Μπέρδεμα στον χρόνο

Μπέρδεμα στο χρόνο…!

Αχ αυτά τ’ αγόρια…!

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουνίου. Η Αθηνά μόλις είχε γυρίσει από την τελευταία μέρα σε εκείνο το βαρετό σχολείο. «Επιτέλους! Ώρα για λίγες διακοπούλες…» σκέφτηκε. Η Κατερίνα δεν είχε γυρίσει ακόμα. Μπήκε στην μεγάλη κουζίνα του σπιτιού της και είδε την μητριά της να πίνει καφέ καθισμένη στο τραπέζι ακριβώς στην μέση της κουζίνας, διαβάζοντας το αγαπημένο της βιβλίο, σίγουρα θα το είχε διαβάσει πάνω από εκατό φορές.
«Γεια σου Μυρτώ, γύρισα!» είπε η Αθηνά δίνοντας ένα φιλί στην μητριά της και ύστερα κάθισε στο τραπέζι απέναντί της. «Γεια σου αγάπη μου! Γύρισες κιόλας; Πού είναι η αδερφή σου;» ρώτησε η Μυρτώ ψάχνοντας την Κατερίνα από την πόρτα της κουζίνας, με τα υπέροχα γαλάζια σαν τον πάγο μάτια της. Η Κατερίνα πάντα ήθελε μάτια στο χρώμα του πάγου.
«Δεν είναι μαζί μου… Έφυγα από κοντά της για 5 λεπτά και όταν γύρισα είχε εξαφανιστεί! Δεν το πιστεύω αυτό το κορίτσι!» Τότε ακούστηκε ένας δυνατός ήχος, ο ήχος της πόρτας που κλείνει και ύστερα η Κατερίνα εμφανίστηκε τρέχοντας στην κουζίνα. «Αθηνά… ε… γεια σου Μυρτώ!» είπε μόλις κατάλαβε πως δεν ήταν μονή η αδερφή της στην κουζίνα. «Γεια σου κι εσένα Κατερίνα. Πού γύρναγες;» ρώτησε η Μυρτώ με ένα πολύ αυστηρό ύφος που την έκανε συνήθως να γελάει πράγμα που δεν έγινε εκείνη την ώρα. «Εμ… να… ήμουν… Αθηνά σε περιμένω επάνω!» απάντησε η Κατερίνα και έφυγε από την κουζίνα όπως ακριβώς μπήκε. Ανέβηκε τις σκάλες ,που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα από την πόρτα της κουζίνας, τρέχοντας και πήγε στο επάνω πάτωμα του σπιτιού, δηλαδή στα υπνοδωμάτια και την τουαλέτα.
Η Κατερίνα ήταν η μικρότερη της οικογένειας και η πιο ζωηρή, ενώ η Αθηνά είναι η κατά 2 χρόνια μεγαλύτερη της Κατερίνας. Η Κατερίνα λοιπόν με την Αθηνά διέφεραν αρκετά και στην εμφάνιση αλλά και στον χαρακτήρα. Δηλαδή η Κατερίνα ήταν ξανθιά με μπλε μάτια και σώμα μοντέλου ενώ η Αθηνά ήταν καστανομάλλα με καστανοπράσινα μάτια και ένα κανονικό σώμα. Η Κατερίνα είχε τρέλα με τα ρομαντικά βιβλία και τις ρομαντικές ταινίες ενώ η Αθηνά ήταν κορίτσι της περιπέτειας και του ρίσκου, αλλά ήταν και πάρα πολύ έξυπνη και η σοβαρή της οικογένειας.
Η μητέρα των δύο κοριτσιών είχε πεθάνει από μία σπάνια αρρώστια όταν αυτές ήταν μόλις ενός χρονών. Ο πατέρας τους ανέλαβε το μεγάλωμά τους με ασφάλεια και υγεία ολομόναχος. Όμως αυτή η μοναξιά δεν κράτησε αφού ο ίδιος ξαναπαντρεύτηκε ύστερα από 3 χρόνια. Η Μυρτώ ήταν η καλύτερη μητριά που υπήρχε και αγαπούσε τα κορίτσια σαν να ‘ταν δικά της. Μπορεί να μην ήταν η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου όμως είχε χρυσή καρδιά και τα κορίτσια μεγάλωσαν κοντά της πολύ ευτυχισμένα.

