Translation-Language
.png "English")
Πρόσφατα Θέματα
Παρόντες χρήστες
205 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 205 επισκέπτες :: 1 μηχανή αναζήτησηςΚανένας
[ Δες όλη τη λίστα ]
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 545, στις Πεμ 01 Ιαν 2015, 15:59
Σύνδεση
Η αρχή του τέλους
Σελίδα 1 από 1
Η αρχή του τέλους
από KatiaRoses Κυρ 16 Δεκ 2012, 20:35
Λοιπόν αυτός δεν είναι ακριβώς ο επίσημος τίτλος αλλα τεσπα...χαχαχα
Λοιπόν να απόσπασμα από αυτό.
Λοιπόν να απόσπασμα από αυτό.
- Σπόιλερ:
- Εκατοντάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάνε και έρχονται καθημερινά. Κρύβοντας κάθε ένας την δικιά του ιστορία, το δικό του μαρτύριο , τα δικά του προβλήματα. Φορώντας μια χρωματιστή φανταχτερή μάσκα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον πραγματικό εαυτό του άλλου γιατί απλά παίζουν κρυφτουλι . Διάσημοι, τραγουδιστές , ηθοποιοί. Καθηγητές , εργάτες, έμποροι. Μαθητές ,φοιτητές, νέοι. Κάπου εκεί βρίσκομαι και εγώ. Ονομάζομαι Τσάρλι. Είμαι 18 χρονών και μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης στο τμήμα ψυχολογίας. Το όνομα μου προφανώς παραπέμπει σε κάποια κοπέλα ξένη... Αντιθέτως είμαι ελληνίδα και από τους δυο γονείς, παππούδες, προπάππους και πάει λέγοντας. Η μητέρα μου το λάτρευε αυτό το όνομα και το διάλεξε γιατί είναι unisex δηλαδή ουδετέρου γένους. Βλέπετε δεν ήθελε να μάθει τι φύλο ήμουν από την αρχή της εγκυμοσύνης και έτσι ήρθα εγώ, Τσάρλι-Άρτεμις Κίζογλου. Πάντα πίστευα πως τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από το να είσαι ο εαυτός σου και από το να αγαπάς την οικογένεια σου, τους φίλους σου και όλα τα συναφή… όμως τα πράγματα άλλαξαν όταν έκλεισα τα 17. Λες και άνοιξαν τα μάτια μου και έβλεπα πλέον καθαρά πόσο άσχημος και διαφορετικός και υποτυπώδης είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. «Είμαστε τόσο μικροί!» συνήθιζα να λέω καθώς κοίταζα τον καλοκαιρινό ουρανό με τον Θέμη, τον πρώην μου. Με χαρακτήριζε φαντασμένη και ονειροπόλα, δεν λέω ότι δεν είμαι, είμαι και μάλιστα με το παρά πάνω όμως αυτό που με ενοχλεί είναι ότι κανένας δεν καταλαβαίνει πως ο κόσμος που ζούμε είναι ένα απλό φαίνεσθαι και όχι το είναι τις υπόθεσης.
Να λοιπόν πως άρχισαν όλα.
Φώς! Κάτι έρχεται από μακριά αλλά δεν μπορώ να το διακρίνω, ίσως είναι κάποιος άνθρωπος ή ίσως και… ζώο; Τράγος είναι αυτός; Ναι σίγουρα κάτι με κέρατα με πλησιάζει και έρχεται όλο και πιο κοντά και πιο κοντά. Μισό λεπτό μου μιλάει… Κάτι τόσο μικρό και όμορφο στο άκουσμα μα από τα χείλη του ακούγεται σαν σύρσιμο και ύστερα ο ήχος φτάνει στ αυτιά «Τσάρλυ…» Τσάρλυ; Εμένα; Εμένα φωνάζει; «Τσάρλυ…» Να το πάλι! Ναι σίγουρα εμένα φωνάζει με κοιτάει με τεράστια κίτρινα μάτια και φωνάζει το όνομά μου… Πρέπει να απομακρυνθώ πρέπει να…
«Τσάρλυ ξύπνα!!»
«Μαμά;» είπα μισανοίγοντας τα μάτια κοιτώντας αυτή την πανέμορφη γυναίκα, την μαμά μου.
«Το ξυπνητήρι σου ξύπνησε όλη την γειτονιά εκτός από σένα… Και το έχεις και στο δυνατό να τσιρίζει ο τραγουδιστής να νομίζουν όλοι ότι κάποιος μπήκε και σε σφάζει…» είπε η μαμά μου χαμογελώντας και έφυγε από το δωμάτιο.
«Είναι καλό ξυπνητήρι ο Μέριλυν Μάνσον μαμά ακριβώς γι αυτό…!» είπα χαμογελώντας και πέταξα το σεντόνι από πάνω μου για να ετοιμαστώ για τον αγιασμό της νέας –και τελευταίας- σχολικής χρονιάς. Η μαμά μου δεν είναι πολύ θρήσκα γυναίκα αλλά όλοι αυτοί οι τραγουδιστές «φρικιά» όπως κάποια άτομα τους αποκαλούν την αηδιάζουν αλλά και κατά βάθος την φοβίζουν αφού κάποιες φορές προβάλουν «σατανιστικά» στοιχεία. Τι να πω, ο καθένας με ότι βολεύεται στην πίστη. Σε μισή ώρα ήμουν έτοιμη όμως η Ρένια δεν είχε χτυπήσει το κουδούνι. Η Ρένια είναι η κολλητή και παιδική μου φίλη. Ουσιαστικά μαζί μεγαλώσαμε, λόγω των φιλιών των μαμάδων μας. Χαρακτηριστικό της Ρένιας ήταν η τακτικότητά της. Δεν αργούσε ούτε ένα δευτερόλεπτο και αν το έκανε και της έλεγες ότι άργησε αυτή απλά θα σε γέμιζε το κεφάλι για το υπόλοιπο της ημέρας με φορές που την είχες στήσει μέχρι και μισή ώρα έξω από το σπίτι σου γιατί απλά δεν ήξερες που έβαλες το κραγιόν. Επίσης ήταν ένα χρόνο μικρότερη. Αλλά εγώ όπως και να έχει την αγαπώ.
