Translation-Language
.png "English")
Πρόσφατα Θέματα
Παρόντες χρήστες
13 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 13 επισκέπτες Κανένας
[ Δες όλη τη λίστα ]
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 545, στις Πεμ 01 Ιαν 2015, 15:59
Σύνδεση
Νικητήρια Fanfictions..
+6
Anactaciaa_Rosetta Cullen
Roza Cullen
Werewolf
Maria Louiza Cullen
Christian Ozera
Tania_Re
10 απαντήσεις
Fandom World :: Forks City :: Forks City :: Κατοικίες Βρικολάκων, Χαρισματικών Ανθρώπων και Λυκανθρώπων :: Battlefield-Battleground :: Αποτελέσματα Διαγωνισμών-Βαθμολογία Ομάδων :: Κάδος Αποτελεσμάτων-Βαθμολογιών
Σελίδα 1 από 1
Νικητήρια Fanfictions..
από Tania_Re Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:11
Vampires-Roza Cullen
- Σπόιλερ:
Μπέλλα POV
Σήμερα η νευρικότητα που πήγαζε από μέσα μου με αρρώσταινε. Κάτι είχα αλλάξει από τότε που είδα το αγόρι με τα μαύρα μάτια ,που έμοιαζαν με το ‘’βλέμμα που σκοτώνει’’, έντονα και κτητικά με έκαναν να ανατριχιάσω και μόνο στην σκέψητους. Το έντονο σφίξιμο των χεριών του κρατώντας τα κολλημένα κοντά στο σώματου κάθε φορά που αισθανόταν την παρουσία μου. Ο κίνδυνος υπήρχε στηνατμόσφαιρα. Με γυρόφερνε αλλά αδυνατούσα να το καταλάβω… Προσποιούμουν ότι όλαήταν καλά. Δυσκολευόμουν να κατανοήσω γιατί με μισούσε τόσο με την ‘’πρώτημάτια’’. Όμως με πλημμύριζε και ένα άλλο συναίσθημα πιο δυνατό από το φόβο ,είχα μπερδευτεί δεν μπορούσα να εξακριβώσω τι ακριβώς γινόταν μέσα μου.Αντικρουόμενα συναισθήματα , αυτός ήταν ο κατάλληλος τρόπος να προσδιορίσω τιμου συνέβαινε. Και τα μάτια του; Γιατί άλλαζαν χρώμα; Έπαιρναν αυτό το μελί σεπαράλληλο συνδυασμό με το χρυσό. Τελικά η ιδέα μου να επισκεφτώ το ΠορτΆντζελες δεν ήταν και πολύ ευφυής οι σκέψεις πολιορκούσαν το μυαλό μου.Περπατούσα αμέριμνη σε ένα στενό σοκάκι χωρίς φως , ένα άσχημο προαίσθημα μεκυρίευε όλη αυτή την ώρα. Μάλλον θα ήταν της φαντασίας μου. Αλλά η επιθυμία μουνα προστατευτώ με έκανε να τρέξω πιο γρήγορα και να περάσω απρόσεκτα το δρόμομε αποτέλεσμα να μην δω το αυτοκίνητο που θα γινόταν η αίτια του θανάτου μου.Εκείνη την στιγμή βρισκόμουν στα μίσα της διαδρομής κοντά στο φορτηγάκι μου… Τομόνο που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τονΈντουαρντ ,ποτέ δεν θα μάθαινα τι πραγματικά συμβαίνει μαζί του. Σαν ταινίαξεπρόβαλλαν από μπροστά μου όλες εκείνες οι σκηνές την ώρα της βιολογίας ,φαινόταν τόσο σφιγμένος σαν κάτι να τον πλήγωνε. Εγώ τόσο χαρούμενη που μουμιλούσε εκείνος. Έντουαρντ σκέφτηκα… Το φορτηγάκι έφυγε από το δρόμο τουγλίστρησε πάνω στην άσφαλτο , ο εκκωφαντικός θόρυβος μου πλήγωνε τα αυτιά. Ετοιμαζόταννα με χτυπήσει στα πόδια , ύστερα θα έπεφτα στην παγωμένη άσφαλτο και το κεφάλιμου θα χτυπούσε με δύναμη στο σκληρό τσιμέντο. Έκλεισα τα μάτια μου , αυτή ηεικόνα παρά ήταν σκληρή για να την δω κατάματα. Δυο χεριά με έπιασαν από τηνμέση και ένα σώμα μπήκε προστατεύτηκα μπροστά μου. Αλλά το μυαλό μουμεταφέρθηκε σε άλλη διάσταση αρνιόμουν πεισματικά να ανοίξω τα μάτια του.Πίστευα ότι όλο αυτό ήταν απλά μια όαση , μια οπτασία. Ένας άγγελος ήρθε να μεμαζέψει από τη γη και να με πάει στον παράδεισο.
-Μπέλλα;
Με σκούντηξε. Θυμός , ανησυχία και μια νότα σύγχυσης πλανιόταν στη φωνή τουαγγέλου. Αν μιλούσα αυτή η γνώριμη φωνή θα ηρεμούσε; Το ήξερα ότι ο Έντουαρντείναι άγγελος , περίμενε την στιγμή που θα ήμουν έτοιμη να πεθάνω αλλά δενπερίμενα να επιβεβαιωθώ τόσο γρήγορα μέσα από το δικό μου θάνατο. Φαινότανεξαρχής ότι είναι διαφορετικός. Δεν γινόταν να εξηγήσω αλλιώς το λόγο πουβρισκόταν εδώ μαζί μου.
-Μπέλλα; Είσαι καλά;
Τώρα η φωνή του έγινε πιο παρακλητική.
-Σε παρακαλώ. Κάνε ένα νεύμα αν με ακούς.
Έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να του μιλήσω. Τελικά συνειδητοποίησα ότι μεέσωσε , ήμουν ακόμη ζωντανή… Μα πως το καλό βρέθηκε εκεί;
-Μπελλα;
Μου υπενθύμισε το άγχος που υπέβοσκε στην σπαραχτηκή φωνή του. Κατάφερα τελικάκαι ένευσα με το κεφάλι.
-Ευτυχώς ,το να σε χάσω θα ήταν... Η πρόταση του έμεινε μετέωρη. Μάλλονπροσπαθούσε να βρει την κατάλληλη λέξη. Νόμιζα ότι με μισούσε. Αλλά άκουσα τηνανακούφιση που ένιωσε…
-Κάλεσα ασθενοφόρο.
-Πως ,πως κατάφερες να με σπρώξεις στην άκρη.
Ψέλλισα με δυσκολία.
-Μην κουράζεσαι Μπέλλα , όταν είσαι σε θέση να τα συζητήσουμε θα σου πω.
-Χρειάζομαι να μάθω.
