Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

από **Celest Volturi** Τετ 02 Φεβ 2011, 21:46

Ενα απο τα σημαντικοτερα προβληματα των σημερινων εφηβων ειναι οτι αισθανονται ξενοι στην ιδια τους την οικογενοια.
Σημαντικό ζήτημα είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι δεν είναι πάντα έτοιμοι να δεχτούν πως το παιδί τους μεγαλώνει. Ανησυχούν λόγου χάρη υπερβολικά για το σχολείο και τις συναναστροφές του, τους κινδύνους που ενδέχεται να συναντήσει όσο προτιμά να μένει μακριά από την προστασία τους, και αρνούνται να του δώσουν αρκετή ελευθερία. Αυτο εχει ως αποτελεσμα ο εφηβος να αντιδρα, να απομονωνεται...

Ο έφηβος και η οικογένεια βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με έντονες συγκρούσεις, χαρακτηριστικές αυτής της περιόδου. Η θέση του εφήβου καθορίζεται από μια βαθιά αμφιθυμία. Διεκδικεί με πάθος την αυτονομία του, την ίδια στιγμή που είναι εξαρτάται άμεσα από την οικογένειά του. Θέλει να είναι αυτόνομος, διακηρύσσει την ανεξαρτησία του, αλλά ταυτόχρονα αναζητεί τη σιγουριά και τη στήριξη που παρέχονται από τους γονείς του. Χρειάζεται όρια που τίθενται από τη συνεπή παρουσία των ενηλίκων και του παρέχουν την αίσθηση αυτής της σιγουριάς. Επίσης, χρειάζεται όρια για να μπορέσει να αντιπαρατεθεί, να αναμετρηθεί. Του είναι απαραίτητη η ύπαρξη κάποιου με τον οποίο θα συγκρουστεί και θα τον ξεπεράσει.

Οι γονείς αυτή την περίοδο περνούν συνήθως την κρίση της μέσης ηλικίας, διότι, εάν βρίσκονται κοντά στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, αντιλαμβάνονται ότι τους μένει λίγος χρόνος για την πραγμάτωση των φιλοδοξιών τους και η σεξουαλικότητά τους μειώνεται, ενώ παράλληλα παρατηρούν ότι τα όνειρα για ζωή του εφήβου ανατέλλουν. Οι γυναίκες βιώνουν τα προβλήματα της εμμηνόπαυσης, ενώ η κόρη τους αρχίζει να έχει περίοδο. Η στάση, η προσωπικότητα των γονέων και η οικογενειακή δομή είναι καθοριστικοί παράγοντες στην εξέλιξη της κρίσης της εφηβείας.

Λυση ?? Οι επιστημονες σηκωνουν τα χερια ψηλα. Ισως οι γονεις θα πρεπει να καταλαβουν πως τα παιδια τους μεγαλωσαν, δεν ειναι πια μικρα και αθωα. Και οι εφηβοι απο την μερια τους να καταλαβουν οτι υπαρχουν καποια ορια , μπορει οι γονεις να φαινονται αυστηροι αλλα το κανουν απο την αγαπη τους.

από salemita Πεμ 03 Φεβ 2011, 12:28

Στην εφηβεία αρχίζεις να προσέχεις οτι έχεις μεγάλες διαφορές απο την οικογένεια σου σε θέματα προσωπικότητας.Δεν είσαι πιά και τόσο παιδί, ούτε όμως και ενήλικας...είναι μια μέση κατάσταση και δεν ξέρεις πώς να φερθείς.
Εντάξει φυσικά οι γονείς στα χρόνια μας, εργάζονται όλη τη μέρα, δεν υπάρχει χρόνος για ουσιαστική επικοινωνία.Αλλα τουλάχιστον έστω και τη 1 ώρα που βρίσκονται με τα παιδιά τους, να τα ακούνε, να μην αδιαφορούν όσο ασήμαντα και αν τους φαίνονται τα προβλήματα τους, και να μην τα μαλώνουν συνέχεια , γιατί οι έφηβοι κρατούν αμυντική στάση και μπορεί να πάθουν κατάθλιψη ή να μπλέξουν σε χειρότερα πράγματα. :box:

