνη: ο Τζέικομπ Μπλακ.
Η ανάπτυξη του χαρακτήρα του Τζέικομπ σε ρόλο πρωταγωνιστή ήταν μια παράξενη διαδρομή. Αρχικά ο Τζέικομπ ήταν απλά ένα τέχνασμα. Στο Λυκόφως, η Μπέλλα χρειαζόταν ένα τρόπο για να ανακαλύψει την αλήθεια για τον Έντουαρντ, και η βολικά τοποθετημένη Φυλή Κουιλαγιούτ, με τους φανταστικούς της θρύλους, πρόσφερε έναν ωραίο τρόπο για να γίνει η αποκάλυψη. Έτσι γεννήθηκε ο Τζέικομπ -για να πει στην Μπέλλα το μυστικό του Έντουαρντ.

Όμως έγινε κάτι που δεν το περίμενα. Ο Τζέικομπ ήταν η πρώτη μου εμπειρία του να παίρνει το πάνω χέρι ο χαρακτήρας -ένας μικρός χαρακτήρας αναπτύσσει τόση πληρότητα και ζωή που δεν μπορείς να τον κρατήσεις κλειδωμένο σε ένα μικροσκοπικό ρόλο. (Μετά τον Τζέικομπ, αυτό έχει ξανασυμβεί με διάφορους χαρακτήρες που αρχικά επρόκειτο να είναι μικροί. Το λατρεύω αυτό όταν συμβαίνει αλλά μου καταστρέφει τελείως τα προσχέδια.) Από την αρχή αρχή, ακόμα και όταν ο Τζέικομπ μόλις εμφανίστηκε στο κεφάλαιο έξι του Λυκόφωτος, ήταν τόσο ζωντανός. Τον συμπάθησα. Περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε για ένα τόσο μικρό ρόλο. Και η Μπέλλα τον συμπάθησε. Η ενστικτώδης της εμπιστοσύνη και η τρυφερότητα προέκυψαν χωρίς δική μου παρέμβαση. Και δεν ήμασταν μόνο εμείς. Και η ατζέντης μου, επίσης. "Το λατρεύω αυτό το παιδί τον Τζέικομπ", είπε η Τζόντι (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων -αυτό συνέβη το 2003). Η εκδότης μου συμφώνησε. "Μπορούμε να βάλουμε λίγο περισσότερο Τζέικομπ στην υπόθεση;" ρώτησε η Μέγκαν.
Βεβαίως και μπορούσαμε!
Όταν έγραφα τη Νέα Σελήνη επιμελούμουν το Λυκόφως ταυτόχρονα. Έτσι όταν ο Τζέικομπ Μπλακ άρχισε να κυριαρχεί στη Νέα Σελήνη, μπόρεσα να επιστρέψω και να υφάνω τον Τζέικομπ και τον Μπίλι πιο κεντρικά μέσα στην πλοκή Λυκόφωτος.
Πολλοί είναι αυτοί που μου πιστώνουν περισσότερα από όσα δικαιούμαι. Νομίζουν πως ήξερα από την αρχή πως ο Τζέικομπ ήταν λυκάνθρωπος. Δεν είναι έτσι. Το Λυκόφως επρόκειτο να είναι ένα μεμονωμένο μυθιστόρημα, το θυμάστε. Δεν υπήρχε καμία σκέψη για λυκάνθρωπους στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Οι θρύλοι των Κουιλαγιούτ που λέει ο Τζέικομπ στην Μπέλλα στο κεφάλαιο έξι του Λυκόφωτος είναι όλοι γνήσιες ιστορίες των Κουιλαγιούτ που ανακάλυψα όταν έκανα έρευνα για τη φυλή (η οποία είναι μια πραγματική φυλή με μια πραγματικά συναρπαστική μυστικιστική ιστορία). Όλοι είναι πραγματικοί θρύλοι των Κουιλαγιούτ, εκτός από το βρικολακικό μύθο για τους "παγωμένους". Πιάστηκα από την ιστορία των λύκων (ο πραγματικός θρύλος των Κουιλαγιούτ ισχυρίζεται πως η φυλή προέρχεται από λύκους που μεταμορφώθηκαν από ένα μάγο) γιατί ταίριαζε με την ελλιπή μου γνώση περί βρικολάκων και λυκανθρώπων που μονίμως θέλει ο ένας να ορμήξει στο λαρύγγι του άλλου (χα, χα σκόπιμο ήταν το λογοπαίγνιο). Το όνειρο που είχε η Μπέλλα όπου ο Τζέικομπ μεταμορφωνόταν σε λύκο για να την προστατέψει δεν είχε καμία προφητική σημασία εκείνη τη στιγμή. Ήταν απλά ένας τρόπος που είχα βρει για να αφήσω το υποσυνείδητο της Μπέλλα να περιγράψει την κατάσταση.
Φυσικά, εγώ ειδικά θα έπρεπε να ξέρω πως τα όνειρα μπορούν να έχουν σοβαρότατο αντίκτυπο στη ζωή σου.