Όμως από όλη αυτή την κατάσταση λογικό ήταν να μην βγω αλώβητη. Έχασα τιςαισθήσεις μου στα χεριά του. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ,παρατήρησα τον ορό πουείχαν τοποθετήσει στο χέρι μου, το λευκό ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου μεανατρίχιαζε. Μα μόλις είδα το αγγελικό πρόσωπο του εκατοστά μακριά από το δικόμου , όλα έγιναν σκόνη…
Έντουαρντ POV
Όλη η μοναξιά που αισθανόμουν αυτά τα χρόνια χάθηκε από την ημέρα που γνώρισατην Μπέλλα Σουάν. Στην αρχή φυσικά ήμουν έτοιμος να κάνω το μεγαλύτερο λάθοςστην ζωή μου. Να υποταχτώ στην φύση μου. Στη φύση του βρικόλακα… Μακάρι ναάκουγα τις σκέψεις της. Δυσκολευόμουν να την κατανοήσω , αυτή η ξεχωριστήσυμπεριφορά την διαχώριζε από τις υπόλοιπες κοπέλες. Ναι , ήμουν σίγουρος πλέονπως αυτή ήταν το ταίρι μου , απλά τόσα χρόνια που περιπλανιόμουν ψάχνοντας τηνδεν είχε γεννηθεί. Άκουσα από την Άντζελα μια συμμαθήτρια της πως θα πήγαινεστο Πορτ Άντζελες. Αναστατώθηκα , με την τύχη που ακολουθούσε την Μπέλλα ήμουνσίγουρος ότι κάτι θα της συνέβαινε. Την παρακολουθούσα έξω από το σπίτι της ,μέχρι να βάλει μπρος το φορτηγάκι της και να φύγει. Όταν χτύπησε το κινητό μου…Κοίταξε στην οθόνη αναγνώρισης , ο Εμετ. Τι στο καλό ήθελε; Το σήκωσα…
-Έμετ τι θες;
Η αλήθεια ήταν ότι πρέπει να ακούστηκα πολύ ενοχλημένος.
-Σιγά αδελφέ μην χαίρεσαι τόσο.
Ο ειρωνικός τόνος διαγραφόταν στη φωνή του.
-Έγινε κάτι;
-Που είσαι πιτσιρίκο;
Με ρώτησε , αν και το ένστικτο του ήξερε.
-Έχω μια αποστολή.
-Άσε να μαντέψω… Κατασκοπεύεις πάλι την Μπελλα. Ε ρε μανία με αυτό το κορίτσι.
Ο Έμετ συμπαθούσε την Μπέλλα , άσχετα που με πείραζε. Εκείνη την στιγμή έβγαινεαπό το σπίτι της. Τα μαλλιά της ήταν λυμένα σε ανάλαφρες μπούκλες και ταφυσούσε ο αέρας. Η αλήθεια είναι ότι οι βρικόλακες δύσκολα μένουμε άναυδοι αλλάαυτή η φρεσκάδα που ανέδιδε το κορμί της , με τρέλαινε. Τώρα καταλάβαινα πωςείναι να βρίσκεις το άλλο σου μισό , παραλύεις ακόμα και αν είσαι μυθικόπλάσμα.
-Έντουαρντ ,σου μιλάω.
Μιλούσε μια φωνή που προερχόταν από το κινητό μου , αλλά δεν έδωσα σημασία.Συνέχιζα να την κοιτάω μέχρι που εξαφανίστηκε πίσω από την καμπίνα του οδηγού.
-Πάρε τα μάτια σου από πάνω της ρε λιγούρη να μιλήσουμε.
Τότε εννοήθηκα ότι ξεχάστηκα.
-Έεμετ συγγνώμη , αλλά θα σε κλείσω. Τραύλισα…
- Η αποστολή που λέγαμε αρχίζει.
Την ακολουθούσα , η ταχύτητα της ήταν βασανίστηκα αργή. Φτάσαμε έξω από έναβιβλιοπωλείο. Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει , περίμενα με υπομονή την Μπέλλα ναγυρίσει στο αυτοκίνητο της. Καθυστέρησε , φοβόμουν για την σωματική τηςακεραιότητα όλη αυτή την ώρα. Ξαφνικά την είδα που έτρεχε φοβισμένη , δενμπορούσα να καταλάβω το λόγο. Και τότε πετάχτηκε απότομα στο δρόμο , ένααυτοκίνητο σπίναρε και γλίστρησε προς τα πάνω της. Θα την χτυπούσε στα πόδια.‘’Όχι αυτή σκέφτηκα’’. Την παρατήρησα , έκλεισε τα μάτια της. Δεν αντιστεκότανστο θάνατο , του παραδινόταν χωρίς να παλέψει. Αντέδρασα γρήγορα , χωρίς νασκεφτώ ότι έτσι εύκολα θα γινόταν να αποκαλύψω το είδος μου. Έβαλα τα χεριά μουγύρο από τη μέση της και προέταξα μπροστά το σώμα , κράτησα το κεφάλι της πρινπέσει με γδούπο στην άσφαλτο. Απομάκρυνα το φορτηγάκι που θα γινόταν η αίτιατου θανάτου της. ‘’Θάνατος’’ μια λέξη κρύα και ψυχρή που θέλω να σβήσω από τολεξιλόγιο μου σε ότι αφορά την Μπέλλα. Αντιπροσώπευε περισσότερο έμενα , τοτέρας που υπάκουα μέσα μου. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου , αν πάθαινεκάτι…
-Μπέλλα;
Κατάφερα να πω με δυσκολία , βλέποντας πως δεν άνοιγε τα μάτια της. Τηνσκούντηξα… Ίσως να την χτύπησα κάπου χωρίς να το καταλάβω. Είχα μεγάλη αγωνιά ,θυμό για τον εαυτό μου που δεν πρόλαβε να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη καιανησυχία για το παράξενο κορίτσι.
-Μπέλλα; Είσαι καλά;
Ξαναρώτησα με περισσότερο στόμφο. Η αγωνιά μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Τηνπαρακαλούσα για μια λέξη της μόνο. Μάλλον είχε πάθει σοκ και δυσκολευόταν ναμιλήσει.
-Σε παρακαλώ κάνε ένα νεύμα αν με ακούς.
Προσπαθούσε νομίζω να πει κάτι ,μάλλον θα αναρωτιόταν πως βρέθηκα εδώ.
-Μπέλλα;
Έλεγα και ξανάλεγα το όνομα της δεν θα βαριόμουν μέχρι να έβλεπα κάποιαανταπόκριση από μέρους της. Τελικά μου ένευσε και ηρέμισα.
-Ευτυχώς , το να σε χάσω θα ήταν…
Η πρόταση μου έμεινε μετέωρη , δεν ήθελα να την τρομάζω περισσότερο. Με το νασε χάσω θα ήταν μαρτύριο. Η τέλος πάντων μια βασανιστή λέξη… Έτσι άλλαξα θέμα.
-Κάλεσα ασθενοφόρο.
Ελπίζω να έφτανε σύντομα. Την κρατούσα στα χεριά μου με τόση αγάπη σαν να ήτανμπιμπελό. Ο κόσμος γύρο γύρο μας κοιτούσε , μακάρι να μην είχαν προσέξει κάτιύποπτο.
-Πως ,πως κατάφερες να με σπρώξεις στην άκρη.
Αυτή η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη για εξηγήσεις , την κρατούσα στην αγκαλιά μουγια πρώτη φορά. Έστω και τυχαία και η ζεστή που ανέδιδε το σώμα της μεανατρίχιαζε.
-Μην κουράζεσαι Μπελλα , όταν είσαι σε θέση να τα συζητήσουμε θα σου πω.
Ήταν πολύ επίμονη και ξεροκέφαλη , αυτό το θυμόμουν καλά.
-Χρειάζομαι να μάθω.
