Η ζωή μου είναι απαίσια..

το μονο που πρεπει να κανεις ειναι υπομονη...
θα περιμενεις αλλα 4 χρονια να διαβασεις για να περασεις καπου να φυγεις να πας να σπουδασεις να κανεις νεες γνωρημιες και θα δεις ολα θα ειναι διαφορετικα
σου φαινονται ολα ετσι γιατι εισαι πανω στην εφηβεια και ειναι η πιο δυσκολη περιοδος της ζωης σου αλλα καλο ειναι να σκεφτεσε και τα καλα που υπαρχουν στην ζωη και να μην κανεις κακες σκεψεις το οτι ολα ειναι χαλια και ολα ειναι κατεαστραμενα αλλα δεν ειναι ετσι το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να σκεφτεσε θετικα οσο πιο καλα γινετε...βρες καποια χομπι διαβασε καποιο βιβλιο χασου στην ιστορια του βιβλιου γινε ενα με τους χαρακτηρες περνα χρονο με τις φιλες σου τωρα το καλοκαιρι
και να δεις ολα θα σου φαινονται καπως διαφορετικα

εγω απλώς θα ηθελα να θεσω ενα ερωτημα
Ποιανού η ζωή ειναι καλή; Ποιος διασκεδάζει και ειναι χαρούμενος με την ζωη του;

Εγω πάντως όχι. Προφανώς ούτε και συ. Και δεν ειμαστε οι μονες.
Α γυμνασιου πριν 3-4 χρονακια μου ειχαν στειλει κατι φωτογραφιες που ειχαν ποιηματακια -κατα την διαρκεια του μαθηματος - και της είδα οταν πήγα σπίτι. Ενα απο αυτα έλεγε "Κοιτα γυρω σου. Ολοι γελάνε. Νομίζεις οτι αυτοι δεν πονάνε;"

Δεν ξέρω, είναι η 1η φορά μετά από 3 χρόνια που σκέφτομαι έτσι.. Δεν ξέρω τι με έπιασε.. Ξέρω πως και οι ζωές των άλλων δεν είναι πάντα καλύτερες, αν μπορούσα ν κάνω κάτι θα το έκανα αλλά οι υπόλοιποι είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους. Το ίδιο κι εγώ.

Νάντια, δεν είναι τόσο΄εύκολο όσο το λές. Για να πάω στο εξωτερικό χρειάζονται χρήματα για φοίτηση, κατοικία.. Και στις μέρες μας ξέρεις πως υστερούμε.. :(

δεν ειναι αναγκη να πας στο εξωτερικο....
σε καποια αλλη πολη να περασεις να μεινεις τον πρωτο καιρο στην εστια και θα εισαι μια χαρα
εξαλου ολα αλαζουν οταν σπουδαζεις

οπως ειπε και η ναντια. ειναι η εφηβεια. ο εαυτος σου αλλάζει και δεν πρεπει να τον αντιμετωπιζεις οπως παλια. καμια φορα τα πραγματα τα βλεπουμε πιο δραματικα. Εγω με το παραμικρο που θα μου πει ο πατερας μου εχω εκνευριστει και φωναζω. βεβαια απο τοτε που διαβασα VA ψιλοελέγχω τα νευρα μου.

Σπόιλερ:

Πάντως εχεις δικαιο. Τα πραγματα ειναι δυσκολα..... απο ολες τις αποψεις.

Το VA είναι Vampire Academy??

Ναι!! Η Ροουζ μεγαλώνει πρακτικα χωρις γονεις και η συμπεριφορα της ειναι πολυ...κακη. Μεχρι που ερχεται ο Ντιμιτρι και της μαθαινει να ελεγχει τον θυμο της, τα νευρα της και γενικά τις αντιδρασεις της. Και να σου πω την αληθεια? με εχει βοηθησει και μενα. Πιστευω αν το διαβασεις θα σου αρεσει.