«Αχ, τι να με θέλει; Η ίδια Κατερίνα! Δεν θ’ αλλάξει ποτέ!» είπε η Αθηνά και έκανε να φύγει, όμως η Μυρτώ την σταμάτησε «Αθηνά μου περίμενε λίγο, ξέχασα να σου πω ότι θα πάμε στο εξοχικό αύριο, να ετοιμαστείτε εσύ και η αδερφή σου, καλά;»
«Ναι, μην ανησυχείς θα τα τακτοποιήσω όλα!» απάντησε και βγήκε από την κουζίνα.
Η Μυρτώ είχε πρόσφατα ανακαλύψει από την διαθήκη μιας θείας της ότι στην οικογένειά τους ανήκει ένα υπέροχο σπίτι δίπλα σε ποτάμι λίγο πιο έξω από την Καβάλα το οποίο και είχε κληρονομήσει. Έμαθε επίσης πρόσφατα ότι το συγκεκριμένο σπίτι έχει να κατοικηθεί εδώ και πάρα πολλές γενιές από τις οποίες οι πιο πολλές δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε.
Ανέβηκε την στριφογυριστή σκάλα, έστριψε δεξιά από το τέλος της και άνοιξε την μοναδική ροζ πόρτα στον μικρό διάδρομο. Η Κατερίνα λάτρευε το ροζ η Αθηνά όμως προτιμούσε το μοβ έτσι, επειδή κοιμόντουσαν στο ίδιο δωμάτιο κάνανε μία συμφωνία η οποία ήταν να βαφτεί η πόρτα ροζ απ’ έξω και μοβ από μέσα έτσι ώστε να υπάρχουν και τα δύο χρώματα. Το δωμάτιο των κοριτσιών ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να χωράνε δύο κρεβάτια το ένα σχεδόν δίπλα στο άλλο, δύο γραφεία, μία ντουλάπα και ένα παράθυρο που έβλεπε στον πίσω κήπο τους.
Όταν λοιπόν η Αθηνά μπήκε μέσα στο δωμάτιο, βρήκε την Κατερίνα ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω στο κρεβάτι της σε μία κατάσταση… ακινησίας; Όχι, όχι ακινησίας, σε κατάσταση σοκ θα λέγαμε. «Κάτια μου… τι έπαθες; Είσαι καλά; Το πρόσωπό σου είναι σαν να είδες φάντασμα…!» της είπε προφανώς ανήσυχη και κάθισε δίπλα της. «Αθηνούλα… είμαι ερωτευμένη!» είπε η Κατερίνα στην Αθηνά αγκαλιάζοντας ένα λούτρινο αρκουδάκι. «Πάλι;» είπε η Αθηνά κάνοντας μία γκριμάτσα αγανάκτησης. Εκείνη την ώρα πήρε η Κατερίνα το αρκουδάκι της και το χτύπησε στο κεφάλι της Αθηνάς η οποία ξέσπασε σε γέλια.
«Δεν είναι αστείο!» είπε η Κατερίνα μαζεύοντας το αρκουδάκι της πάλι πίσω στην αγκαλιά της. «Ναι… ναι… συγνώμη…» καθάρισε την φωνή της, έπνιξε κάτω από πολύ προσπάθεια το γέλιο της και συνέχισε «… και… ποιος είναι ο τυχερός;» την ρώτησε όλο περιέργεια. «Ο Πέτρος!» είπε η Κατερίνα και αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά το αρκουδάκι της. Μόλις το άκουσε αυτό η Αθηνά πήρε μία έκφραση αΐδιας.