Τότε έχασε τις αισθήσεις , αλλά πλέον ένιωθα ανακουφισμένος καθώς ήρθε και τοασθενοφόρο. Την μετέφεραν στο νοσοκομείο , έμεινα διπλά της όλο το βράδυ.Παρατηρούσα το πρόσωπο της από πολύ κοντά , ώσπου άνοιξε αυτά τα εκφράστηκακαστανά μάτια της και μου κόπηκε η ανάσα…
Werewolves-Vivaki Cullen
- Σπόιλερ:
"Το ατύχημα - Μπέλλα"
… Όταν ξύπνησα, o ήλιος ήταν καλά κρυμμένος πίσω απότα παχιά, σαν πουπουλένια μαξιλάρια, σύννεφα. Άλλη μια μέρα χωρίς λιακάδα...Κάποια μέρα θα το συνήθιζα. Με παρηγορούσε το γεγονός, ότι σήμερα, θασυναντούσα τον Έντουαρντ Κάλεν και τα αδέλφια του – μου ήταν τόσο συμπαθή. Όληη συμπεριφορά του ήταν κάπως περίεργη, αλλά με κάποιο τρόπο με είχε κάνει νατην αγνοήσω. Και μονό η παρουσία του με αποπροσανατόλιζε. Το χλωμό του πρόσωπομε μάγευε και τα χρυσαφί του ματιά με υπνώτιζαν.
Αναστέναξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι με την ελπίδα να τον συναντήσω και νατου μιλήσω πάλι. Δεν ήθελα να φαίνομαι σαν υστερική θαυμάστρια, αλλά θα ήτανπολύ δύσκολο να το καταφέρω, αυτό όταν θα τον κοιτούσα. Πήγα με βαριά βήματα,μέχρι το μπάνιο.
Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στην κουζίνα. Ο Τσάρλι, φαίνεται, είχε φύγει απόνωρίς. Άρπαξα, ένα μάφιν από το τραπέζι της κουζίνας και το καταβρόχθισα.Πέρασα την σχολική μου τσάντα πάνω από τον δεξί μου ώμο και κατευθύνθηκα προςτην έξοδο. Ανασήκωσα το κεφάλι μου και είδα -προς μεγάλη μου απογοήτευση- τονουρανό να γίνεται ακόμα πιο σκοτεινός. "Άλλη μια βροχερή μέρα μεπεριμένει", σκέφτηκα κατσουφιάζοντας.
Ξεκίνησε να βρέχει μόλις, έβαλα μπρος την μηχανή. Σε όλο το δρόμο, πήγαινασημειωτών. Ο δρόμος γλιστρούσε και δεν θα διακινδύνευα να καρφώσω το φορτηγάκιμου σε κανένα δέντρο. Πήγαινα με μια μέση ταχύτητα και η απόσταση από το σπίτιμέχρι το σχολείο, διήρκησε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Όταν επιτέλουςέφτασα στο πάρκινγκ του σχολείου, διαπίστωσα πως ήταν σχεδόν γεμάτο. Το βλέμμαμου σάρωσε όλη την περιοχή, σε αναζήτηση μιας θέσης για το αρχαιολογικό μουφορτηγάκι. Τελικά, ανακάλυψα μια θέση. Αφού πάρκαρα, με την μηχανή ακόμααναμμένη, να βρυχάται σαν θυμωμένο λιοντάρι, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τοπρόσωπο μου ήταν όπως πάντα, χλωμό και αρρωστιάρικο. Αναρωτιόμουν πως να μεέβλεπαν όλοι οι άλλοι. Θα έφερνα πολύ σε φάντασμα. Ο δυνατός ήλιος του Φοίνιξ,δεν βοήθησε σ' αυτό. Έκλεισα την μηχανή, αλλά τα αυτιά μου σφύριζαν από τονθόρυβο της μηχανής.
Έπιασα την τσάντα μου και βγήκα έξω, χτυπώντας με δύναμη την πόρτα. Το ματιάμου πλανηθήκαν και εξέτασαν ολόκληρο το οπτικό μου πεδίο. Το ασημί Βόλβο ήτανπαρκαρισμένο στην άλλη άκρη του πάρκινγκ. Και ο ιδιοκτήτης του, ήταν εκεί. Ήταντόσο όμορφος, που μου κοβόταν η ανάσα. Προσπάθησα να ελέγξω την αναπνοή μου."Αναπνοές, Μπέλλα! ", υπενθύμισα στον εαυτό μου. Μιλούσε με τααδέλφια του. Φαινόταν να υπάρχει ένταση μεταξύ τους. Σαν να λογομαχούσαν ή κάτιτέτοιο…Τότε, άκουσα βήματα και έστριψα απότομα προς τα πίσω, για να δω ποιοςήταν. Ζαλίστηκα.
"Ει! Μπελλα!", είπε ο Μάικ με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιάτου.
"Γεια σου Μάικ." είπα ανόρεχτα.
"Φαίνεται ότι θα βρέξει σήμερα.", ανακοίνωσε, εξετάζοντας την έκφρασημου.
-"Γιατί; Πότε δεν βρέχει σ' αυτήν την πόλη; "-, είπα από μέσα μου,ειρηνεύοντας τον Μάικ για την άστοχη παρατήρηση του. "Ναι",μουρμούρισα.
"Πάμε μέσα;", ρώτησε με φανερό ενθουσιασμό. Αναστέναξα και έγνεψαναι. "Α! Ξέχασα κάτι στο αυτοκίνητο, πήγαινε εσύ και θα σε προλάβω.",είχα ξεχάσει την εργασία, που μελετούσα χθες. Γύρισα προς την πόρτα μου και τηνάνοιξα με ένα δυνατό τράβηγμα. Πήρα το τετράδιο, που είχα παρατήσει εκεί καιέκλεισα την πόρτα. Τότε άκουσα, έναν έντονο και διαπεραστικό ήχο που τρυπούσετ' αυτιά μου. Γύρισα το κεφάλι μου και τότε το είδα.
Το βαν, του Τάιλερ, γλιστρούσε με μεγάλη ταχύτητα στον ολισθηρό δρόμο. Άνοιξα,διάπλατα τα ματιά μου και κοκάλωσα στην θέση μου. Για δύο δευτερόλεπτα,παρακολουθούσα το βανάκι του Τάιλερ να λικνίζεται σαν βάρκα σε ταραγμένηθάλασσα. Οι προσπάθειες του να το ελέγξει, αποτύχαιναν. Αντίθετα, αντί ναμειωθεί η ταχύτητα, αυξανόταν. Και το αυτοκίνητο, ερχόταν με ιλλιγιώδηταχύτητα, προς το μέρος μου. Κόλλησα την πλάτη μου στην πόρτα του φορτηγού καιέμεινα εκεί. Παγωμένη. Με το σώμα μου να έχει παραλύσει από τον τρόμο. Τοαυτοκίνητο ερχόταν κατά πάνω μου κι εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Προσπάθησα νακουνηθώ, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να γλιστρήσω και να σωριαστώ κάτω. Τοκεφάλι μου, χτύπησε με δύναμη στην πόρτα του φορτηγού μου.