από **Nemesis of Love** Πεμ 03 Φεβ 2011, 13:01

Θα μιλησω συγκεκριμενα για μενα........ ο πατερας μου ειναι αυτο που λεμε "old school". Δηλαδη απο μικρα που ειμασταν (και εγω και ο αδερφος μου) δεχομασταν καθημερινα τιμωριες (γραπτες ή και καμια φορα αλλου ειδους οπως εκεινη την φορα που για εναν μηνα δεν ειχα πορτα....) ή και μας χτυπουσε. Ενταξει τα πραγματα δεν ειναι τραγικα αλλα απο ενα σημειο και μετα αρχισα και γω να παταω ποδι. Ηταν οι ορμονες τις εφηβειας που εμπαιναν σε εφαρμογη -δεν φταιω εγω.

Σπόιλερ:

Εγω ομως του λεω οτι εφοσον και εγω και ο αδερφος μου ειμαστε καποιας ηληκιας πρεπει να αρχιζει να κερδιζει την αγαπη μας και οχι να περιμενει να του την δειξουμε. Τα παιδια αγαπανε τους γονεις χωρις ορους και ανταλλαγματα μεχρι μια ηλικια. Εγω ειμαι 15 και ο αδερφος μου 21 αλλα ο πατερας μου μας φερετε σαν να ειμαστε 10 ο ενας και 12 ο αλλος για παραδειγμα. (στα περισσοτερα θεματα τουλαχιστον)

Ειμαι ατομο που θελω να ακουγεται η γνωμη μου και να περναει και ολας αυτο που λες και ο πατερας μου δεν μου δινει την ελευθερια που χρειαζομαι. ΝΙωθω λες και το σπιτι μου ειναι φυλακη.........

Σπόιλερ:

από salemita Πεμ 03 Φεβ 2011, 15:12

Απλά κάποια άτομα δεν μπορούν να αλλαξουν στα 40 τους...και αυτό που λέω για την μάνα μου εγώ, είναι οτι αν και με έκανε στα 28 της, δεν φαίνετε να ήθελε ή να ήταν έτοιμη να κάνει και 2ο παιδί.Δεν σημαίνει οτι επειδή είναι γονείς μας πρέπει να ταιριάζουμε και σαν χαρακτήρες...
Εγώ όταν πήγα φοιτήτρια βρήκα τον εαυτό μου και έζησα πραγματικά (μακριά τους ) .Τώρα που είμαι μεγαλύτερη και τα βλέπω απο απόσταση τα πράγματα, καταλαβαίνω οτι απλά δεν υπάρχει επικοινωνία! όπως γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις.Με κάποιους επικοινωνείς καλύτερα απ'οτι κάποιους άλλους.
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τον πατέρα σου, δώρο άδωρο είναι πιστεύω.Απλά βρές έναν κώδικα επικοινωνίας, και έναν τρόπο για να τον χειρίζεσαι ( χωρίς να το καταλαβαίνει ) και να περνάει ώς ένα βαθμό το δικό σου.Οι γονείς είναι μεγάλα παιδιά, αυτό έχω καταλάβει .

από **Tania_Re** Πεμ 03 Φεβ 2011, 15:17

Εγώ έχω καταλάβει πως οι γονείς είναι έφηβοι κρυμμένοι με μέικ άπ.. Και πιστέψτε με, καταβάθος, όλοι τους μέχρι τα 50 κάτι παραμένουν μέσα τους όπως ήταν στα 17-18 απλώς δείχουν ένα πιο επίσημο πρόσωπο για να επιβεβαιώσουν στον εαυτό τους και στην κοινωνία πως είναι πλέον γονείς..

από **Nemesis of Love** Παρ 04 Φεβ 2011, 17:31

Οπως ειπα και στο προηγουμενο ποστ μου αυτο περιμενω να κανω και γω. Να παω να σπουδασω και να ειμαστε αυτο που λενε οι παλιοι "απο μακρια και αγαπημενα", κατι τετοιο. Απλώς δεν αντεχω αλλο την καταπίεση......