«Τσάρλυ η Ρένια ήρθε… Κατέβα!» μου φώναξε η μαμά από το μπαλκόνι και εγώ τσάκωσα την τσαντούλα μου, φόρεσα τα όμορφα πέδιλά μου και κατέβηκα να την συναντήσω.
«Λία! Καλημέρα! Βλέπω ότι και ετοιμάστηκες γρήγορα αλλά και ότι είσαι τελείως στις ομορφιές σου!» είπε η Ρένια βλέποντας με να βγαίνω από την εξώπορτα. Με φώναζε Λία που έρχεται και από τα δυο τα ονόματα μου. Δηλαδή κρατάμε το Λι από το Τσάρλι και προσθέτουμε το Α από το Άρτεμις. Ιδέα της Ρένιας.
«Χα χα… Βλέπω ότι δεν αφήσαμε τον σαρκασμό στα θρανία της πρώτης λυκείου ε;» τις είπα χαμογελώντας καθώς πήγαινα κοντά της.
«Όχι εννοείται!»
«Αυτό έλλειπε» της απάντησα και προχωρήσαμε προς το σχολείο.
«Κάτι μου λέει ότι αυτή η σχολική χρονιά δεν θα είναι και η καλύτερη απ όλες» είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα»
«Εσύ και τα προαισθήματά σου Λία αμαν! Μια χαρα θα παει και θα είναι μια υπέροχη χρονιά! Μην ξεχνάς ότι είσαι στο τέλος!»
«Ναι αλλά και συνάμα στην αρχή… Η αρχή του τέλους…!» είπα χαμηλώνοντας το κεφάλι μου.
«Μα τι έχεις πάθει; Τώρα τελευταία είσαι όλο με την καλή κουβέντα στο στόμα! Προσπαθείς να μου μοιάσεις;» είπε με σοβαρό ύφος όμως εγώ δεν είχα διόλου όρεξη για πλάκες. Και να τα παλι εκείνα τα πελώρια κίτρινα μάτια του ύπνου μου ξαναεμφανίζονται μέσα στο μυαλό μου κάνοντάς με να ανατριχιάσω ακόμα πιο πολύ απ ότι ήδη είχα, απλά και μόνο στην σκέψη του «μετά».
«Όχι σε καμία περίπτωση… Είναι απλά αυτό το όνειρο. Βλεπω το ίδιο σχεδόν μία βδομάδα τώρα.»
«Είναι απλά ένα όνειρο Λία, καμία προκατάληψη καμία εξήγηση, απλά ένα όνειρο!»
«Ναι αλλά μια εβδομάδα; Είναι κάπως περίεργο…»
«Απλά του δίνεις πολύ σημασία. Αυτό είναι όλο. Θες να περάσεις και ψυχολογία! Άντε ψυχολόγε! Ψυχολόγα την φάτσα σου!» είπε με ένα σαρκαστικό χαμογελάκι στο στόμα της.
«Πρώτα απ’όλα είναι ψυχολόγησε και όχι ψυχολόγα! Επίσης… τίποτα δεν είναι τυχαίο Ρένια μου όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πιστεύω ότι αυτό είναι ένα μήνυμα!»
«Ναι, μήνυμα για να αρχίσεις να διαβάζεις αγαπητή μου γιατί η μάνα σου θα εμφανιστεί με τραγίσια κέρατα και κίτρινα μάτια να σε φάει! Ούπς! Το κουδούνι πάμε πάμε!» είπε και μπήκαμε στην αυλή του σχολέιου. Ξεχώριζα πολλά παιδιά κάποιοι πήγαιναν στο εστιατόριο του μπαμπά μου και άλλοι ήταν συμμαθητές μου. Το περίεργο ήταν ότι η Ρένια δημιούργησε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένα μεγάλο κύκλο από ανθρώπους και εγώ έμοιαζα ξένη. Ξαφνικά ήταν λες και κοιτούσα τον εαυτό μου από δεξιά γωνία της τετράγωνης αυλής. Ένα κοριτσάκι με λίγα παρα πάνω κιλά και καστανόξανθο μαλλί να παρατηρεί με ζήλια αλλά και ντροπή την καλύτερή της φίλη. Πισοπάτησα και πήγα προς τα παγκάκια τα οποία βρίσκονταν λίγο πιο πέρα από την πόρτα του σχολείου. Ήμουν πλέον σίγουρη πως αυτή η χρονιά θα ήταν η χειρότερη απ όλες τις προηγούμενες.
Βλέποντας τους καθηγητές να ετοιμάζονται για τον αγιασμό σηκώθηκα και έσυρα το σώμα μου προς την θέση της τρίτης λυκείου. Πολλά κορίτσια με χαιρέτησαν όμως ποτέ δεν τις ένοιωσα πραγματικά κοντά μου. Ήμουν ξένη μέσα στο ίδιο μου το σχολείο.