Ξαφνικά, από το πουθενά, είχα την αίσθηση ότι κάποιος με άγγιζε. Ήταν οΈντουαρντ. "Πως ήταν δυνατόν αυτό;" Πριν λίγα δευτερόλεπτα βρισκότανστο αυτοκίνητό του. Τα χέρια του τυλιχτήκαν γύρω μου, καθώς με τράβηξε απόεκεί. Το βαν, συνέχιζε την τρελή του πορεία, κάνοντας ελιγμούς. Ώσπου η μούρητου, ήρθε και κόλλησε με φορά, εκεί που βρισκόμουν, μόλις, ελάχιστα κλάσματατου δευτερολέπτου νωρίτερα. Με έναν εκκωφαντικό ήχο, το αυτοκίνητο προσέκρουσεστην πόρτα του οδηγού. Το φορτηγάκι μου, σαν βράχος, αντιστάθηκε στην πίεση. Τοτζάμι του Τάιλερ έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια.
Ο Έντουαρντ, με ρώτησε, με την βελούδινη φωνή του, "Είσαι καλά;". Εγώόμως, δεν μπορούσα να του απαντήσω, παρά τον κοιτούσα αποσβολωμένη. Όχι τόσοεπειδή είχα χτυπήσει, όσο από το γεγονός ότι βρέθηκε τόσο γρήγορα κοντά μου.
"Είμαι μια χαρά! Μα.... Μα πως βρέθηκες τόσο γρήγορα εδώ;" είπατελικά, ρωτώντας τον φωναχτά.
"Βρισκόμουν δίπλα σου." είπε.
"Όχι!", είπα έντονα. "Ήσουν στην απέναντι μεριά τουπάρκινγκ...", η φωνή μου είχε γίνει λίγο τσιριχτή.
"Μπέλλα κάνεις λάθος. Έχεις χτυπήσει το κεφάλι σου, ίσως έχεις πάθεικάποια διάσηση. Πρέπει να σε δει γιατρός.", απάντησε πριν εγώ ολοκληρώσω.
"Είμαι μια χαρά!", βρυχήθηκα.
Δεν έδειχνε να με ακούει. Εν τω μεταξύ, όλοι είχαν μαζευτεί γύρω μου, για ναδιαπιστώσουν αν είμαι καλά. Άκουσα έναν καθηγητή να λέει, πως είχε ειδοποιήσειτο ασθενοφόρο. Όλο αυτό δεν μου άρεσε, ήμουν μια χαρά και δεν υπήρχε λόγος ναγίνεται τέτοιος ντόρος. Σε λίγο το ασθενοφόρο βρισκόταν εκεί. Σηκώθηκα με τηνβοήθεια του Έντουαρντ, που με κρατούσε γερά όλη αυτή την ώρα. Περπάτησα μέχριτο ασθενοφόρο υποβασταζόμενη. Ο Τάιλερ ήταν ήδη μέσα και παρέχοντας του τιςπρώτες βοήθειες. Δεν έδειχνε τελείως καλά. Είχε κοψίματα στα χέρια του, από ταγυαλιά του σπασμένου παρμπρίζ και μερικά τραύματα στο κεφάλι του, πουαιμορραγούσαν. Με έβαλαν να καθίσω. Γύρισα το βλέμμα μου στον Έντουαρντ πουστεκόταν εκεί και περίμενε, με ένα ύφος σαν να πονούσε. Με κοίταξε για μερικάδευτερόλεπτα και μετά το βλέμμα του στράφηκε στον Τάιλερ. Τον κοιτούσεπαράξενα. Σαν να τον φοβόταν... Γύρισε ξανά προς το μέρος μου και μουανακοίνωσε ότι θα ακολουθούσε κι αυτός στο νοσοκομείο. Δεν πρόλαβα να πωτίποτα, έστριψε και πήγε προς το αυτοκίνητό του.
Οι πόρτες έκλεισαν και το ασθενοφόρο ξεκίνησε. Τουλάχιστον, δεν είχαν βάλεισειρήνα. Δεν χρειαζόμουν κι άλλη προσοχή στραμένη πάνω μου.
"Συγνώμη Μπέλλα! Λυπάμαι πάρα πολύ, δεν μπόρεσα να το ελέγξω.", είπεπαρακαλώντας ο Τάιλερ.
"Είμαι μια χαρά μην ανησυχείς.", είπα και χάθηκα στις σκέψεις μου ενώεκείνος συνέχιζε να απολογείται. Ήμουν σίγουρη, πως ήμουν μια χαρά.
Είδα πολύ καλά, ότι εκείνος στεκόταν στο αυτοκίνητό του. Δεν το φαντάστικααυτό. Γιατί προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο; Θα τον ρωτούσα όταν θαμέναμε μόνοι. Μπορεί να μου έσωσε την ζωή, νομίζω όμως πως μου χρωστάει και μίαεξήγηση. Πρέπει να υπάρχει εξήγηση... και θα την μάθω…
*********
"Το ατύχημα - Έντουαρντ"
... Το βράδυ πέρασε, μέσα σε τεταμένη ένταση. ΗΡόζαλι για ακόμα μία φορά, μου απαρίθμιζε τους κινδύνους που θα αντιμετωπίζαμε,αν κάποιος σαν κι εμάς, ερχόταν πολύ κοντά με κάποιον άνθρωπο. Δυσκολευόμουνόμως. Το αίμα της ήταν τόσο ελκυστικό, που το μόνο που με κράταγε για να μηνορμίσω ήταν ο Κάρλάιλ και η υπόλοιπη οικογένειά μου. Δεν ήθελα να τουςαπογοητεύσω. Ούτε εγώ ήθελα να είμαι ένα τέρας. Πάλευα με τον εαυτό μου. Ήμουνμπερδεμένος.
Το αίμα της δεν ήταν το μόνο που με έλκυε. Ήταν κι αυτή η ίδια. Κάθε μόριο τουκορμιού μου ηλεκτριζόταν, όταν βρισκόμουν δίπλα της. Δεν ήξερα όμως τι από ταδύο θα υπερίσχυε. Η επιθυμία μου γι' αυτή ή δίψα για το αίμα της; Δεν ήξερα πωςνα το αντιμετωπίσω και η Ρόζαλι δεν με βοηθούσε καθόλου σ' αυτό, αντίθετα μετην Άλις. Αυτή ήταν δίπλα μου και όπως η Έσμι με τον Καρλάιλ. Ο Έμμετ μαζί μετον Τζάσπερ, ήταν πολύ επιφυλακτικοί στο θέμα αυτό. Από τις σκέψεις τουςκαταλάβαινα ότι προσπαθούσαν να ζυγίσουν την κατάσταση, η οποία έγερνε προς τομέρος μου. Μου είχαν εμπιστοσύνη και αυτό με ανακούφιζε κάπως. Η Ρόζαλιφαινόταν να είναι μόνη της σε όλη αυτή την επίθεση και με την υπόλοιπη οικογένειανα με στηρίζει, το έκανε λιγότερο δύσκολο. Δεν έπαυε βέβαια να με βασανίζει τογεγονός, ότι είχε δίκιο.
Ξημέρωνε. Ο ουρανός ήταν σκοτεινός, τα πυκνά σύννεφα είχαν καλύψει τον ήλιο καικαμία αχτίδα δεν μπορούσε να δραπετεύει απ' την φυλακή τους. Δεν θα χρειαζόταννα κρυφτώ, σήμερα… Βρισκόμουν στο δωμάτιό μου, ξαπλωμένος. Από συνήθεια, παράαπό ανάγκη. Η ανάγκη να ξαπλώσω ή οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη, είχε πάψει ναυπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Άκουγα τον αγαπημένο μου δίσκο, όταν φώναξε ηΆλις, από το γκαράζ. Σηκώθηκα και σε μερικά δευτερόλεπτα βρισκόμουν μέσα στοαυτοκίνητο μου.