Η Αθηνά δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Πέτρο γιατί τον ήθελαν όλα τα κορίτσια του λυκείου και ήταν σχεδόν σίγουρη ότι όποια κοπέλα γινόταν δικιά του κατέληγε μετά από δύο εβδομάδες με χαρτομάντιλα στο χέρι. Αφού ακόμα και στο Facebook κάποια κορίτσια από το λύκειό τους είχαν κάνει ομάδα κατά του Πέτρου. «Ναι… εμ… κοίτα, τίποτα δεν είναι, θα σου περάσει» είπε η Αθηνά κάνοντας να φύγει .«Σοβαρολογώ! Μου τα ζήτησε! Το πιστεύεις; Θέλει να γίνω το κορίτσι του… ΕΓΩ!!!» είπε η Κατερίνα πετώντας το αρκουδάκι της μακριά και ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια καθώς μιλούσε στην Αθηνά, πράγμα που την έκανε να πάει λίγα βήματα πιο πίσω. «Εντάξει, εντάξει Κατ μου… Και μετά; Τι έγινε; Τι του είπες;» ρώτησε με περισσότερη περιέργεια λόγο της ανεξήγητης συμπεριφοράς της αδερφής της. «Δεν… δεν ξέρω… αυτό του είπα μαζί με μπόλικα θα ‘δούμε και θα το σκεφτώ. Αχ τι θα κάνω;;;» ικέτευσε να της πει την γνώμη της
«Ίσως θα πρέπει να το πεις στην Μυρτώ, είναι μεγαλύτερη όλο και κάτι περισσότερο ξέρει από εμάς και…» πριν όμως τελειώσει την πρότασή της η Κατερίνα είχε ήδη εξαφανιστεί από το δωμάτιο και έτρεξε γρήγορα στο σαλόνι όπου η Μυρτώ έβλεπε μία σειρά στην τηλεόραση. «Μυρτώ, Μυρτώ!!!» φώναζε η Κατερίνα καθώς πήγαινε προς το μέρος της. «Κατερίνα, περίμενε» φώναξε η Αθηνά πάνω από τις σκάλες την αδερφή της η οποία τις είχε ήδη κατέβει, όμως αυτή δίχως να δίνει σημασία άρχισε να λέει το πρόβλημά της στην Μυρτώ.
«Αχ Μυρτώ μου, μου ζήτησε το πιο όμορφο αγόρι του σχολείου να γίνω το κορίτσι του και δεν ξέρω τι να του απαντήσω. Του είπα θα το σκεφτώ αλλά τι θα του πω μετά;»
«Πρώτα απ’ όλα πάρε μία ανάσα…» αφού η Κατερίνα πήρε μία ανάσα όπως της είπε συνέχισε. «Ωραία, και τώρα, για να καταλάβω, σου ζήτησε το πιο όμορφο αγόρι του σχολείου να γίνεις το κορίτσι του, και εσύ το σκέφτεσαι… Θα σου το πω πολύ ευγενικά, είσαι χαζή;» ρώτησε η Μυρτώ και τα δύο κορίτσια έμειναν με το στόμα ανοιχτό κοιτάζοντας η μία την άλλη. Εκμεταλλεύοντας την σιωπή τους η Μυρτώ συνέχισε. «Μα Κατερίνα σκέψου, είναι ο πιο όμορφος, έχει τόσες κοπέλες τριγύρω του και θέλεις να γίνεις το κορίτσι του; Θα σε κοροϊδέψει, θα σε χρησιμοποιήσει είμαι σίγουρη! Πες του όχι, αν συνεχίσει να επιμένει θα καταλάβεις πως ενδιαφέρεται, αν το κάνει όμως αυτό δύο φορές και σταματήσει και δεν ξανασχοληθεί τότε ξέχασέ τον.» είπε η Μυρτώ με σιγουριά.
Αφού συνήλθε από το σοκ η Κατερίνα είπε «Και λες αυτό να δουλέψει;»
«Αν δεν δουλέψει τότε πάμε σε ιδική περίπτωση για την ώρα όμως μάζεψε τα πράγματά σας φεύγουμε αύριο!» φώναξε η Μυρτώ χτυπώντας παλαμάκια.


Το περίεργο εξοχικό

«Ξυπνήστε υπναρούδες! Άντε! Κορίτσια!» φώναξε η φωνή του μπαμπά των κοριτσιών μέσα στο δωμάτιο. «Ξυπνήστε αγάπες μου!» φώναξε και η Μυρτώ όταν έφτασε στα κρεβάτια των κοριτσιών. Η Κατερίνα ήταν η πρώτη που ξύπνησε και όταν είδε το μαύρο ξυπνητήρι να γράφει «06:00 π.μ» άρχισε να φωνάζει «Έλεος πια εντάξει να σηκωθούμε πρωί αλλά όχι και τόσο πρωί!» και πήρε το μαξιλάρι της το οποίο το έβαλε στο κεφάλι της την ώρα που η Αθηνά κοίταξε το ξυπνητήρι.
«Είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ με την Κατερίνα. Είναι πολύ πρωί ακόμα… κότες είμαστε;»
«Συμφωνώ και εγώ!»
«Έλα, άντε να σηκωνόμαστε… Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.» είπε ο πατέρας των κοριτσιών και πήγε να ετοιμάσει και να τακτοποιήσει τα πράγματα μέσα στο αμάξι. «Αθηνά, Κατερίνα, άντε βρε κορίτσια μην με στενοχωρείτε. Ετοιμαστείτε γρήγορα και κατεβείτε κάτω!» είπε γλυκά η Μυρτώ χαϊδεύοντας τα μαλλιά των κοριτσιών και μετά κατέβηκε και αυτή με την σειρά της για να βοηθήσει τον άντρα της.
«Άντε, θα σηκωθείς;» είπε η Αθηνά στην Κατερίνα καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι της, όμως δεν πήρε καμία απάντηση, έτσι πλησίασε το μεγάλο παράθυρο του δωματίου και τράβηξε την εντυπωσιακή ροζ κουρτίνα με αποτέλεσμα οι ζεστές καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου να ξεχυθούν μέσα στο δωμάτιο και να κάτσουν πάνω στο ακάλυπτο πια πρόσωπο της Κατερίνας. Αυτή ανοιγόκλεισε δυο-τρις φορές τα μάτια της και ύστερα είπε «Εντάξει, εντάξει ξύπνησα!»
«Καιρός ήτανε! Άντε ετοιμάσου γρήγορα για να φύγουμε.»
«Πότε ντύθηκες εσύ;»
«Εμ, τι νομίζεις θα κάτσω να σε περιμένω;» είπε η Αθηνά χτενίζοντας τα μαλλιά της. Η Κατερίνα άνοιξε την ντουλάπα της και φόρεσε το αγαπημένο της τζιν σορτσάκι, το οποίο ταίριαζε υπέροχα με την φουξ εξώπλατη μπλούζα της, την οποία η Μυρτώ αγόρασε για τα 16α γενέθλιά της.
«Κορίτσια, έτοιμες;» ακούστηκε η φωνή της Μυρτώ από τις σκάλες.
«Ναι, ερχόμαστε!» φώναξε η Αθηνά για να την ακούσει η Μυρτώ καθώς έβαζε κάποια τελευταία πράγματα στην βαλίτσα της. «Άντε, πάμε!» είπε η Αθηνά στην αδερφή της, η οποία έτρεχε πάνω κάτω στο δωμάτιο φτιάχνοντας την βαλίτσα της και ταυτόχρονα χτενίζοντας τα μαλλιά της.
«Τι… Τι εννοείς πάμε; Δεν έχω ετοιμαστεί ακόμα…!» είπε αγχωμένη η Κατερίνα κάνοντας νευρικές κινήσεις μέσα στο δωμάτιο προσπαθώντας όσο γρήγορα μπορούσε να ταιριάξει την βαλίτσα της.
«Όταν σου έλεγα χτες να ετοιμάσεις τα πράγματά σου, εσύ επέλεξες να μιλάς με μηνύματα με τον Πέτρο.» είπε η Αθηνά στην αδερφή της καθώς εκείνη έκλεινε την βαλίτσα της Κατερίνας.
«Καλά καλά, μην αρχίζεις το κήρυγμα τώρα. Έτοιμη είμαι πάμε!» είπε η Κατερίνα παίρνοντας την ροζ βαλίτσα της με το ένα της χέρι και τον ροζ σάκο της με τα απαραίτητα που είχε ετοιμάσει η Αθηνά με το άλλο.