Οι μέρες περνούσαν και όλο και ένοιωθα πιο αποκομμένη από τον έξω κόσμο αυτό που ήξερα ήταν διάβασμα σχολείο φροντιστήριο και ξανά διάβασμα. Ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα. 12 Οκτωβρίου και ημέρα των γενεθλίων της αγαπημένης μου φιλενάδας Ρένιας. Από το πρωί ετοίμαζα το δώρο της όμως μέχρι την ώρα του πάρτι δεν κατάφερα να το ολοκληρώσω. Ήταν ένα μοβ βραχιόλι, δικής μου έμπνευσης και δημιουργίας, όμως δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι θα της άρεζε, έτσι πήρα καποια από τα σύνεργά μου πριν πάω σπίτι της σε περίπτωση που ήθελε να κάνει κάποια αλλαγή.
Έφτασα σπιτι της που ήταν λίγα στενά πιο πάνω από το δικό μου και χτύπησα το κουδούνι. Η Κυρία Έλενα, μητέρα της Ρένιας, με άνοιξε την πόρτα με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Ποτέ δεν κατάλαβα που έβρισκε τέτοια χαρα.
«Να την χαίρεστε κυρία Ελένη! Γερή και δυνατή»
«Και λιγότερο σαρκαστική!» είπε και γέλασε «Σε ευχαριστώ πάντως. Μέσα είναι η εορταζόμενη κλαίει την μοίρα της που μεγάλωσε κατά ένα χρόνο» πρόσθεσε και της έφυγε ακόμα ένα γελάκι. Η κυρία Έλενα ήταν μια πολύ ομορφη κοκκινομάλλα γυναίκα. Στον χαρακτήρα έμοιαζε σχεδόν σε όλα με την μαμά μου. Απ ότι όμως φαίνεται η τύχη δεν της έχει χτυπήσει ποτέ την πόρτα. Είναι διπλοπαντρεμένη. Ο πρώτος της άντρας κατηγορήθηκε για φόνο και πολλές ληστείες συν την κακοποίηση της κυρίας Έλενας. Ευτυχώς είναι κλεισμένος στην φυλακή για τα καλά με δις ισόβια. Ο δεύτερός της άντρας ο οποίος ήταν και πατέρας της Ρένιας πέθανε από καρκίνο πνεύμονα δύο χρόνια πριν. Η Ρένια ήταν συντριμμένη! Δεν μιλούσε σχεδόν σε κανένα και όταν κάποιος της έδειχνε ότι την λυπάται αυτή του έριχνε μπουνιές. Ευτυχώς μετά από 5 μήνες έδειξε βελτίωση και πλέον έχει γυρίσει στα φυσιολογικά της.
Μπήκα στο δωμάτιο της Ρένιας και την είδα να κοιτιέται στον καθρέπτη του δωματίου της πολύ έντονα λες και κάτι έψαχνε.
«Λες να φαίνεται;» είπε η Ρένια και παραλίγο να μην καταλάβω ότι μιλούσε σε μένα.
«Να φαίνεται τι;» της απάντησα έγκαιρα πριν καταλάβει το χάσμα που δημιουργήθηκε και έβγαλα την τσάντα μου και το άσπρο τζάκετ μου πάνω στο κρεβάτι της λίγα εκατοστά δίπλα απ όπου στεκόταν.
«Οι ρυτίδες μου!» αναφώνησε ρίχνοντάς μου ένα αγανακτισμένο ύφος σαν να την είπα κάτι κακό.
«Ρένια ξέρουμε και οι δυο ότι καμία μας δεν έχει ρυτίδες… Για τ’ όνομα! Είσαι 16 ετών..»
«17!»
«Ναι αυτό…!» είπα και ακούστηκε το θυροτηλέφωνο του σπιτιου της. Η Ρένια ζούσε σε μία μεγάλη και ακριβή μονοκατοικία λόγω της δουλείας της μαμάς της. Ήταν Γενική Διευθυντής σε μία τεράστια εταιρία που φτιάχνει παγωμένα γιαούρτια και η οποία έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια περισσότερες από 40 χώρες. Οπότε καταλαβαίνεται για τι μισθό μιλάμε.
Η φίλη μου έκανε σβούρα και έφυγε για να ανοίξει την πόρτα. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη θέληση να πάω μαζί της για να δω ποιος ήταν και έτσι έβγαλα τα σύνεργά μου για να τελειοποιήσω το δημιούργημά μου. Λίγα λεπτά αργότερα η Ρένια φάνηκε στην πόρτα του δωματίου της.
«Θα ‘ρθεις;» με ρώτησε φορώντας ένα χαζό γελάκι το οποίο το φοράει συνήθως όταν θέλει να μου κρήψει κάτι ή ξέρει κάτι για το οποίο δεν έχω ιδέα.
«Ναι. Να σε φτιάξω αυτό το πράγμα και κατεβαίνω» της είπα χαμογελώντας. Το δωμάτιο της Ρένιας όπως και της μητέρας της αλλά και της μικρότερης αδερφής της Μιχαέλα βρισκόταν στον δεύτερο όροφο του σπιτιού ο οπίος ήταν ενωμένος με μία όμορφη πέτρινη στριφογυριστή σκάλα.