"Είσαι καλά;", με ρώτησε η Άλις.
"Θα μπορούσα να είμαι και καλύτερα.", το πρόσωπο μου είχε μάλλον μιαέκφραση παραπονεμένου κουταβιού γιατί η Άλις, με το αριστερό της χέρι χάιδεψετα μαλλιά μου, ανακατεύοντας τα.
"Οι υπόλοιποι που είναι;", ρώτησα θέλοντας να ξεφύγω από την συζήτησητην οποία κάναμε χιλιάδες φορές και δεν θα άντεχα να κάνουμε για ακόμη μίαφορά.
"Προσπαθούν να πείσουν την Ρόζαλι να έρθει σχολείο...", είπε καιγύρισε το βλέμμα της στο παράθυρο, αποφεύγοντας το αγανακτισμένο ύφος μου.Ήξερε ότι ένιωθα άσχημα και ήθελε να γίνει, όσο πιο διακριτική μπορούσε.
Τελικά, την έπεισαν, να έρθει μαζί τους με την πρόφαση, ότι θα συζητούσαν μαζίμου για ακόμη μία φορά, το θέμα το οποίο είχαμε εξαντλήσει προ πολλού.
Σε λίγο, ήταν και οι τρεις τους στο αυτοκίνητο. Μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο, οΤζάσπερ, ένιωσα να ηρεμώ και να χαλαρώνω. Κάθε φορά που υπήρχε ένταση μεταξύμας, ο αδελφός μου, χρησιμοποιούσε το χάρισμά του, ώστε το θέμα να μην ξεφύγειαπό τα όρια. Πάτησα το γκάζι και το αυτοκίνητο ξεκίνησε απότομα, αφήνοντας πίσωτου το σπίτι και περνώντας γρήγορα μέσα από τα δέντρα, που ήταν παράλληλα μετον δρόμο. Όλοι ήταν σιωπηλοί, εγώ όμως τους άκουγα να μιλάνε μέσα στο κεφάλιμου. Σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο πάρκιγνκ του σχολείου.
Καθώς πήγαινα προς την θέση, όπου συνήθιζα να παρκάρω το αυτοκίνητο μου, τοβλέμμα μου, έπιασε την Μπέλλα να φτάνει με το φορτηγάκι της και να το παρκάρει,δίπλα στο αυτοκίνητο του Μάικ Νιούτον. Ένα γρύλισμα, πάλευε να δραπετεύσει απότον λαιμό μου, αλλά το κατέπνιξα με κόπο. Κι άλλοι, έβλεπαν την Μπέλλαδιαφορετικά, όμως αυτός ήταν επίμονος και οι σκέψεις του ήταν χαζές καιενοχλητικές σαν αυτόν. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού.
Η θέση μας ήταν άδεια και με μια επιδέξια κίνηση έφερα το αυτοκίνητο παράλληλαμε τα άλλα που ήταν παρκαρισμένα εκεί. Η όραση μου, σαν βρικόλακας μου επέτρεπενα βλέπω πολλά περισσότερα πράγματα από οποιονδήποτε άνθρωπο. Βγήκαμε από τοαυτοκίνητο σχεδόν ταυτόχρονα. Στάθηκα με το ένα χέρι ακουμπισμένο πάνω στοαυτοκίνητο και κοιτούσα προς το μέρος της. Αυτά τα υπέροχα σοκολατί μάτια,έκαναν την νεκρή μου καρδιά να χτυπάει ξανά. Κατά βάθος ήξερα ότι αυτό δεν ήτανδίψα, ήταν κάτι άλλο πιο δυνατό. Κάτι πιο επικίνδυνο... Η Ρόζαλι, με το βλέμματης γεμάτο ειρωνεία μου είπε, "Δεν μπορείς τουλάχιστον, να μην το κάνεις αυτόόταν είμαστε μαζί σου;"
"Κοίτα την δουλειά Ρόουζ!", το πρόσωπό μου έκανε μία γκριμάτσα καιδεν ήμουν σίγουρος πως έδειχνα.
"Ηρεμήστε. Ρόουζ, μην το κάνεις αυτό!", την παρακάλεσε ο Έμμετ."Δεν βλέπεις ότι του είναι πολύ δύσκολο και κάνει ότι μπορεί για να μην κάνεικάτι απερίσκεπτο;", συνέχισε αλλά εκείνη επέμεινε σ’ εκείνο το ειρωνικόύφος.
"Μην προσπαθείς άλλο Έμμετ, άδικος κόπος. Η Ρόζαλι, μας έχει δείξει ότιδεν μπορεί να σταθεί σαν πραγματική αδελφή. Μην της το κάνεις δύσκολο.",είπα με το παράπονο να ζωγραφίζεται στα λόγια μου. Εν τω μεταξύ ο Μάικ, είχεπλησιάσει την Μπέλλα και της μιλούσε. Ήταν τόσο ενοχλητικό που δεν μπορούσα ναακούσω τι σκέφτεται εκείνη.
"Έτσι, πιστεύεις; Ότι δεν νοιάζομαι και ότι είμαι μία άκαρδη σκύλα; Σουπέρασε ποτέ από το μυαλό, πως φοβάμαι για σένα και την οικογένεια; Ακόμα καιγι' αυτήν. Θα ήταν κρίμα να πεθάνει ένας άνθρωπος εξ' αιτίας αυτού πουείμαστε.", η ειρωνεία είχε γίνει αγανάκτηση και προσπαθούσε, να εξηγήσει,αυτά που υπήρχαν στο πολύπλοκο μυαλό της. Όμως, εγώ σταμάτησα να παρακολουθώ.Το βλέμμα μου είχε πιάσει την Άλις να έχει κοκαλώσει και να είναισυγκεντρωμένη, που μπορεί να σήμαινε ένα μόνο πράγμα. Η Άλις, έβλεπε όραμα.Ταυτόχρονα, με αυτήν την διαπίστωση, κάτι άλλο ήρθε να ταράξει το ήρεμο καιχαλαρό κλίμα, με το οποίο μας είχε περιβάλλει ο Τζάσπερ.
Μερικά μέτρα μακριά από το φορτηγάκι της Μπέλλα, ο Τάιλερ, με έναν λάθοςχειρισμό του τιμονιού, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Τον άκουγα που έβριζεμέσα από τα δόντια του στην προσπάθειά του να επαναφέρει το βανάκι υπό τονέλεγχό του. Μάταια όμως. Το αυτοκίνητο, γλιστρούσε και χόρευε πηγαίνοντας πέραδώθε. Μόλις η Μπέλλα συνειδητοποίησε τι συνέβη, καρφώθηκε στο σημείο όπουστεκόταν. "Μα καλά τι κάνει; Δεν βλέπει το φορτηγάκι;", αναρωτήθηκα.Τελικά την είδα να προσπαθεί να φύγει από εκεί, αλλά έμεινε στην προσπάθεια. Τοπόδι της γλίστρησε κι έπεσε στο έδαφος, χτυπώντας το κεφάλι της στην πόρτα τουαυτοκινήτου. Θα την χτυπούσε το αυτοκίνητο. Τα αδέλφια μου είχαν στραμένα κιαυτά το βλέμμα τους εκεί. Κανείς άλλος δεν είχε πάρει είδηση τι γινόταν. Ότανθα το καταλάβαιναν θα ήταν πλέον, πολύ αργά. Έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα. Τηνπροσοχή μου δεν απέσπασε, ούτε η Ρόζαλι με την μνησίκακη σκέψη της... Χωρίς νακαθυστερήσω άλλο και χωρίς κανένας να πάρει είδηση την αστραπιαία μου κίνηση-ήμουν πολύ προσεχτικός σ' αυτό- βρέθηκα δίπλα στην Μπέλλα. "Ω! Τι γλυκό,να λέω το όνομά της!", σκέφτηκα καθώς την τράβηξα από εκεί. Ευτυχώς, τοτραύμα στο κεφάλι της, δεν αιμορραγούσε. Διαφορετικά, θα μου ήταν πολύ δύσκολονα αντισταθώ. Είχε δίκιο η Ρόζαλι, ήταν πολύ επικίνδυνο. Εγώ, ήμουν πολύεπικίνδυνος.