Τα κορίτσια κατέβηκαν τις σκάλες, πέρασαν το σαλόνι και την κουζίνα και βγήκαν έξω όπου τις περίμενε το γεμάτο από πράγματα αυτοκίνητό, με οδηγό τον μπαμπά τους. Αφού βολεύτηκαν τα κορίτσια στο αμάξι, εμφανίστηκε μέσα από το σπίτι και η Μυρτώ η οποία κρατούσε φαγητά για τον δρόμο αλλά και τα κλειδιά για να κλειδώσει.
«Λοιπόν, ξεκινάμε για το καινούριο μας εξωχικό.» είπε η Μυρτώ και ο πατέρας των κοριτσιών, ο Μιχάλης, έβαλε μπρος την μηχανή.
Μετά από μία ώρα περίπου, φτάσανε στο «Ακρόνερο» ένα χωριουδάκι σχεδόν δίπλα από την Καβάλα δηλαδή 1 ώρα από την πόλη τους της Θεσσαλονίκη. Ο Μιχάλης, ζήτησε από την Μυρτώ να του πει, πως ακριβώς θα πήγαιναν εκεί αφού ο ίδιος δεν είχε πάει ούτε είχε δει ποτέ αυτό το εξοχικό. Όταν πια φτάσανε μπροστά από το εξοχικό όλοι τους έμειναν άφωνοι, εκτός από την Μυρτώ που το είχε ξαναδεί. «Ο κήπος είναι λίγο άθλιος και απεριποίητος αλλά κατά τα άλλα το σπίτι είναι υπέροχο!» είπε κοιτάζοντας το σπίτι ενθουσιασμένη. Τα κορίτσια βγήκαν από το αμάξι με το κλειδί στα χέρια και άνοιξαν την καφετιά πόρτα. Μέσα στο σπίτι υπήρχε μία ακαταστασία! Παντού ήταν σκορπισμένες διάφορες «μηχανές» που τα κορίτσια δεν ήξεραν καν σε τι χρησίμευαν. Δεξιά από την κεντρική πόρτα φαινόταν το δωματιάκι της κουζίνας και αριστερά, ήταν το σαλόνι. Εκεί υπήρχαν δύο χαλασμένοι μικροί καναπέδες, ένα ξεθωριασμένο αλλά όμορφο χαλί και πάνω από το πέτρινο τζάκι υπήρχε ένα σκονισμένο κάδρο που απεικόνιζε-μάλλον- την πρώτη οικογένεια που ζούσε σε εκείνο το σπίτι. Η Κατερίνα είχε ανέβει κιόλας στα υπνοδωμάτια από την ξύλινη σκάλα ακριβώς απέναντι από την κεντρική πόρτα . Η Αθηνά ακολούθησε την αδερφή της παρατηρώντας το κάθε τρίξιμο της μεγαλόπρεπης αυτής σκάλας. Στο τέλος της υπήρχε ένας μεγάλος διάδρομος με πέντε πόρτες που έκρυβαν τέσσερα υπνοδωμάτια και μία μικρή αποθήκη.
Τα δύο κορίτσια μπήκαν στο δωμάτιο ακριβώς απέναντι από την σκάλα που η πόρτα του είχε ένα ροζ ξεθωριασμένο χρώμα. Όταν την άνοιξαν, η πόρτα αποκάλυψε ένα μεγάλο δωμάτιο. Υπήρχε ένα ροζ κρεβάτι στο βάθος του δωματίου κολλημένο στον δεξή τοίχο, ένα μεγάλο παράθυρο στον τοίχο απέναντι της πόρτας, ένα παλιό κουκλόσπιτο δίπλα από το κρεβάτι, μία μεγάλη ροζ ντουλάπα στον αριστερό τοίχο και γύρω γύρω σε όλο το δωμάτιο υπήρχαν σκορπισμένα παιχνίδια και παράξενα μικρά μηχανήματα σαν αυτά που υπήρχαν στο σαλόνι. Η Κατερίνα λάτρευε το ροζ και παρακάλεσε την αδερφή της να κρατήσει αυτή το δωμάτιο. Οι τοίχοι του δωματίου είχαν φαγωθεί από την υγρασία και το πέρασμα του χρόνου. Άνοιξε την ντουλάπα και μέσα της βρήκε πολλά παλιά κοριτσίστικα ρούχα της εποχής που ζούσε εκείνη η οικογένεια. Ήταν αξιοθαύμαστο το πόσο καλά ήταν συντηρημένα παρά το πέρασμα των χρόνων. Στην δεξιά γωνία του δωματίου, δίπλα στην πόρτα, υπήρχαν απομεινάρια από μια παλιά βιβλιοθήκη που μόνο τα σκορπισμένα βιβλία πρόδιδαν το τι ήταν εκείνα τα κομμάτια ξύλου.