Α και ενω ειναι στην σημερινη εποχη ειναι ενας εντελώς διαφορετικός κοσμος. Θα ξφυγεις λιγακι απο την πραγματικοτητα. θα το λατρεψεις!!!

Αν βγει σε ταινία, καλώς..

Αλλιώς δεν με βλέπω να αγοράζω το βιβλίο..

Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, θα το βάλω στην λίστα μου πάντως..

θα γινει σειρα του χρονου. θες να σου τα στειλω σε pdf (τα εχω ολα στα αγγλικα)

Αχάα!! Απλώς να μου δείξεις τα σημεία στα οποία αναφερόμασταν! Για το θυμό κλπ.. ;)

ρε συ, ειναι 6 βιβλια. και δεν ειναι συγκεκριμένα σημέια. απλώς θα σε συμβούλευα οταν θες να πεις κατι πάνω στα νευρα σου μην το πεις. Κλεισε τα ματια σου, ξεφυσα μερικές φορες γυρνα απο την αλλη πλευρα και αγνοησε τα παντα. μερικά χρονια εμειναν. Τα οποια θα σε κανουν πιο δυνατη οταν επιτελους ανεξαρτητοποιηθείς απο αυτους.

ΜΜ.. οκ.. έχεις δίκιο.. βασικά τώρα μου πέρασε.. πρέπει να φταεί ότι αυτές τις ημέρες είμαι πιο ευαίσθητη ψυχολογικά(ξές εσύ) και με πήρε από κάτω..

Θυμός.. Λίγα μαθήματα δεν θα μου κάνουν κακό..

Αλλά bytheway, στείλε το πρώτο αν μπορείς να ρίξω μια ματιά αν βγάζω τίποτα, να τ'αρχίσω.. ;)

δεν στο ελεα για τωρα. αλλά γενικά. γιατι εγω αυτο κανω και με βοηθάει. ή αυτο που κανει ο έντουαρντ "τσιμπαει με τα δυο πρωτα δακτυλα την μυτη του" για να ηρεμησει.
στο εστειλα!!!

Λοιπόν, θέλω να σου πω την γνώμη μου και ελπίζω να σε βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ.

Όλοι νομίζουν ότι η ευτυχία βρίσκεται στα μεγάλα πράγματα, όμως εγώ δεν πιστεύω στις μεγάλες, τις σκηνοθετημένες τις στιγμές, αλλά τις απλές, τις ανοργάνωτες, τις καθημερινές. Κανενός η ζωή δεν είναι ιδανική, αλλά το θέμα είναι εμείς να προσπαθήσουμε να την φέρουμε στο σημείο να γίνει ιδανική, να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Μην αφήνεις τις στενάχωρες σκέψεις να σε ρίχνουν. Να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι ή για να ξεφύγεις ή για να μην το σκέφτεσαι τόσο (ναι, ακόμα και αν όλος ο κόσμος φαίνεται ότι θα καταρρεύσει) Μην περιμένεις να έρθει η αλλαγή σε εσένα. ΓΊΝΕ ΕΣΎ ΑΥΤΉ Η ΑΛΛΑΓΉ και τότε θα δεις ότι η ζωή θα σου χαμογελάσει ξανά...

Δεν εχω αλλη ενέργεια. Δεν έχω αλλη ενέργεια. Δεν αντέχω αλλο με το παραμικρο να καταλήγουμε σε τσακωμό. Δεν έχω αλλη ενεργεια να τσακωνομαι για 100 πραγματα την ημέρα, καθε μερα. Απλώς δεν μπορω.

Η ζωή δεν είναι απαίσια!
Η εφηβεία πάλι είναι...
Βαθιές ανάσες και θετικές σκέψεις!
Δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα!!!

έχω δει 13 επεισοδεια greys anatomy για να μην σκεφτομαι. δεν μπορω να βρισκομαι στην πραγματικοτητα. διαλυομαι. δεν εχω αλλη ενεργεια. και δεν με αφηνουν να ηρεμησω.