Το αυτοκίνητο, συνέχιζε την τρελή του πορεία, καταλήγοντας να χτυπήσει με τομπροστινό του μέρος την πόρτα, από το φορτηγάκι της Μπέλλα. Μικροσκοπικάκομμάτια γυαλιού, σκορπίστηκαν παντού. Ο Τάιλερ, φαινόταν να έχει χτυπήσει.όμως δεν φαινόταν σοβαρά. Ανησύχησα, για το χτύπημα της Μπέλλα και την ρώτησααν ήταν καλά.
"Είμαι μια χαρά! Μα.... Μα πως βρέθηκες τόσο γρήγορα εδώ;", με ρώτησεμε απορία. Δεν σκέφτηκα πολύ για να απαντήσω.
"Βρισκόμουν δίπλα σου.", ξεφούρνισα γρήγορα την απάντησή μου.
"Όχι!", μου αντιμίλησε. "Ήσουν στην απέναντι μεριά τουπάρκινγκ...", δεν την άφησα να τελειώσει.
"Μπέλλα κάνεις λάθος. Έχεις χτυπήσει το κεφάλι σου, ίσως έχεις πάθεικάποια διάσηση. Πρέπει να σε δει γιατρός."
"Είμαι μια χαρά!", η φωνή της ακουγόταν παράξενα στην προσπάθειά τηςνα υψώσει τον τόνο της φωνής της.
Αναρωτιόμουν τι να σκέφτεται. Ήταν πολύ παράξενη. Ήταν αυθόρμητη καιπαρορμητική. Κάθε λεπτό μαζί της, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτεται, ήτανμία σπαζοκεφαλιά. Μερικά, δευτερόλεπτα αργότερα, κόσμος είχε μαζευτεί τριγύρωμας. Άλλοι ήρθαν κοντά στην Μπέλλα για να βεβαιωθούν πως ήταν καλά και άλλοιστο Τάιλερ, που φαινόταν να έχει ανάγκη, άμεσα τις πρώτες βοήθειες. Ανησυχούσαπολύ για την Μπέλλα. Το τραύμα της, μπορεί, να μην ήταν επιπόλαιο. Ένας απότους καθηγητές, είχε ειδοποιήσει ένα ασθενοφόρο. Εγώ εν τω μεταξύ, βοήθησα τηνΜπέλλα να σταθεί στα πόδια της. Με αργά βήματα, την οδήγησα στο ασθενοφόρο πουείχε φτάσει.
Όταν φτάσαμε, ο Τάιλερ ήταν ήδη μέσα. Πλησιάζοντας, η μυρωδιά του αίματοςγαργάλησε τα ρουθούνια μου και η δίψα έκαψε τον λαιμό μου. Ήταν υποφερτό.Έπεισα τον εαυτό μου ότι μπορούσα να συγκρατηθώ. Αν ο Καρλάιλ μπορούσε… τότεμπορούσα κι εγώ. Η Μπέλλα κάθισε και έστρεψα τα μάτια μου στον Τάιλερ και μετάπάλι πίσω στην Μπέλλα. Διέκρινα ένα ύφος απορίας και περιέργειας. Μάλλον η δίψαμου ήταν προφανής. Αλλά κανείς, δεν μπορούσε να καταλάβει, τι είναι αυτό πουσυμβαίνει στην πραγματικότητα. Έτρεμα στην ιδέα, ότι μπορούσα να βλάψω κάποιον.Δεν ήθελα να είμαι ένα τέρας...
"Θα έρθω μαζί σου στο νοσοκομείο. Θα είμαι με το αυτοκίνητο απόπίσω.", είπα και έφυγα με γρήγορα βήματα.
Όση ώρα κατευθυνόμουν προς το αυτοκίνητο, διάφορες φωνές είχαν εισβάλει μέσαστο κεφάλι μου. Στην αρχή άκουγα τον Τάιλερ να απολογείται για αυτό που συνέβηκαι έβριζε από μέσα του τον εαυτό του γι' αυτό. Η Μπέλλα, τον διαβεβαίωσε ότιήταν καλά και μετά κενό...
Πλησιάζοντας το αυτοκίνητο, καινούριες σκέψεις πήραν την θέση τους στο κεφάλιμου.
Κανείς τους δεν μίλαγε. Παρά μόνο, με τον εαυτό του ο καθένας. Ο Έμμετ και οΤζάσπερ, αναρωτιόντουσαν τι θα έλεγε η Ρόζαλι. Η Άλις, πάλι, σκεφτόταν εμένα.Έψαχνε έναν τρόπο να με κάνει να πάψω να βασανίζομαι. Κάτι τέτοιες στιγμές, τηνένιωθα σαν τον φύλακα άγγελο μου.
Η Ρόζαλι σκεφτόταν ότι αυτό ήταν η αρχή του τέλους και ότι ήταν πια πολύ αργά.Ίσως και να είχε δίκιο. Δεν με είχε δει κανένας... εκτός από εκείνη. Ήξερα, ότιαυτό δεν θα περνούσε έτσι. Δεν θα σταματούσε στις ερωτήσεις, που μου έκανεπριν. Θα υπήρχε και δεύτερος γύρος. Χαμογέλασα και επιτάχυνα το βήμα μου, γιανα φτάσω πιο γρήγορα στο αυτοκίνητο. Εκεί με περίμεναν τ' αδέλφια μου...
Endowed Humans-Maria Louiza Cullen
- Σπόιλερ:
Bella
Τι περίεργος τύπος..! Πριν μου έκανε ολόκληρη ανάκριση για τη ζωή μου καιτώρα με κοιτάζει από την άλλη άκρη του παρκινγκ σα να με μισεί.. Δενκαταλαβαίνω τίποτα! Ωχ! Έρχεται προς τα δώ! Ήρεμα Bella! Βαθιές ανάσες!
Τι…? Τι είναι αυτό..???
Τις σκέψεις μου διέκοψε ο δυνατός ήχος των φρένων ενός αυτοκινήτου. Το μόνο πουκατάφερα να δώ είναι το φορτηγάκι του Taylor να έρχεται καταπάνω μου, τονEdward να με σπρώχνει φωνάζοντας το όνομά μου και μετά σκοτάδι…
Edward
Είναι τόσο όμορφη! Α!Ωραία Edward! Αυτό σου έλειπε τώρα να ερωτευθείς μιαθνητή που το αίμα της σε έλκει τόσο πολύ..!! Για να σε δώ πως θα το καταφέρειςαυτό!