Η Κατερίνα είχε πάρει μια χάρτινη κούτα από αυτές που είχε φέρει η Μυρτώ για το συμμάζεμα, μέχρι να έρθει το φορτηγό από την Θεσσαλονίκη με τα απαραίτητα για το φτιάξιμο του σπιτιού, και άρχισε να μαζεύει κάποια από τα χιλιάδες πεσμένα και σπασμένα πράγματα. Η Κατερίνα ήξερε πως μια κούτα δεν αρκούσε για να μαζέψει ολάκαιρο το δωμάτιο, έτσι άφησε την αδερφή της να γεμίζει εκείνη την κούτα και αυτή κατέβηκε να φέρει κι άλλες. Η Αθηνά σηκώθηκε και πήγε να φύγει, όμως με την άκρη του ματιού της είδε κάτι να γυαλίζει από το φώς του ήλιου πάνω από το κρεβάτι. Προχώρησε με αργά και σταθερά βήματα προς τα εκεί, χωρίς να χάσει ούτε μια φορά την λάμψη από τα λαμπερά μάτια της. Ανέβηκε προσεκτικά με τα γόνατα στο ροζ κρεβάτι που έτριξε και τράβηξε το αραχνιασμένο ύφασμα που έκρυβε αυτό το λαμπερό πράγμα. Η Αθηνά ακούμπησε το ύφασμα και αυτό έπεσε πάνω στο χαλασμένο ροζ μαξιλάρι, αποκαλύπτοντας έναν λαμπερό ραγισμένο καθρέπτη. Τα βήματα της Κατερίνας ακούγονταν πάνω στην ξύλινη σκάλα σταθερά και προσεκτικά. Η Αθηνά ακούμπησε μαγεμένη τον καθρέπτη και το δάχτυλο της πληγώθηκε. Τρεις σταγόνες αίματος έπεσαν στο μαξιλάρι και κατέβηκε γρήγορα από το κρεβάτι την ώρα που η Κατερίνα έμπαινε μέσα στο δωμάτιο. Μόλις είδε το ματωμένο δάχτυλο της αδερφής της έτρεξε προς το μέρος της αφήνοντας τις τέσσερις κούτες δίπλα από την πόρτα. «Τι έπαθες; Που κόπηκες;» είπε η Κατερίνα παίρνοντας το χέρι της αδερφής της στο χέρι της.

«Στον καθρέπτη πάνω από το κρεβάτι. Ξέρεις αν η Μυρτώ έφερε γάζες μαζί της;»
«Ναι, έφερε… Βασικά έφερε όλο το βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών, την είδα να το παίρνει από το σπίτι.»
«Ξέρεις που είναι;»
«Όχι ρώτα την Μυρτώ, στο σαλόνι είναι και συμμαζεύει!» είπε η Κατερίνα και Αθηνά βγήκε από το δωμάτιο, κατέβηκε τις σκάλες και είδε την Μυρτώ να μαζεύει σε δύο άλλες κούτες όλα εκείνα τα πράγματα στο πάτωμα μαζί με τον πατέρα της.
«Μυρτώ! Πού έχεις το κουτί των πρώτων βοηθειών;» ρώτησε πηγαίνοντας κοντά της. «Γιατί τι έπαθες;» ρώτησε και η Αθηνά της έδειξε το ματωμένο δάχτυλό της.