«Οκ! Μην αργήσεις! Θέλω να σε γνωρίσω σε κάτι φίλους μου!» έγνεψε χαμογελώντας και με μία κίνηση γύρισε και έφυγε από το δωμάτιο. «Φυσικά» είπα από μέσα μου. Ενώ τελείωσα το βραχιόλι ακούστηκε η μουσική πιο δυνατά προερχόμενη από τον κάτω όροφο. «Μάλλον ήρθαν πολλοί καλεσμένοι» Σκέφτηκα και πήγα προς την βεράντα του δωματίου η οποία έβλεπε στο μπροστινό μέρος του σπιτιού για να ελέγξω την κίνηση. Έμεινα έκπληκτη με το θέαμα αυτό. Η Ρένια είχε καλέσει το μισό και παραπάνω σχολείο. Τελικά ευτυχώς που η κυρία Ελένη θα ήταν εντώς του σπιτιού όλη την ώρα περιμένοντας αναφορά από εμένα κλεισμένη στο δωμάτιό της.
«Ωχ συγνώμη! Λάθος δωμάτιο. Μήπως ξέρεις που είναι η τουαλέτα;» ακούστηκε μία αγορίστικη φωνή η οποία με ξάφνιασε τόσο πολύ που παραλίγο να μου πέσει το βραχιόλι από την βεράντα. Μπήκα στο δωμάτιο και τον παρατήρησα καλύτερα. Μπορώ να πω πως ήταν γλυκούλης αλλά έμοιαζε και με κακό αγόρι ταυτόχρονα.
«Εμ.. Ναι. Είναι δίπλα.» Του είπα δείχνοντας με το χέρι μου προς τα δεξιά.
«Ευχαριστώ πολύ» είπε και εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά ακριβώς όπως μπήκε......
KatiaRoses- Obsessed Fan
-
Αριθμός μηνυμάτων : 395
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 24/11/2011
Τόπος : Θεσσαλονικη-4-ever!!
Απ: Η αρχή του τέλους
από KatiaRoses Κυρ 06 Ιαν 2013, 22:55
Λιγο ακομα απο εκει που το σταματησα! ;)
- Σπόιλερ:
- Γύρισα προς το μέρος του καθρέφτη και κοίταξα την σιλουέτα μου, αυτή η μαύρη μπλούζα με τα χρυσά γράμματα τελικά με πήγαινε πολύ, όμως τα παπούτσια που φορούσα δεν ήταν καθόλου ότι είχα φανταστεί πως θα ήταν. Τα έβγαλα και μπήκε ξαφνικά στο δωμάτιο η Ρένια. Γύρισα ξαφνιασμένη προς το μέρος της κρατώντας τα παπούτσια στον αέρα. «Τελικά είχαμε την ίδια σκέψη… Απορώ πως τα φόρεσες» είπε και προχώρησε προς την ντουλάπα δεξιά του καθρέπτη από όπου και έβγαλε δύο μαύρες δίπατες δωδεκάποτες μαύρες καστόρ γόβες. «Βάλε αυτά!» είπε και τράβηξε τα παπούτσια μου από το χέρι δίνοντάς μου τις γόβες. Τις κοίταξα και αναφώνησα «Δεν υπάρχει περίπτωση!»
«Μα γιατί; Είναι τόσο όμορφες και θα πηγαίνουν τέλεια με το μπλουζοφόρεμά σου!»
«Πώς θα περπατήσω εδώ πάνω;» είπα δείχνοντας τις γόβες
«Απλά φόρα τες και κάνε πως φοράς σπορτέξ! Είναι πανεύκολες σε λέω! Και πανάκριβες γι αυτό πρόσεχε τες» είπε και γέλασε. Κάθισα στο κρεβάτι της και φόρεσα τις γόβες. Η Ρένια με σήκωσε και προχώρησα προς τον καθρέφτη. Πρώτη φορά είχα δει τον εαυτό μου έτσι, αλλά και πάλι μπροστά στην Ρένια ήμουν απλά ένα μεγάλο τίποτα. «Τελικά δεν είναι τόσο δύσκολες στο περπάτημα» είπα κάνοντας βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο για να τις συνωθήσω. «Ναι δεν είναι αλλά άμα πέσεις πας νοσοκομείο, γιαυτό πρόσεχε. Λοιπόν πάμε!» είπε και προχώρησε μπροστά. Ήταν υπέροχο το πώς μπορούσε να περπατήσει πάνω σε αυτές τις λεοπάρ γόβες της, σαν να μην πατούσε στο έδαφος.
Την ακολούθησα και κατεβήκαμε την σκάλα προς τον κάτω όροφο. Η Ρένια με έπιασε το χέρι και με οδήγησε στην παρέα της. Τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Φαινόταν πως ήταν μεγαλύτεροι μας αλλά όχι πολύ. Οι τρεις από τα αγόρια ήταν μάλον κάπου στα δεκαεννιά με είκοσι ενώ όλοι οι υπόλοιποι εικοσιένα με είκοσι δύο. Κοίταξα καλύτερα και είδα πως το αγόρι που είδα πάνω ήταν ένας από αυτούς. Στην αρχή χάρηκα όμως μετά συνειδητοποίησα ότι στεκόμουν δίπλα στην ελεύθερη ,πλέον, Ρένια οπότε και έχασα τις ελπίδες μου.
«Παιδιά από εδώ η Τσάρλυ-Άρτεμις» είπε η Ρένια σπρώχνοντας με μπροστά της, πιο κοντά σε αυτούς.
«Τσάρλυ ή Άρτεμις;» ρώτησε ειρωνικά ένας από αυτούς ο πιο ψηλός, ο οποίος μάλλον ήταν φαντάρος, κρίνοντας από το κούρεμά του.
«Βασικά και τα δύο αλλά μπορείτε να με φωνάζετε όπως θέλετε. Τσάρλυ, Άρτεμις, Λία γυρνάω σε όλα!» είπα χαμογελώντας στο ίδιο αγόρι.