Η Allis που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου πάγωσε στη θέση της και τα μάτια τηςέμειναν καρφωμένα στο κενό. Έβλεπε όραμα! Μπήκα κατευθείαν στο μυαλό της και αυτόπου είδα δε μου άρεσε καθόλου. Ο Taylor έχανε τον έλεγχο του αυτοκινήτου καιέπεφτε πάνω στη Bella. Το αίμα της βρισκόταν παντού, τα αδέλφια μου δεν μπορούννα αντισταθούν και ορμάνε. H Bella είναι νεκρή και εμείς εκτεθειμένοι!
Δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να σώσω τη Bella και την κάλυψή μας!
Ξεκίνησα να κινούμε προς το μέρος της. Είχα ήδη κάνει πάνω από τη μισή διαδρομήόταν είδα το φορτηγάκι του Taylor να μπαίνει στο παρκινγκ. Την στιγμή που έχανετον έλεγχο του αυτοκινήτου ήμουν 5 μέτρα μακριά της. Τα φρένα άρχισαν ναστριγκλίζουν και εγώ βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής, για τα δεδομένα ενόςβρικόλακα, απ΄την Bella. Φώναξα το όνομά της για να γίνω πιο πειστικός και μεμια γρήγορη κίνηση, που δεν την πιάνει ανθρώπινο μάτι, τη σήκωσα στην αγκαλιάμου την απομάκρυνα από τη σύγκρουση και την ακούμπησα κάτω σαν να την είχασπρώξει! Κανένας δεν κατάλαβε τίποτα!!
Άρχισα να φωνάζω το όνομά της για να συνέλθει.
«Bella! Bella μ’ακούς?»
Bella
«Bella! Bella μ’ακούς?»
Τι γλυκιά φωνή! Είμαι νεκρή! Θεέ μου είμαι σίγουρα νεκρή και αυτός που μουμιλάει είναι κάποιος άγγελος!
«Bella άνοιξε τα μάτια σου σε παρακαλώ!»
Άνοιξα δειλά τα μάτια μου γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν καλά!Αυτό που αντίκρισαεπιβεβαίωσε τις σκέψεις μου..
Ήταν ο άγγελος μου!!!
«Εσύ..»
«Μη μιλάς! Πρέπει να έχεις χτυπήσει το κεφάλι σου! Έχουμε καλέσει ασθενοφόρο!»μου είπε ενώ με κρατούσε στην αγκαλιά του προστατευτικά.
«Είμαι καλά!» του απάντησα και ετοιμάστηκα να σηκωθώ για να του το αποδείξω.
Με κράτησε πιο δυνατά στην αγκαλιά του κάνοντάς μου σαφές πως δεν επρόκειτο ναμε αφήσει μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο τουλάχιστον..
«Bella μη φέρεσαι σαν παιδί! Περίμενε σε παρακαλώ το ασθενοφόρο!» η φωνή τουαυστηρή και ανήσυχη ταυτόχρονα.
«Δε θέλω να πάω στο νοσοκομείο.. Τα φοβάμαι τα νοσοκομεία και τις ενέσεις…»είπα ειλικρινά και κοκκίνησα από ντροπή.
«Πρέπει όμως να πας για να σιγουρευτούμε ότι είσαι απολύτως καλά!» μου είπετρυφερά σαν να απευθυνόταν όντος σε μικρό παιδί.
«Θα έρθεις μαζί μου?»
Τι??? Τι έκανες Bella??? Είσαι τρελή??? Φυσικά και δε θα έρθει μαζί σου.. Τιτον νοιάζει???
Edward
«Θα έρθεις μαζί μου?» με ρώτησε γεμάτη αγωνία και δεν το σκέφτηκα καθόλου..
«Φυσικά και θα έρθω! Ήταν ποτέ δυνατό να σε αφήσω μόνη σου?»
«Αλήθεια το λες???» με ρώτησε σαν να μην πίστευε αυτό που άκουγε.
«Φυσικά! Να ήρθε το ασθενοφόρο! Μη φοβάσαι, δε θα αφήσω να σου συμβεί τίποτακακό!»
Έχεις τρελαθεί Edward? Τα σκέφτεσαι ή σου ξεφεύγουν??
«Edward τι συνέβη?» άκουσα μια φωνή πίσω μου. Ήταν ο Mark ο τραυματιοφορέας.
«Μάλλον έχει χτυπήσει λίγο το κεφάλι της άλλα δεν πρέπει να είναι τίποτασοβαρό.»
του απάντησα καθώς την άφηνα στα έμπειρα χέρια του!
Η Bella με κοίταξε με αγωνία. Της χαμογέλασα και της κράτησα αμέσως το χέρι γιανα καταλάβει ότι δεν θα την άφηνα μόνη.
«Θα έρθεις μαζί μας Edward?» με ρώτησε ο Mark.
«Ναι!» του απάντησα αμέσως.
«Έλα να κάτσεις μαζί μου μπροστά!» μου πρότεινε ο Mark την στιγμή που την έβαζεμε το φορείο στο ασθενοφόρο.
Η Bella που δεν άφησε στιγμή το χέρι μου δυνάμωσε το κράτημά της.
«Προτιμώ να πάω μαζί της αν δεν σε πειράζει..» του απάντησα και κατάλαβα τηBella να χαλαρώνει.
«Όπως θες!» μου είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω μου.
Bella
«Σ’ευχαριστώ!» του είπα και ήταν λίγο να εκφράσει αυτό που ένιωθα εκείνη τηστιγμή.
«Μη με ευχαριστείς! Δεν κάνω κάτι που δε θέλω!» μου είπε και το χαμόγελό του μεέκανε να κοκκινήσω!
Θεέ μου είναι τόσο όμορφος… Είναι ποτέ δυνατόν να ενδιαφέρεται για μένα?
«Είσαι πάντα τόσο ανασφαλής?» η ερώτησή του με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
«Πως..? Ξέρεις τι σκέφτομαι???» δεν είναι δυνατόν…
«Όχι! Δυστυχώς δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις σου αλλά μπορώ να διαβάσω τιςεκφράσεις σου!» μου απάντησε και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλητου.
«Δε μου είπες.. Γιατί είσαι ανασφαλής?» με ξαναρώτησε.
«Δεν είμαι ανασφαλής, είμαι ρεαλίστρια!» του απάντησα αμέσως.
«Κάθε άλλο παρά ρεαλίστρια είσαι..» τον κοίταξα με απορία. Τι εννοεί?
«Δεν καταλαβαίνεις στο ελάχιστο πόσο όμορφη είσαι!» συνέχισε.
«Δηλαδή… σου αρέσω?» τον ρώτησα και κράτησα την ανάσα μου για την απάντησή του.
Το ασθενοφόρο σταμάτησε. Είχαμε φτάσει στο νοσοκομείο.
«Εσύ τι λές?» μου είπε, έσκυψε και με φίλησε!!
Tania_Re- Administrator
-
Αριθμός μηνυμάτων : 5055
Ηλικία : 27
Ημερομηνία εγγραφής : 20/06/2010
Τόπος : Θεσσαλονίκη -
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Christian Ozera Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:16
Βιβή στο είχα πει πως είναι τέλειο!
Μαρία Λουίζα τα σπας!
Ρόζα πολύ καλό!!!!
Μαρία Λουίζα τα σπας!
Ρόζα πολύ καλό!!!!