Το όνειρο της Μπέλλα ήταν πάντα μια από τις αγαπημένες μου εικόνες από το Λυκόφως. Όταν άρχισα να δουλεύω στη Νέα Σελήνη εκείνη η εικόνα μου είχε μείνει. Και σκεφτόμουν, δε θα ήταν πολύ ωραία αν ήταν αλήθεια -αν ΟΛΟΙ οι θρύλοι του Τζέικομπ βασίζονταν σε γεγονότα; Τι θα γινόταν αν ο Τζέικομπ καταγόταν από λύκους;
Και τότε όλα άρχισαν να συνδέονται μεταξύ τους. Ο Σαμ στη σκηνή στην παραλία στο Λυκόφως δεν ήταν πλέον απλά κάποιος που πίστευε τις παλιές δοξασίες -ήταν ο πρώτος σύγχρονος λύκος. Οι προειδοποιήσεις του Μπίλι ήταν πιο ζωτικής σημασίας -είχε αδιάσειστες αποδείξεις στα χέρια του, όχι απλές υποψίες. Και ο Τζέικομπ, ο φτωχός γλυκός μου Τζέικομπ είχε μια ολόκληρη μυστική κληρονομιά που τον περίμενε να τον καταπλακώσει.
Σε εκείνο το σημείο όλα τα θεμελιώδη στηρίγματα της ιστορίας ήταν στη θέση τους, και εγώ έπρεπε απλά να το γράψω. Χα. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο χαρούμενη ήταν η συγγραφική διαδικασία για μένα όταν έγραφα το Λυκόφως. Ήταν κάτι που έκανα για ψυχαγωγία και διασκέδαση, χωρίς καμία έγνοια για τη γνώμη κανενός, γιατί κανένας άλλος δε θα το διάβαζε ποτέ. Με τη Νέα Σελήνη ήξερα πως κάποιοι θα τη διάβαζαν. Και μερικοί από αυτούς που θα τη διάβαζαν θα κρατούσαν και κατακόκκινα στυλό. Ήξερα αρκετά για τη διαδικασία επιμέλειας ώστε να γνωρίζω ότι θα είχα να αντιμετωπίσω επώδυνες αλλαγές. Οι σκηνές που αγαπούσα μπορεί να μην έμπαιναν στο τελικό βιβλίο. Έπρεπε να ξανασκεφτώ το καθετί. Αυτό έκανε πολύ δύσκολο το να βάζω τις λέξεις στο χαρτί και βασικά είχα μια απαίσια αίσθηση τρακ για όλο τον καιρό που το έγραφα.
Μου πήρε γύρω στους πέντε μήνες, όμως η διαδικασία επιμέλειας ήταν ακόμα μακρύτερη και πιο δύσκολη από την αντίστοιχη του Λυκόφωτος. Η Νέα Σελήνη ήταν μια δύσκολη ιστορία να ειπωθεί, όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και τεχνικά. Χρειαζόταν πολλή δουλειά. Κάποια κομμάτια που κόπηκαν από το βιβλίο τα έχω δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα μου και εξηγούν κάποιες από τις μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις που έπρεπε να κάνω.
Τα καλά νέα είναι ότι ξεπέρασα -η μάλλον συνήθισα το τρακ. Το τρίτο βιβλίο ήταν πολύ πιο εύκολο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Έμαθα πολλά μέσα από τη διαδικασία της Νέας Σελήνης, και μεγάλωσα σαν συγγραφέας. Και ακόμα καλύτερα και οι χαρακτήρες μου μεγάλωσαν και ωρίμασαν με ενδιαφέροντες τρόπους δίνοντας μου τόσα πολλά πράγματα να δουλέψω σε όλη τη διάρκεια της σειράς! Το Φορκς είναι συναρπαστικό μέρος να βρίσκεται κανείς.

πλακα! δεν το ηξερα!

τελικα δεν θα αλαζα αυτο που ειπα πριν! απλα δεν θα αναφερομουν τοσο εκει με τον τσαρλι!

από **Nemesis of Love** Κυρ 26 Δεκ 2010, 18:30

Μια ψηφοφορία για την ανάδειξη του κεφλαίου που κατα την γνώμη σας ξεχωρίζει μεταξύ των άλλων στη Νέα Σελήνη.

Ποιό πιστεύετε ότι είναι κατά την γνώμη σας το καλύτερο κεφάλαιο στο δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας "Το Έπος του Λυκόφως" με τίτλο "Νέα Σελήνη";;;;;;;;

Και επειδή ξέρω πόσο δύσκολο είναι για ολους εμάς τους φαν -και ειδικά εμείς που είμαστε φανατικοι- να επιλέξουμε ένα μονο κεφάλαιο έβαλα επιλογή για να επιλέξετε παραπάνω από ένα.

Παράκληση:
Μην ψηφίσετε πανω από 3. Με την ίδια λογική θα ψηφίζαμε
όλα τα κεφάλαια και ετσι δεν θα υπήρχε νόημα