«Το Λία μας κάνει.» είπε το αγόρι που είδα πάνω «Θέμης» ξαναείπε και άπλωσε το δεξί του χέρι αφού πέρασε το ποτό του στο αριστερό.
«Α, το αγόρι της τουαλέτας.» είπα και γέλασα μαζί με όλη την παρέα και τον ίδιο. «Λία» ξαναείπα δίνοντας και εγώ το χέρι.
«Α βλέπω γνωρίζεστε! Ωραία, λοιπόν, αυτός είναι ο Χάρης…» είπε η Ρένια χαμογελώντας και δείχνοντας ένα μεσαίο σε ανάστημα και μελαχρινό με καστανά μάτια αγόρι. «… ο Πέτρος,…» είπε δείχνοντας ένα άλλο αγόρι με φράντζα στα μάτια αλλά κοντό μαλλί. «… τον Θέμη που τον γνώρισες και τον Άγγελο» είπε η Ρένια δείχνοντας το τελευταίο αγόρι τις παρέας τον ψηλό με τα μπλε μάτια και το κούρεμα φαντάρου ο οποίος είχε όλη την ώρα αγκαλιά μία κοπέλα από τις δυο της παρέας...
KatiaRoses- Obsessed Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 395
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 24/11/2011
Τόπος : Θεσσαλονικη-4-ever!!
Απ: Η αρχή του τέλους
από KatiaRoses Κυρ 20 Ιαν 2013, 01:23
λίγο ακόμα!! 
- Σπόιλερ:
- Ήταν όμορφη με σγουρά ξανθά μαλλιά. Φαινόταν πολύ καλή με την πρώτη ματιά που την έδωσα όμως δεν πίστευα πως θα την γνώριζα καλύτερα οπότε και αναθεώρησα την σκέψη μου μέχρι να την μάθω, αν βέβαια γίνει ποτέ αυτό.
«Αφού γνώρισες τα αγόρια καιρός να γνωρίσει τα κορίτσια τις παρέας μας.» είπε η Ρένια και με πήγε πρώτα προς την κοπέλα με τα σγουρά μαλλιά.
«Από εδώ είναι η Αλίκη!» με είπε. Εκείνη τραβήχτηκε από την αγκαλιά του Άγγελου και μου έδωσε το χέρι της «Χάρηκα!» είπε με μία γλυκιά σχεδόν τραγουδιστή φωνή όμως φαινόταν πως δεν με είχε συμπαθήσει πολύ. «Και εγώ.» της ανταπέδωσα.Η Ρένια με τράβηξε στην δεύτερη κοπέλα της παρέας, με καστανά μακριά μαλλιά και λεπτή όπως η άλλη. «Τέλος, Λία να σε γνωρίσω στην Αγάπη!»
«Χάρηκα για την γνωριμία!» είπε χαμογελαστή και με την σειρά της μου έδωσε το χέρι της. Την χαιρέτησα όπως τους υπόλοιπους μα και αυτή όπως και η Αλίκη με κοιτούσε με μισό μάτι. Ήθελα επειγόντως να φύγω από κει όμως η Ρένια με είχε πάρει αγκαζέ και δεν με άφηνε να φύγω από κοντά της. «Awkward…!» έλεγα συνέχεια από μέσα μου όμως προσπαθούσα να μείνω ψύχραιμη. Ξαφνικά το ταβάνι, το πάτωμα, οι τοίχοι μου φαίνονταν πολύ ενδιαφέροντα.
Πέρασε κάποια ώρα και το πάρτι είχε πραγματικά ανάψει. Η Ρένια φαινόταν πλέον πως το ποτό την είχε πειράξει και όλα σχεδόν τα άτομα του πάρτι φιλιόντουσαν μεταξύ τους. Η Ρένια άρπαξε τον Πέτρο και έκαναν μία επίδειξη “Dirty Dancing”. Η κατάσταση ξέφυγε και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω στο δωμάτιο της Ρένιας και να κλειστώ εκεί μέχρι όλο αυτό το όργιο –γιατί πάρτη δεν το λες- να τελειώσει. Καθώς έκανα βήμα προς την σκάλα ένα χέρι με έπιασε από τον καρπό ξαφνιάζοντας με. Γύρισα απότομα και είδα το πρόσωπο του Χάρη και την Αγάπη να με κοιτάζουν παράξενα. «Που πας; Το πάρτη είναι εδώ κάτω ντοπαλούλα!» είπε ο Χάρης και με τράβηξε προσεκτικά προς το μέρος του. Μύριζε αλκοόλ. «Νιώθω λίγο αδιάθετη, καλύτερα να πάω να ξαπλώσω!» είπα και έκανα να απελευθερωθώ από την λαβή του όμως με έσφιξε πιο δυνατά και με τράβηξε πιο κοντά του. Η Αγάπη διασκέδαζε με το όλο θέμα και κρατώντας ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι της γελούσε υστερικά. «Ω, άμα είναι έτσι τότε πάμε να σε ξαπλώσω εγώ.» είπε και ενώ πάλευα να ελευθερωθώ κόλλησε τα χείλη μου στα δικά του ενώ η Αγάπη συνέχισε να γελάει.