Είσαι οξύθυμη γενικά σαν χαρακτήρας;

Η Σουλα που δημιουργησε το τοπικ ή εγω που μπουκαρα ξαφνικα και ξεφυτρωσα σαν μαϊτανος??

Για κάτσε να δω...:shimy: Εσύ!

χαχαχα τι να σου πω?? παντα εκνευριζομαι. Αλλά τωρα τετλαυταια προσπαθω να κρατιεμαι. Γιατι οπως ειπα δεν αντεχω αλλο. Εχω κουραστεί από την όλη κατάσταση. Νιωθω οτι αυτο δεν ειναι ζωη. οτι δεν αξιζει να ζω αν ζω ετσι.

Επειδή είμαι και εγώ οξύθυμη, σε καταλαβαίνω απόλυτα! Και εγώ εκνευρίζομαι, αλλά προσπαθώ να κάνω κάτι συνήθως για να ελέγχω κάπως τον θυμό μου και τα νεύρα μου (βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο και καταλήγω καμιά φορά να τσακώνομαι και εγώ με όλους, αλλά δεν βαριέσαι; ) Συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο ή είναι μια γενική διαπίστωση αυτή; (αυτή την απαξίωση εγώ την παθαίνω, συν τοις άλλοις, και σε περιόδους ασύλληπτης βαρεμάρας : )

Τα περισσοτερα απο αυτα που ειπες δεν τα έπιασα. Συνηθως γινομαι έτσι μετα απο 1 λεπτα με τον πατερα μου. Οταν εκνευριζομαι με την μαμα μου μου περνάει. Αλλά ο πατερας μου με εκνευριζει αφανταστα και μέχρι κανα 2 μηνες πριν είχα το κουραγιο να τσακωθω και να απαντησω. Αλλά τωρα πραγματικά δεν μπορω. Δεν το αντέχω αλλο. Δεν ειναι απαξιωση. Ειναι ελλειψη ενεργειας. Και δεν προκειται να παρω βιταμινες για να τσακωνομαι με τον πατερα μου. Η ιδια η προταση ακουγεται λαθος. Anyway απλώς νιωθω......απαισια. Σκουπίδι. Αχρηστη. Σαν μην υπάρχω. Λες και οτιδήποτε κανω είναι λαθος. Λες και δεν μετραει το 18,4 και πάντα θελουν και απαιτουν κατι παραπάνω απο εμενα. Ναι αλλα εγώ δεν θα γινω ποτε το κοριτσι που θα ειναι στο σπιτι και θα μαγειρευει και θα νοιαζεται για ολους. Απλώς δεν ειμαι εγω. Δεν ειμαι ετσι. Και οσο με διαταζουν και με αναγκαζουν τοσο νοιθω οτι χανομαι. Και οτι δεν θελουν εμενα αλλά θελουν μα με κανουν οτι θελουν. Θελουν να γινω το ρομποτακι τους. Δεν θελουν κορη αλλά ρομποτ.

Συγνωμη δεν μπορω. Πάλι εβαλα τα κλάματα. Θα με θεωρησετε για καμια αδυναμη και ολα τα σχετικά που κλαιει συνεχεια αλλά δεν μπορω να κανω αλλιως. Ετσι αντιδραω.

Όχι, μην το λες αυτό! Αυτό είναι ανθρώπινο, αν είναι δυνατόν!

Θέλουν να είσαι τέλεια, έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από σένα και νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν και δεν σε αποδέχονται όπως είναι... Αυτό είναι κάτι που το κάνουν πολλοί γονείς. Έχουν τόσο υπερβολικές προσδοκίες που, θέλοντας και μη, σε κάνουν σκουπίδι. Έχεις προσπαθήσεις να κάτσεις να το συζητήσεις σοβαρά μαζί τους; Και αν ναι, πάνε κατευθείαν στον τσακωμό;