ΥΓ. Ωραιο αυτο Σουλα!! "Οι γονεις ειναι εφηβοι κρυμμενοι κατω απο μεικ-απ και περιμενουν κατι ακομα απο τα εφηβικα τους χρονια παρολα αυτα ποσποιουνται για να αποδειξουν τον ρολο τους ως γονεις" Ωραιο. Αν την Κυριακη το θεμα της εκθεση ειναι "χασμα γενεων", θα το γραψω και αυτο. Δεν σε πειραζει ετσι??

από **Tania_Re** Παρ 04 Φεβ 2011, 18:23

Όχι δεν πειράζει! Με έκανες να αισθανθώ τόσο ωραία! Και να φανταστείς είναι δική μου διαπίστωση παρατηρώντας τους γονείς μου! :)

από sweety Κυρ 15 Μάης 2011, 07:29

Οι γονεις ορισμενες φορες δεν καταλαβενουν... δεν καταλαβενουν καθολου...
Τουλαχιστον με εμενα...
Απο μικρη ειχα συνηθισει οι γονεις μου να τσακωνντε μεταξυ τους για το παραμικρο... Και καθως μεγαλωνα ο πατερας μου ξεσπουσε σε εμενα... συνήθως χτυπόντας με ή γυρνωντας με αναποδα (6 χρονών παιδάκι δεν ειναι και πολύ δύσκολο για εναν διμετρο αντρα) (αλλα μετα εσπασε τη μεση του :shimy: )
Καθως μεγάλωνα στην ηλικία των 12 αρχισα να αντιδρω... τους ελεγα πως δεν ειναι κατασταση αυτη και επιδει εχουν αυτοι προβληματα... να ψαχνουν αφορμοι να ξεσπουν σε εμενα...
Τα λεγομενα τους "Εισαι μικρη δεν καταλαβενεις τα προβληματα των μεγαλων"
Οταν ελεγα για τα δικα μου προβληματα, μου λεγαν οτι ειναι ανούσια, και πως τα δικα τους ειναι πιο συμαντικα (οκ ναι το καταλαβενω. Αλλα η καθε ηλικια εχει και τα αναλογα προβληματα, που ειναι συμαντικα για κεινην. Οπως ας πουμε για ενα 6χρονο παιδιακι ειναι προβλημα το οτι ο φιλος του του εσκισε την ζωγραφια, οπως για ενα 10χρονο αν η δασκαλα του θα του κανει παρατηριση κ.τ.λ.π.)
Η μητερα μου, δεν μπορω να πω προσπαθουσε να ειναι διπλα μου... αλλα μες την προσποιηση...
Ομως εγω εχω φτασει σε ενα σημειο που να λεω πως δεν αντεχω πλεον...
Απο το καλοκαιρι, ειχα αρχισει να πεφτω, να πεφτω σε μια μαυριλα...
Ενιωθα τοσο μονη... Και πως τιποτα πλεον δεν μενει για μενα...
ειχα αρχισει να πεφτω σε "καταθλιψη" που λενε
Τα βραδια δεν εκλεινα ματι απ το κλαμα, χαρακωνομουν (κι ακομα το κανω), και 2 φορεσ ειχα ετιμασει ενα βαλιτσακι για να το εσκαγα.... αλλα που θα πηγενα? ενταξει στην αρχη θα πηγενα σε καπια φιλη, αλλα μετα? Οποτε, καθε φορα με σταματουσε αυτη η σκεψη... δεν εχω και τοσα χρηματα ωστε να μπρουσα να τα βγαλω περα μονη μου, εκτως και αν κατεβενα στην συγκρου =.=
Φετος απο την αρχη των σχολειων (μεσα σε ολα αυτα αλλαξα και σχολειο για 2 φορα)
Αρχισα να θεωρω πως ολα θα πανε καλυτερα... και σαν να το καταλαβαν... αμεσως να με κανουν να νιωθω ακομα χειροτερα....
Οποτε εφτασα σε σημειο που καπνισα (μονο 2 φορες και δεν το εχω ξανακανει και ουτε προκειται...)
Προσπαθω να τους εξιγισω... αλλα οποτε το λεω, μου λενε "κοψε το θεατρο"...
Τους λεω πως δεν ειμαι καλα... πως αν συνεχιστει αυτο πρεπει να δω εναν ψυχολογο, πως εχω αρχισει να τρελενομαι, και μου λενε "Εχουμε ιδι τρελο στην οικογενεια σταματα να προσπαθεις να κεντρισεις την προσοχη"
Την μια προσπαθουν να μου δειξουν οτι μ' αγαπανε προσπαθοντας να κανουν πραγματα για μενα, και την αλλη νιωθω πως δεν τουςνιαζω καθολου, πως γι αυτους ειμαι ενα τιποτα και ευχαριστιουντε οταν με βλεπουν να ποναω...
Δεν ξερω τι να πιστεψω πια... και δεν ξερω που θα καταλιξω...
Πλεον μπορω να περιμενω μονο για 3 χρονια... μεχρι να τελειωσω το λικειο...