Τότε μέσα στην ταραχή μου και την ανησυχία μου να ελευθερωθώ από την λαβή του, ξεκόλλησε από πάνω μου απότομα και χάνοντας την ισορροπία μου πήγα να πέσω κάτω, όμως κάποιος με έπιασε και με σήκωσε ξανά πριν πέσω από εκείνες τις πελώριες γόβες. Όταν κοίταξα αυτόν τον «κάποιο» έμεινα έκπληκτη! Ήταν η Αλίκη! Αφού με σήκωσε με ρώτησε αν ήμουν καλά και μετά άρχισε να μαλώνει με τον Χάρη. Απ’ ότι κατάλαβα μάλλον ήταν αδέρφια. Ο Άγγελος ήρθε δίπλα μου και μου είπε «Έλα θα σε πάω πάνω.» τον κοίταξα περίεργα σχεδόν φοβισμένα όμως μου έριξε ένα χαμόγελο και μου είπε «Δεν θα σε πειράξω, νηφάλιος είμαι. Έλα να σε βοηθήσω.» είπε και με τα μάτια του μου έδειξε την σκάλα. Ανεβήκαμε στο πάνω πάτωμα και μπήκαμε στο δωμάτιο της Ρένιας. Με έβαλε να καθίσω στο κρεβάτι. «Είσαι καλα; Συγνώμη για τον Χάρη και την Αγάπη, δεν το σηκώνουν και πολύ το ποτό.» είπε χαμογελόντας και εγώ κατέβασα το κεφάλι μου κοκκινίζοντας χωρίς λόγο «Είμαι καλά. Μπορείς να πηγαίνεις. Δεν είμαι πολύ των πάρτυ δεν θέλω να χαλάσω την διασκέδαση σου.» είπα χαμογελόντας του και εγώ. «Διασκέδαση;» είπε και γέλασε. «Δεν είναι διασκέδαση αυτό που γίνεται κάτω, πίστεψέ με» πρόσθεσε και μπήκε στο δωμάτιο ξαφνικά η Αλίκη «Γεια! Είσαι καλά; Συγνώμη για τον αδερφό μου, συγνώμη τόσο πολύ!! Δεν είναι φίλος με το ποτό κ όμως πίνει χωρίς σταματημό.» είπε η Αλίκη και κάθησε δίπλα μου. Σε αντίθεση με πριν, τώρα φαινόταν πολύ φιλική, και συμπαθητική.
KatiaRoses- Obsessed Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 395
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 24/11/2011
Τόπος : Θεσσαλονικη-4-ever!!
Απ: Η αρχή του τέλους
από KatiaRoses Κυρ 03 Φεβ 2013, 21:14
Λίγο ακόμααα!!
- Σπόιλερ:
- Τα μαλλιά της κατάξανθα και σγουρά αιωρήθηκαν καθώς κάθισε δίπλα μου. «Είμαι καλά κανένα πρόβλημα. Απλά σοκαρίστηκα, αυτό είναι όλο.» της είπα ανταποδίδοντας το χαμόγελο. «Πηγαίνετε κάτω θα κατέβω και εγώ σε λίγο να μαζέψω την Ρένια… Όπως πάντα..»
«Το φροντίσαμε εμείς αυτό. Η Ρένια είναι στην τουαλέτα και απ ότι φαίνεται αύριο θα πρέπει να την καθαρίσετε.» είπε σε μένα και ύστερα απευθύνθηκε στον Άγγελο. «Πάνε κάτω να βοηθήσεις τον Θέμη να λήξει το πάρτι. Πρέπει να πάω τον Χάρη και την Αγάπη σπίτι.»
«Οκ θα πάω. Που τους άφησες αλήθεια;»
«Κάθονται στον καναπέ και φιλιούνται πίνοντας, αύριο θα τους τα λέμε και δεν θα μας πιστεύουν.» είπε η Αλίκη βάζοντας τα χέρια στους γοφούς της. Ο Άγγελος γέλασε και έφυγε από την πόρτα. Πήγα να μιλήσω όμως ξαφνικά μπήκε ξανά ο Άγγελος στο δωμάτιο. «Τον Πέτρο που τον αφήσαμε;» η Αλίκη γέλασε και γύρισε προς το μέρος μου «Πάνε στην Ρένια. Σίγουρα θα θέλει βοήθεια.»
«Οκ» είπα και φόρεσα τις μαύρες γόβες μου ξανά αφού δεν είχα ιδέα για το που μπορεί να είχε βάλει η Ρένια τις μπαλαρίνες μου.
«Άγγελε πάμε να βρούμε τον Πέτρο και φεύγουμε. Λία αν δεν σε ξαναδώ, χάρηκα που σε γνώρισα.» είπε με ένα γελάκι και εξαφανίστηκε με τον Άγγελο στον διάδρομο. Βρήκα την τσάντα μου και έβγαλα ένα μικρό κουτάκι μέλι και λίγο γάλα για να συνέλθει έστω και λίγο η Ρένια από το μεθύσι. Τα πήρα μαζί μου και βγήκα στον διάδρομο. Προχώρησα αριστερά και στο τέλος του διαδρόμου βρήκα την τουαλέτα. Χτύπησα μια φορά όμως κανένας δεν απάντησε. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα και ξαναχτύπησα. «Φύγε!» ακούστηκε η φωνή της Ρένιας από μέσα. «Ρένια, η Λία είμαι. Είσαι καλά; Άφησέ με να μπω.» φώναξα και ακούστηκε ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα. Ύστερα αυτή άνοιξε και εμφανίστηκε η Ρένια. Ήταν χλωμή και τα μαλλιά της ανακατεμένα όμως εξακολουθούσε να είναι όμορφη σε αντίθεση με μένα που μάλλον είχα τα χάλια μου. «Έχεις τα χάλια σου.» της είπα και κρατώντας το χέρι της, την έβαλα να κάτσει στην τουαλέτα. «Έλα. Φάε λίγο από αυτό.» της είπα ανοίγοντας το μέλι. «Τι είναι;» μου είπε με αδύναμη φωνή. «Μέλι. Θα βοηθήσει στο μεθύσι.»