Christian Ozera- Ultimate Fan
-
Αριθμός μηνυμάτων : 1431
Ηλικία : 27
Ημερομηνία εγγραφής : 05/09/2010
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Maria Louiza Cullen Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:23
Ευχαριστώ πολύ Γιώργο! Στην επόμενη μάχη θα πάρω και τους 600 πόντους!!!
Maria Louiza Cullen- V.I.P. Member
- Αριθμός μηνυμάτων : 1133
Ηλικία : 41
Ημερομηνία εγγραφής : 01/07/2010
Τόπος : Αίγιο
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Werewolf Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:30
Λοιπον εγω διαβασω για τωρα το πρωτο της βιβης...<φοβομουν μην καρφωσω σε κανα δεντρο>αυτο ηταν το πιο αστειο απο ολα 
ΦΟΒΕΡΟ
ΦΟΒΕΡΟ
Werewolf- Devoted Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 527
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 02/10/2010
Τόπος : Κρητη-Χανια
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Christian Ozera Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:32
Και μετά ξύπνησες;Maria Louiza Cullen έγραψε:Ευχαριστώ πολύ Γιώργο! Στην επόμενη μάχη θα πάρω και τους 600 πόντους!!!
Christian Ozera- Ultimate Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 1431
Ηλικία : 27
Ημερομηνία εγγραφής : 05/09/2010
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Roza Cullen Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:33
Δεν το περιμενα οτι το φανφικ μου θα αρεσε τοσο!χαιρομαι παρα πολυ :D
Επισης θα ηθελα να δωσω συγχαρητηρια σε ολες τις κοπελες που κανανε μια προσπαθεια και παιδευτηκαμε για το καλυτερο αποτελεσμα.
Βιβη και Μαρια Λουιζα μου αρεσαν πολυ τα φανφικ σας... :P :D
Επισης θα ηθελα να δωσω συγχαρητηρια σε ολες τις κοπελες που κανανε μια προσπαθεια και παιδευτηκαμε για το καλυτερο αποτελεσμα.
Βιβη και Μαρια Λουιζα μου αρεσαν πολυ τα φανφικ σας... :P :D
Roza Cullen- V.I.P. Member
- Αριθμός μηνυμάτων : 4115
Ηλικία : 33
Ημερομηνία εγγραφής : 30/06/2010
Τόπος : οπου ειναι ο Εντουαρντ!!!
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Maria Louiza Cullen Σαβ 02 Οκτ 2010, 21:46
Ευχαριστώ μωρό μου!!! Και η δικιά σου και της Βιβής είναι καταπληκτικές!!!
Γιώργο: Θα τα πούμε στον επόμενο γύρω..
Γιώργο: Θα τα πούμε στον επόμενο γύρω..
Maria Louiza Cullen- V.I.P. Member
- Αριθμός μηνυμάτων : 1133
Ηλικία : 41
Ημερομηνία εγγραφής : 01/07/2010
Τόπος : Αίγιο
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Anactaciaa_Rosetta Cullen Κυρ 03 Οκτ 2010, 12:40
μπραβο πολυ καλα ολα!!
Anactaciaa_Rosetta Cullen- Obsessed Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 487
Ηλικία : 28
Ημερομηνία εγγραφής : 29/08/2010
Τόπος : Εκεί που η άνοιξη και το καλοκαίρι ενώνονται, εκεί που θάλασσα με στεριά ενώνονται, εκει που η μαγεία με την πραγματικότητα ενώνεται, εκει που τα τριαντάφυλλα με τη βροχη και μια δόση από τα αστέρια δημιουργούν μια άλλη όψη στα δύσκολα της ζωής... -
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Kajol Κυρ 03 Οκτ 2010, 13:43
Κορίτσια τα φανφικ σας είναι τέλεια!!! Μου άρεσαν πάρα πολύ! Μπράβο!!!!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει μερικά λαθάκια που τα κατάλαβα κατόπιν εορτής... και δεν πίστευα ότι θα έβγαινε! Ευχαριστώ πολύ πολύ!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει μερικά λαθάκια που τα κατάλαβα κατόπιν εορτής... και δεν πίστευα ότι θα έβγαινε! Ευχαριστώ πολύ πολύ!
Kajol- V.I.P. Member
- Αριθμός μηνυμάτων : 6093
Ηλικία : 33
Ημερομηνία εγγραφής : 02/09/2010
Τόπος : Forks
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Rosemarie Hathaway Κυρ 03 Οκτ 2010, 16:03
Πολυ ωραια ολα τα φανφικ!!Μπραβο κοριτσια! Τωρα καταλαβαινω ποσο χαλια ειναι το γραψιμο μου....
Rosemarie Hathaway- Moderator
- Αριθμός μηνυμάτων : 8732
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 06/08/2010
Τόπος : Στον κόσμο των ονείρων....
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Tania_Re Κυρ 03 Οκτ 2010, 16:06
το δικο σου βγηκε 2ο στα Vampires, Tina!!! 
Tania_Re- Administrator
- Αριθμός μηνυμάτων : 5055
Ηλικία : 27
Ημερομηνία εγγραφής : 20/06/2010
Τόπος : Θεσσαλονίκη -
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Rosemarie Hathaway Κυρ 03 Οκτ 2010, 16:36
Αληθεια???!!!!!! :what???: :what???: :what???:
Εμεινα τωρα...... :shock: :P
Εμεινα τωρα...... :shock: :P
Rosemarie Hathaway- Moderator
- Αριθμός μηνυμάτων : 8732
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 06/08/2010
Τόπος : Στον κόσμο των ονείρων....
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Alis Κυρ 03 Οκτ 2010, 17:25
Συγχαρητήρια κορίτσια πολύ καλή δουλειά έχετε κάνει.Μαρία εκπρωσόπησες επάξεια την Ομάδα μας.Και πάλι συγχαρητήρια.
Alis- Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 116
Ηλικία : 32
Ημερομηνία εγγραφής : 05/09/2010
Τόπος : Λεωνίδιο-Αρκαδία
Απ: Νικητήρια Fanfictions..
από Sandra21 Κυρ 03 Οκτ 2010, 17:55
Συνχαρητηρια Μαρια Λουιζα!!!!!!!!!
Και σε σε εσας Βιβη και Ροζα!!! :D
Και σε σε εσας Βιβη και Ροζα!!! :D
Sandra21- Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 223
Ηλικία : 28
Ημερομηνία εγγραφής : 02/09/2010
Τόπος : Σε εναν τελειο κοσμο πλασμενο απο εμενα για εμενα,γεματο με βρικιολακες,λυκανθρωπους,μαγισσες,ξωτικα,νεραιδες και αλλα πλασματα....<3
Kajol- V.I.P. Member
- Αριθμός μηνυμάτων : 6093
Ηλικία : 33
Ημερομηνία εγγραφής : 02/09/2010
Τόπος : Forks
Fandom World :: Forks City :: Forks City :: Κατοικίες Βρικολάκων, Χαρισματικών Ανθρώπων και Λυκανθρώπων :: Battlefield-Battleground :: Αποτελέσματα Διαγωνισμών-Βαθμολογία Ομάδων :: Κάδος Αποτελεσμάτων-Βαθμολογιών
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης|
|
|
» Gotham
» New Girl
» Suits
» La casa de papel
» THE ROOKIE
» …ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (GIA PANTA) (2020)
» The Magicians
» ShadowHunters
» BODYGUARD