«Πού το έπαθες αυτό πάλι… Τέλος πάντων, έλα, μέσα στην κουζίνα το έχω» είπε η Μυρτώ και έκανε νόημα στην Αθηνά να την ακολουθήσει. Άνοιξε την πόρτα και η Αθηνά έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα πράγματα ήταν πεσμένα κάτω. Σπασμένα ποτήρια και πιάτα γέμιζαν το πάτωμα παρέα με εκείνες τις παράξενες εφευρέσεις. Τα ξύλινα ντουλάπια ήταν άλλα ανοιχτά και αραχνιασμένα και άλλα ετοιμόρροπα με σπασμένα τα πορτάκια. Στην μέση της κουζίνας υπήρχε ένα σπασμένο τραπέζι και κάποιες καρέκλες ενώ κάτω από τα ντουλάπια υπήρχε ενιαίος πέτρινος πάγκος που άσχετα με τα χρόνια που πέρασαν δεν είχε πάθει τίποτα. Πάνω του ήταν ακουμπισμένο το κουτί πρώτων βοηθειών. Η Μυρτώ έκανε να πάει προς το μέρος του όμως η Αθηνά την τράβηξε πίσω εγκαίρως, πρώτου πέσει πάνω της κάτι που έμοιαζε με λάμπα. «Ευχαριστώ!» της έγνευσε και εκείνη της χαμογέλασε. Η Μυρτώ άνοιξε το βαλιτσάκι και έβγαλε μία μικρή γάζα, βαμβάκι και οινόπνευμα για να καθαρίσει και να δέσει την πληγή. «Δώσε μου το χέρι σου.» της είπε και αυτή υπάκουσε. Η Μυρτώ έβαλε λίγο καθαρό οινόπνευμα στο βαμβάκι και την καθάρισε. Ύστερα, τύλιξε με την μικρή γάζα στο δάχτυλο της. «Έτοιμη!» είπε χαμογελώντας στην μάζεψε τα πράγματα πάλι πίσω στο βαλιτσάκι. Η Αθηνά βγήκε από την κουζίνα και ανέβηκε την σκάλα όπου είδε τον μπαμπά της με έναν κύριο που μάλλον θα ήταν ο μάστορας για την τουαλέτα. «Γεια μπαμπά! Γεια σας!» είπε η Έλενα χαιρετώντας τους. «Γεια σου Αθηνά μου!» είπε ο Μιχάλης και μπήκανε στο δωματιάκι απέναντι από την κρεβατοκάμαρα που ήταν δίπλα από το ροζ δωμάτιο, που μάλλον ήταν η τουαλέτα. Η Αθηνά κοίταξε ξανά την ροζ πόρτα και προχώρησε λίγα μέτρα πιο δίπλα όπου είδε μια μαύρη πόρτα με γράμματα και σχήματα ζωγραφισμένα πάνω της όμως ξεχώριζαν με δυσκολία. Την άνοιξε και από πίσω της εμφανίστηκε πιο ακατάστατο από το ροζ. Είχε αράχνες σε όλες τις γωνίες του και πεσμένα στο πάτωμα όχι μόνο μηχανές αλλά και πολλά πράγματα ,εκτός από τις μηχανές, που τα περισσότερα ήταν τελείως άγνωστα στην Αθηνά, όπως εκείνο το αντικείμενο που ήταν πεσμένο κάτω, δίπλα από το μισοκατεστραμένο γραφείο ακριβώς δίπλα από την πόρτα «κολλημένο» στον χαλασμένο τοίχο. Εκείνο το μηχάνημα ήταν πολύ παράξενο είχε μία σκουριασμένη μικρή ρόδα ενωμένη με δύο λάστιχα πάνω σε ένα ξύλινο στήριγμα που φαινόταν ότι ήταν σπασμένο γιατί έλειπαν κάτι βίδες απ’ότι κατάλαβε. Μια πιο προσεκτική ματιά της Αθηνάς μέσα στο δωμάτιο της έδωσε να καταλάβει πως αυτό το δωμάτιο άνηκε στο γιο της οικογένειας γιατί η σπασμένη ντουλάπα περιείχε αντρικά ρούχα και μια κατακάποιο τρόπο πάνινη μπάλα βρισκόταν δίπλα της. Αυτό το δωμάτιο σε αντίθεση με το διπλανό, είχε παράθυρο με βεράντα η οποία όμως ήταν εξίσου ετοιμόρροπη. Είχαν πολύ δουλειά να κάνουν για να επανέλθει το σπίτι. Δίπλα από το κρεβάτι του αγοριού που βρισκόταν ακριβώς στην ίδια θέση με του κοριτσιού, ήταν πεταμένα διάφορα κιτρινισμένα χαρτιά• άλλα με σχήματα και αριθμούς και άλλα με γράμματα σε μια ξένη γλώσσα. Η Αθηνά πήρε στα χέρια της ένα από εκείνα τα κείμενα με την άγνωστη γραφή και κατάλαβε πως τελικά δεν ήταν άγνωστη αλλά γνωστή, και την ήξερε και καλά! Το κείμενο ήταν γραμμένο στα λατινικά! Μετά την έκπληξή της, κάθισε προσεκτικά στο κρεβάτι του αγοριού και προσπάθησε να βγάλει την μετάφραση μαζί με ένα λατινικό λεξικό που κουβαλούσε μαζί της για να μαθαίνει καινούριες λέξεις. Τα γράμματα ήταν δυσκολονόητα επειδή κάποια ήταν ξεθωριασμένα από το χρόνο όμως η Αθηνά κατάφερε να το διαβάσει.