«Πονάει το κεφάλι και η κοιλιά μου.»
«Το ξέρω. Έλα, φάε.» είπα και της έδωσα το κουτάκι. Με το δάχτυλό της πήρε το μέλι και το έφαγε. «Τελείωσε το πάρτι έτσι;»
«Ναι. Οι φίλοι σου με βοήθησαν να το λήξουμε.»
«Πρέπει να καθαρίσουμε πριν έρθει το πρωί.»
«Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες σε λίγες ώρες ξημερώνει.»
«Πρέπει να καθαρίσουμε!» είπε η Ρένια και έκανε να σηκωθεί.
«Όπα όπα. Τι; Με τα βίας προχωράς! Πάμε κάτω να σε φτιάξω έναν σκέτο καφέ και ύστερα βλέπουμε.» είπα και στηρίζοντας την στον ώμο μου κατεβήκαμε τα σκαλιά και πήγαμε προς την κουζίνα. Το κάτω πάτωμα ήταν ένα χάλι. Ποτά και αναψυκτικά, κάποια γεμάτα και κάποια άδεια γέμιζαν το πάτωμα, τον καναπέ και όλα τα τραπέζια, ακόμα και στην κουζίνα. Η Ρένια ήπιε τον καφέ που της έφτιαξα και αφού ένιωσε λίγο καλύτερα αρχίσαμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια και τα σπασμένα. Αφού καθαρίστηκε σχεδόν η κουζίνα πήγαμε στο σαλόνι και μετά από μισή ώρα η Ρένια αποκοιμήθηκε στον καναπέ καθώς τον καθάριζε και έτσι έκανα εγώ όση δουλειά μπορούσα.
Φωτιά, φωτιά παντού. Δυο κέρατα με πλησιάζουν. Αυτό το πλάσμα άλλαζε από την μία στιγμή στην άλλη και ξαφνικά έγινε άνθρωπος. Μία όμορφη αντρική μορφή ερχόταν προς το μέρος μου. Μου φάνηκε ότι έλεγε κάτι. Κάτι σαν «Diana venire ad me!». Αν ήταν όντως αυτό που άκουσα τότε σήμαινε «Άρτεμις έλα σε μένα.» Γελοίο και ανατριχιαστικό ταυτόχρονα. Ένας κούκος ακούστηκε κάπου στο βάθος και ένιωσα να πέφτω στο κενό. Έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα είχα ξυπνήσει.
KatiaRoses- Obsessed Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 395
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 24/11/2011
Τόπος : Θεσσαλονικη-4-ever!!
Απ: Η αρχή του τέλους
από KatiaRoses Σαβ 02 Μαρ 2013, 22:14
- Σπόιλερ:
- Βρισκόμουν ξαπλωμένη στον απέναντι καναπέ από εκεί που ακόμα κοιμόταν η Ρένια. Είχε ξημερώσει αλλά με μια γρήγορη ματιά συνειδητοποίησα ότι αν και είχα συμμαζέψει αρκετά το προηγούμενο βράδυ, εξακολουθούσε το σπίτι να είναι ένα χάλι. Σηκώθηκα και ανέβηκα ξυπόλυτη προσεκτικά προς το μπάνιο. Όταν μπήκα μύριζε εμετός και μπύρα. Δεν αναρωτήθηκα το γιατί. Άνοιξα την βρύση και έπλυνα το πρόσωπό μου. Είχα κοιμηθεί βαμμένη και φαινόμουν σαν κλόουν στον καθρέφτη αλλά προς το παρόν δεν ήταν κάτι που με ένοιαζε άμεσα, αν και με λίγο νερό που έριξα πάνω μου, έφυγε το πιο πολύ make-up. Έκλεισα την πόρτα της τουαλέτας και απομακρύνθηκα από αυτήν, πηγαίνοντας προς το δωμάτιο της Ρένιας. Επειδή συνήθιζα να κοιμάμαι στο σπίτι της είχα κάποια ρούχα αφημένα στην ντουλάπα της ∙ έβγαλα μία μαύρη φόρμα και ένα γκρι μπλουζάκι με την φιγούρα της Μίνι Μάους τυπωμένη, και κατέβηκα ξανά στο κάτω πάτωμα αφού πρώτα τσέκαρα το δωμάτιο της κυρίας Ελένης η οποία κοιμόταν ακόμη βαθιά.
Η Ρένια κοιμόταν στον ένα από τους δύο μεγάλους καναπέδες που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από την σκάλα, κάτω από το μεγάλο παράθυρο ∙ ήταν η αγαπημένη της θέση από τότε που ήταν μικρή, ειδικά όταν έβρεχε ή χιόνιζε. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και η μία της γόβα πάνω στον καναπέ και η άλλη από κάτω. «Θα έχει τρομερό πονοκέφαλο όταν ξυπνήσει.» σκέφτηκα και αφού πήρα μια μεγάλη μαύρη σακούλα συνέχισα να μαζεύω ότι σκουπίδι έβλεπα.