από **Nemesis of Love** Κυρ 15 Μάης 2011, 21:33

θα ηθελα τοσο πολύ να σου πω κατι αλλα πραγματικα δεν μπορω. Δεν εχω περασει απο τετοιες καταστασεις. Το μόνο που θα σου πω ειναι: κανε υπομονη αλλα 3 χρόνια.

Μην τους κανεις το χατιρι να σου καταστρεψουν την ζωη. Σκεψου οτι σε 10 χρονια θα γυρισεις και θα τους τριψεις στην μουρη τα διπλώματα σου και θα τους πεις οτι δεν πετυχες επειδη αυτοι ηταν καλοί γονεις αλλά επειδη εσυ εισαι καταπληκτική και πεισματαρα. Μην τους αφησεις να σου καταστρεψουν την ζωη.

από sweety Δευ 16 Μάης 2011, 20:27

Ναι, έχεις δίκιο....
Όντως, το μονο που μπορω να κάνω είναι υπομονή για 3 χρόνια...
Αν και η υπομονη μου εχει αρχίσει ήδη να εξαντλήτε...

από Maria Colden Δευ 21 Νοε 2011, 17:25

Lizzy Cullen έγραψε:Θα μιλησω συγκεκριμενα για μενα........ ο πατερας μου ειναι αυτο που λεμε "old school". Δηλαδη απο μικρα που ειμασταν (και εγω και ο αδερφος μου) δεχομασταν καθημερινα τιμωριες (γραπτες ή και καμια φορα αλλου ειδους οπως εκεινη την φορα που για εναν μηνα δεν ειχα πορτα....) ή και μας χτυπουσε. Ενταξει τα πραγματα δεν ειναι τραγικα αλλα απο ενα σημειο και μετα αρχισα και γω να παταω ποδι. Ηταν οι ορμονες τις εφηβειας που εμπαιναν σε εφαρμογη -δεν φταιω εγω.

Σπόιλερ:

Εγω ομως του λεω οτι εφοσον και εγω και ο αδερφος μου ειμαστε καποιας ηληκιας πρεπει να αρχιζει να κερδιζει την αγαπη μας και οχι να περιμενει να του την δειξουμε. Τα παιδια αγαπανε τους γονεις χωρις ορους και ανταλλαγματα μεχρι μια ηλικια. Εγω ειμαι 15 και ο αδερφος μου 21 αλλα ο πατερας μου μας φερετε σαν να ειμαστε 10 ο ενας και 12 ο αλλος για παραδειγμα. (στα περισσοτερα θεματα τουλαχιστον)

Ειμαι ατομο που θελω να ακουγεται η γνωμη μου και να περναει και ολας αυτο που λες και ο πατερας μου δεν μου δινει την ελευθερια που χρειαζομαι. ΝΙωθω λες και το σπιτι μου ειναι φυλακη.........

Σπόιλερ:

Κια ο πατερας μου καπως ετσι ειναι αλλα υπαρχει και η μαμα μου πυο τον συγκρατει.Παλιότερα δνε με αφηνε να παιζω μπουγελο μονο και μονο γιατι κόλλαγαν τα ρούχα μου πα΄νω μου...Αλλα πρέπει να κανω υπομονη!

Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια

Απ: Ο έφηβος ξένος στην ίδια του την οικογένια