Αγαπητή Μαμά, αξιότιμε μπαμπά,
μικρούλα Μαίρη,

Συγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω. Δεν μ’αρέσει άλλο εδώ. Δεν με ενδιαφέρει που θα πάω. Πάντως φέύγω και δεν μπορεί κανένας να με σταματήσει πλέον.
Συγνώμη,

Βίκτορ

Η Αθηνά δίπλωσε προσεκτικά το χαρτί και το έβαλε στην τσάντα της μαζί με το λατινικό λεξικό. « Ο Βίκτορ, μάλλον είναι ο μεγάλος γιος της οικογένειας» σκέφτηκε δυνατά κοιτώντας το υπόλοιπο δωμάτιο «Ίσως πρέπει να μιλήσω στην Κατερίνα και την Μυρτώ γι αυτό…» προχώρησε προς την πόρτα και είδε άλλο ένα χαρτί στα λατινικά κολλημένο στην πόρτα. Το ξεκόλλησε και άρχισε να το διαβάζει και να το μεταφράζει πιο εύκολα από το πρώτο.

Πατέρα, η μηχανή δουλεύει! Πρόσεξε να μην χαθείς! Είναι επικίνδυνη. Μην την δόσεις στην Μαίρη! Έφτιαξα άλλη μία για μένα και μια για την Μαίρη για όταν μεγαλώσει αρκετά. Θα πάω εκεί που έλεγα από την αρχή! Σε κάθε έκλειψη σελήνης θα έρχομαι!

Η Αθηνά ήταν ακόμα πιο παραξενεμένη και μπερδεμένη από ότι ήταν πριν. Ήξερε πως το σπίτι ήταν γεμάτο μηχανές, αλλά ο Βίκτορ έγραφε στο σημείομά του για μια μοναδική μηχανή που δούλευε και ήταν πιο παράξενη από τις άλλες. «Αυτό ήταν!»σκέφτηκε σιωπηλά αυτή την φορά και άνοιξε την πόρτα για να πάει να βρει την αδερφή της. Την ώρα που πήγαινε να ανοίξει την ροζ πόρτα πετάχτηκε έξω η Κατερίνα και η Αθηνά παρατήρησε πως η αδελφή της ήταν τόσο άσπρη σαν να ήταν άρρωστη και έτρεμε λες και είχε κρύο! «Γλυκιά μου τι έπαθες;» ρώτησε την αδελφή της με μεγάλη ανησυχία. «Βρήκα αυτό!» είπε η Κατερίνα και έδειξε στην αδελφή της άλλο ένα κιτρινισμένο από τα χρονιά κομμάτι διπλωμένο χαρτί. Η Αθηνά το άνοιξε και είδε πως τα γράμματα ήταν στα ελληνικά αλλά όχι εκείνης της εποχής …αλλά τα νέα ελληνικά! Αυτή η οικογένεια που ζούσε σε εκείνο το εξοχικό ζούσε πριν 200 χρονιά οπότε ήταν αδιανόητο να γνωρίζουν την Νέα Ελληνική γλωσσά αφού ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί και η γλωσσά της εποχής εκείνης ήταν η Ελληνική η Καθαρεύουσα.