Δεν είχαν περάσει καλά καλά δέκα λεπτά όταν έριξα κατά λάθος ένα ξύλινο βάζο που ήταν διακοσμημένο πάνω στο έπιπλο που υπήρχε δίπλα από την πορτα της κουζίνας αριστερά από το σαλόνι και την σκάλα. Η Ρένια πετάχτηκε και με κοίταξε με ένα πρόσωπο αγνώριστο, όπως μόνο η Ρένια μπορούσε να φορέσει μετά από μεθύσι. «Καλημέρα ωραία Κοιμωμένη. Πώς είσαι;» την ρώτησα βάζοντας τα χέρια στους γοφούς. «Μ..» αναφώνησε και ξάπλωσε πάλι στον καναπέ προσπαθώντας να συνέλθει. «Άντε σήκω! Δεν νομίζω ότι η μαμά σου θέλεις να σε δει σε τέτοιο χάλι έτσι;»
«Τι ώρα είναι;» είπε σχεδόν ξεψυχισμένα.
«Κοντεύει οχτώ.» είπα σηκώνοντας το πεσμένο βάζο και μαζεύοντας τα άδεια κουτάκια μπύρας από το έπιπλο.
«Πρέπει να σηκωθώ! Η μαμά μου έχει συνάντηση με κάτι συναδέλφους της στις 11 και θα σηκωθεί όπου να ναι.» ψιθύρισε σχεδόν στον εαυτό της, και προσπάθησε να σηκωθεί.
«Μη! Περίμενε! Θα ζαλιστείς περισσότερο.» είπα και έτρεξα να την βοηθήσω να σηκωθεί. «Να σε κάνω έναν σκέτο καφέ να συνέλθεις;»
«Βασικά θέλω κάτι γλυκό. Έχω γεύση μελιού στο στόμα μου και δεν έχω ιδέα γιατί.» πλατάγισε τα χείλη της και ένα γελάκι ήρθε στο στόμα μου. «Γιατί γελάς;» είπε γελώντας και αυτή μαζί.
«Μέχρι πού σταματάει η μνήμη σου;»
«Θυμάμαι που χόρευα με τον Πέτρο και μετά θυμάμαι σπαστά πράγματα, σκόρπιες εικόνες και γεγονότα.»
«Το ότι πήγες στην τουαλέτα, το θυμάσαι;»
«Ναι, αλλά και αυτό πολύ θολά.»
«Μάλιστα. Θες να πάς πάνω να αλλάξεις; Μπορείς μόνη σου ή να σε βοηθήσω;»
«Όχι εντάξει μπορώ.» είπε και σηκώθηκε αργά βαδίζοντας προς την σκάλα. Δεν ζαλιζόταν πολύ, φαίνεται το μέλι είχε κάποια θετική επίδραση τελικά.
«Λία!» φώναξε η Ρένια από τις σκάλες και γύρισα να την κοιτάξω. «Είσαι η καλύτερη κολλητή του κόσμου, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα.» ξαναείπε και συνέχισε να ανεβαίνει τις σκάλες. Μία ικανοποίηση με περιέβαλλε και ένα χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πρόσωπό μου. Την Ρένια την είχα σαν αδερφή μου. Την προστάτευα και αν κάποιος την πείραζε θα γινόταν χαμός. Πολλές φορές ο αδερφός μου ο Ιάσωνας ζήλευε την σχέση μου με την Ρένια. Σαν μικρότερος ήθελε περισσότερη προσοχή από εμένα. Τον περνάω 6 χρόνια, μα σαν αγόρι δε λέει να σταματήσει τις αταξίες. Η Ρένια είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό όχι όμως από την ίδια μητέρα. Ο πατέρας της, πριν παντρευτεί την κυρία Ελένη είχε κάνει έναν άλλο γάμο απ όπου και απέκτησε έναν γιο, τον Αποστόλη. Ο Αποστόλης ήταν 5 χρόνια μεγαλύτερος από μένα άρα 6 από την Ρένια. Δεν είχε ζήλια προς την Ρένια και ειδικά όταν έχασαν τον πατέρα τους ο Αποστόλης δεν έφευγε από το πλευρό της Ρένιας και της κυρίας Ελένης. Τον είχα ερωτευτεί για ένα διάστημα κάτι που εξασθένησε βέβαια όταν το έμαθε από το στοματάκι της Ρένιας που δεν μένει σε καμία περίπτωση κλειστό.
Η ώρα έδειξε οχτώ και μισή και ακόμα το σπίτι ήταν βομβαρδισμένο από σκουπίδια και χυμένα αναψυκτικά. Κάθε τόσο ευχόμουν να μην βρω κατά την διάρκεια του συμμαζέματος προφυλακτικά. Άκουσα βήματα στην σκάλα και για μια στιγμή φοβήθηκα μην είναι η κυρία Ελένη αλλά τελικά ξεπρόβαλε η Ρένια με μια όμορφη κόκκινη φόρμα με μαύρο μπλουζάκι και δεμένα σε κοτσίδα μαλλιά.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε να καθαρίσουμε… Δες αυτό το μέρος είναι ένα χάλι. Δε θα με ξανά αφήσει η μαμά να κάνω πάρτυ.» είπε κατεβαίνοντας της σκάλες και άρπαξε μία σακούλα σκουπιδιών. «Μην απελπίζεσαι! Πάντα πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε! Έτσι δεν είναι;»
KatiaRoses- Obsessed Fan
- Αριθμός μηνυμάτων : 395
Ηλικία : 29
Ημερομηνία εγγραφής : 24/11/2011
Τόπος : Θεσσαλονικη-4-ever!!
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
» Gotham
» New Girl
» Suits
» La casa de papel
» THE ROOKIE
» …ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (GIA PANTA) (2020)
» The Magicians
» ShadowHunters
» BODYGUARD